Moebius - Empire Rising (Phoenix Online Studios, 2014)

Δηλώνω βαμμένος/τελειωμένος/καβουρδισμένος οπαδός της Jane Jensen. Και πως να μην είμαι άλλωστε, όταν η εν λόγω κυρία είναι υπεύθυνη για την αγαπημένη μου adventure game σειρά ever; Τα Gabriel Knight (ειδικά τα 2 πρώτα) με έχουν στιγματίσει, στοιχειώσει, εκνευρίσει (sekey madoule ακόμη εσένα κοιτάω), και πάνω απ’ όλα μου έχουν μάθει πως στήνεται ένα απαράμιλλο σενάριο σε μορφή point & click διαδραστικής εμπειρίας. Κάπου εκεί στις αρχές των 00‘s ήταν που είχαν σκάσει φήμες για το GK4 (ghost story κι έτσι), οι οποίες όμως διαψεύστηκαν γρήγορα, με τη Jane να βάζει για λίγο καιρό στον πάγο την gaming πένα της (έγραψε το 2003 τη νουβέλα “Dante’s Equation” η οποία τα πήγε αρκετά καλά). Το πρώτο ηχηρό βήμα της μετά από αυτή τη σιγή ιχθύος ήταν το Gray Matter του 2010 (θα επανέλθω σε ξεχωριστό άρθρο σε αυτό), το οποίο ακολουθήθηκε κατά κάποιο τρόπο τα 4 “Cognition: An Erica Reed Thriller”, στα οποία συμμετείχε ως story consultant.

To Moebius είχε ανακοινωθεί μέσω Kickstarter, υπερκάλυψε τους οικονομικούς στόχους του, και κυκλοφόρησε εν τέλει πριν από κανένα μήνα. Δεν είχα παρακολουθήσει στενά τα developer news, ούτε βιντεάκια είδα, ούτε demo έπαιξα. Μια αίσθηση που είχα μαζέψει από εδώ κι εκεί ήταν πως το παιχνίδι αποτελούσε αδρά μια συνέχεια του πνεύματος των Gabriel Knight, με νέους χαρακτήρες βεβαίως. Τέλος πάντων, το Moebius ήρθε, εγκαταστάθηκε, κύλησε αρκετά γρήγορα, και μεταφέρω εντυπώσεις, όσο πιο spoiler-free γίνεται:

Πρωταγωνιστής είναι ένας (όχι ξανθός) νέος αντικέρ/εκτιμητής γνησιότητας αντίκας (ευχάριστη η ματιά στη “Λέσχη Δουμάς”/”Ένατη Πύλη”) με IQ 175, ο Malachi Rector, με μαγαζί που του το κρατάει γυναίκα υπάλληλος, η Gretchen (όχι, δεν είναι ασιάτισσα). Αυτοδημιούργητος με πολύ χρήμα ο Malachi (όχι σαν κάτι μηχανόβιους που περιμένουν κληρονομιές και κάστρα από Γερμανία μεριά), αλλά κωλοπαιδάκι από τα λίγα, λάτρης του χρήματος, αντικοινωνικός, κουστουμαρισμένος. Πέρα από το να ξεσκεπάζει σκευωρίες πλαστής αντίκας, ο Malachi έχει και την ικανότητα να ανακαλύπτει αντιστοιχίες (εφόσον υπάρχουν) μεταξύ κάποιου ατόμου του τώρα και κάποιου/κάποιων ιστορικών προσώπων, αντιστοιχίες όσον αφορά τη βιογραφία των (παροντικών και παρελθοντικών) εξεταζόμενων -αυτός είναι ο βασικότερος τύπος γρίφου στο παιχνίδι, και όποιος παίζοντας αναφωνήσει πως του θυμίζει “Μάντεψε Ποιος” δε θα έχει καθόλου μα καθόλου άδικο. Αυτή του η ικανότητα (που έχει αρκετή Sherlock-ική υφή) είναι που τον κάνει εξαιρετικά σημαντικό, από την αρχή σχεδόν, σε πολύ κόσμο. Εδώ με τρώει το να κάνω εκτεταμένη κριτική επί του σεναρίου του παιχνιδιού, αλλά θα αντισταθώ, λέγοντας μόνο πως έχει μεν τη σφραγίδα της Jensen, αλλά είναι κατώτερο των περιστάσεων – αρκετά.

