Rings of Power – Episode 7 (The Eye)

Το συγκεκριμένο επεισόδιο είναι μάλλον το αγαπημένο μου, ξεπερνώντας κατά ελάχιστα το τέταρτο που ως τώρα κράταγε τα ηνία. Επιστρέφουμε στην πιο απλωμένη φόρμα των πέντε πρώτων επεισοδίων, με τρία μέτωπα ανοιχτά αυτήν τη φορά: τις Southlands/Mordor, τα Harfoots και το Κάζαντ Ντουμ (με τα δύο τελευταία να συνεχίζουν να κλέβουν την παράσταση).

Ξεκινώντας από τις πάλαι ποτέ Southlands, θαρρώ πως το σημαντικότερο γεγονός στο συγκεκριμένο επεισόδιο είναι η εμφανής αλλαγή στον χαρακτήρα της Γκαλάντριελ – έχοντας πιάσει πάτο στο τέλος του περασμένου επεισοδίου, τη βλέπουμε στην έναρξη να τριγυρνά για λίγο σαν χαμένη μέσα στην κόλαση των μεθεόρτιων της έκρηξης, για να γαντζωθεί από τη φωνή του Θίο (Mother! Mother! φωνάζει, και η Γκαλάντριελ αρπάζεται από αυτήν τη σανίδα) και να αρχίσει ν’ αναδύεται σιγά σιγά. Η ύπαρξή του αγοριού αποτελεί πυξίδα, έναν άξονα γι’ αυτήν, ένα σχοινί με το οποίο μπορεί να σκαρφαλώσει σιγά σιγά από τα βάθη της μονολιθικής μανίας που κυριαρχούσε μέσα της στα προηγούμενα επεισόδια (αυτής της καταιγίδας που ανέφερε στη Μίριελ) προς την ωριμότητα και τη σοφία που θα τη χαρακτηρίζει στην Τρίτη Εποχή. Κι αυτό χάρη σε ένα αρκετά unlikely creature, ένα ανθρώπινο αγόρι από τις Southlands.

Στους μεταξύ τους διαλόγους βλέπουμε πως η Γκαλάντριελ έχει ήδη αρχίσει να μετανιώνει, να νιώθει το βάρος της καταστροφής, να προσέχει τα λόγια της, να τα φιλτράρει μέσα από την επίγνωση των συνεπειών της ως τώρα ακραία μαχητικής της στάσης. Συγκρατεί τον Θίο, αποτελεί τη φωνή της λογικής, αποτρέπει το παιδί από μια ανέλπιδη μάχη και έναν βέβαιο θάνατο, κι εν τέλει του δίνει το σπαθί της, αφήνοντάς το οικειοθελώς για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό. Μ’ αυτόν τον τρόπο βέβαια δημιουργεί έναν ακόμη στρατιώτη καθώς του λέει άλλωστε πως “perhaps we can make one [soldier] of you yet” και θαρρώ πως αυτό θα έχει κάποιες βαρύγδουπες συνέπειες αργότερα.

Κι έπειτα, κρυμμένοι στα ριζά των δέντρων (μια σκηνή που είναι εμφανής φόρος τιμής στην αντίστοιχη σκηνή με τα χόμπιτ και τα νάζγκουλ στο Σάιρ, στην κινηματογραφική Συντροφιά), μαθαίνουμε για τον Κέλεμπορν! Δεν βάζω συχνά θαυμαστικά, αλλά όταν την άκουσα να αναφέρεται στον άντρα της τα μούτρα μου πρέπει ν’ αποτύπωναν μεγαλύτερη έκπληξη από αυτά του Θίο όταν αυτός την ακούει να λέει πως κάποτε χόρευε· ήταν κάτι που δεν περίμενα με τίποτα. Παρόλο που ήξερα πως ο Κέλεμπορν θα εμφανιστεί σε επόμενη σεζόν, η σειρά έως τώρα δεν μας είχε δώσει κανένα σημάδι πως η Γκαλάντριελ έχει ήδη γνωρίσει τον σύζυγό της, πόσο μάλλον ότι είχαν ήδη παντρευτεί· θεωρούσα πως δεν είχαν συναντηθεί ακόμη. Κι όμως· η σειρά επ’ αυτού μένει πιο πιστή στα γραπτά απ’ όσο θα περίμενε κανείς, τοποθετώντας τη συνάντησή τους στην Πρώτη Εποχή. Δεν είμαι σίγουρος ακόμη για το πού έγινε αυτή: όπως το αφηγείται η Γκαλάντριελ το πιο λογικό μέρος φαντάζει το Βάλινορ πριν από τους πολέμους των Σίλμαριλ (όπου όντως εκεί συναντήθηκαν κατά μια εκδοχή), αλλά ο χορός που αναφέρει είναι ξεκάθαρη αναφορά στην πρώτη συνάντηση των Μπέρεν και Λούθιεν στο Ντόριαθ, εκεί που όντως κατοίκησε η Γκαλάντριελ αργότερα (και κατά μίαν άλλη εκδοχή εκεί γνώρισε τον Κέλεμπορν). Αμφότερες οι εκδοχές είναι σωστές, μιας και ο Τόλκιν δεν είχε κατασταλάξει.

