Σύμφωνα με το Goodreads, το 2020 διάβασα 76 βιβλία. Αναμφίβολα πιο σημαντική στιγμή ήταν η ένατη ανάγνωση του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, από την οποία προέκυψαν τα ακόλουθα τρία κείμενα: εδώ, εδώ κι εδώ, όπως επίσης και η συνεχιζόμενη επανάγνωση της εργογραφίας του Λάβκραφτ (εδώ το πιο πρόσφατο κείμενο).
Από εκεί και πέρα, εδώ είναι τα 16 βιβλία που ξεχώρισα για φέτος, 13 από τα οποία είναι λογοτεχνικά - σε κάθε τίτλο υπάρχει link για την Goodreads καταχώρηση του βιβλίου. Η σειρά είναι αλφαβητική, με βάση τον τίτλο. Προφανώς, τα βιβλία δεν είναι αποκλειστικά φετινής εσοδίας - κυμαίνονται από το 1835 μέχρι το 2020. Σημείωση: λόγω Αυστραλίας, είχα πρόσβαση σε μηδαμινούς ελληνικούς τίτλους.
Λογοτεχνία:
The Accursed (Claude Seignolle, 1966)
Η (έστω και καθυστερημένη) ανακάλυψη του Claude Seignolle ήταν μάλλον η φετινή αποκάλυψη για μένα. Το Accursed περιλαμβάνει δυο αριστουργηματικές folk horror νουβέλες, για τις οποίες έγραψα πολύ περισσότερα εδώ: Βουκολικές δοξασίες στη Γαλλική Επαρχία. Επίσης διάβασα και την συλλογή του The Nightcharmer, η οποία είναι σε σχεδόν εξίσου υψηλά επίπεδα (με κορυφή την ιστορία The Outsider). Επείγει η μετάφραση της υπόλοιπης εργογραφίας του, στα αγγλικά, αν όχι και στα ελληνικά.
The Complete John Silence Stories (Algernon Blackwood, 1908)
Φέτος έκανα μια μικρή επιστροφή στο έργο του μεγάλου Βρετανού, διαβάζοντας το σύνολο των ιστοριών με πρωταγωνιστή τον John Silence, supernatural sleuth extraordinaire. Στην επίσκεψη αυτή λοιπόν επιβεβαιώθηκαν οι αχνές μνήμες που είχα για την λογοδιάρροια του συγγραφέα, η οποία κάνει τα περισσότερα από τα διηγήματά του να πλατειάζουν. Παρόλα αυτά, τα Ancient Sorceries και Secret Worship είναι παντοτινά διαμάντια ατμοσφαιρικού τρόμου.
Dark Entries (Robert Aickman, 1964)
Η πρώτη συλλογή ενός μεγάλου μα δυστυχώς σχετικά άγνωστου (στο εξωτερικό, στην Ελλάδα παντελώς) συγγραφέα του λογοτεχνικού παράδοξου τρόμου. Απόλυτα προσωπικός χαρακτήρας γραφής και στησίματος της πλοκής, με μεγάλο θεματολογικό εύρος (από νεκρανάσταση στο Ringing the Changes μέχρι φολκλορική ανησυχία στο προσωπικό αγαπημένο Bind Your Hair που κλείνει το βιβλίο) και παντιέρα τα εξαιρετικά ζαλιστικά φινάλε, ο Aickman πρέπει να διαβαστεί από περισσότερο κόσμο. Εδώ γράφω κάποια πράγματα παραπάνω.
Devil’s Day (Andrew Michael Hurley, 2017)
Από τον συγγραφέα του πολύ καλού The Loney, εδώ έχουμε βραδύκαυστο βρετανικό folk horror στα πολύ καλά του. Ένα μυθιστόρημα με έμφαση στο χτίσιμο του τοπίου και των χαρακτήρων, με μαεστρικό αράδιασμα παραδόσεων και εξαιρετική απεικόνιση της καθημερινότητας της υπαίθρου. Μάλλον η κορυφή του συγγραφέα (το φετινό Starve Acre ήταν εμφανώς κατώτερο).
Herald of the Hidden & Other Stories (Mark Valentine, 2013)
Συλλογή ιστοριών, στις περισσότερες εκ των οποίων πρωταγωνιστής είναι ένας ερευνητής υπερφυσικών υποθέσεων και ο βοηθός του. Στην παράδοση του John Silence και του Carnacki, μια πανέμορφη συλλογή με αναπάντεχο βάθος και φρεσκάδα. Εδώ έχω γράψει περισσότερα για τη συλλογή.
The Lord of the Rings: A Reader’s Companion (Wayne G. Hammond, Christina Scull, 2005)
Το βιβλίο αυτό συνόδευσε την ένατη ανάγνωση του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (η οποία από μόνη της μου ξαναθύμισε πλήθος λεπτομερειών που είχα ξεχάσει) και μου έμαθε ένα σωρό πράγματα για τη Μέση Γη και τον δημιουργό της. Απαραίτητο.
Piranesi (Susanna Clarke, 2020)
Επαναμάγευση σε έναν αλλόκοσμο λαβύρινθο. Το δεύτερο μυθιστόρημα της Susanna Clarke είναι πολύ διαφορετικό από το Jonathan Strange & Mr Norrell, διατηρώντας όμως στον πυρήνα του την αγωνία για τα ίδια πράγματα. Εδώ λίγα περισσότερα λόγια.
