Lord of the Rings – Ένατη ανάγνωση, Μέρος δεύτερο – The Two Towers

Το πρώτο μέρος εδώ και το τρίτο εδώ.

Πράγματα που είχα ξεχάσει:

• Ο θάνατος του Μπορομίρ είναι στην αρχή αυτού του βιβλίου, όχι στο τέλος της Συντροφιάς.

• Η ίδια η θέληση του Σάρουμαν λειτουργεί ενάντια στους τρεις κυνηγούς των ορκ (Άραγκορν, Γκίμλι, Λέγκολας), έχοντας κατά κάποιο τρόπο ενσωματωθεί στον τόπο. Ο Άραγκορν αναφέρει πως δεν εμπιστεύεται το ωχρό Φεγγάρι. Τα άστρα είναι αχνά και ο ίδιος είναι κουρασμένος με τρόπο πρωτόγνωρο για ranger που έχει ένα ξεκάθαρο ίχνος να ακολουθήσει. Υπάρχει κάτι που δίνει δύναμη στους εχθρούς και θέτει ένα αόρατο εμπόδιο στον ίδιο και τους συντρόφους του, δημιουργώντας μια κούραση που είναι περισσότερο της καρδιάς και λιγότερο των ποδιών.

• Τα ξωτικά κοιμούνται με διαφορετικό τρόπο από ανθρώπους, νάνους και χόμπιτ: με ανοιχτά τα μάτια, ακόμη και εν κινήσει αν χρειαστεί, αφήνοντας το μυαλό τους να περιπλανηθεί στα μονοπάτια των Ξωτικών ονείρων (για τα οποία δυστυχώς δεν αναφέρεται κάτι).

• Στη μάχη του λόχου του Έομερ με τα ορκ σκοτώθηκαν 15 Ροχίρριμ και 12 άλογα.

• Όταν οι τρεις κυνηγοί κατασκηνώνουν στην άκρη του Φάνγκορν, ένα δέντρο φαίνεται να απολαμβάνει την φωτιά τους: στα μάτια τους φαίνεται πως τα κλαδιά του λυγίζουν ελαφρώς ώστε να έρθουν πάνω από τις φλόγες και τα φύλλα τρίβονται σαν κρυωμένα χέρια που ανακουφίζονται από τη ζεστασιά.
  
  Οι τρεις κυνηγοί συναντούν τον Γκάνταλφ τον Λευκό, από τον Sergei Lukhimov
  
  

• Σε αυτήν την κατασκήνωση, μόλις ο Λεγκολας και ο Άραγκορν πέφτουν για ύπνο, ο Γκίμλι βλέπει έναν γέρο με φαρδύ καπέλο και μανδύα να τους κοιτάει από τα δέντρα. Οι άλλοι ξυπνάνε, ο γέρος εξαφανίζεται, και διαπιστώνουν πως τα άλογα έχουν χαθεί. Αργότερα θα ξεκαθαριστεί πως αυτός ήταν ο Σάρουμαν.

• Ο Μέρι έκοψε καμπόσα χέρια και παλάμες από ορκ μέχρι να τον δέσουν.

• Τα χόμπιτ έχουν έναν τρόπο να καμουφλάρουν το θέμα της συζήτησής τους, χρησιμοποιώντας ήρεμο, καθημερινό λόγο για να μιλήσουν για άσχημα ή επικίνδυνα πράγματα· ο λόγος αυτός περιλαμβάνει πολλές αναφορές σε συγγενείς.

• Τα πόδια του Δεντρογένη είχανε επτά δάκτυλα το καθένα. Άλλοι Εντ είχαν διαφορετικό νούμερο.

• Οι Εντ έχουν λίστες που περιέχουν όλες τις φυλές και τα είδη.

• Οι Εντ είναι προσεκτικοί με τα ονόματα, και δεν δίνουν εύκολα τα δικά τους.

• Οι Εντ τρώνε φρούτα.

• Οι γυναίκες Εντ ήθελαν τάξη, οπότε και έφτιαχναν κήπους. Οι άντρες Εντ προτιμούσαν να περιπλανιούνται και όχι να βάζουν σε τάξη το περιβάλλον τους.

