11.Thy Darkened Shade – Liber Lvcifer I: Khem Sedjet
Θεωρώ το “Eternvs Mos, Nex Ritvs” μία από τις καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών. Ο τρόπος συγκερασμού του black με το thrash που υιοθετούσε, διατηρώντας παράλληλα μια τελετουργική εσάνς, θύμιζε μια μυσταγωγική εκδοχή του “Monumental Possession”. Φυσικό ήταν να περιμένω εναγωνίως το επόμενο βήμα της μπάντας. Ομολογώ πως η πρώτη ακρόαση με ξένισε – μου έδωσε την εντύπωση πως η παραγωγή έχει παραγυαλιστεί, ενώ και ο ήχος της μπάντας έγινε υπέρ του δέοντος τεχνικός. Η γνώμη μου άλλαξε σιγά σιγά, καθώς άρχισα να μπαίνω στο κλίμα του δίσκου. Ναι, η μπάντα έγινε πιο τεχνική – αλλά και πιο ορμητική, πιο σκοτεινή, πιο ατμοσφαιρική. Το “Liber Lvcifer I” είναι μεγαλύτερο του ντεμπούτου από κάθε άποψη· απαιτεί προσήλωση και βύθιση εντός του για να σου αποκαλυφθεί πλήρως, αλλά όταν αυτό γίνει στέκεσαι μπρος σε ένα εωσφορικό έργο αξίας.
12.Thantifaxath – Sacred White Noise
Review εδώ.
13.Schammasch – Contradiction
Η μοναδική ελβετική είσοδος στην εικοσάδα είναι μια μπάντα την οποία αγνοούσα παντελώς. Το “Contradiction” είναι ο δεύτερος δίσκος τους, και το εξώφυλλο με έκανε προς στιγμή να νομίζω ότι βλέπω το “Consolamentum” των Ascension (από ότι είδα ο ίδιος Γάλλος έχει αναλάβει και τα 2). Το άλμπουμ είναι μεγαλεπήβολο, χωρισμένο σε 2 μέρη, με τη συνολική διάρκεια να ξεπερνά τα 80 λεπτά. Οι Schammasch εδώ παίζουν ένα δεν-το-λες-ακριβώς-black avant-garde metal, το οποίο είναι πολυσυλλεκτικό. Από Ruins of Beverast και Dodsengel, μέχρι τους Midian-era Filth αλλά και τα mid-tempo των Deathspell Omega. Ένα έργο τέχνης που απαιτεί να βιώνεται στην ολότητά του.
14.Eternum – The Devouring Descent
Review εδώ.
15.Varathron – Untrodden Corridors of Hades
Θεωρώ κορυφή των Varathron εκείνο το μυθικό split με τους Necromantia. Από εκεί και πέρα, εκτός του “His Majesty..”, δυσκολεύομαι να βρω πραγματικά καλό άλμπουμ τους. Οπότε και δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες από τον καινούριο δίσκο. Έλα όμως που το “Untrodden Corridors of Hades” είναι καλό, πάρα πολύ καλό. Ζέχνει η ανάσα του παλιά ελληνική σκηνή, early 90’s σκοτάδι. Τα φωνητικά του Necroabyssious είναι καταπληκτικά, πραγματικά άχρονο λαρύγγι. Οι κιθάρες έχουν αυτήν την πιο heavy νοοτροπία που ανέδειξε ολόκληρη η σκηνή τότε τα παλιά τα χρόνια, και η έμπνευση είναι διάχυτη στα ριφ. Ότι καλύτερο έχει βγάλει η μπάντα μετά το “His Majesty..”.
16.Akrotheism – Behold the Sun of Plagues
Review εδώ.
17.Arizmenda – Stillbirth in the Temple of Venus
Η πρώτη παρουσία της μεγάλης Crepusculo Negro στη λίστα. Ακροατή μην πτοηθείς από τον ήχο – είναι δύσκολος, κακός. Εδώ τα ακουστικά είναι σχεδόν υποχρεωτικά, για να καταδυθείς με διαύγεια στο βυθό των Αμερικανών. Στα ριφ κυριαρχεί η δυστροπία και η δυσαρμονικότητα, αλλά με έναν πολύ πιο κελαριστό τρόπο από ότι για παράδειγμα στους Ved Buens Ende ή στους Deathspell Omega. Περίεργοι χρόνοι, αλλά και μια ατέρμονη αίσθηση μελωδίας στη θεώρηση του γενικότερου συνόλου. Πολύπλοκο δημιούργημα που θέλει το χρόνο του. Ένα τεράστιο “Voices in my Bed” να κλείνει το δίσκο με τον πλέον απέλπιδο τρόπο. Soundtrack ψυχιατρείου.
18.Sorcier des Glaces – Ritual of the End
Αθόρυβες παλιοκαραβάνες οι Καναδοί αυτοί, που έχουν διατηρήσει μια σχετικά ευθεία ποιοτική καμπύλη όσον αφορά την παραγωγή τους. Εδώ έχουμε ατμοσφαιρικό black θεσπέσιας 90’s κοπής, με ανυψωτικές γέφυρες, με αρκετή κατσαρόλα στα τύμπανα, με λεπτή παραγωγή, με διακριτικά ακουστικά περάσματα. Δε θέλει μεγάλη ανάλυση. Σε όποιον λείπουν τα σπουδαία βήματα των Emperor, των Limbonic Art, των Setherial, θα βρει εδώ μια όαση νυχτερινής, χιονισμένης περιπλάνησης.
19.American – Coping with Loss
Βγάζω σπυράκια που μια μπάντα με ένα τόσο μη μαυρομεταλλικό όνομα είναι στη λίστα. Αλλά οι Αμερικανοί το αξίζουν και με το παραπάνω. Το sludge μέρος του ήχου τους είναι βρώμικα βαλτώδες, με noise χνώτο αποσύνθεσης, ενώ όταν προελαύνουν οι μαυρομεταλλικές καταιγίδες το τοπίο αποκτά μια φρενήρη καθαρότητα, με πινελιές μελωδίας (και) σουηδικής προέλευσης. ΄Άλμπουμ σφηνάκι(25 λεπτά δίχως το πειραματικό noise 17λεπτο outro), το οποίο γεφυρώνει τα δύο είδη (black/sludge) με μεγάλη ευκολία.
20.The Great Old Ones – Tekeli-li
Το ντεμπούτο “Al-Azif” των Γάλλων δε με είχε κερδίσει, παρότι έπαιζε με εξτρά πόντους λόγω θεματολογίας. Ήταν υπερβολικά post/gaze/διάφοροι άλλα pre/postfixes που με ανακατεύουν, ενώ και η ατμόσφαιρα δεν ήταν ιδανική. Για αυτό και το φετινό Tekeli-li το αντιμετώπισα με δυσπιστία και άργησα να του δώσω ευκαιρία. Με κέρδισε όμως εύκολα, από την πρώτη ακρόαση. Σίγουρα το post black metal στοιχείο υπάρχει ακόμη, αλλά επιτέλους σκοτείνιασαν τον ήχο τους, και άφησαν κατά μέρος τις μανιέρες εντυπωσιασμού. Μεγαλοπρεπές και πολυσχιδές, το “Tekeli-li” στέκεται αντάξιο των Σογκοθικών φθόγγων που το ονοματίζουν.
Εδώ το δεύτερο μέρος.