Doctor Who Top Episodes – Season 4
Μετά την συναισθηματική ψυχρολουσία του πολύ καλού εορταστικού “Voyage of the Damned” (προφανώς ήταν δύσκολο να έχεις την Kylie Minogue για σταθερό companion, αλλά..), το πρώτο κανονικό επεισόδιο της τέταρτης σεζόν επαναφέρει τη Donna της καρδιάς μας, την κατά τη γνώμη μου καλύτερη εκ των companions της νέας εποχής. Δεν είναι μόνο ο οργίλος χαρακτήρας της και η απολαυστική αυθεντική βλαχιά· είναι η πρώτη από τις νέες companions που δεν βλέπει το Doctor ερωτικά, αφήνοντας να αναπτυχθεί μια τίμια φιλική σχέση. Μια σεζόν που ακολουθεί κατά πόδας την εκρηκτική σε ποιότητα προηγούμενη. Εδώ έχουμε ένα δυνατό arc, ίχνη του οποίου απλώνονται σε όλα σχεδόν τα επεισόδια, ίσως με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο μέχρι τότε. Η σεζόν συνεχίζεται και μετά το κανονικό τέλος της, στα 1 χριστουγεννιάτικο συν 4 εξτρά που οδηγούν στην πασίγνωστη και δακρύβρεχτη αποχώρηση του Tennant μετά από 3 χρόνια στο στενό σακάκι του Doctor, και τα οποία επεισόδια εντάσσονται θεματικά και πνευματικά στην εν λόγω σεζόν.
–Fires of Pompeii: Τα ιστορικά επεισόδια της σειράς ξεκινάνε με αβαντάζ στα μάτια μου έναντι των άλλων, και δη τα τοποθετημένα στον Αρχαίο κόσμο. Από την Πομπηία, λοιπόν, είναι που παίρνει μπρος η κυρίως ειπείν πορεία της Donna, μια μέρα πριν την έκρηξη του Βεζούβιου. Προφητείες (με την απαραίτητη παραλλαγή των Εστιάδων Παρθενών), χιούμορ με το πλήθος των Ρωμαϊκών θεών, μωσαϊκά τρανζίστορ, και Δυσοίωνη ατμόσφαιρα(με Δ κεφαλαίο).
Η χαρά της προοικονομίας (ακούσιας και εκούσιας) : εμφανίζεται ο Capaldi, η Gillan, ενώ το πέτρωμα του σώματος κλείνει το μάτι σε εκείνο το φρικιαστικό Weeping Angel διπλό επεισόδιο της επόμενης σεζόν. Εδώ πέφτουν οι πολύ πρώτες χάντρες πάνω στο μωσαϊκό της μοίρας της Donna (το εργαλείο της προφητείας προσφέρεται υπέρ το δέον). Από εκεί και πέρα το θέμα της ανάμιξης με τη ροή της ιστορίας επανέρχεται, και συνεπακόλουθα η αιώνια κατάρα του Doctor: Το να κάθεται ως απλός (σχεδόν) θεατής στον θάνατο χιλιάδων. Παρά την ελαφρότητα που διέπει αρκετά σημεία του, το “Fires of Pompeii” σκεπάζει την οθόνη με δυσοίωνη μαυρίλα και τις αλυσίδες της Μοίρας.
–Silence in the Library/Forest of the Dead: Άνετα μέσα στα 5 καλύτερα επεισόδια της σειράς. Ερημιά και απομόνωση μέσα στη Βιβλιοθήκη, δηλαδή στο Δάσος των Νεκρών. Οι Vashta Nerada είναι πιθανώς η μεγαλύτερη συνεισφορά του Moffat στο Whovian σύμπαν. Τόσο απλά στη σύλληψη πλάσματα, αλλά και τόσο εκστατικά τρομακτικά. Σκιές που ζουν μέσα στα βιβλία και προσκολλούνται πάνω στα θύματά τους. Διπλές σκιές, και πίσω τους να υψώνονται μια ντουζίνα Μυθολογικά αρχέτυπα περί διπλού, ίσκιου, doppelganger, changeling, κτλ. Κι όμως, ακόμη κι αυτά τα σκιερά πλάσματα έχουν κάποιου είδους συνείδηση και νοημοσύνη, άρα μπορούν να αισθανθούν φόβο – τεράστιος Tennant όταν τους λέει «ψάξτε για μένα στη βιβλιοθήκη» και οι σκιές αποτραβιούνται.
