Doctor Who Top Episodes – Season 1
Πρέπει να ήταν αρχές Ιουνίου του ’10. Είχα τελειώσει με διαδοχικούς νυχτερινούς μαραθώνιους των True Blood, Supernatural, και του έπους Battlestar Galactica(για το οποίο πρέπει να ετοιμαστεί επίσης κείμενο). Ψάχνοντας τον επόμενο sci-fi σύντροφο απεμπολισμού από την ιδέα της εξεταστικής, θυμήθηκα το Doctor Who. Εγώ δεν το πρόλαβα όταν το έδειχνε τα αρχαία χρόνια στην ΕΡΤ, αλλά κάποιοι φίλοι μου μιλούσαν επί ετών με δέος για αυτό το τρομακτικό θέαμα των κονσερβέ ρομπότ που μονολογούσαν “exterminate”, καθώς και για το Κασκόλ. Με ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα είδα πως μετά από πολυετές διάλειμμα, η σειρά είχε reboot-άρει το 2005. Πρώτη σεζόν να κατεβαίνει, ανυποψίαστος για το ότι η επαφή μου με την αγαπημένη μου (πλέον) σειρά απείχε κάποια gigabytes μόλις. Ακολουθεί παράθεση αγαπημένων επεισοδίων ανά season, κινούμενος αποκλειστικά στις καινούριες ενσαρκώσεις, μιας και ακόμη δεν έχω βρει τη δύναμη να ασχοληθώ ενδελεχώς με τις 26 παλιές, κλασσικές σεζόν.
The End of the World/The Unquiet Dead: Βάζω το δεύτερο και τρίτο επεισόδιο μαζί, όχι γιατί σχετίζονται θεματικά, αλλά γιατί ήταν αυτά που με έπεισαν. Μετά από ένα αδιάφορο ως κακό πρώτο επεισόδιο (“Rose”) – το οποίο σε φεστιβάλ κακογουστιάς παρουσιάζει λιωμένα πλαστικά και κινούμενα μανεκέν, εισάγοντας μια εξίσου αδιάφορη companion -, έδωσα μια ακόμη ευκαιρία στη σειρά, γιατί οι υποσχέσεις παρότι κρυμμένες ήταν αρκετές, αλλά και γιατί ο Δόκτωρ ήταν εξαιρετικά συμπαθής.
Το “End of the World” είναι όλα όσα μας αρνήθηκε το “Rose”. Εκτεταμένα sci-fi, με ταξίδι στο μέλλον, space-opera-δικο σκηνικό. Τα vibes αρχίζουν να αλλάζουν, και ξάφνου βρίσκομαι να θυμάμαι γιατί απομνημόνευα τους αστρικούς χάρτες από τα 5 μου, γιατί έφτιαχνα πορτοκαλί χαρτονένια κόκπιτ διαστημοπλοίων. Γενναίο καινούριο μέλλον, εποχή των εξερευνήσεων, πρωταγωνιστής με σαφή χαρακτηριστικά του trickster god αρχετύπου (τα οποία θα τονιστούν ακόμη περισσότερο με τον ερχομό της επόμενης σεζόν), και αυτοτελή επεισόδια που αρχίζουν όμως να χτίζουν περίτεχνα, μέσω σκόρπιων αναφορών, για να κορυφώσουν στο φινάλε της πρώτης σεζόν. Γνωριμία με πρόσωπα και ονόματα που αποπνέουν δέος, υπονοώντας το εύρος του lore. Άρχοντας του Χρόνου.
Το Unquiet Dead είναι η άλλη όψη του “End of the World” από διάφορες απόψεις. Ταξίδι στο παρελθόν αυτή τη φορά, γοτθική μαυρίλα στη βικτωριανή Ουαλία, πνευματισμός. σφιχτά ήθη. Κάρολος Ντίκενς και έχουμε την πρώτη συνάντηση με ιστορικά πρόσωπα, ένα τεράστιο θετικό χαρακτηριστικό της σειράς γενικότερα. Παρόλο που η αναγωγή πάντων των αντιπάλων/τεράτων σε εξωγήινους μπορεί να με εκνευρίζει σε σημεία, εδώ απλά πήρα την πρώτη γεύση αυτής, και ήταν θετική. Κλιμακωτό φινάλε με μπόλιασμα υπονοήσεων για το γενικότερο arc της σεζόν. Άψογη αισθητική.
The Empty Child/The Doctor Dances: Βαρβάτο διπλό επεισόδιο στο Λονδρέζικο blitz, με πλοκάμια τρόμου διάσπαρτα στην πορεία του. Γιατί οι αντιασφυξιογόνες μάσκες στο σκοτάδι είναι απειλητικές – εις διπλούν αν φοριούνται από παιδιά. Γιατί τα παραμελημένα νοσοκομεία σε μια βομβαρδιζόμενη πόλη, με τα ελάχιστα φώτα, με τους ακίνητους ασθενείς, με την απειλή της επιδημίας, είναι υποκείμενα ενέργειας πάνω στο υποσυνείδητο. Γιατί τα αχρηστευμένα τηλέφωνα χτυπάνε μόλις πέσεις ο ήλιος. Γιατί το φάντασμα που απλώνονταν τότε πάνω από την Ευρώπη κουβαλούσε τους δικούς του τρόμους.
Εδώ έχουμε την εισαγωγή του Captain Jack, ενός από τους πλέον αγαπημένους δορυφορικούς companions του Δόκτωρα. Με γοητεία που ρέει από τις βάτες της στρατιωτικής καπαρντίνας του, με πανσεξουαλικές διαθέσεις εκλεπτυσμένα φιλτραρισμένες μέσα από το πρίσμα ενός Ευγενικού Διονύσου, με στυλ πάνω απ’ όλα. Και φυσικά δεν ξεχνώ το επικό τέλος, όπου ο Doctor ως υπεράνθρωπος που είναι, σέρνει την ελπίδα από τη μούρη, και την απλώνει στα πόδια του αναγεννημένου μέσω κάθαρσης κοινού. Are you my Mommy?
Bad Wolf/Parting of the Ways: Εδώ έχουμε το πρώτο από τα μεγάλα φινάλε, το κύκνειο άσμα του μεγάλου Eccleston, ο οποίος κατά γενική ομολογία ανταποκρίθηκε πολύ άνετα στο βάρος του ρόλου του. Bad Wolf λοιπόν, και τα ξέφτια που προεξείχαν από πολλά επεισόδια της σεζόν, εδώ συνενώνονται, σε ένα τελείωμα που έχει όλα όσα πρέπει: Αποκαλυπτική ατμόσφαιρα σα να είναι η πολυθρόνα σου 4 μέτρα ψηλή κι εσύ να μη μπορείς να κουνηθείς από τη θέση σου. Η επιλογή του “Bad Wolf” αρχέτυπου ήταν άψογη, ήταν η έκφραση της ζωοφόρας πανίσχυρης Φύσης, όπως θα μάθουμε πολλά επεισόδια αργότερα. Πυκνές ομίχλες lore, Αρχοντικού παρελθόντος(relative όρος πάντα στο Doctor Who), Daleks, last stands, ηρωισμός, grand scale, και η regeneration που κράτησε όσο έπρεπε. Enter David Tennant.
Εδώ η δεύτερη σεζόν