Doctor Who Top Episodes – Season 3
Καιρός για αλλαγή companion. Η Rose βρίσκεται από την άλλη μεριά του καθρέφτη, η Donna εμφανίστηκε στο χριστουγεννιάτικο “The Runaway Bride”, αλλά θα περιμένουμε μια σεζόν ακόμη για να τη δούμε για τα καλά στο πλάι του Doctor. Enter Martha Jones (εντάξει, την είχαμε δει και στο κλείσιμο του προηγούμενου κύκλου, αλλά σε άλλο ρόλο), μια από τις πιο βραχύβιες companions. Σαφής βελτίωση σε σχέση με τη Rose, μια δυναμικότερη και πιο ανεξάρτητη προσωπικότητα (με το καλημέρα κάνει τις προφανείς ερωτήσεις: Πώς λειτουργεί το ταξίδι στο χρόνο, πιθανές παρενέργειες, κτλ). Κατά τ’ άλλα, εδώ η σειρά απογειώνεται, με ένα καταπληκτικό σερί στο δεύτερο μισό της. Αναλυτικότερα:
The Shakespeare Code: Δεύτερο επεισόδιο της σεζόν, πρώτο «κανονικό» για τη Martha, πλάι στο Doctor. Το ταξίδι στο παρελθόν και η συνάντηση με ιστορικά πρόσωπα θέτουν τις βάσεις για συγκεκριμένης υφής αριστουργήματα (βλέπε “The Unquiet Dead” στη Season 1 και “Girl in the Fireplace” στη Season 2), και το υπό εξέταση επεισόδιο δεν απογοητεύει. Λονδίνο του 1600, Shakespeare, “Love’s Labours Won”, το χαμένο έργο.
Οι τρεις μάγισσες του Macbeth(;), και η μαγεία μέσω της δόνησης ήχων και ονομάτων (όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις μαγικές παραδόσεις). Possession, άσυλο, ένας πολύ ανθρώπινος (αλλά ιδιοφυής και μάστορας του λόγου) συγγραφέας, και φυσικά θέατρο. Πολύ καλή αντιμετώπιση των αντιλήψεων της εποχής, κάτι που σε πιο απλοϊκές εποχές θα αγνοούνταν (το γεγονός ότι η Martha είναι μαύρη, ελεύθερη, και γιατρός). Ιδανικό στρώσιμο της σεζόν, με ικανή χημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, και έναν William που θα θέλαμε να τον ξαναδούμε, απολαυστικότατος.
Human Nature/Family of Blood: Τα 2 επεισόδια αυτά, που ξεκινούν ένα σερί μιας καταπληκτικής εξάδας, είναι για μένα ότι καλύτερο έχω δει στο Doctor Who, με το φινάλε του Family of Blood να αποτελεί μνημείο της πελώριας μορφής του Doctor, βρίθοντας με αποκαλυπτικό μεγαλείο. Ταξίδι στο παρελθόν της Βρετανίας, λίγο πριν τον ‘Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Doctor χρησιμοποιεί ένα Gallifrey-ικό τεχνούργημα, ένα ρολόι τσέπης, στο οποίο κλείνει την Timelord φύση του, καταλήγοντας ένας απλός άνθρωπος (ένας δάσκαλος ονόματι John Smith – προφανώς) μέχρι να ανοίξει ξανά το ρολόι. Του οποίου τη λειτουργία δε θυμάται, ούτε τον απασχολεί ιδιαίτερα. Γιατί το ρολόι δημιουργεί μια νέα προσωπικότητα για να επενδύσει την ανθρώπινη φύση. Η Martha είναι ο σύνδεσμος με την «αληθινή» πραγματικότητα, η θεματοφύλακας της Γνώσης, η σιωπηλή σοφή.
Ιδού ο Άνθρωπος λοιπόν, η ηθελημένη (έστω και προσωρινή) πτώση ενός Άρχοντα στη λάσπη της ρουτίνας, και της συναναστροφής, και των κοινωνικών τύπων και αβροτήτων, και των παθών. Η ρομφαία της Τραγικής Ειρωνείας κατακεραυνώνει τη Martha με το χέρι της ερωτευμένης από (και με) το δόκτορα νοσοκόμας. Τα τείχη που υψώνονται μέσω της πειθαρχίας και της αφοσίωσης στην Πατρίδα, και της αποδεκτής σκληρής τιμωρίας. Αποδεκτής και από τον John Smith, όχι από τον Doctor, αλλά ο Time Lord κοιμάται. Αυτά τα τείχη που θα καταρρεύσουν στα χαρακώματα της Ευρώπης σε πολύ λίγο καιρό. Ο ψυχικός Tim Latimer να είναι μια αντανάκλαση του ειδώλου του φαντάσματος του Van Gogh που έπεται.
Ιδού ο άνθρωπος, όταν η Φύση του κυριαρχείται από τη δύναμη της Μοναδικής Συνείδησης, αυτής που δε θέλει να φύγει (αντιστοιχία με τη regeneration του 10ου), ούτε καν για χάρη της Οικουμένης ολάκερης, και προφανώς καλώς κάνει, γιατί η Οικουμένη είναι ότι υπάρχει στον τόπο(και όχι χώρο) της Συνείδησης. Δεν θα υπάρχει κόσμος για να θυσιαστείς όταν θα θυσιαστείς.
Εν τέλει ο άνθρωπος John Smith πάει κόντρα στην ανθρώπινη φύση, και επιστρέφει η Φωτιά και ο Πάγος του απαστράπτοντος Μεγαλείου του Άρχοντα του Χρόνου. Και η Καταδίκη της Οικογένειας του Αίματος είναι the stuff legends are made of. Αλλά τα αποκαΐδια της συνεχούς Πυράς του Ανεύθυνου παραμένουν πέρα από τους τοίχους του TARDIS. Θεοσκότεινο επεισόδιο, με στοίβες επιπέδων αναγνώσεων, με πλήθος φιλοσοφικών εφαλτηρίων. Το Ιερό Δισκοπότηρο του Davies.
Blink: Μετά το βάρος της προηγούμενης διλογίας, θα περίμενε κανείς να ακολουθήσει κάτι πολύ πιο light-hearted. Το “Blink” είναι σαφώς πιο ελαφρύ συναισθηματικά, αλλά ζέχνει μαυρίλα και τρόμο. Πρόκειται για ένα επεισόδιο στο οποίο Doctor και Martha εμφανίζονται ελάχιστα. Εδώ έχουμε επίσης την πρώτη εμφάνιση των Weeping Angels (οι οποίοι θα λάμψουν πλήρως 2 σαιζόν μετά, σε μια εξαιρετική διλογία), ίσως των πιο τρομακτικών πλασμάτων του σύμπαντος της σειράς.
Το επεισόδιο είναι στημένο με haunted house τρόπο, με λιτά σκηνικά εγκατάλειψης. Με απλά και λειτουργικά χρονικά παράδοξα. Με την interactivity που δεν είναι interactivity, και ανησυχεί. Με τη φύση των Weeping Angels να παγώνει το αίμα – αλήθεια, τι κάνουν και τι σκέφτονται όταν είναι πέτρες; Αν δεν υπάρχουν καθόλου, τότε που αποθηκεύονται οι αναμνήσεις τους, η προσωπικότητά τους; Α, και διήγηση μέσω γράμματος να αυξάνει τη θεατρικότητα της ιστορίας. Ένα κομψοτέχνημα, το οποίο δεν ξέρω αν είναι η κορυφή του Moffat, αλλά σίγουρα βρίσκεται μέσα στα 5 καλύτερά του, και δείχνει το δρόμο για τον τρόμο δια της απλότητας.
Utopia: Παρόλο που είναι το πρώτο της τελικής τριλογία της σεζόν, το βάζω ξεχωριστά, γιατί έχει την αίσθηση αυτόνομου επεισοδίου, κυρίως λόγω setting. Λοιπόν, το τέλος του σύμπαντος και του χρόνου δεν είναι ωραίο μέρος, και θυμίζει νύχτα του Mad Max. Κάποια υπολείμματα ανθρώπων επιζούν, και έχουν μάλιστα και την ελπιδοφόρα μυθική αφήγηση για την Ουτοπία (ενώ όλο το Σύμπαν έχει σβήσει). Αυτά πάνω κάτω.
Στα επί της ουσίας τώρα: I. Επιστροφή του Captain Jack, και μαθαίνουμε γιατί αρνείται πεισματικά να πεθάνει. II. Είναι και ένας γέρος επιστήμονας, ο οποίος προσπαθεί να κατασκευάσει το διαστημόπλοιο που θα οδηγήσει την Ανθρωπότητα στα άστρα της Ουτοπίας. Όπως παρατηρεί και ο Doctor, ο Professor Yana είναι πανέξυπνος, μια ιδιοφυΐα αντάξια των Μεγάλων Φυλών, και όχι του Ανθρώπου. Ένας πράος θαυμάσιος άνθρωπος όπως και να έχει. Μόνο που έχει κι ένα ρολόι τσέπης όπως αποκαλύπτεται προς το τέλος, με Gallifrey-ικούς χαρακτήρες χαραγμένους πάνω του. Και η τρίχα σηκώνεται κάγκελο όταν αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της επικείμενη αποκάλυψης. Προσοχή: Εμείς που ξεκινήσαμε με την rebooted σειρά, δεν είδαμε ποτέ άλλο Time Lord, μόνο λόγια και μύθους και δέος γνωρίσαμε για αυτούς. Η ανατριχίλα της εμφάνισης κάποιου άλλου πέρα από το Doctor ήταν και είναι τεράστια. Σαν να τριγυρνάς για χρόνια στην ύπαιθρο της Ουαλίας, και ξάφνου να ακούς την Host of the Sidhe από μακριά να πλησιάζει. Η επανεμφάνιση του Master λοιπόν, έχει μυθική χροιά, ακόμη και για εμάς που δεν ξέραμε τι εστί Master. Τύμπανα προφητείας ηχούν.
The Sound of Drums/Last of the Time Lords: Επιστροφή στο παρόν, στο κατόπιν του regenerated Master. Το όνομα Harold Saxon υπήρξε διάσπαρτο εντός του κύκλου, στα πρότυπα του Bad Wolf. Το ταξίδι στο χρόνο είναι το ιδανικό όχημα για να χτίσεις πλοκή με προφητικό ιστό να τη διαπερνά, καθώς η μη γραμμική (χρονικά) αφήγηση είναι κάτι με το οποίο ο θεατής έχει εκπαιδευτεί και αποδεχτεί. Ο Saxon/Master είναι ένας παρανοϊκός trickster God, το σκοτεινό και χαοτικό αντίστοιχο του (επίσης trickster) Doctor. Τα σχέδιά του είναι συνήθως κοντόφθαλμα (όσον αφορά το τελικό όραμα, όχι στην ανάπτυξή τους), και πλήρως εγωκεντρικά (όχι μεμπτό χαρακτηριστικό βέβαια, παρά την καθιερωμένη αρνητική χροιά του όρου, και δεν το λέω μόνο επειδή ο Master δεν είναι άνθρωπος). Εν τέλει εδώ έχουμε έναν μονολιθικό εχθρό, ο οποίος ξεπερνιέται με έναν τρόπο κακόγουστο. Αλλά είναι Time Lord, είναι ο Master – και στο τέλος τον ξεφορτώνονται πολύ εύκολα – γιατί Master και Doctor στο TARDIS θα ήταν overkill. Μπορεί, αλλά είναι βαρύ να ξαναγίνεται ο Doctor “Last of the Time Lords”. Βαρύ και για αυτόν, και για εμάς.