Το μοτίβο των δυο παράλληλων κόσμων, με σχετικά παράλληλες διηγήσεις είναι βούτυρο στο ψωμί του Moffat. Το φεγγάρι, και η ονειρική πραγματικότητα των αρχειοθετημένων, και η διαταραγμένη εμφάνιση της Miss Evangelista, θέτουν την σκηνή για ένα από τα επίπεδα του επεισοδίου, με τα εσωτερικά γυρίσματα στους διαδρόμους της βιβλιοθήκης να αποτελούν την κορωνίδα της απειλής. Ο σταδιακός χαμός μελών της πρωταγωνιστικής ομάδας είναι μεγαλύτερος από το σύνηθες για τη σειρά, κάτι που θα ξαναδούμε στην επόμενη σεζόν. Ενώ παράλληλα η Donna μας θέτει το δίλημμα μεταξύ ιδανικής φαντασίωσης και γκρίζας πραγματικότητας.
Επίσης πρώτη εμφάνιση της River Song. Ενός χαρακτήρα βασισμένου πάνω στο χρονικό παράδοξο των αντίστροφης κατεύθυνσης χρονικών ροών. Παρά την υπερβολή της σε μετέπειτα επεισόδια (που προσωπικά δε με πείραξε καθόλου), η River εδώ είναι τυλιγμένη στο μυστήριο και την αυτοπεποίθηση ενός Time Lord, μια ισάξια του Doctor περσόνα, η οποία προσφέρει το έναυσμα για ένα από τα πιο γλυκόπικρα φινάλε της σειράς.
–Midnight: Εδώ έχουμε να κάνουμε με θεατρικής κοψιάς έργο. Η δράση διαδραματίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μέσα στην άτρακτο ενός τουριστικού σκάφους, και ο αντίπαλος είναι κάτι το απροσδιόριστο εμφανισιακά, το οποίο μπορεί να καταλαμβάνει την οντότητα κάποιου.
Εξαιρετικό take πάνω στο παιδικό παιχνίδι νεύρων «λέω ότι λες», το οποίο κάνει ένα φρικιαστικό peak όταν η επανάληψη έρχεται πριν την πράξη. Κατά τ’ άλλα ψυχολογία του πλήθους σε ακραίες καταστάσεις, απέναντι στο ξένο, τα κατώτερα ένστικτα επιβίωσης, πάτημα επί πτωμάτων για μια ελπίδα στη ζωή. Πρωτότυπο και πανέξυπνο, το Midnight βλέπεται κάλλιστα και από άσχετους με τη σειρά, καθώς στέκει και εκτός του σχετικού σύμπαντος, ως ένα μικρό κομψοτέχνημα.
–Turn Left: Ο προπομπός του διπλού φινάλε. Μετά το Doctor-centric “Midnight” ακολουθεί το καθαρά Donna-centric “Turn Left”. Ξεκίνημα με ένα διάβασμα μοίρας, και ο απαίσιος ήχος των δαγκανών εντόμου, μαζί με την οπτική υπόνοια αυτού, παύονται για λίγο, καθώς επιστρέφουμε πίσω σε ένα κομβικό σημείο της ζωής της Donna. Κβαντισμός και εγένετο τυραννικό παράλληλο σύμπαν. Τώρα παίρνουμε μια ιδέα του πόσο σημαντική ήταν για το Doctor η παρουσία της Donna, του πόσο χρειάζεται αυτός ο συγκεκριμένος Doctor ένα ανθρώπινο χαλινάρι.
Ζόφος πάνω από τον κόσμο, δυστοπικό μέλλον με κριτική επί εθνικισμού και ολοκληρωτισμού (σημαντικό που έρχεται από τη σειρά, η οποία έχει πολλά πατριωτικά ξεσπάσματα). Δυσκολία στην αναπνοή μέχρι τέλους, εμφάνιση της Rose, δίχως ιδιαίτερες εξηγήσεις, και αυτές οι δαγκάνες του σκαθαριού να ροκανίζουν τις ατελέσφορες πιθανότητες. Επικό τελείωμα με την υπεύθυνη της παγίδας να σαλεύει ψιθυρίζοντας “Who are you, What will you become?”, και δύο λέξεις φυσικά: BAD WOLF.