• Σύμφωνα με τον Δεντρογένη, τα τρολ είναι για τους Εντ ό,τι είναι τα ορκ για τα ξωτικά. Επίσης, πάλι σύμφωνα με τον ίδιο, οι Εντ δημιουργήθηκαν ως απάντηση στη δημιουργία των Νάνων, και, σαν τους Νάνους, δεν ξύπνησαν παρά μετά τα Ξωτικά. Και στις δυο περιπτώσεις ο Τόλκιν μας αποκαλύπτει την κοσμοθεωρία του Δεντρογένη, η οποία δεν είναι απαραίτητα σωστή.
  
  Οι Εντ επελαύνουν στο Ίσενγκαρντ, από τον Sergei Lukhimov
  
  

• Ο Γκάνταλφ συνέβαλε στο να μην αποκαλυφθεί το δαχτυλίδι στο Σάουρον στο Άμον Χεν, τραβώντας την προσοχή του από μακριά.

• Ο Έομερ δεν είχε εξοριστεί αλλά φυλακιστεί με εντολή του Γκρίμα. Με το που θεραπεύεται ο Θέοντεν ελευθερώνεται και καβαλάει με τους Ροχίρριμ στο Φαράγγι του Χελμ.

• Γκίμλι: «Δώσε μου ένα χρόνο και εκατό από τη φυλή μου, και θα σου κάνω αυτό το μέρος [το Φαράγγι του Χελμ] τέτοιο ώστε οι στρατοί θα σπάνε σαν κύματα πάνω του».

• Ο Γκάνταλφ δε λέει να τον περιμένουν και να κοιτάξουν για αυτόν στην ανατολή την αυγή της τρίτης ημέρας. Τουναντίον, ο Έομερ τον μέμφεται ελαφρά, για το ότι δεν είχε αναφέρει πότε θα επιστρέψει.

• Βλέποντας τα χόμπιτ ο Θέοντεν, όπως και ακούγοντας για αυτά προηγουμένως ο Έομερ, αναφέρει πως τα τραγούδια, οι μύθοι, κατέβηκαν από τα παράξενα μέρη τους και περπατάνε ορατά στον ήλιο [μιας και είχαν μείνει στο συλλογικό ασυνείδητο των Ροχίρριμ από όταν αυτοί ζούσαν στις κοιλάδες του Άντουιν].

• Ο Σάρουμαν βγαίνει στο μπαλκόνι ενός παραθύρου πάνω από την πόρτα, και όχι στην κορυφή του Όρθανκ.

• Το παλαντίρι σπάει την πέτρα του Όρθανκ, αυτήν που ούτε οι Εντ δεν κατάφεραν να της κάνουν ουσιαστική ζημιά.

• Οι Εντ θα φέρουν στο Ίσενγκαρντ ένα δάσος γεμάτο με ηλικιωμένα, άγρια δέντρα, το Δάσος της Φρουράς (Watchwood).

• Ο Γκάνταλφ λεγόταν Θαρκούν από τους Νάνους, Ινκάνους στο Νότο (πέρα από τα κλασσικά Μιθραντίρ (ξωτικά) και Ολόριν (στο βορρά)).
  
  Μπροστά στη Μοράνον, από τον Sergei Lukhimov
  
  

• Το 2050 της Τρίτης Εποχής ο Βασιλιάς Εάρνουρ δέχτηκε την πρόκληση του Witch-king, κάλπασε προς τη Μίνας Μόργκουλ και κανείς δεν τον ξαναείδε.

• Αποχαιρετώντας τα χόμπιτ ο Φαραμίρ τους δίνει μπαστούνια φτιαγμένα από ξύλο λέμπεθρον, τα οποία έχουν ένα ξόρκι για να βρίσκει ο διαβάτης το δρόμο αλλά και την επιστροφή.

• Μέσα στη φωλιά της Σέλομπ υπήρχαν σκιές που δεν δημιουργούνταν από κάποιο φως, και για αυτό κανένα φως δεν μπορούσε να τις διασκορπίσει.

• Η Σέλομπ δεν είχε κανένα τρωτό σημείο πάνω της. Ούτε Νάνος, ούτε ξωτικό, ούτε το χέρι του Μπέρεν ή του Τούριν μπορούσε να διαπεράσει το κορμί της. Μονάχα η ίδια η δύναμη της μάζας της, όπως κι έγινε.

• Είχα ξεχάσει γιατί κάποτε έλεγα πως ο Σαμ ήταν από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες του βιβλίου – καιρός να το ξαναθυμηθώ: «Καμιά επίθεση πιο λυσσαλέα δεν είχε δει ποτέ κανείς στον άγριο κόσμο των θηρίων, από όταν κάποιο απεγνωσμένο μικρό πλάσμα οπλισμένο με μικρά δόντια, μονάχο, θα ορμήσει απάνω σε έναν πύργο από κέρας και χοντρό πετσί που στέκει πάνω από τον πεσμένο σύντροφό του. […] Λες και το ακατανίκητο πνεύμα του να είχε ενεργοποιήσει τη δύναμή του, το αστρογυάλι φεγγοβόλησε ξαφνικά στο χέρι του σαν άσπρη δάδα. Φλεγόταν σαν άστρο που πέφτει από τον ουρανό, σκίζοντας τη σκοτεινή ατμόσφαιρα με εκτυφλωτικό φως. Τέτοιος τρόμος απ’ τα ουράνια δεν είχε ποτέ πριν ανάψει καταπρόσωπο στη Σέλομπ. Οι ακτίνες του έμπαιναν στο πληγωμένο της κεφάλι και το έκαιγαν μ’ ανυπόφορο πόνο και η τρομερή αυτή φωτεινή επιδημία απλωνόταν από μάτι σε μάτι.»
  
  Σέλομπ και Σαμ, από τον Sergei Lukhimov
  
  

Πράγματα που δεν ήξερα ως τώρα:

• Στα πρώτα προσχέδια ο Άραγκορν ήταν να παντρευτεί την Έογουιν

• Η λέξη Ent είναι από τα παλιά αγγλικά και σημαίνει γίγαντας.

• Τόλκιν βάσισε τη φωνή του Δεντρογένη στη βροντερή φωνή του C S Lewis.
  
  Ο Γκρίσνακ κουβαλάει τους Πίπιν και Μέρι, από τον Sergei Lukhimov
  
  

• Τα ορκ συνήθως κινούνται με 4 μίλια την ώρα, ρυθμό που μπορούν να διατηρήσουν για μέχρι 5 ώρες αδιάκοπα· μετά χρειάζονται 1 ώρα ανάπαυση. Αυτόν τον γενικό ρυθμό μπορούν να τον διατηρήσουν για 5 μέρες, μετά από τις οποίες χρειάζονται κανονική ανάπαυση. Για μικρό διάστημα μπορούν να πάνε με 6 μίλια την ώρα, καλύπτοντας μέχρι 50 μίλια. Τα Ουρούκ του Σάρουμαν είναι ακόμη γρηγορότερα.

• Οι Εντ είναι σχεδόν ακούραστοι αν πίνουν τρεχούμενο νερό. Μπορούν να πηγαίνουν με περίπου 12 μίλια την ώρα, ενώ η μέγιστη ταχύτητα του Δεντρογένη όταν επελαύνει είναι 20 μίλια την ώρα.

• Λίγος Λάβκραφτ στη Μέση Γη: αφού ο Γκάνταλφ με το Μπάλρογκ έπεσαν στα κατώτερα θεμέλια της πέτρας, η φωτιά του Μπάλρογκ έσβησε κι μεταμορφώθηκε σε/απέμεινε ένα πλάσμα από γλίτσα (slime) δυνατό σαν παγιδευμένο φίδι. Βαθιά, κάτω από τη Μόρια, υπάρχουν σήραγγες σκαμμένες από ανώνυμα όντα, που δεν τα ξέρει ούτε κι ο Σάουρον, τα οποία μάλιστα είναι πιο ηλικιωμένα από αυτόν (υπονοώντας πως είναι πιο ηλικιωμένα από τους Μάιαρ;).

