Δεν άκουσα πολλά μη black metal άλμπουμ φέτος, Εδώ είναι αυτά που ξεχώρισαν, ενώ κάπου ανάμεσά τους ίπταται και το «To be Kind» των Swans, το οποίο ακόμη δεν έχω ακούσει όσο θα ήθελα.
The Estranged – The Estranged
Έριξαν λίγο φως στον ήχο τους, διεύρυναν ηχητικά τα πλαίσια του “Subliminal Man”, ξέφυγαν από τα στενά όρια του post-punk. Μάστορες στη συγγραφή κολλητικών μελωδιών, δίχως να παραχωρούν ούτε εκατοστό ποιότητας. Τρομερά feel-good άλμπουμ με τη στόφα του κλασικού. Κάποιες ερμηνευτικές υπερβολές στα φωνητικά τις προσπερνάω με μεγάλη άνεση.
ΥΓ: Ο δίσκος έχει και το «δικό τους» “Damaged Goods”, το “Play for Keeps”.
Ought – More than any other day
Καναδοί που άκουσαν μέχρι ανεπανόρθωτης φθοράς μια ντουζίνα κόπιες της μπανάνας των Velvet Underground πρωτίστως, και Television κατά δεύτερο λόγο. Αλλά κυρίως Velvet. Στην παραζάλη του εξαιρετικά καλογραμμένου αυτού δίσκου πιάνεις τον εαυτό σου να νομίζει πως ο Reed τραγουδάει από τον τάφο με λίγο πιο σπαρακτική χροιά στα μισά κομμάτια. Μέχρι και το δικό τους “Heroin” έχουν (“Forgiveness”). Απαράδεκτα κολλητικό άλμπουμ.
Ritual Howls – Turkish Leather
Είχα καιρό να ακούσω καλό, μη παρωχημένο gothic rock. Δίσκο που να πίνει νερό στο όνομα των Nephilim, που να προσεγγίζει με σεβασμό την πληθωρικότητα των Sisters, που να ανταλλάζει ματιές με τα 90‘s μεσαίου βεληνεκούς συγκροτήματα όπως οι Nosferatu, οι Cassandra Complex, κτλ. Από τη μέση και μετά το “Turkish Leather” απογειώνεται, με ναυαρχίδα το κομμάτι-μέσα-στα-5-κορυφαία-κομμάτια-της-χρόνιάς “Final Service” – θεοί, τι κουπλέ, τι leads.
Salome’s Dance – Salome’s Dance
Από τη Ρωσία μας έρχονται οι Salome’s Dance, οι οποίοι επιδίδονται σε ένα deathrock early Christian Death-ικής υφής, με ελάχιστα πιο punk αιχμή (περιπλανώνται και οι Dead Cennedys εδώ), ποικιλία και περιρρέουσα έμπνευση. Διαμαντάκι με σπηλαιακή παραγωγή, γουστόζικο χεράτο εξώφυλλο, και πολύ πάθος. Το σκοτεινότερο μέλος της λίστας.
Total Control – Typical System
Ένας tour-de-force της new-wave/post-punk/synthpop παλέτας, από αυτούς τους Αυστραλούς που δε γνώριζα. Από Exploited μέχρι Joy Division και Bauhaus(στο “Liberal Party” κάνουν τεμενάδες στα κοψίματα του “She’s in Parties”) και Soft Cell και Camouflage, και πάλι πίσω. Ένα παλίμψηστο των late70’s έως mid-90’s. Αδυσώπητα εθιστικό, κουλουριάζεται για τα καλά γύρω από τον αισθητήρα της μελωδίας. Ακούγεται αφήνοντας στην άκρη τις κουβέντες περί αυθεντικότητας και επιρροών, κτλ. Είναι πολύ μεγάλο για να ασχοληθεί με μικρότητες.