link για το πρώτο., δεύτερο. και τρίτο. μέρος.
Helheim – Jormundgand
Με την πρώτη ακρόαση χάος. Φωνητικά πνιχτά και απελπισμένα, αναπτύσσονται ανυπόστατα σαν καπνός γύρω σου. Ηχητικοί παλμοί υψίσυχνου διαμετρήματος, που εξομοιώνουν καταβατικό χορό χιονοστιβάδας. Αυτό το τρικ με την επαναληπτική καμπάνα των εγχόρδων που έχουν και οι Enslaved, το οποίο είναι πιο παγανιστικό από κάθε βλαχομάζωξη πολυφωνικών πανηγυρτζίδων. Βουκολικό mouth harp (ξυπνάει μνήμες του Bathory-ικού outro) και ανάλαφρα γυναικεία φωνητικά στο instrumental “Nidr ok Nordr Liggr Helvegr” – επιτάχυνση σιγά σιγά, όχι όμως απογείωση. Ελκηθροδρομικά ριφ προσπαθούν να κεντράρουν αυτά τα ασώματα φωνητικά.
Δεν πρόκειται για το αντικειμενικά καλύτερο άλμπουμ των Νορβηγών. Και το επόμενο είναι καταπληκτικό, ακολουθούν 4 αξιοπρεπέστατα-και-βάλε, ενώ το “Heiðindómr ok mótgangr” του 2011 ήταν ανέλπιστα καλό. Σταθερή μπάντα, κολλημένη στο παρελθόν, μια πραγματικά Viking πορεία, ίσως η πιο διαχρονικά τίμια της λίστας. Το ’95-97 μπορεί να χλευάζονταν ως οι Enslaved των φτωχών. Αν γίνει μια τωρινή σύγκριση του συνολικού έργου των 2 μπαντών, με pagan black κριτήρια πολλά στόματα θα κλείσουν.
Ephemer – Guerre et Gloire
Intro ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο Ρομαντικό της Μυθιστορίας. Μια κιθάρα κελαρυστή, ισχνή στον όγκο, μελωδικότατη, μια αλυσίδα μεταξύ παρελθόντος και παρελθόντος. Αργόσυρτη στο κλάμα της, ρέουσα στην αναπόλησή της. Ριφ νοσταλγικά σαν τη μυρωδιά της ξυλόσομπας (ακούστε τι γίνεται λίγο μετά το πρώτο λεπτό του ομώνυμου κομματιού). Η λαχτάρα για το Τότε ξεχειλίζει και στα φωνητικά, βραχνά σχεδόν από προσμονή, αχνά σαν γκραβούρες πολυκαιρισμένου μανούσκριπτου. Η αισθητική του Τόλκιν, όσον αφορά το βλέμμα προς το ευγενές παρελθόν είναι εμφανής, τόσο στον τίτλο “Rauros”, όσο και στη διάχυσή της μέσα στο πνεύμα του demo. Εδώ δεν έχουμε καθαρά παγανιστικό αίσθημα, περισσότερο μια λεπτεπίλεπτη προχριστιανική φαντασίωση των μελών της μπάντας. Ανατριχίλες, ξανά και ξανά.
Blut Aus Nord – Memoria Vetusta I – Fathers of the Icy Age
Το δεύτερο άλμπουμ των Γάλλων, και πρώτο Memoria Vetusta τους, είναι μια λίμνη κάτω από το αστερόφως, μπολιασμένη με κάθε λογής ανατολικοευρωπαϊκή παράδοση αισθητικά. Baba Yaga, και ρουσάλκες, και άροτρα που τα σέρνουν γυμνές γριές με τεράστια σπασμένα νύχια. Υψομετρικές αλλαγές στην περιήγηση. Τα ριφ μας πετάνε μέσα από νυχτερινά σύννεφα με την ίδια ευχέρεια που μας βουτάνε στα γοργοπόδαρα νερά. Υμνικός μελωδισμός εναλλάσσεται με παθιασμένο black metal ουρλιαχτό. Η διάθεση ανάλαφρη, ειδικά αν ακουστεί μετά το από πάνω (Guerre et Gloire), ακόμη και τα σόλο ίπτανται δίχως βάρος. Ένα τεράστιο, μαγευτικό, “Territory of Witches” (το αγαπώ το συγκεκριμένο κομμάτι), που συμπτύσσει όλο το δίσκο εντός του. Ο δίσκος είναι από τα πιο κοντινά σε εμπειρία πράγματα στο νυχτερινό πέταγμα των μαγισσών. Δε διστάζει να σοβαρευτεί αγριεμένα στο «Day of Revenge» (Let’s spill the blood of the bastard!), προτάσοντας και αντιχριστιανικό μένος (δεν ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στο 1996). Πανέμορφη δημιουργία, όπως και το επόμενο Memoria Vetusta (“Dialogue with the Stars”).