Doctor Who Top Episodes – Season 5

Season 1

Season 2

Season 3

Season 4

Δυο είναι τα βασικά «τεχνικά» χαρακτηριστικά της πέμπτης σεζόν: η είσοδος του Matt Smith στο ρόλο του Doctor, και η είσοδος του Moffat στο δημιουργικό τιμόνι της σειράς. Και αν η πρώτη αλλαγή κατάφερε να είναι περισσότερο επιτυχημένη από όσο τολμούσα να ελπίζω, η δεύτερη έχει αρνητικές συνέπειες οι οποίες άρχισαν ελαφρώς να φαίνονται από την αρχή, αλλά θα γιγαντωθούν κυρίως στις επόμενες τρεις σεζόν. Όσον αφορά τον Matt Smith, στο ρόλο του ενδέκατου Doctor, παρά την αρχική ψυχρολουσία (τόσο όσον αφορά το περιτύλιγμα – ο ενδέκατος είναι ο πλέον νεαρός Doctor, και δίνει αρχικά την αίσθηση του σχετικά ακατέργαστου υλικού – όσο στην άκομψη, τραχιά σχεδόν, συμπεριφορά, μακριά από την γνήσια βρετανική elegance του Tennant), με κέρδισε πολύ γρήγορα, παρά το μέτριο υλικό των τριών πρώτων επεισοδίων. Όπως είχα γράψει και στο τέλος της τέταρτης σεζόν, ο 10th Doctor/Tennant είχε καεί εσωτερικά, τόσο με την αλλαγή τριών Companions σε τρία χρόνια, όσο και με την απότοκη αυτού ύβρη που διέπραξε στο “Waters of Mars.” Ο Matt Smith έφερε στο ρόλο μια ακόμη πιο trickster χροιά, μια φαινομενική ανεμελιά, ενίοτε στα όρια της αθωότητας, η οποία όμως δεν αποκρύπτει τελείως το γεγονός ότι είναι η ενδέκατη ενσάρκωση, με τη γνώση και εμπειρία όλων των προηγουμένων· είναι μεγαλύτερος ηλικιακά ο ενδέκατος Doctor (προφανώς), παρά το νεαρό της εμφάνισης.

Όσον αφορά τώρα την ανάληψη των ηνίων από τον Moffat, τα πράγματα είναι σε αυτή τη σεζόν άνισα: τέσσερα από τα έξι συνολικά επεισόδια που έγραψε είναι καταπληκτικά (με τα δυο πρώτα να είναι τα υπόλοιπα δυο), το γενικό story arc ήταν μια ευχάριστη ανάπαυλα πρωτοτυπίας (και ανησυχητικής υπόνοιας κοσμικού τρόμου μη δραπετεύσιμου – κάθε φορά που εμφανιζόταν κάποια ρωγμή) μέχρι ενός σημείου (δεν μιλάω για το πως συνεχίστηκε στις επόμενες σεζόν), αλλά το συνολικό πρόσημο του αποτελέσματος της πρόσθεσης των επεισοδίων είναι μάλλον αρνητικό, θυμίζοντας λίγο την μέτρια ποιότητα της δεύτερης σεζόν. Η Amy είναι μια ελαφρώς άχρωμη Companion, τουλάχιστον στην αρχή, την οποία μπορεί να συμπαθώ περισσότερο από την Rose, αλλά είναι ίσως ο λιγότερο δουλεμένος χαρακτήρας μέχρι εκείνη τη στιγμή στη σειρά. Ο Rory, στα επεισόδια που εμφανίζεται, κερδίζει μάλλον τις εντυπώσεις, αλλά με μικρή διαφορά – πέρα από το φινάλε βέβαια, στο οποίο και ο ίδιος και η Amy παίρνουν τα πάνω τους στην υπόληψή μου. Η ανάδειξη της River ως ήμι-μόνιμη Companion είναι ακόμη θετικής χροιάς, και αποτελεί συν τοις άλλοις ένα αντίβαρο στην σαφή βαρυτική δύναμη του Doctor.

Time of the Angels/Flesh & Stone: Δεύτερη εμφάνιση της River Song στη σειρά (όπου ψυλλιαζόμαστε και κάποια πράγματα για το παρελθόν της/μέλλον μας), άκρως καλοδεχούμενη μετά την ξεκάθαρα θετική εντύπωση από τα “Silence in the Library”/”Forest of the Dead.” Δεύτερη εμφάνιση επίσης των Weeping Angels, μετά την πανηγυρικά υπερθετική εντύπωση του “Blink.” Το σκηνικό «ρημαγμένος πλανήτης – αρχαία ερείπια – ένοπλη ομάδα διάσωσης/έρευνας» είναι προφανώς τετριμμένο, αλλά πάντα ευχάριστο. Η παρουσίαση των Angels παραμένει τρομακτική, τόσο με την μη αναμενόμενη εμφάνιση και πληθυσμιακή πυκνότητα, όσο και κυρίως με αυτήν την (τελείως κλείσιμο ματιού στον θεατή – pun intended) ικανότητα κίνησής τους μέσω οποιασδήποτε εικόνας τους, η οποία αφαιρεί κάτι από την ασφάλεια της θέσης του θεατή – εξαιρετική υλοποίηση τρόμου. Ειδικά η μόλυνση του ματιού με την εικόνα του Angel χτυπάει συμβολικά σε ασυνείδητο επίπεδο, θυμίζοντας μύθους περί Κακού Ματιού, δηλητηριώδεις ακίδες, και γενικότερα σκοτεινό μύθο και παραμύθι. Η επανάληψη του Vashta Nerada τρικ «ομιλία μέσω του νεκρού θύματός μας» πιάνει ακόμη, και σε συνδυασμό με το αχανές σκοτάδι των σπηλαίων δημιουργεί πολύ πειστική ατμόσφαιρα. Στο δεύτερο μισό ο παραδοσιακός τρόμος δίνει τη θέση του σε μια αρκετά πιο παράδοξη θεώρηση της ατμόσφαιρας, με κλασσικούς sci-fi κλειστοφοβικούς χώρους, ένα απρόσμενο δάσος, και κυρίως την στιβαρή εμφάνιση των ρωγμών, ως μια άμυαλη μορφή της καταστροφής στον υπερθετικό βαθμό, χτυπώντας πολύ βαθιά – στην ίδια την ύπαρξη του όντος. Εξαιρετικό όλο το σεκάνς με την (ουσιαστικά) τυφλή Amy, άξιος διάδοχος ενός από τα καλύτερα επεισόδια της σειράς.

