Rings of Power – Episode 8 (Alloyed)

Η σεζόν κλείνει με το καλύτερο επεισόδιο, στο οποίο ξεκαθαρίζουν αρκετά πράγματα (αν και υπάρχουν θέματα που αφήνονται μετέωρα) και αφήνονται λαμπρές υποσχέσεις για το μέλλον. Το όνομα, όπως και σε όλα τα προηγούμενα επεισόδια, είναι πολυεπίπεδο – από το προφανές κράμα που χρειάζεται για να δημιουργηθούν τα Τρία μέχρι την ανάμιξη της γνώσης Χάλμπραντ και Κελεμπρίμπορ, τον εμπλουτισμό του Ελέντιλ με την αποδοχή του τι κόστος μπορεί να έχει η αφοσίωση στον σκοπό των Πιστών, το κράμα στο οποίο κατέληξε ο Σάουρον με την αλληλεπίδρασή του με την Γκαλάντριελ κατά τη διάρκεια της σειράς αλλά κι αυτό στο οποίο κατέληξε η πρώτη ύλη του Stranger με τη συμβολή των Χάρφουτς και των Mystics.

Για το Νούμενορ:

Η αλήθεια είναι πως κατά την πρώτη θέαση του επεισοδίου δεν είχα ιδιαίτερη υπομονή για τις σκηνές με τους Νουμενόριους· επειδή αυτά που γίνονταν στα άλλα δυο μέτωπα (Χάρφουτς και Ερέγκιον) ήταν τόσο σημαντικά και επιτακτικά, ένιωθα πως οτιδήποτε άλλο απλά κόβει χρόνο από την εξέλιξη των κύριων αυτών πλοκών. Παρόλα αυτά, υπάρχουν δυο πολύ σημαντικές εξελίξεις. Αφενός, η καρδιά του Ελέντιλ επιστρέφει στους Πιστούς με τη συζήτησή του με τη Μίριελ, έχοντας αντιληφθεί πλέον πως η αφοσίωση αυτή φέρει αναπόφευκτα πραγματικές συνέπειες, κινδύνους και απώλειες. Κατά δεύτερον, και πολύ σημαντικότερο, πεθαίνει ο βασιλιάς Ταρ-Παλάντιρ. Αυτό το γεγονός είναι που μου έδωσε το πιο αναπάντεχο, ίσως, σημείο του επεισοδίου, τη μεγαλύτερη έκπληξη (γι’ αυτό και το συνοδευτικό καρέ): το βούρκωμα του Φαραζόν πάνω από το νεκρό σώμα του γέρου βασιλιά, το βλέμμα του γεμάτο από αποτροπιασμό και οργή. Εκεί φάνηκε για πρώτη φορά ο πυρήνας του μελλοντικού (και ισχυρότερου) βασιλιά του Νούμενορ: η δίψα του για ζωή αιώνια. Για τον Φαραζόν, μέγας αντίπαλος, ύψιστος εχθρός, είναι ο θάνατος· όχι το παλιό Νούμενορ, όχι οι Πιστοί, όχι τα ξωτικά (που απλά αποτελούν πηγή ζηλοφθονίας ως σύμβολα της αιώνιας ζωής που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποκτήσουν). Αν κάποιος φταίει, αυτός είναι ο δημιουργός, ο Ιλούβαταρ, αυτός που δώρισε τον θάνατο στους Δευτερογέννητους.

Για τον Stranger και τα Harfoots:

Ως αναμενόμενο, ο Stranger αποκαλύπτεται ως κάποιος από τους Ιστάρι, σε μια επική σκηνή (From shadow you came, to shadow I bid you return – ακόμη και το I am good το δέχομαι θερμά ως έναν τελευταίο αποχαιρετισμό στη βρεφική φάση ανάπτυξης του χαρακτήρα του) με ανατριχιαστική μουσική πλαισίωση. Τι υπέροχο να τον ακούμε να αρθρώνει επιτέλους λόγο (ένιωσα όπως όταν μίλησε επιτέλους ο Agent Cooper στην τρίτη σεζόν Twin Peaks), να βλέπουμε την προσωπικότητά του να αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται, να ανακτά κάτι από τη θεϊκή υπόστασή του, να αχνοφαίνεται κάτι από το μεγαλείο και τη δύναμη που πλαισιώνουν την ύπαρξη καθενός από τους Μάιαρ.