Σε κάθε επεισόδιο περιμένω με ανυπομονησία το ενδεχόμενο εμφάνισης των Χάρφουτς για δυο λόγους: αφενός για το wholesome πνεύμα κάποιων από αυτούς (η αισιοδοξία του Λάργκο είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο) κι έπειτα επειδή δε χορταίνω να βλέπω τον Stranger, τον χαρακτήρα αυτόν που με ελάχιστες λέξεις (που είτε είναι στην Quenya, είτε είναι απλές μιμήσεις της λαλιάς των Χάρφουτς) μα τρομερή σωματική εκφραστικότητα (ιδιαίτερα στο πρόσωπο) έχει καταφέρει να δημιουργήσει μέσα μου έναν σκασμό συναισθήματα. Δεν έχω ακόμη ιδέα ποιος πραγματικά είναι αυτός. Οι ενδείξεις πως πρόκειται για κάποιον Ιστάρι είναι καμπόσες, αλλά δεν υπάρχει ακόμη κάτι που να το επιβεβαιώνει αμετάκλητα. Όποιος και να είναι πάντως, ακόμη και κάποιος τελείως καινούριος χαρακτήρας όπως ο Άνταρ, με έχει κερδίσει σε μεγάλο βαθμό (όπως κι ο Άνταρ άλλωστε).

Στα Χάρφουτς, λοιπόν, βλέπουμε την πρώτη (εκτός Μόρντορ) συνέπεια της έκρηξης του Οροντρούιν – το άλσος απ’ όπου πέρναγε το νομαδικό τους μονοπάτι έχει καταστραφεί από την έκρηξη. Ομολογώ πως εξεπλάγην, μιας και, παρόλο που δεν ξέρουμε με ακρίβεια το σημείο, θεωρούσα πως βρίσκεται μακριά από τα βόρεια σύνορα της Μόρντορ – άλλωστε λίγο αργότερα βλέπουμε και το Greenwood (μετέπειτα Mirkwood) στην απόσταση· το οποίο όμως μπορεί κάλλιστα να απλωνόταν αρκετά νοτιότερα στη Δεύτερη Εποχή. Όπως και να ‘χει, η καταστροφή του άλσους φέρνει στον νου τη μετέπειτα καταστροφή των κήπων των γυναικών Εντ. Εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πρώτη ένδειξη πως κάτι κακό έχει αρχίσει να κινείται ξανά, κάτι που θα επηρεάσει ριζικά τις ζωές των λαών της ηπείρου, όχι μονάχα των Southlanders, αλλά όλων όσων βρίσκονται στη Μέση Γη.

Λίγο αργότερα βλέπουμε την άφιξη των τριών Mystics και την πιο τραγική ως τώρα στιγμή για τα Χάρφουτς, το κάψιμο των κάρων (δεν μπορώ να μην κάνω έναν φευγαλέο παραλληλισμό με το κάψιμο των πλοίων των Τελέρι από τον Φέανορ), μια καταστροφή ριζική όσον αφορά τον τρόπο ζωής τους αλλά και τη νοοτροπία κάποιων από αυτά: στα συντρίμμια βλέπουμε την συντροφικότητα των Χάρφουτς ν’ ανθίζει, σε μια εξαιρετικά συγκινητική σκηνή, όπου η Νόρι και η Πόπι (πιο Φρόντο και Σαμ από ποτέ) καθώς και η Μέριγκολντ με τον Σάντοκ(!) και τη Μάλβα(!!) αναχωρούν για να βρουν τον Stranger και να τον προειδοποιήσουν για τα τρία πλάσματα που τον καταδιώκουν. Επιτέλους τα Χάρφουτς κάνουν στην άκρη τους νόμους τους, τους (πολύ σκληρούς, όπως είδαμε στο τρίτο επεισόδιο) κανόνες που διέπουν την ύπαρξή τους, και θυμίζουν τα καλύτερα στοιχεία του πνεύματος των χόμπιτ που ξέρουμε.

Και τέλος το Κάζαντ Ντουμ όπου συμβαίνουν κάποια ενδιαφέροντα πράγματα. Το πιο χτυπητό είναι η θεραπεία του μολυσμένου φύλλου από το μίθριλ, κάτι που προσδίδει μια νότα αλήθειας στον θρύλο για το μίθριλ – φαίνεται πως το μέταλλο αυτό έχει κάποιου είδους ιδιότητες πέρα από τα εντυπωσιακά του φυσικά χαρακτηριστικά. Υπόψιν, όμως: το μίθριλ έδιωξε μονάχα τη μόλυνση από το φύλλο· δεν το βλέπουμε να θεραπεύει το ξεθώριασμα κάποιου ξωτικού, ούτε έχουμε κάποια ουσιαστική ένδειξη πως η μόλυνση του δέντρου συνδέεται με το ξεθώριασμα.

