link για το πρώτο., δεύτερο., τρίτο. και τέταρτο. μέρος.
Ulver – Bergtatt – Et Eeventyr I 5 Capitler
Είναι το παραμύθι παγανισμός; Σαφέστατα, το προχριστιανικό φολκλόρ άλλωστε διατηρήθηκε, είτε ακέραιο, είτε συγκαλυμμένο, στις λαϊκές παραδόσεις. Από αυτές αντλούν οι Ulver τη θεματική ιστορία του ντεμπούτου τους, και μας διηγούνται το παραμύθι της Βουνοπαρμένης (Bergtatt). Σε αρχαϊκά σκανδιναβικά μας εξιστορούν την πορεία μιας κοπέλας προς τα βουνά, όπου παρασυρμένη από Τρολλ χάνεται για πάντα.
Η μουσική επένδυση του μύθου είναι ποικίλη, σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι στα 2 επόμενα (επίσης αριστουργηματικά) άλμπουμ. Ακολουθεί με αφοσίωση τη ροή της ιστορίας, άλλοτε με κάνω-περίπατο-στο-δάσος mid-tempo ρυθμούς (απόσταξη της αμέριμνης απογευματινής θαλπωρής), άλλοτε με φρενήρες κυνηγητό σε καταιγιστικές ταχύτητες. Οι ακουστικές κιθάρες σα να παρουσιάζουν τα ξέφωτα του ταξιδιού. Ο δίσκος μυρίζει έλατο και ξερά φθινοπωρινά φύλλα, ο δε Garm εδώ έχει αέρινη υπόσταση (με κάποια από τα πιο όμορφα καθαρά φωνητικά του είδους), χωρίς να διστάσει να εμφανίσει τα δόντια του στη διήγηση των μανιασμένων τμημάτων. Το αποκορύφωμα στο πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο, εκεί όπου η κοπέλα νοηματοδοτεί πλήρως τον τίτλο της Βουνοπαρμένης (Capitel V: Bergtatt – Ind i fjeldkamrene : Βουνοπαρμένη – Μέσα στις Αίθουσες του Βουνού), είναι τεταμένο στην εσάνς, με κάποια από τα καλύτερα ριφ της μπάντας και όχι μόνο. Επίλογος με λησμονιά – κλεισμένη για πάντα στη σπηλιά, ξεχασμένη από όλους πλην των παραμυθάδων.
Fiendish Nymph – The Sibyl of Elikona
Να και η μοναδική είσοδος ελληνικής μπάντας στο αφιέρωμα. Ένταξη στη λίστα με έμφαση προφανώς στο pagan και όχι στο viking. Πριν γίνουν Δαιμόνια Νύμφη και επαναπροσδιορίσουν το στυλ τους εκτός των μεταλλικών τοιχωμάτων, οι κύριοι αυτοί κυκλοφόρησαν λίγα πράγματα. Η κορυφή τους είναι μάλλον αυτό το ep του ’98, που περιέχει μόνο 2 κομμάτια, συνολικής διάρκειας 14 λεπτών.
Ελληνικός στίχος, που αντλεί από τη μυθολογία με έναν αθώο αλλά περιγραφικότατο τρόπο, χωρίς εθνικιστικές διαθέσεις. Αρχαία ελληνική ύπαιθρος λοιπόν, η οποία ζωντανεύει με φλάουτο, κάποια ακουστικά σημεία, και κυρίως μέσω αυτού του τόσο αναγνωρίσιμου ελληνικού black metal κιθαριστικού ήχου των 90‘s. Αναρριχώμενα ριφ, φωνητικά σχεδόν καθαρά, κάποιες γυναικείες σιβυλλικές απαγγελίες, και ο καπνός της δάφνης είναι σχεδόν αναγνωρίσιμος ηχητικά. 15λεπτη χωροχρονικη εκδρομή στα βουνά ενός φαντασιακού παρελθόντος.
In the Woods.. – HEart of the Ages
Για το κλείσιμο κράτησα το δίσκο ο οποίος μάλλον ανταποκρίνεται με τον καλύτερο τρόπο στο πνεύμα αυτού του αφιερώματος. Για το Heart of the Ages δε θα πω πολλά πράγματα. Έχει μέσα του το δασικό παγανιστικό μεγαλείο, στέκεται σαν ομίχλη πάνω από το μαυρομεταλλικό και όχι μόνο στερέωμα, και είναι το πιο αυθεντικό από όσα άλμπουμ παρουσίασα μέχρι στιγμής. Δονήσεις.
Οι στίχοι του In the Woods… αντί επιλόγου:
Prologue
Pagan myths from the deep, eternal forests.
A true melancholic atmosphere,
Haunts this hidden world.
Where men, for hundreds of years,
Have immortalized their cult.
Moments of…
Down in the forest.
Or, wherever we may care to trend,
We are Gods.
Do not follow us as always, present icons.
Of your very own consciousness.
…Monarchs… Queens…
This we do know where our lands are laid down.
With strength of faith, (for honour),
We shall reign forever in loyalty,
For we are Gods, do not obey us…
Epilogue;
One with this world,
This is where I long to be.