Ο Stranger είναι ο χαρακτήρας που με έχει ενθουσιάσει περισσότερο από κάθε άλλον και ανυπομονώ να δω την περαιτέρω εξέλιξή του, παρόλο που θα μου λείψει εξαιρετικά αυτή η πρώτη, προ-λεκτική του περίοδος. Πλέον αποπνέει αυτόν τον υπέροχο συνδυασμό σοφίας και δύναμης και συγκρατημένου ενθουσιασμού, αυτό το κάλεσμα για περιπέτεια που έχουμε συνδέσει με έναν συγκεκριμένο αγαπημένο Ιστάρ. Όσον αφορά τις ομοιότητες με τον Γκάνταλφ, αυτές είναι πράγματι πολλές. Όμως ο Γκάνταλφ, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν πηγαίνει στην ανατολή (to the East I go not, λέει στους Δύο Πύργους), δηλαδή στο Ρουν όπου τώρα κατευθύνεται ο Stranger. Διατηρώ ακόμη ελπίδες πως πρόκειται για κάποιον από τους δυο Μπλε Μάγους, κυρίως γιατί πρόκειται για δυο χαρακτήρες πρακτικά άγνωστους, σχεδόν απερίγραπτους από τον Τόλκιν, έναν καμβά άδειο, ελεύθερο να αναπτυχθεί με τρόπους απρόσμενους.

Περνώντας στις Mystics, ξεκινάω με τη συνταρακτική στιγμή όπου αρθρώνουν στον Stranger κάτι που ακροβατεί ανάμεσα σε προσευχή και προφητεία, συμπληρώνοντας η μια τα λόγια της άλλης, θυμίζοντας έντονα τις Μάγισσες του Μάκβεθ: “You fell from the stars yet your are greater than they/ For fire obeys your will/ You fell below the dust yet dust fears you/ For it trembles when you are wroth/ The winds and waters, the heat and cold/ In Rhun you shall learn to command them all.” Είναι αυτές οι αράδες που φαίνεται να υποκίνησαν τα τρία πνεύματα να αναζητήσουν, ως άλλοι μάγοι της Βηθλέεμ, τον νεοαφιχθέντα Stranger, έστω κι αν έκαναν λάθος όσον αφορά την ταυτότητά του.

Θα σταθώ λίγο στο λάθος αυτό, παραθέτοντας αυτά που φαίνεται να γνωρίζουν οι Mystics. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, υπάρχουν δύο Μάιαρ που έχουν φτάσει πρόσφατα στη Μέση Γη: ο Σάουρον και ένας από τους Ιστάρι. Για τον Σάουρον, που είναι αυτός που τις αφορά, πιστεύουν πως έχει κατακρημνιστεί (cast down)· αυτήν την πτώση την παίρνουν κατά γράμμα, αντιστοιχίζοντάς τη με την πτώση του Stranger από τον ουρανό. Έπειτα, θεωρούν πως αυτοί που έριξαν τον Σάουρον (πιθανώς οι Βάλαρ) έχουν τοποθετήσει ένα πέπλο γύρω απ’ το μυαλό του· και πάλι ο Stranger φαντάζει σωστός υποψήφιος, χάρη στην αμνησία του.

Κι όμως, είναι προφανές πως οι Mystics έχουν πλανηθεί μεγαλειωδώς. Αν η προφητεία αναφερόταν όντως στον Σάουρον, τότε ερμήνευσαν λανθασμένα τα σημάδια και οιωνούς της αναζήτησης και κατέληξαν στον λάθος νεοαφιχθέντα· αν η προφητεία αναφερόταν εξαρχής στον Ιστάρ τότε οι Mystics εξαρχής πλανεύτηκαν οικτρά. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις το λάθος υποδηλώνει μια ανώτερη Δύναμη, τη δράση της Μοίρας, θυμίζοντας προφητείες που είτε γίνονται οι ίδιες εργαλεία στα χέρια μιας ανώτερης Δύναμης, είτε εργαλειοποιούν τους προφήτες τους. Τα λάθη των προφητών δεν είναι ποτέ τυχαία, φέρουν πάντα κρυφό νόημα και κατεύθυνση – γιατί στους κόσμους με προφητείες η τυχαιότητα δεν υπάρχει ποτέ σε τόσο σημαντικά θέματα. Κι έτσι οι Mystics σπρώχνουν άθελά τους (μα σύμφωνα με τη θέληση της Μοίρας) τον Stranger προς το Rhun, για το οποίο προσωπικά ανυπομονώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη δεύτερη σεζόν (μεταξύ άλλων και για να δω τι είναι αυτό που μπορεί να διδάξει σε έναν Μάια τις δυνάμεις του).

