Ένα από τα πράγματα που κακώς μου ξέφυγαν στην πρόσφατη σούμα, ήταν το πρώτο full-length των δικών μας Akrotheism. Νέα σχετικά μπάντα, η οποία είχε κυκλοφορήσει πέρυσι ένα split με τους Order of the Ebon Hand. Το κομμάτι της πλευράς τους (“Generation of Vipers”) ήταν αρκετά orthodox στον ήχο, χωρίς να πρωτοτυπεί, και θα το χαρακτήριζα μέτριο. Φέτος η μπάντα κυκλοφόρησε το “Behold the Son of Plagues”, το οποίο ως τίτλος με έκανε να θεωρήσω πως συνέχιζαν στο στυλ του περσινού κομματιού, ενώ το εξώφυλλο από τον Timo Ketola (παλιά καραβάνα, έχει κάνει μεταξύ άλλων εξώφυλλα για Dead Congregation, Watain, Deathspell Omega) με παραξένεψε. Το μουσικό περιεχόμενο του άλμπουμ όμως με έπιασε αδιάβαστο. Οι Akrotheism ανέβηκαν επίπεδα, και μέσα από την έκταση που προσφέρει ένα full-length (διάρκειας σχεδόν μιας ώρας) ξετύλιξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, το οποίο είναι ανέλπιστα ποιοτικό.
Στο “Behold..” το βαρύ ορθόδοξο στοιχείο είναι ευτυχώς μειωμένο. Λέω ευτυχώς, γιατί έχει παραγίνει το κακό πλέον στη ντόπια σκηνή με τον πιθηκισμό του συγκεκριμένου υποϊδιώματος. Εδώ λοιπόν, το orthodox εντοπίζεται σε κάποια ambient τελετουργικά περάσματα ηρεμίας, καθώς και σε κάποια ριφ τα οποία, ενώ χρωστούν αρκετά στα υπερηχητικά, υπερεπικά σημεία του “Si Monumentum”, έχουν ευδιάκριτο προσωπικό στίγμα. Από εκεί και πέρα όμως, το σημαντικότερο που έκαναν εδώ οι Akrotheism, είναι η ανερυθρίαστη προσέγγιση και υιοθέτηση της μελωδίας, με την οποία μπολιάζουν από άκρη σε άκρη το δίσκο. Αυτή η επιλογή τους κάνει να ακούγονται σαν μια πολύ καλή μπάντα των mid 90’s, όταν η μελωδία είχε ουσιαστική θέση στη μαυρομεταλλική σύνθεση. Συγκεκριμένες γραμμές τραβάω μεταξύ του “Behold..” και των 2 πρώτων Gorgoroth, καθώς το πνεύμα και η λογική τους ομοιάζουν τα μάλα. Ακόμη και τα φωνητικά, όταν επιλέγουν να ξεφύγουν από το στιβαρό αλλά γειωμένο τυπικό ύφος, κινούμενα σε πιο ψηλές (ντοναλντακικές θα λέγαμε κάποτε) φόρμες, θυμίζουν πολύ τα αντίστοιχα του Hat. Όταν βέβαια λέω ότι ο δίσκος είναι μελωδικός, επ’ουδενί δεν εννοώ πως χάνει σε τραχύτητα. Ίσα ίσα, μέχρι και υπόνοια black/thrash θα βρεις εδώ μέσα. Οι Akrotheism ισορροπούν άξια πάνω στο δίπολο των διαθέσεων, έχουν σύμμαχο μια εξαιρετική παραγωγή, και παραδίδουν ένα δίσκο ποικίλο, με συνοχή, ο οποίος δεν κουράζει παρά τη διάρκειά του.
Το “Behold the Son of Plagues” είναι ένας πολύ ευχάριστος δίσκος, απολαυστικός, με μια φρεσκάδα που μου είχε λείψει. Δεν αντιλέγω πως πολλάκις θέλω το black metal μου δύστροπο και απαιτητικό, αλλά όταν εμφανίζεται κάποιο άλμπουμ σαν αυτό των Akrotheism κρυφοχαίρομαι, και ομολογώ πως παίζει αρκετά συχνότερα από το σύνηθες στα ηχεία μου. Μπράβο στα παιδιά.