RPG Psychogeography

Κάποτε ήταν οι μιλιμετρέ σελίδες και το μολύβι. Υπόνομοι και σοκάκια, και προσπάθεια να αποτυπώσεις τα patterns των random encounters πάνω στην κάτοψη της Σκάρα Μπράε. Σε ένα εγκαταλελειμμένο πανδοχείο, ανάμεσα στα Desertmouth Mountains και τα Thunder Peaks, στο δρόμο για την πολύπαθη Tilverton, προστέθηκε ένα υπόγειο με Helmed Horrors. Φυλάνε το αρχέγονο σεντούκι του καινούριου adventurer – πιο λαμπερό από ποτέ φυσικά, είναι αρχή ακόμη.

Το Bree είναι το αρχέγονο hub της θαλπωρής, η χρυσή τομή σκιάς και μυρωδιάς τζακιού – δε χρειάζεσαι LOTRO εμπειρία για να το καταλάβεις. Φτάνει να κινήσεις τη νοητική διαδικασία γεμίσματος των γκρίζων σημείων, του fog-of-war της περιγραφής του βιβλίου. Τα rulebooks της ICE σε βοηθούν να αφήσεις στα δεξιά σου το δρόμο από τη West Gate μέχρι το Pony, να σκαρφαλώσεις σε κάποιο μισογκρεμισμένο τοίχο και να κοιτάξεις προς τα βορειοδυτικά, προς την υπόσχεση της Lake Evendim. Στο Bree είναι που ψηλώνουν οι άνθρωποι αποκτώντας διαστάσεις, τόσο απειλητικές όσο και προστατευτικές. Το δίχως-χρόνο του Shire δίνει τη θέση του στο αρχαίο, στο πλήρες-μυστηριακού-παρελθόντος του Bree.

Αρχικά ήταν οι σελίδες περιοδικών, μικρά φίλτρα, παραμορφωτικά εκ φύσης, που έδιναν όμως το στίγμα σε αυτόν που είχε εύφορο έδαφος μέσα του. Και τα εξώφυλλα των παλιών εκδόσεων του Άρχοντα και του Χόμπιτ να μπολιάζουν με εσάνς ξεκάθαρου παραμυθιού τις ονειρώξεις του μυθολογικού (βόρειο- και ανατολικο-)ευρωπαϊκού παρελθόντος, όπως αυτές ουσιοποιήθηκαν μέσα από δερματόδετα βιβλία και Αρθουριανές κουρτίνες. Αλλά γενικά όχι – δεν καταλαβαίνεις τι είναι το παιχνίδι ρόλων μέχρι να παίξεις.

Κι έτσι ήρθε το πρώτο κόκκινο κουτί, όχι γκρίζο, όχι κίτρινο, και (πολύ μεγαλύτερης σημασίας) όχι D&D. The Lord of the Rings Adventure Game, η Eowyn στο εξώφυλλο να απαγγέλλει κάποια από τα επικότερα λόγια του βιβλίου(τα έγραφε στο πίσω μέρος). Χαρτονένια πιονάκια με πλαστική βάση, ασπρόμαυροι χάρτες που έπαιρναν βελτίωσης (έτσι θέλαμε τότε), 2 εξάπλευρα. Ο ρόλος του DM ηλικιακά απονεμημένος. Μια περιπέτεια στα πέριξ του Bree, συρσίματα σε θάμνους, πολύ σκοτάδι, μπερδεμένη ηρεμία, μπερδέματα στη μάχη, γενικά μπέρδεμα – κακώς, αλλά επιτακτική ανάγκη για κάτι πιο εντυπωσιακό – κάτι πιο high fantasy, πιο από-το-χέρι-σε-οδηγώ.

Κίτρινου κουτιού σειρά. Σαφώς μεγαλύτερο, κάτι λιγότερο από μέτρο στο πλάτος, 30-40 πόντοι στο βάθος. Ένας σκασμός πράγματα μέσα, κι ας μην είχε όλα τα campaign settings μέσα, όπως είχε αφήσει να εννοηθεί ένα κύμα υπερενθουσιασμού. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΖΑΡΙΑ. 7 τον αριθμό, 6 διαφορετικά είδη. Από τότε το 20πλευρο είναι το πορτοκαλί, το πράσινο είναι το 4πλευρο, τα 2-που-είναι-100 είναι άσπρο και μαύρο. Χάρτης-ταμπλό, με 2 «πίστες», για να γίνει ομαλά το πέρασμα από τα κανονικά επιτραπέζια στα RPG. Ένα μπουντρούμι με Gnolls από τη μία, ένα στοιχειωμένο σπίτι από την άλλη, το οποίο ακόμη χρίζει χαζέματος και οπτικού τραμπαλίσματος. Μικρό MonsterManual-άκι, μικρό κανονοβιβλίο. Προκάτ χαρακτήρες με πλαστικές φιγούρες – ΝΑΙ. Το στοιχειωμένο σπίτι της 2ης περιπέτειας έχει και ένα υποτυπώδες story. Έχει και γράμματα στα συρτάρια. Η τρίτη περιπέτεια δεν είχε χάρτη-ταμπλό και μας δυσκόλεψε. Τρόμος το βράδυ – ακόμη και για τον DM.

Τα Forgotten Realms είναι ο αρχετυπικός κόσμος για να παίζω fantasy RPG. Για εκεί ψάχνω κάθε καλοκαίρι κάποιο portal στο δάσος. Συγκεκριμένα να βγάζει ή κοντά στη Shadowdale για να υπηρετήσει την παράδοση τόσων ενάρξεων περιπετειών, ή κάπου βόρεια του High Forest, κοντά σε κάποιο αυτόνομο hamlet. Είναι ένας τεράστιος αχταρμάς-of-a-world, ο Greenwood και οι λοιποί έχουν βάλει τα πάντα μέσα, αλλά η λωρίδα της Sword Coast(όλη, από Calimport μέχρι Ten Towns), και ότι είναι από Waterdeep μέχρι Vast (τουλάχιστον) λάμπει σα βιτρό φωτισμένο από τον Σείριο. Το Faerun είναι η φεουδαρχική Ευρώπη και οι Arabian Nights και τα παγανιστικά δάση της Λιθουανίας και ο Βορράς της Λάνκμαρ και το Mirkwood και η Κιμμέρια. Εκεί που συναναστρέφεσαι με θεούς, εκεί που οι θεοί πεθαίνουν και μαυρίζουν ποτάμια, εκεί που περπατάει η Symbul και ο Manshoon, εκεί που αντικρίζεις τις στρατιές του Τεμουτζίν.

Αλλαγή πλεύσης.

In a time before Time,
two brothers lived,
and enjoyed the light of the lasting sun.
One a farmer, the other a herder.
Both knew God, and God looked down and knew them,
And knew what was to come. These two were called,
Caine and Abel, born of Adam and Eve.
God asked a sacrifice,
And Caine gave of his brother’s blood to God.