Τέλος δυο σημειώσεις για την ίδια τη φύση των Mystics. Αποκαλύπτονται ως κάποιου είδους wraiths, πλάσματα του Αθέατου Κόσμου (και όχι, η ομοιότητα της πραγματικής μορφής τους με αυτήν των δαχτυλιδοφαντασμάτων δεν σημαίνει πως είναι δαχτυλιδοφαντάσματα, επειδή είδα να λέγεται κι αυτό. Στη Μέση Γη υπάρχουν και wraiths που δεν είναι δημιουργημένα από δαχτυλίδια – αρκεί να σκεφτούμε αυτά των Barrow-Downs, ενώ υπάρχουν φαντάσματα και στο Σιλμαρίλλιον, όπως ο Gorlim). Μπορούν να αλλάζουν τη μορφή τους (πιθανολογώ με μεγαλύτερη πλέον σιγουριά πως οι τρεις λύκοι που είχαν εμφανιστεί στο επεισόδιο 5 ήταν αυτές), πιθανότατα με κάποιου είδους συμπαθητική μαγεία μιας και υπονοείται πως η Dweller χρειάστηκε το βελανίδι της Νόρι για να πάρει τη μορφή της. Η διάσπασή τους σε πεταλούδες ήταν κάτι αναπάντεχο και γαργαλιστικό, και είμαι σίγουρος πως θα ξαναδούμε την τριάδα αργότερα.

Για το Ερέγκιον:

Από την αρχή της σειράς είχα ακούσει τη θεωρία πως ο Χάλμπραντ είναι ο Σάουρον και είχα δει και τα σχετικά leaks. Ήταν μια θεωρία που εχθρευόμουν από πολύ νωρίς για τρεις λόγους:

α. η προσωπικότητα του Χάλμπραντ όπως τον είδαμε στα επεισόδια αυτά δε μου ταίριαζε καθόλου μ’ αυτή του Σκοτεινού Άρχοντα όπως τον ξέρουμε αργότερα· ένιωθα πως ο Χάλμπραντ είναι ένας χαρακτήρας με πολύ ενδιαφέρον, μπόλικο μυστήριο και αρκετό χάρισμα, και θα προτιμούσα να εξελιχθεί αργότερα σε κάποια μοχθηρή φιγούρα (Witch King, King of the Dead) έτσι ώστε να παρακολουθήσουμε την τραγική πορεία του προς την πτώση.

β. ήθελα ο Σάουρον να βρίσκεται ήδη στο Λίντον ώστε να διαβάλλει τα ξωτικά με τις ιδέες περί μίθριλ γιατί αλλιώς αυτές οι ιδέες αποκτούν μεγαλύτερη γνησιότητα.

γ. απεχθάνομαι τους leakers και θέλω να αποδεικνύονται λανθασμένοι

Στο τελευταίο επεισόδιο οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν και ο Χάλμπραντ αποκαλύφθηκε ως Σάουρον. Παρόλη όμως την αρχική ψυχρολουσία, η αποκάλυψη με ενόχλησε εν τέλει πολύ λιγότερο απ’ ότι περίμενα, ειδικά από τη στιγμή που σταμάτησα να αρπάζομαι από σαθρές ελπίδες πως μπορεί αυτό να μην ισχύει, πως μπορεί αυτός να μην είναι στην πραγματικότητα ο Χάλμπραντ αλλά ο Σάουρον να έχει πάρει τη μορφή του/να τον έχει κάνει possess/να είχε παρεισφρήσει μέσα του όταν πληγώθηκε ή κατά τη θεραπεία στο Οστ-ιν-Έντιλ.

Το κομβικό σημείο ήταν εκτός του επεισοδίου, όταν διάβασα συνεντεύξεις του Charlie Vickers (του ηθοποιού που υποδύεται τον Χάλμπραντ) και των δημιουργών, οι οποίοι επιβεβαίωσαν ουσιαστικά πως ο Χάλμπραντ ήταν ο Σάουρον από την πρώτη στιγμή που τον βλέπουμε στη σχεδία. Κι έτσι ήταν σαν να έφυγε από πάνω μου το πέπλο της εμμονικής άρνησης και άρχισα να βλέπω την όλη πορεία του Χάλμπραντ με άλλα μάτια: τη σκηνή από το τέταρτο επεισόδιο που βγαίνει στο μπαλκόνι και φαίνεται στον ορίζοντα πίσω του ένα άγαλμα μεταλλουργού, πιθανότατα του Άουλε· τις συνομιλίες του με τον Άνταρ· τη διάσωση του Ελέντιλ· και φυσικά τη σκηνή όπου ο Χάλμπραντ και η Γκαλάντριελ παρουσιάζονται για πρώτη φορά στη Μίριελ και ο Χάλμπραντ συστήνεται απλά ως “Halbrand of the Southlands” ενώ στο τελευταίο επεισόδιο μας λέει πως “I have been awake since before the breaking of the first silence. In that time I have had many names.”