Vincent & the Doctor: Έχω ξαναπεί ότι τα επεισόδια στα οποία συναντάμε παρελθοντικά διάσημα, ιστορικά, πρόσωπα, έχουν μια παραπάνω αξία (για μένα τουλάχιστον), τόσο αν αυτά έχουν να κάνουν με τα κυρίως ειπείν γεγονότα χάρη στα οποία είναι διάσημα, αλλά και ίσως και περισσότερο όταν απλά παρουσιάζουν σκηνές από την καθημερινότητα του εν λόγω ατόμου. Το συγκεκριμένο επεισόδιο προφανώς περιστρέφεται γύρω από τον Vincent Vang Gogh, και όσον αφορά την κυρίως πλοκή του δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο: ένα σχετικά αδιάφορο τέρας, το οποίο έχει έναν προφανή παραλληλισμό (ο οποίος ούτως ή άλλως δηλώνεται ρητά και εντός του) με τη ζωή του ζωγράφου. Το ενδιαφέρον εδώ είναι αυτά που γίνονται στο διάκοσμο, το ίδιο το περιβάλλον ουσιαστικά, βασικό μέρος του οποίου είναι φυσικά και ο Vincent. Απλοϊκή μα βαθιά συγκινησιακή ματιά στη ζωή του, με εξάρσεις ικανοποίησης λόγω της ιδεατής θραύσης της ζοφερής καθημερινότητας του ζωγράφου από την παρουσία του Doctor και της Amy. Και το αποκορύφωμα είναι η εν ζωή θέαση της μετά θάνατον αναγνώρισης του καλλιτέχνη, κάτι το οποίο είναι κρυφός διακαής πόθος για πάρα πολλούς οπαδούς οποιουδήποτε καλλιτέχνη ο οποίος δεν γνώρισε ποτέ την αναγνώριση όσο ζούσε, αλλά και δεν είδε πως εξελίχθηκαν και εξέλιξαν τα έργα του στο μέλλον του. Το επεισόδιο σίγουρα πατάει στη συγκίνηση (ακόμη και στην αναγνώριση του κενού του Rory από τον Vincent, εκεί που η ίδια η Amy δεν θυμάται τίποτα), αλλά το κάνει με έναν τόσο εγκάρδιο τρόπο που δεν μπορείς να του καταλογίσεις τίποτα.

The Pandorica opens/The Big Bang: Επικό φινάλε σεζόν, από αυτά τα οποία κορυφώνουν σε υπέρμετρη κλίμακα. Τι κι αν ξανά-εμφανίζονται Daleks και Cybermen, αυτή τη φορά ο μικρός ρόλος τους είναι ουσιαστικά διακοσμητικός. Τι κι αν υπάρχει μια λεγεώνα πλαστικών Ρωμαίων με όπλα μέσα στα χέρια τους και με την River Song για Κλεοπάτρα, η υπέροχη επιστροφή του Rory και η (παράλογη αλλά κατανοητή) απόφασή του να σταθεί για 2000 χρόνια φύλακας του Pandorica σβήνουν τα όποια αρνητικά. Η εξήγηση του όλου story arc με τα cracks είναι αρκούντως μοφφατική, ίσως περισσότερο από όσο θα μου άρεσε, έχει ένα στοιχείο κοσμικής υπερβολής που είναι βέβαια αλληλένδετο με το Doctor Who (αλλά εδώ ήταν μια καλή ευκαιρία για κάτι πιο πνευματικό/εξωκοσμικό). Η υπόσχεση συνέχισης του μυστηρίου στην επόμενη σεζόν τότε μου φαινόταν άκρως ενδιαφέρουσα και λογική, αλλά έχοντας στο μυαλό μου τώρα πόσο τελικά κράτησε αυτό το γαϊτανάκι, έχω κάποιες δεύτερες σκέψεις. Τέλος, μπορεί ο Moffat να μην έχει αφήσει χαρακτήρα για χαρακτήρα νεκρό, αλλά η επάνοδος του Doctor στο κλείσιμο του επεισοδίου είναι αγνή ανατριχίλα και ικανοποίηση, κι ας είναι (ή ίσως και λόγω αυτού) ελαφρώς cheesy. Παρά τα όποια μειονεκτήματα, το φινάλε αυτό σε κερδίζει πανεύκολα με το μέγεθος και την ορμητικότητά του. Μεγαλείο.