Όσον αφορά τους χαρακτήρες, η σύγκριση με τα Gabriel Knight είναι αναπόφευκτη, και κακά τα ψέμματα, το Moebius χάνει στα σημεία. Πέρα από τον πρωταγωνιστή, ο οποίος φαινομενικά έχει δουλεμένη προσωπικότητα, το υπόλοιπο cast μπάζει από παντού. Η όποια σύγκριση της Gretchen, ή ακόμη και του Walker, με τη Grace (τι πάει να πει ποια Grace;) είναι αστεία. Τα κίνητρα των supporting characters είναι είτε παρανοϊκά προφανή, είτε ασαφή χωρίς λόγο. Γενικά το Moebius αποπνέει μια προχειρότητα σε αυτόν τον τομέα που δε δικαιολογείται. Συν τις άλλοις, το παιχνίδι έχει θέμα και στην οπτική του επί των γυναικών. Στερεοτυπικές αντιλήψεις σε μεγάλο βαθμό, μηδενική πρωτοβουλία, ακόμη και αυτές που είναι καίριες επί του σεναρίου είναι γλάστρες. Αλλά και στους άνδρες, τόσα κλισέ μαζεμένα είχα πολύ καιρό να δω – σοβαρά, δεν το περίμενα παιχνίδι της Jensen να είναι τόσο εξόφθαλμα ενοχλητικό επί των takes που κάνει και στα 2 φύλα.

Τέλος πάντων, πάμε στο gameplay. Χειρισμός κλασσικός, εύκολος, άριστος. Ένα νέο feature που είδα εδώ είναι πως με διπλό κλικ σε κάποιο σημείο του εδάφους, τηλεμεταφέρεσαι εκεί, αντί να τρέξεις ως είθισται. Στην αρχή με ξένισε, αλλά εν τέλει είναι αρκετά βολικό, ενώ και στο μάτι δε χτυπάει τόσο άσχημα, καθώς έχει γίνει καλή δουλειά στο σχετικό “animation” (tip: όταν κλικάρεις σε ένα αντικείμενο ή χαρακτήρα, ξεκινάει animation μετακίνησης του ήρωά σου προς τα εκεί, το οποίο δεν είναι interruptible. Για αυτό προτείνω διπλοκλικ δίπλα στο στόχο σου, προ του interact-click, για να αποφευχθεί σπατάλη χρόνου, καθώς το περπάτημα στο παιχνίδι είναι αργό). Με το spacebar κάνεις highlight οτιδήποτε με το οποίο μπορείς να αλληλεπιδράσεις σε κάθε οθόνη, χαρακτηριστικό πλέον απαραίτητο καθ’ εμέ – για να αφήσουμε για πάντα πίσω το pixel hunting. Το Inventory δεν ξεφεύγει ποτέ σε μέγεθος, και είναι αρκετά βοηθητικό όσον αφορά τις ενέργειες που πρέπει να κάνεις εντός του. Υπάρχουν και ένα δυο χαζο-action σημεία, στα οποία πρέπει να έχεις το νου σου που ακριβώς να κλικάρεις, αλλά τίποτα το τρομακτικό, ευτυχώς. Τέλος, κατά τα σύγχρονα πρότυπα (όπως και στα Cognition), έχεις smartphone, το οποίο χρησιμοποιείς για συγκέντρωση πληροφοριών, αλλά και επίλυση των βασικότερων κατηγοριών γρίφων (βλ. παρακάτω).

**Οι γρίφοι κινούνται σε 3 κατηγορίες: **

i)Κλασσικοί item combine/use, inventory-ικοί και μη. Εδώ προσοχή: κάποια items που μπορεί να χρειαστούν, δε μπορείτε να τα πάρετε οποιαδήποτε στιγμή, παρά μόνο όταν έχετε βρει το σημείο το οποίο θα σας βοηθήσουν να ξεπεράσετε. Με αυτήν του την επιλογή το Moebius αλλάζει λίγο τον τρόπο σκέψης του παίκτη, εγκαθιδρύοντας το backtracking ως αναγκαίο σε ποικίλες χρονικές στιγμές (ευτυχώς τις περισσότερες φορές αν είσαι λίγο προσεκτικός, ξέρεις τι χρειάζεσαι), το οποίο μπορεί να εκνευρίσει. Κάποιοι παράλογοι συνδυασμοί σαφώς υπάρχουν σε αυτήν την κατηγορία, όπως και κάποιες παράλογα μεγάλες τσέπες, αλλά όχι κάτι το τρομερό.

ii)Μάντεψε Ποιος/Βρες με τη ζωή ποιου ιστορικού προσώπου μοιάζει η ζωή του τάδε σύγχρονου ατόμου. Τι γίνεται εδώ; Για διάφορα άτομα ανά το παιχνίδι, θα σου ζητηθεί να βρεις ποιανού ιστορικού προσώπου τη ζωή “αντιγράφουν” (ακούσια) αυτά τα άτομα . Αρχικά συγκεντρώνεις έναν απαραίτητο αριθμό πληροφοριών σχετικές με τον “ύποπτο”. Όταν γίνει αυτό, ανοίγεις μέσω του smartphone ένα panel, στο οποίο, για κάθε μια από τις άνωθι πληροφορίες, εμφανίζονται από κάτω κάποια ιστορικά πρόσωπα για τα οποία ίσχυε επίσης η συγκεκριμένη πληροφορία (πχ “έκανε το πρώτο παιδί στα 19 της”), ακριβώς ή στο περίπου. Εσύ λοιπόν πρέπει να κάνεις μια έρευνα μέσα σε αυτό το panel, να δεις με ποια 3 άτομα έχει τα περισσότερα κοινά ο/η ύποπτος, να κάνεις discard τους υπόλοιπους, και μετά, σε νέο panel, να επιλέξεις ανάμεσα στους 3. Ακούγεται ενδιαφέρον, και όντως είναι αρκετά, καθώς σου δίνει μια αίσθηση ουσιαστικής έρευνας, αλλά κάποιες φορές απαιτεί λογικά άλματα, καθώς οι συσχετίσεις είναι πολύ ασαφείς, ενώ άλλες φορές καταλήγεις σε meta-thinking δρασκέλισμα της διαδικασίας, καθότι είναι σχεδόν προφανές το που πρέπει να καταλήξεις. Πολύ καλή ιδέα, η οποία υλοποιήθηκε χαοτικά και ακατέργαστα – μπορούσε να γίνει πολύ καλύτερο implementation.

iii)Ανάλυση χαρακτήρων με βάση την εμφάνιση. Σερλοκ-ικής κοψιάς τύπος γρίφου. Όταν συναντάς κάποιο καινούριο πρόσωπο, πέρα από τις look/talk επιλογές, συνήθως μπορείς να του κάνεις analyze. Αυτό σε βγάζει σε μια οθόνη με ολόσωμη εικόνα του “εξεταζόμενου”, κάποια σημεία του οποίου (3-6, ανάλογα την περίπτωση) είναι τονισμένα με τετράγωνα πλαίσια. Πατώντας το κάθε πλαίσιο, σου βγάζει 3 απόψεις σχετικά με το χαρακτήρα του ατόμου, με βάση το εμφανισιακό ποιόν του συγκεκριμένου χαρακτηριστικού. Δηλαδή, είναι τονισμένα ας πούμε τα μάτια, για τα οποία σου λέει το παιχνίδι πως είναι κοκκινισμένα. Οι 3 επιλογές θα είναι του στυλ: -Πήρε κόκα πριν λίγο. -Πάσχει από αϋπνίες λόγω άγχους. -Του έφυγε το κόκκινο eyeliner. (Το παράδειγμα είναι φανταστικό και λίγο τραβηγμένο – ελάχιστα) Εσύ λοιπόν, καλείσαι να βρεις ποια είναι η σωστή επιλογή για κάθε τετραγωνάκι. Δυστυχώς, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων οι σωστές επιλογές “κάνουν κρα”, τόσο γιατί οι λάθος είναι ιλαρές όσο δεν παίρνει, όσο και γιατί με λίγο meta-thinking γύρω από τον (προφανή – δε χρειάζονται νοητικές ακροβασίες) ρόλο του ατόμου φαντάζεσαι τι συμβαίνει. Επίσης καλή ιδέα με τελείως λάθος implementation.

