link για το πρώτο. και δεύτερο. μέρος.
Solstafir – Til Valhallar
Με τα παιδιά από Ισλανδία έχω χάσει επαφή εδώ και πολλά χρόνια. Πλέον διαβάζω στο entry τους κάτι για post rock/metal. Είχε φανεί άλλωστε η διάθεση για πειραματισμό, από το πρώτο κιόλας full-length. Η κλεψύδρα όμως γυρνάει στο 1996, τότε που οι Solstafir ξεπέταξαν ένα τετρακόμματο ep μέσα από τους θερμοπίδακες της πατρίδας τους.
Σαν μπει ο δίσκος στην πυροστιά, μας υποδέχεται η έμμετρη απαγγελία μιας γέρικης φωνής, όμοια με αιώνιου σκάλδου. Και μετά η φωτιά. Και η υψίσυχνη καταιγίδα. Στροβιλισμοί εκατέρωθεν των σα-σταγόνες-στη-γούβα μπασοπαλμών (οι οποίοι ξέρουν πότε να πρωτοστατήσουν). Ηχοτοπία που πάλλονται με τη χαοτική ορμή μιας στραγγιζόμενης, πρωταρχικής, κοσμογονικής σούπας. Δομημένες εφεδρείες μιλιταριστικών τυμπάνων στα προσεγμένα mid-tempo κοψίματα του ομώνυμου κομματιού. Η ηρεμία φυτεύεται με μέτρο, μας χαρίζει βαθιές ανάσες, και η μετενσάρκωση της σε χιονοστιβάδα ολκής είναι δουλεμένη σε υπέργεια αμόνια. Το πλιάτσικο του σώματος του γίγαντα Υμίρ, εγένετο κοσμογονία. Προς τη Βαλχάλα, με απειλητικές, ταξιδιωτικές διαθέσεις.
Voluspaa – T.A.E.M.E.N.
Η χαρά του πρίμου παγανισμού. Έγχορδη σκελεταρία. Χρειάζεσαι κουβέρτα. Το δεύτερο demo των Νορβηγών περιέχει σε 4 κομμάτια το mid-90’s αρχαιοπρεπές πνεύμα μιας ολόκληρης σκηνής. Το πέρασμα από την πρωτοκυμματική σατανολατρία στο απώτερο παρελθόν έχει γίνει, και τα σημάδια της φύσης και της ειδωλοποίησης του προγονικού πνεύματος ξεχωρίζουν πάνω στο σώμα του Είδους.
Το T.A.E.M.E.N. δεν είναι πολύπλοκο, ούτε ξεχειλώνεται σε διάρκεια. 4 κομμάτια, 16 λεπτά όλα κι όλα. Οι ρυθμοί στην τσίτα, σα να θέλει η μπάντα να προλάβει να παίξει τα ριφ όσες περισσότερες φορές γίνεται. Και τι υπέροχα ριφ! Συγγενικά μεταξύ τους, κάνουν την κυκλοφορία να θυμίζει 1-track album, αλλά επ’ουδενί δεν κουράζουν. Νατουραλισμός μέσω της λεπτότητας του ήχου. Βραχώδη γρυλίσματα στη διήγηση, που δε διστάζουν να υψώσουν γροθιά προς το σύγχρονο κόσμο. Η ΕΠΙΚΗ γκαρίδα προς το τέλος του “Over en stygg og hatfull gard” έχει προοικονομηθεί στην πρωτοβουλία των τυμπάνων με το καλημέρα. Αυθεντική κυκλοφορία. Το πρώτο full-length (που καθυστέρησε 15 χρόνια) τους παρουσιάζει μαλακωμένους, και με όρεξη για πολύπλοκες ενορχηστρώσεις, αλλά δεν πείθει σαν αυτό το διαμάντι.
Árstíðir Lífsins – Jîtunheima Dolgferð
Πολυκοσμία εδώ. Μια μπάντα καταγόμενη από Γερμανία, που όμως ζει και πεθαίνει για την Ισλανδία. Ένα πολυπλόκαμο κατασκεύασμα, το οποίο βιώνεται τόσο ηχητικά, όσο και οπτικά. Αν βρείτε πουθενά τη στιβαρή (και μοναδική) έκδοση του cd ανοίχτε τη και απολαύστε τα 2 πολυσέλιδα booklet με το καταπληκτικό artwork. Μεσαιωνικοφανείς λετρίνες που πείθουν, και κείμενο με τον κουβά. Σύμφωνα με τους ίδιους, η στιχουργική του δίσκου δεν αντλεί πρωτογενώς από τη μυθολογία, αλλά από το πηγάδι της Ισλανδικής λαογραφίας. Εδώ δεν είναι λατερνέ λαϊκοπανήγυρη, εδώ υπάρχει μελετημένη αναπόληση.
Όσον αφορά το μουσικό τμήμα, οι Árstíðir Lífsins είναι για μένα οι Enslaved της εποχής μας, γεγονός που αποκτά επιπρόσθετη βαρύτητα λόγω της πολύχρονης απομάκρυνσης των μεγάλων Νορβηγών από το viking/pagan ύφος που τους καθιέρωσε. Πυκνή διήγηση μέσω επιβλητικής φωνής, πάντα σε ισλανδικά, ριφοβολώνες στην καρδιά της πολυσχιδούς ενορχήστρωσης. Ακουστικές κιθάρες στις επάλξεις, βάναυσα όμορφες μελωδίες, μια σπουδή στο πως πρέπει να ακούγεται το παγανιστικό εν έτει 2010. Επενδύστε άφοβα σε αυτό το μνημείο απολαυστικής μουσικής, το οποίο μοιάζει να έχει βγει από τα αλατισμένα κελάρια ενός μεσαιωνικού προπυργίου της εσχατιάς του Βορρά.