Στο όγδοο επεισόδιο επιβεβαιώθηκε πως οι δημιουργοί επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν τον μετανοημένο Σάουρον (για περισσότερα περί αυτού ανατρέξτε στην ανάρτησή μου για το έκτο επεισόδιο). Ο Χάλμπραντ που είδαμε, λοιπόν, στη διάρκεια της πρώτης σεζόν είναι ένας Σάουρον διαφορετικός απ’ ότι έχουμε συνηθίσει, μια Δύναμη που κρύφτηκε από φόβο, που πιθανώς προσπάθησε κι απέτυχε να θεραπεύσει τη Μέση Γη δια του ελέγχου της, που πειραματίστηκε με τον Αθέατο Κόσμο και εν τέλει βρέθηκε (για κάποιο λόγο που σύμφωνα με τους συντελεστές θα μάθουμε στη δεύτερη σεζόν) μακριά από τις χώρες αυτές, σε ένα πλοίο που βυθίστηκε. Ένας Σάουρον που στο Νούμενορ φαίνεται να προσπαθεί να κάνει κάποιου είδους νέο ξεκίνημα (που πιθανότατα θα κατέληγε στην απόπειρα πλήρους ελέγχου του νησιού, κάτι που θα τον δούμε να κάνει σε ύστερη σεζόν), που έλκεται από την Γκαλάντριελ (πιθανότατα λόγω της δύναμης αυτής), που δεν λέει ούτε ένα ψέμα σε όλη τη σεζόν. Έπειτα επιστρέφει διστακτικά στη Μέση Γη, σχεδόν ως υποχείριο της Μοίρας και καταλήγει να είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία των Τριών Δαχτυλιδιών.

Έχω πολλές απορίες: Τι ήταν αυτό που του έκανε ο Άνταρ, αυτό που έκανε τον Σάουρον να τον μισεί τόσο θανάσιμα; Πώς βρέθηκε στο πλοίο; Όντως πληγώθηκε μετά την έκρηξη του Οροντρούιν, κι αν ναι από ποιον; Κάποιες απαντήσεις, σύμφωνα με τον Vickers, θα πάρουμε στην επόμενη σεζόν. Όπως και να ‘χει, αν έμαθα κάτι από το πάθημά μου με τον Χάλμπραντ είναι να μη ζορίζομαι πολύ με εικασίες, να μην προσπαθώ να ελέγξω την πλοκή (ως άλλος control freak Σάουρον) και να τη στρέψω εκεί που θα ήθελα να πάει, μιας και το μόνο που καταφέρνω είναι να μην απολαμβάνω το αποτέλεσμα.

Αυτό που κρατάω είναι πάντως το πόσο συγκινητικό ήταν να βλέπω τον Σάουρον, έναν από τους δυνατότερους Μάια, από τόσο κοντά, έστω και για λίγο δίχως την ταυτότητα που είχε στην Πρώτη Εποχή ή αυτή που θα αποκτήσει αργότερα – νιώθω σχεδόν προνομιούχος που μπορώ να ανατρέχω όποτε θέλω στην Χάλμπραντ περίοδό του.

Άλλα πράγματα που πρόσεξα:

• The Sun itself began as something no bigger than the palm of my hand λέει, πολύ σωστά, ο Κελεμπρίμπορ, μιας και ο ήλιος είναι ένα φλεγόμενο φρούτο του δέντρου Λαουρέλιν.

• Η Γκαλάντριελ απευθύνεται στον Κελεμπρίμπορ για να θεραπεύσει τον Χάλμπραντ: Can you help him? Ίσως τον επιλέγει ως artificer, μιας και από τον Άροντιρ έχουμε μάθει πως τα ξωτικά δεν έχουν θεραπευτές μα artificers. Κι όμως, τι δύναμη έχει η ομορφιά της τέχνης επί των τραυμάτων των ανθρώπων και όχι των ξωτικών; Το όλο θέμα της ξωτικής θεραπευτικής είναι αρκετά ασαφές μέχρι στιγμής στη σειρά, ενίοτε αντιφατικό, οπότε θα ήθελα να ξεκαθαριστεί αργότερα.

