Doctor Who Top Episodes – Season 2
Χλιαρή σεζόν, η οποία είχε αρκετά συμπαθητικά επεισόδια, αλλά δύσκολα βρίσκεις κάποιο πραγματικά καλό. Ίσως η μοναδική στην οποία δε θεωρώ αριστουργήματα τα φινάλε. Από την επόμενη αρχίζει καταιγισμός ποιότητας.
Εδώ η πρώτη σεζόν
Christmas Invasion: Πρώτο επεισόδιο με Tennant, πρώτο χριστουγεννιάτικο για τη rebooted σειρά, σύγχρονο Λονδίνο(που αλλού;). Φαιδρό εικαστικά, με ρομποτικούς αγιοβασίληδες και Yule-ό-δεντρα βομβιστές. Με τον Tennant να κοιμάται για παραπάνω από το μισό επεισόδιο. Με τις χλιαρές προσωπικότητες των Rose και Σία.
Κι όμως, με το ξύπνημα του Tennant, παίρνεις πίσω όποιες αμφιβολίες είχες, αν είναι η πρώτη φορά που βλέπεις το επεισόδιο (αν είναι η πολλοστή απολαμβάνεις εξίσου τα πρώτα λόγια του μεγάλου). Ο 10ος Doctor είναι μέχρι στιγμής ο καλύτερος που πέρασε από τη (νέα) σειρά, κι ας έχει 3 θηρία να τον ανταγωνίζονται – κι αυτό γίνεται κατανοητό από τις πρώτες στιγμές του. Υπεράνθρωπη άνεση, υπεράνθρωπος αέρας. Ο Eccleston ήταν σαν προσωπικότητα, απολογιστικά, ένα υβρίδιο μεταξύ Time Lord και ανθρώπου, μια πιο άμεση, γήινη, «βαριά» και συναισθηματική περσόνα, ο εξόριστος που πρέπει να εξιλεωθεί για τη φρίκη του Time War. Κράταγε πίσω (ο χαρακτήρας, όχι ο ηθοποιός) το μέγεθος του ονόματος του Doctor, το μέγεθος της καταγωγής του, για να επουλώσει τις πληγές. Ο Tennant όμως, ο 10ος Doctor, είναι ο Timelord Unchained, πολύ πιο εξωγήινος και ανάλαφρος από την προηγούμενη ενσάρκωσή του. Με πιο τραχιές γωνίες συμπεριφοράς, δε φοβάται να δείξει το μέγεθος αυτού που είναι. Με το καλημέρα, με τις πιτζάμες ακόμη(κυριολεκτικά) παίρνει μέρος σε μονομαχία, χάνει χέρι-βγάζει χέρι, κατακεραυνώνει τη Χάριετ Τζόουνς ως της αρμόζει, με μια αυτοπεποίθηση που αν την εξέπεμπε άνθρωπος θα ήταν απλά γελοία. Επεισόδιο που από τη μέση και μετά ανεβαίνει εκθετικά ποιότητα.
School Reunion: Εδώ έχουμε μια περίπτωση επεισοδίου το οποίο σαν πλοκή δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ενώ η απεικόνιση των αντιπάλων είναι κακή. Το επίπεδο όμως, και ιδιαίτερα τα υποχθόνια vibes ανεβαίνουν κατακόρυφα λόγω του παράγοντα νοσταλγία, ο οποίος είναι μεγάλης έκτασης εδώ. Το όνομα Sarah Jane Smith πιθανότατα είναι άγνωστο στους μη έχοντες επαφή με την κλασσική σειρά – δηλώνω ομοιοπαθής κατά την πρώτη θέαση του School Reunion. Κι όμως, το στήσιμο του επεισοδίου, και κυρίως η ενσωμάτωση του χαρακτήρα της Sarah Jane και του K-9 είναι αριστοτεχνική, και σύντομα σου δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως έχεις ξαναζήσει περιπέτειες μαζί τους (τα κενά συμπληρώνονται άμεσα με νοητικές λειτουργίες παρόμοιες με αυτές που γεμίζουν μια διήγηση με μη αναφερόμενες λεπτομέρειες). Δε μπορώ να φανταστώ πως ένιωσαν τα άτομα που είχαν μεγαλώσει με τα αυθεντικά επεισόδια. Φουλ (δικαιολογημένη και μη) νοσταλγία λοιπόν, παράθεση 2 companions από διαφορετικές στιγμές του Doctor’s timestream, και να πως ένα μέτριου υλικού επεισόδιο ανεβαίνει σκαλιά.
-The Girl in the Fireplace: Η δεύτερη σεζόν δεν είναι η καλύτερη στο σύνολό της– δυσκολεύτηκα να βρω επεισόδια που να ξεχωρίζουν. Υπάρχει όμως και το “Girl in the Fireplace”. Ένα επεισόδιο διαμάντι, πιθανώς μέσα στα 10 καλύτερα ever. Γαλλία, 18ος αιώνας, Reinette (Μαντάμ Πομπαντούρ). Μέσα στο τζάκι ένα χωροχρονικό παράθυρο (πάτημα σε μυθολογικής έκτασης αρχέτυπο, η φωτιά ως πύλη, η φλεγόμενη εστία ως το νοσταλγικό βαρίδι της παιδικής ηλικίας(η Reinette ήταν κοριτσάκι όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Doctor). Μια γυναικεία προσωπικότητα που λάμπει σαν ήλιος, αντάξια σχεδόν ενός Timelord. Η μόνη περίπτωση τέτοιας δυναμικής εμβέλειας από γυναικείο χαρακτήρα είναι η Doctor-Donna, η οποία όμως εμφανίστηκε για πολύ λίγο. Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, σκεφτήκαμε πως θα ήταν ένας κύκλος με την Reinette ως companion, κάτι που όμως επιφυλάσσομαι κατά πόσο θα δούλευε σε μια τόσο μονοπροσωποκεντρική σειρά όπως το Doctor Who. Θα άξιζε όμως το πείραμα. Όπως και να’ χει, το “Girl in the Fireplace” είναι τεράστιας ποιότητας και συγκινήσεων επεισόδιο.
Εδώ η τρίτη σεζόν