Kampfar – Mellom Skogkledde Aaser
Αν τα βουνά μπορούσαν να μιλήσουν, τι ακριβώς θα έλεγαν; Ένα προσεκτικό άκουσμα του πρώτου μεγαθήριου των Kampfar σπάει το βουλοκέρι της απάντησης. Το “Mellom…” είναι ο πιο ζωγραφικός από τους δίσκους του αφιερώματος. Αγναντεύει τις κορυφές των αρχαιότερων ευρωπαϊκών οροσειρών, κι ύστερα τις αποτυπώνει πάνω σε έναν τραχύ καμβά. Η φωνητική πλοήγηση είναι παθιασμένη παρά την πεντακάθαρη άρθρωση· και όταν η ανάγκη επιστρατεύει υμνικές γραμμές, οι Άεσιρ αναπνέουν την καταχνιά. Ακούστε το εξερευνητικό τμήμα του “Kledd I Brenje Og”, στο οποίο οι μαρκόσυρτες κιθάρες μπαινοβγαίνουν στα ρουμάνια και τις παγωμένες πτυχές της φωτογραφίας του εξωφύλλου. Όσο για το “Hymne”, γνωστότερο εκ των μονάδων του δίσκου, αποτελεί το μικρόκοσμο του δημιουργήματος. Επίκληση/mid-tempo πομπή σε χωριάτικο (καμία σχέση με πανηγύρια) βάδισμα/εκλάμψεις ενέργειας μέσα από ανεβασμένα τέμπο/κρυστάλλινη κορύφωση/γνήσια βλάχικος (α λα Isengard Φενριζιές) ύμνος για κλείσιμο. Η κεντρική τριάδα κλείνει με το υπέροχο “Bukkeferd”, με την ανάσα του αέρα και τις επικλήσεις των ιερέων στα στοιχεία (ή στοιχειά) της νορβηγικής φύσης.
Falkenbach – En Their Medh Riki Fara
Θάλασσα. Ριφ μεστά, μελωδικά επί της ουσίας τους. Επαναλαμβανόμενα σε διαφορετικά μοτίβα. Ερασιτεχνικά μα τίμια καθαρά φωνητικά σε σημεία. Εδώ υπάρχει πνεύμα. Πνευστή συνοδεία. Ίσως ο πιο αλαφροΐσκιωτος δίσκος της λίστας. Δε διστάζει να γυμνώσει τα δόντια του – άκου το “Laeknishendr”. Οι ακουστικές κιθάρες ξέρουν πότε να συνοδεύσουν, πότε να πρωτοστατήσουν. Τις γερμανικές μπάντες του χώρου τις εξετάζω με διπλά αυστηρό μεγεθυντικό φακό. Κι όμως οι Falkenbach αντέχουν στην πίεση. Ακόμη και τα διακριτικά πλήκτρα είναι ουσιώδες δομικό στοιχείο, όχι νάρθηκες γελοιοποίησης. Αμούστακη αγαρμποσύνη για τη δόξα των θεών – μια ειλικρινής κατάθεση λατρείας από τον Vratyas. Έχει και γουστόζικο headbanging στο “Winternight”. Απολαμβάνεται μονορούφι, ατενίζοντας καλοκαιρινή φεγγαράδα, κατά προτίμηση στις ακτές του Ατλαντικού.
Hades – The Dawn of the Dying Sun
Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν ξανά. Επιστροφή στο Βορρά. Ο όγκος γιγαντώνεται, οι κιθάρες κωπηλατούν μέσα στο ντράκκαρ της παραγωγής. Κυκλική αίσθηση δομής, με ταυτόχρονη πορεία εμπρός. Σαν τροχός ανθρωποκίνητος (εθελοντές μπερζερκέροι στην ανθρωποδύναμη), που μεταφέρει ολάκερο πεδίο μάχης. Το μέγεθος θυμίζει Aeternus. Κι όμως, το ρομαντικό αίσθημα δεν είναι μακριά· ακούμε το μπάσο στο “Awakening of Kings”, μέλος παρελθοντολαγνικού ριφ. Η αξία της οριακά ακουστικής κιθάρας δεν υπερτονίζεται. Τα πλήκτρα πασπαλίζουν ελάχιστα, και όταν το κάνουν είναι με τη μορφή κρύων αστερισμών. Οι μέσες ταχύτητες κυριαρχούν, το βήμα του Θεού του Πολέμου. Ένα τεράστιο “Alone Walkyng”(ναι, με y) δείχνει πως οι Hades έχουν κάτω από το μαξιλάρι το επικό σημείο του “Under the Sign of the Black Mark” (ναι, το “Enter the Eternal Fire”). Χωράνε τόνοι ανάτασης στα τελευταία 2 λεπτά αυτού του ύμνου. “Pagan Prayer”, ύμνος με ρίγη αρχαίας σοβαρότητας. “The Tale of a Nocturnal Embress”, το δικό τους παραμυθένιο “Isoders Dronning”. Δεν ξεχνάμε τη σύγχυση(;) του παγανιστικού με το αντιχριστιανικό feeling:
She is the eye of the raven
She is the ear of the wolf
She is mockery it self
of the holy trinity