• Λάτρεψα τον Κελεμπρίμπορ σε αυτό το επεισόδιο. Επιτέλους τον είδα να είναι κάτι άλλο πέρα από ένας ελαφρώς γλοιώδης manipulator. Εδώ είδα υπερηφάνεια και αφοσίωση στην τέχνη του και ένα γνήσιο πάθος – αυτός ναι, είναι εγγονός του Φέανορ.
  
  
  

• “Celebrimbor. The master I apprenticed to used to speak of the wonders of your crafts,” λέει ο Χάλμπραντ στον Κελεμπρίμπορ, κι αναρωτιέμαι σε ποιον master αναφέρεται. Η πρώτη σκέψη είναι Άουλε μιας και ο Σάουρον ήταν ένας από τους Μάιαρ του. Όταν όμως ο Σάουρον ήταν μαθητευόμενος εκεί δεν υπήρχε Κελεμπρίμπορ. Γνωρίζοντας πως ο Σάουρον δεν έχει πει ψέμματα ως τώρα, η απάντηση, όποια και να είναι αυτή, έχει πολύ ενδιαφέρον.

• Η αναφορά του Κελεμπρίμπορ στο μίθριλ ως περήφανο – λατρεύω την ανάδειξη της προσωπικότητας (δήθεν) άψυχων υλικών.

• Μου άρεσε η σκηνή που ο Κελεμπρίμπορ δουλεύει με τον Χάλμπραντ, η σκέψη πως εδώ δουλεύουν δυο από τους μεγαλύτερους τεχνίτες ολόκληρης της ιστορίας της Άρντα.

• Three weeks for a labor that could take three centuries, λέει ο Κελεμπρίμπορ. Πράγματι τρεις αιώνες χρειάστηκαν για τη δημιουργία των Μεγάλων Δαχτυλιδιών, και εδώ δεν μπορώ να μη διακρίνω μια εσωτερική ειρωνεία της σειράς για την γενικότερη χρονική σύμπτυξη που χρειάστηκε να επιβάλλει στη Δεύτερη Εποχή για να την προσαρμόσει στην τηλεόραση.

• Είδαμε το Αέγκλος!

• Σάντοκ ήρωας, we wait for you.
  
  
  

• Ο αστερισμός που αναζητεί ο Stranger λέγεται Hermit’s Hat.

• Το ότι κάποια αστέρια φαίνονται μόνο σε κάποια μέρη της ανατολής υπονοεί μια κοσμολογία διαφορετική από τη δικιά μας. Στη Γη το στερέωμα διαφέρει μόνο ανάμεσα σε βόριο και νότιο ημισφαίριο, όχι σε ανατολή και δύση.

• Φαίνεται πως τα πόδια είναι τα αδύναμα σημεία των φαντασμάτων (ο Σάντοκ καρφώνει την μπότα της, και χιλιετίες αργότερα ο Μέρι θα καρφώσει στη γάμπα τον Witch-King).

• Πόσο υπέροχα παραμυθένια, βουτηγμένα στην αχλή του Θαυμαστού, είναι αυτά που λέει η Μέριγκολντ αποχαιρετώντας τη Νόρι: “Find where the river runs. Where the sparrows learn their songs.” Λατρεύω τα Χάρφουτς, που ξαναλέω πως ήταν έκπληξη για εμένα.
  
  

Δεν μου άρεσαν:

• Οι έξι μέρες που έκαναν οι Γκαλάντριελ και Χάλμπραντ από την Γκόντορ ως το Ερέγκιον. Ακόμη και με κάποιο από τα μεάρας, ακόμη και με τον Shadowfax, θαρρώ δεν βγαίνει η απόσταση τόσο γρήγορα, πόσο δε μάλλον με τραυματία.

• Η βεβιασμένη αίσθηση που είχε και αυτό το επεισόδιο, όσον αφορά τα τεκταινόμενα στο Ερέγκιον. Απλωθείτε μωρέ, φτιάξτε επεισόδια διπλάσια σε μέγεθος, μην κάνετε εκπτώσεις σε διάρκεια. Ειδικά το γιατί η Γκαλάντριελ επέλεξε να προχωρήσει με την κατασκευή των δαχτυλιδιών έχοντας μόλις μάθει πως ο Σάουρον ήταν αυτός που ουσιαστικά έδωσε τη λύση για τη δημιουργία τους, παρόλο που το πιάνω ως έναν βαθμό (επιβεβαιώνεται η ύπαρξη του Σάουρον και άρα θέλουμε κάτι για να του αντισταθούμε, έστω κι αν σε αυτό το κάτι συνέβαλε κι ο ίδιος), αποδόθηκε πολύ πολύ πρόχειρα.
  
  

Link για το κεντρικό ποστ και index του αφιερώματος: