Ή αλλιώς ότι δε χώρεσε στην εικοσάδα (αλφαβητικά):
Abigor – Leytmotif Luzifer : Με όσα καταπληκτικά γίνονται εδώ μέσα, αν υπήρχε και σκοτάδι, ο δίσκος θα ανέβαινε πολύ ψηλά.
Aurvandil – Thrones : Γαλλία, μεγαλεπήβολη παγωμάρα, βαβουριάρικη νορβηγίλα. Χιονοστιβάδα, που χάνει λίγο λόγω παραγωγής.
Fatalism – Mystery of Death : Τα όρια μεταξύ black metal και post/punk και noise στρωμάτων συγχέονται μαστορικά εδώ.
Funereal Presence – The Archer takes Aim : Την έλλειψη των Negative Plane προσπαθεί και πετυχαίνει να καλύψει εν μέρει αυτό το πολύ καλό άλμπουμ, που ξεχειλώνεται λίγο σε διάρκεια.
Ill Omen – Enthroning the Bonds of Abhorrence : Αυστραλιανό σκοτάδι που δημιουργεί ατμόσφαιρα ζόφου, αλλά κάτι του λείπει για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.
Jute Gyte – Vast Chains : Αναλυτικά εδώ.
Lotus Thief – Rervm : Το alter ego των Botanist πάει να κινηθεί σε space-atmospheric–ambient–black μονοπάτια με γυναικεία φωνητικά. Κάπου το χάνουν, αλλά ευχάριστο, όπως και να ‘χει.
Master’s Hammer – Vagus Vetus : Σερί καλών κυκλοφοριών από τους παλαίμαχους Τσέχους. Γρανίτες ποιότητας, πονάει που δεν τους χώρεσα στην 20άδα.
Moon – Clavicula Nox : Αναλυτικά εδώ.
Mysticum – Planet Satan : Αναλυτικά εδώ.
Nasheim – Solens Vemod : Σκανδιναβικές μελωδίες που τελειοποιούνται στον υψίσυχνο καμβά. Το “Vemod” εκεί μέσα στον τίτλο δεν είναι τελείως τυχαίο.
Nightbinger – Ego Dominus Tuus : Δε είχαν καταφέρει να με κερδίσουν οι Αμερικανοί με τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Εδώ όμως χτύπησαν φλέβα. Επιτέλους έμπνευση και αμείωτο ριφολογικό ενδιαφέρον.
Panopticon – Roads to the North : Ο Austin Lunn είναι σταθερή αξία. Το έχει αποδείξει αρκετές φορές με τους Panopticon. Για άλλη μια φορά ένα πολύ καλό άλμπουμ, με περιορισμό (ή έστω μεγαλύτερη διακριτικότητα) της χρήσης παραδοσιακής μουσικής.
Sun Worship – Elder Giants : Παγοθραυστικό με νορβηγική (ιδιαίτερα Burzum και Darkthrone) θωράκιση από τη Γερμανία. Το “Tomhet” παρασιτεί στο τέταρτο κομμάτι.
Teitanblood – Death : Αναλυτικά εδώ.
Zügellos – Horror Vacui : Πέρυσι μου τράβηξαν την προσοχή με το αξιοπρεπέστατο “Goat Hymns”. Το φετινό δημιούργημά τους κινείται σε πιο μαυρομεταλλικά (σε σχέση με την πανκοκραστίλα του πρώτου) και κερδίζει στα σημεία.