The Salix Arcanum (Benjamin Tweddell, 2019)
Μια folk horror νουβέλα που δίχως να ξεφεύγει από τα στεγανά του είδους, γιγαντώνει τις μυθολογικές καταβολές (ειδικά προς Mircea Eliade μεριά) και τις υφαίνει σε μια διήγηση που ξεχειλίζει αλλόκοτο και θεϊκό στοιχείο. Ιδιαίτερη μνεία στη στρωτή αφήγηση παρά το περίτεχνο λεξιλόγιο και στην ολοζώντανη αποτύπωση του τοπίου. Το φετινό A Crown of Dusk & Sorrow του ιδίου, ακολουθεί παρόμοια μονοπάτια, αλλά δίνει περισσότερη βάση στην ενδοσκόπηση, παρουσιάζοντας ένα επίσης αξιοπρεπές έργο.
The Sorcerer’s Apprentice (Hanns Heinz Ewers, 1910)
Εξαιρετικό μυθιστόρημα που περιστρέφεται γύρω από την πίστη, τον ορθολογισμό, τα βάθη της συνείδησης, τη δύναμη και την κυριαρχία, το ατομικό ενάντια στο συλλογικό – και όλα αυτά μέσω ενός αντιπαθητικού αντιήρωα που επισκέπτεται ένα μικρό ορεινό χωριό της Ιταλίας. Επιπλέον πόντοι για την διόλου εξεζητημένη γλώσσα που παρά την ηλικία της έχει καταπληκτική ροή. Πρώτο μέρος μιας τριλογίας που ανυπομονώ να ολοκληρώσω. Εδώ δυο λόγια παραπάνω.
The Turn of the Screw (Henry James, 1898)
Δεύτερη ανάγνωση του κλασσικού αυτού έργου. Το κείμενο παραμένει πολύ στρυφνό αλλά η πνιγηρή, παρανοϊκή ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με τις οάσεις (επαπειλούμενης) αγνότητας αξίζουν τον κόπο. Ένα βιβλίο για τη διάβρωση και τη μόλυνση, σε πλήθος επιπέδων. Εδώ λίγα παραπάνω λόγια.
The Ukrainian Tales (Nikolai Gogol, 1835)
Αριστουργήματα γραφής και περιεχομένου, γεμάτα με λαογραφία και μυθολογικό μυστήριο, ιδανικά για χειμωνιάτικη ανάγνωση. Οι μετέπειτα (πασίγνωστες) ιστορίες του συγγραφέα δεν με άγγιξαν ιδιαίτερα, αλλά εδώ υπάρχει μοναδική ατμόσφαιρα και τρομερή γλώσσα. Highlight το μυθολογικού εκτοπίσματος The Terrible Vengeance. Εδώ λίγα παραπάνω λόγια.
Valerie and Other Stories (Colin Insole, 2018)
Μια πένα σχετικά άγνωστη εκτός των weird ευρωπαϊκών κύκλων, αυτή η συλλογή είναι το μόνο έργο του Insole που μπορεί να βρεθεί σε πολύ λογική τιμή (να είναι καλά η λατρεμένη Snuggly Books με τον λαχταριστό κατάλογό της). Θεσπέσιες ιστορίες γεμάτες μαγεία, τοπία που αναβλύζουν ανιμισμό και μια εξαιρετικά πλούσια γλώσσα (που μπορεί σε σημεία να λιγώσει). Highlight το ανεπανάληπτο Dance for a Winter Moon με τη νυχτερινή βαλκανική του ύπαιθρο. Περισσότερα εδώ.
The Varvaros Ascensions (Forrest Aguirre, 2020)
Δυο μικρές νουβέλες για την αμφίδρομη σχέση πολιτισμού και ατόμου, η μια με αστυμαγική χροιά (μου θύμισε το Megapolisomancy του Γιαννουλάκη και προφανώς το Our Lady of Darkness του Leiber), η άλλη (και προσωπική αγαπημένη) κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ένα εκπληκτικό επεισόδιο κοσμικού φιλοσοφικού τρόμου στα X-Files. Εδώ λίγα παραπάνω λόγια.
Μη Λογοτεχνικά:
Fragments of an Anarchist Anthropology (David Graeber, 2004)
Πρώτη επαφή με τον μακαρίτη, με αυτό το πολύ μικρό αλλά αποκαλυπτικό βιβλίο. Μια επίθεση στο δόγμα του μονόδρομου της σύγχρονης κοινωνικής συγκρότησης, με πλούτο παραδειγμάτων από διάφορα χωροχρονικά σημεία.
The Greeks and the Irrational (E.R. Dodds, 1951)
Μνημειώδης μελέτη του παράλογου στον αρχαίο ελλαδικό χώρο, καθώς και της πορείας διαμόρφωσης της συνείδησης. Ιδιαίτερο προσωπικό ενδιαφέρον στα περί σαμανισμού.
Treading the Mill: Practical CraftWorking in Modern Traditional Witchcraft (Nigel G. Pearson, 2007)
Καλό εγχειρίδιο παραδοσιακής μαγείας, γεμάτο πρακτικές οδηγίες – κάποιες από τις οποίες αρκετά αναπάντεχες (όπως η διαδικασία παρασκευής διαφόρων τύπων κρασιού) – και lore.