-The Stolen Earth/Journey’s End: Πεμπτουσιακό φινάλε Doctor Who. Τα έχει όλα: Μεγαλειώδες στη βλέψη του (ολόκληρη η Γη εξαφανίζεται, ενώ επισκεπτόμαστε τη Shadow Proclamation), νοσταλγικό στις παρουσίες που μας αραδιάζει (Sarah Jane, Martha, Rose, Captain Jack, Harriet Jones, Davros διάολε), με δακρυγόνες συνεργασίες και ηρωισμούς. Τι κι αν έχει το σχεδόν γελοίο τηλεφώνημα του πλανήτη προς Doctor; Το ξεπερνάμε μπρος στην επική παραδοσιακή πλοκή, που περιέχει Daleks, και ένα κοσμοβορικό σχέδιο, το τέλος των Πάντων. Λεκτικές αψιμαχίες μεταξύ Doctor και Davros, στις οποίες πολλά από τα όπλα του δημιουργού των Dalek είναι κοφτερές αλήθειες σχετικά με τον τελευταίο των Timelords. Περισσότερη τροφή για σκέψη μετά τους προβληματισμούς του παλιού “Genesis of the Daleks”. Μια ακόμη γενοκτονία από το Doctor, η οποία όμως οικειοποιείται από τον κλώνο του, που στην προκειμένη ενσωματώνει κάποια αναγκαία κακά της προσωπικότητας του Δέκατου (ας πούμε μια ελαφρά προοικονομία του War Doctor).
Αυτή όμως που κλέβει την παράσταση δεν είναι άλλη από την καταπληκτική Doctor-Donna, τον (βραχύβιο δυστυχώς) συνδυασμό των καλύτερων στοιχείων των συντελεστών της, μια Time Lord Ingenious, υπέρλαμπρη στην σουπερνοβαϊκή έκρηξή της. Θα δίναμε πολλά για μια σεζόν με Doctor-Donna, αλλά ακόμη και αυτά τα λίγα λεπτά θα παραμείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη των φίλων της σειράς. Όπως δυστυχώς και το τελείωμα (που προοικονομεί την επόμενη regeneration, με τα λόγια της Donna να καθρεφτίζουν το αντίο του Tennant που έπεται) αυτό, το τόσο άδικο, όπως το λέει και ο τιτάνας Wilfred. She was the most important being in creation.
-The Waters of Mars: Η Ύβρις. Ένας Doctor δίχως companion, γεμάτος πίκρα την οποία μεταλαμπαδεύει σε αλαζονεία, την οποία μάλιστα δικαιολογεί με ολόκληρη επιχειρηματολογία που πολύ θα θέλαμε όλοι να είναι ισχύουσα. Όμως οι άγραφοι Νόμοι του Χρόνου είναι ισχυρότεροι ακόμη και από αυτόν, τον Τελευταίο των Time Lords. Η υπόθεση και το σκηνικό λίγη σημασία έχουν, παρόλο που είναι αξιολογότατα(αν και αρκετά ανθρωποκεντρικά, ως είθισται). Το θέμα της αυτοθυσίας υπέρ της επιβίωσης του είδους απλώνεται με άνεση (το έχουμε ξανασυναντήσει πολλάκις, για παράδειγμα στο Satan Pit).
Αλλά η Ύβρις σκιάζει τα πάντα. Το τέλος θυμίζει Τραγωδία, και αντιλαμβανόμαστε πως η Κάθαρση για το Doctor θα έρθει με τον πλέον δύσκολο τρόπο.
–The End of Time: Το μεγάλο αντίο του Δέκατου Doctor, δε θα μπορούσε παρά να είναι σμιλευμένο με τον Αρχέγονο αέρα της Μυθολογίας της σειράς. Η επιστροφή του Master από τους νεκρούς, με μια τελετή σχεδόν μεσαιωνικής μαγείας. Η λύση του γρίφου των τυμπάνων μέσα στο μυαλό του. Θολούρα πέρα από το χρόνο. Gallifrey invictus. Μια ευχάριστη έκπληξη με την τοποθέτηση του Wilfred στο συμπρωταγωνιστικό ρόλο, και μια σπαρακτικά δυσάρεστη με την αποκάλυψη του νοήματος των τεσσάρων χτυπημάτων. Απορία σχετικά με την Timelord που ψήφισε ντροπιαστικά, πλέον καταδικασμένη να κρύβει το πρόσωπό με τα χέρια της. Μόνο θλίψη για τη μοίρα του Master.
Τα Εισόδια των Timelords στην πραγματικότητα με υπερφωτισμένη ασάφεια, ως άλλοι τιμωροί θεοί. Ο Gallifrey στον ουρανό, και το τέλος της ελπίδας μας για αυτόν (τουλάχιστον μέχρι το “Day of the Doctor”). Το ξέσπασμα του Doctor μετά τα τέσσερα χτυπήματα. Ανταλλαγές ηλικιών μεταξύ Wilfred και Doctor (όλοι οι διάλογοί τους είναι υπέροχοι). Μετά από αυτό το φινάλε ο Tennant δε θα μπορούσε να συνεχίσει, παραείχε τραβήξει πολλά αυτή η ενσάρκωση. Το γενναίο reset με τον φρέσκο Matt Smith ήταν επιβεβλημένο. Επικό τελείωμα, αντάξιο του μεγάλου Tennant.