Η ποιοτική ιδιότητα της Αυστραλίας επί του προσωπικού μου μαυρομεταλλικού χάρτη έχει αλλάξει σε σχέση με τα 90’s/early 00’s. Κάποτε, το πρώτο πράγμα που μου έρχονταν στο μυαλό όταν άκουγα για συγκρότημα Αυστραλέζικο, ήταν ακραίο black/death από μπάντες που δε γνώριζαν την ύπαρξη του “C”( αυτό το Aussie style). Άντε και λίγο black/thrash γιατί Destroyer 666. Κάπου μετά τα mid-00’s η νοητική εικόνα της άρχισε να μεταλλάσσεται: αφενός κάποιες post black ατασθαλίες, αφετέρου πολύ και ποιοτικό σκοτεινά ατμοσφαιρικό/τελετουργικό/επικό black metal. Moon, Elysian Blaze, Midnight Odyssey, είναι τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα. Φέτος είχαμε μια αρκετά καλή σοδειά από την έκτη ήπειρο, μεταξύ των οποίων και το “The Devouring Descent” τρίτο full-length των Eternum. Η μπάντα αποτελείται από τον Azgorh (φωνητικά – γνωστό από τους Drowning the Light), και τον Nightwolf (όλα τα υπόλοιπα όργανα).
Αν κάτι χαρακτηρίζει το “Devouring Descent” είναι η ατμόσφαιρα μέσω της παραγωγής. Είναι κάποιοι δίσκοι, που λόγω ήχου κυρίως, και δευτερευόντως λόγω σύνθεσης, δημιουργούν στον ακροατή συγκεκριμένο κλίμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Sower of Death” των Abomino Aetas, στο οποίο νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε νεροποντή από την αρχή ως το τέλος. Οι Eternum επιλέγουν μια απλωτή, αχανή, σχετικά άδεια (λόγω μεγέθους) παραγωγή στα «κανονικά» κομμάτια του δίσκου, η οποία πλαισιώνεται στις ουράνιες περιοχές της από άκρως διακριτικά keyboards. Το άλμπουμ είναι μια πύλη για παγωμένες, κρυστάλλινες ουτοπίες, μεγαλοπρεπείς μέσα στην απανθρωπιά τους. Από το “Into the Cryosphere” των Howling Wind και το “Venter Pa Stormene” των Vemod είχα να περιπλανηθώ σε αυτά τα πολικά μονοπάτια.
Συνθετικά τώρα, τα πράγματα είναι αρκετά απλά, σαμανιστικά/πρωτόγονα στην λογική τους. Καταρχάς, τα «κανονικά» κομμάτια που ανέφερα και πριν, είναι 3 εκ των 7. Τα υπόλοιπα είναι ακουστικά instrumental, που όμως υπακούν στις νόρμες που διέπουν και τα πλήρως αναπτυγμένα αδέρφια τους: Επαναλήψεις των μακρόσυρτων βασικών θεμάτων, εν είδει διδαχής και διακοπής της συνείδησης δια της επιληψίας. Τα αναρριχητικά ριφ βρίσκουν την πλήρη υπόστασή τους στο τεράστιο 25λεπτο “Arisen from ruin(Ode to a Devouring World)” που κλείνει το δίσκο. Επικό και μεγαλόπρεπο σαν τον πολικό ορίζοντα, το κομμάτι βρυχάται σαν τον ουράνιο λύκο του καταπληκτικού εξωφύλλου.