iv)Ανάλυση προέλευσης/γνησιότητας αντικών. Αυτός είναι ο λιγότερο συχνός τύπος γρίφου, ο οποίος μοιάζει κάπως με την ανάλυση χαρακτήρων. Για το υπό εξέταση αντικείμενο ανοίγει ένα panel πάλι, στο οποίο εξετάζεις με τη σειρά κάποια χαρακτηριστικά του εν λόγω τεχνουργήματος: υλικό, τεχνοτροπίες, μορφολογία, κτλ. Για το κάθε χαρακτηριστικό βλέπεις σε zoom το αντίστοιχο τμήμα του αντικειμένου, και δίπλα μια σειρά από παρόμοια “στιγμιότυπα” από ιστορικά artifacts, και καλείσαι να επιλέξεις αυτό που είναι ίδιο. Ακούγεται εύκολο και είναι, ένα ευχάριστο διάλειμμα και τίποτα άλλο.

Πέρα από αυτούς τους τύπους υπάρχουν και κάτι σκόρπιοι γρίφοι, που έχουν αρκετό ενδιαφέρον, όποιος παίξει το Moebius θα τους συναντήσει, δε θα spoil-άρω κάτι εδώ. Γενικά, όσον αφορά τη δυσκολία, το παιχνίδι κυμαίνεται σε εύκολο προς μέσο επίπεδο. Τα σημεία που κολλάς έχουν να κάνουν είτε με backtracking σε κάτι που πριν δε μπορούσες να πάρεις/αλληλεπιδράσεις, είτε με ηλίθιες ασάφειες στους γρίφους των μεσαίων κατηγοριών (άντε και με ένα λαβύρινθο στο τέλος – μισώ τους λαβύρινθους στα adventures). Γενικά είναι ένα μικρό παιχνίδι (11 ώρες χοντρικά) το οποίο άνετα θα μπορούσε να έχει διπλάσιο μέγεθος (λεφτά από το kickstarter υπήρχαν), γεγονός το οποίο θα ξεκαθάριζε και αρκετά πράγματα τα οποία τώρα φαίνονται σαν ξέφτια.

Να μην ξεχάσω τη μουσική, από τον αναμενόμενα ύποπτο Robert Holmes. Ακούγεται σα μια συνέχεια των θεμάτων των GK (ειδικά του Beast Within – έπιασα καμπόσες φορές τον εαυτό μου να μεταφέρεται σχεδόν ασυνείδητα στη Βαυαρία), είναι ευχάριστη στην αρχή, αλλά νομίζω ότι και αυτή είναι εν τέλει προχειρογραμμένη, σαν αναμασήματα των καταπληκτικών soundtrack των 90‘s.

Δυστυχώς το Moebius δεν είναι καλό. Τουλάχιστον όσον αφορά το τι περίμενα από την Jane. Έχει αρκετές καλές ιδέες, οι οποίες όμως απ’ ότι φαίνεται μπήκαν βιαστικά στο σύνολο. Όσο για το ζουμί, δηλαδή σενάριο και χαρακτήρες, είναι μέτριο στην καλύτερη, πολύ κατώτερο των λοιπών δημιουργημάτων της Jensen. Ειδικά το σενάριο είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά, και μπάζει από δέκα πλευρές. Κρίμα.