• Ανατολικά της Ντάγκορλαντ υπήρχαν οι λεωφόροι των ορκ και των άλλων στρατών του Σάουρον.

• Όλα τα χόμπιτ μαθαίνουν να μαγειρεύουν πριν μάθουν ανάγνωση.
  
  Φρόντο και Σαμ με τον Φαραμίρ, από τον Sergei Lukhimov
  
  

• Το ποτάμι που κύλαγε από την Κοιλάδα των Φαντασμάτων, της Μίνας Μόργκουλ, λεγόταν Μόργκουλντούιν.

• Η κορυφή του πύργου της Μίνας Μόργκουλ περιστρεφόταν αργά, πότε προς τη μια και πότε προς την άλλη μεριά, σαν τεράστιο φασματικό κεφάλι που παρατηρεί μέσα στη νύχτα.

• Ενώ η Ουγκόλιαντ στο Σιλμαρίλλιον λαχτάραγε για φως το οποίο καταβρόχθιζε, η Σέλομπ απωθούταν από αυτό.
  
  

Κλείσιμο με την άφταστη περιγραφή των σπηλιών πίσω από το Φαράγγι του Χελμ, από τον Γκίμλι, φυσικά:

«Και, Λέγκολας, όταν ανάβουν τα δαδιά και οι άνθρωποι περπατάνε στα αμμοστρωμένα δάπεδα κάτω από θόλους που αντηχούν, α! τότε, Λέγκολας, πετράδια και κρύσταλλοι και φλέβες από πολύτιμα ορυκτά αστράφτουν στους γυαλισμένους τοίχους· και φως λάμπει μέσα από πτυχωτά μάρμαρα, σαν κοχύλια, διάφανα σαν τα ζωντανά χέρια της Βασίλισσας Γκαλάντριελ. Υπάρχουν στήλες κάτασπρες, κροκάτες και ρόδινες σαν την αυγή, Λέγκολας, αυλακωμένες και πλεγμένες σε ονειρεμένα σχήματα· ξεπετάγονται από τα πολύχρωμα δάπεδα για να ανταμώσουν γυαλιστερούς σταλακτίτες στην οροφή: φτερά, σκοινιά, παραπετάσματα αραχνοΰφαντα σαν παγωμένα σύννεφα· λόγχες, φλάμπουρα και κορυφές από μετέωρα παλάτια! Ασάλευτες λίμνες τα αντανακλούν: ένας κόσμος που τρεμοπαίζει αντιφεγγίζοντας μέσα σε σκοτεινές λίμνες καλυμμένες με καθάριο γυαλί· πολιτείες, τέτοιες που ούτε το μυαλό του Ντούριν θα είχε πλάσει στον ύπνο του, απλώνονται συνέχεια σε λεωφόρους και αυλές γεμάτες κολώνες, και χάνονται σε σκοτεινές γωνιές όπου κανένα φως δεν φτάνει. Και πλινκ! μια ασημένια σταγόνα πέφτει και οι κυκλικές ρυτίδες στο γυαλί κάνουν όλους τους πύργους να γέρνουν και να τρεμουλιάζουν σαν φύκια και κοράλλια σε θαλασσοσπηλιά. Ύστερα έρχεται το δειλινό: ξεθωριάζουν και τρεμοσβήνουν· οι δάδες περνάνε σε μια άλλη αίθουσα και σ’ άλλο όνειρο. Η μια αίθουσα ακολουθεί την άλλη, Λέγκολας· αίθουσα την αίθουσα, θόλος το θόλο, σκάλα τη σκάλα· και τα στριφογυριστά μονοπάτια εξακολουθούν να οδηγούν στην καρδιά των βουνών. Σπηλιές! Τα Σπήλαια του Φαραγγιού του Χελμ! Ευτυχισμένη μοίρα με πήγε εκεί! Μου ‘ρχεται να κλαίω που τα αφήνω.»

Οι σπηλιές του Cheddar Gorge, από όπου ο Τόλκιν εμπνεύστηκε τις Σπηλιές του Φαραγγιού του Χελμ

Το πρώτο μέρος εδώ και το τρίτο εδώ.