Από εκεί και πέρα αποκαλύπτονται σε μεγάλο βαθμό οι δυναμικές του Κάζαντ Ντουμ: ο πατέρας Ντούριν με τη (δίκαιη, ως αποδεικνύεται στο τέλος) προσοχή κι επιφυλακτικότητα σχετικά με την εξόρυξη του μίθριλ· ο υιός Ντούριν που νιώθει να ασφυκτιεί από τον έλεγχο και την προσοχή του πατέρα του, από το βάρος της παράδοσης και την επιθυμία να βοηθήσει τον Έλροντ (τι παράδειγμα θα δώσει αν δεν υπακούσει τον βασιλιά-πατέρα του; τι παράδειγμα θα δώσει αν εγκαταλείψει τον φίλο του;)· και τέλος η Ντίσα, που κάπως αναπάντεχα είναι αυτή που δίνει φωνή στη θρυλική φιλοδοξία («πριν πεθάνουμε θα κυβερνήσουμε όλα τα βουνά, όχι μονάχα το Κάζαντ Ντουμ») και απληστία των Νάνων («το μίθριλ ανήκει σ’ εμάς») κι επιδεικνύει ένα (μεταφορικό, θέλω να πιστεύω) πύρινο πνεύμα που αποτυπώνεται στα μάτια της, ένα πνεύμα που απεχθάνεται (σε βαθμό επικίνδυνο) τα όρια και τις συμβάσεις, διψώντας για μεγαλεία.

Στο πρώτο επεισόδιο είχα παρατηρήσει πως οι νάνοι δεν είχαν αποτινάξει ακόμη τον κωμικό χαρακτήρα της κινηματογραφικής τριλογίας. Πλέον μπορώ να πω πως στη σειρά έχουμε την καλύτερη κινηματογραφική/τηλεοπτική αποτύπωση της τόσο αγαπημένης αυτής φυλής: οι νάνοι αναδύουν σοβαρότητα και πάθος, κάτι από τα συστατικά τους (όπως μαθαίνουμε) στοιχεία: πέτρα και φλόγα. Αυτό είναι ίσως αυτό που με έχει κερδίσει περισσότερο στη σειρά αυτή: επιτέλους μια ματιά γεμάτη σεβασμό προς την αγέρωχη αυτή φυλή.

Κορωνίδα όσον αφορά το Κάζαντ Ντουμ ήταν οι διάλογοι των δύο Ντούριν· ειδικά ο Peter Mullan (Ντούριν III) είναι αποκάλυψη. Δεν έχω να σχολιάσω πολλά, αξίζει να τους δείτε (πχ αυτή τη σκηνή) και απλά παραθέτω λίγο πιο κάτω το αγαπημένο μου σημείο. Πρέπει όμως να σημειώσω το πόσο καλή δουλειά έχει κάνει ο Bear McCreary στην ηχητική πλαισίωσή τους, όπου η μουσική πιάνει επίπεδα Πολυδούρη, θυμίζοντας τα πιο στωικά και μυσταγωγικά σημεία του πρώτου Κόναν.

Άλλα πράγματα που πρόσεξα:

• Δεν περίμενα τον θάνατο του Όνταμο (αν πόνταρα σε κάποιον αυτός ήταν ο Βαλάντιλ, έτσι ώστε ο Ισίλντουρ αργότερα να δώσει το όνομα του φίλου του στον γιό του) ο οποίος είναι κάπως τραγικός αν σκεφτούμε το πόσο ψυχικά λαβωμένος ήταν ο νεός μετά τη μάχη του περασμένου επεισοδίου.

• “What cannot be known hollows the mind. Fill it not with guesswork,” λέει η Γκαλάντριελ στον Θίο και πέρα από την προφανή αξία του αποφθέγματος, δεν μπορώ να μην πω πόσο ταιριαστή είναι η ατάκα για το κοινό που αναζητά μανιωδώς τον Σάουρον από την έναρξη της σειράς.

• Παρά την αθώα μελωδία του, το ποίημα της Πόπι (η οποία εξελίσσεται σε θεματοφύλακα της έμμετρης παράδοσης του λαού της) είναι ιδιαίτερα σκοτεινό στιχουργικά:
  
  

Old Bolgerbuck went snailin’

One autumn day so fine

He found a hundred big ones

I wish that they were mine

And while he was a snailin’

Upon that autumn day

His babe he left a-wailin’

The stream took her away

[And while she] floated down it

So loudly she did wail

The King of the Frog Fishies

Turned her into a snail

Old Bolgerbuck he caught her

So juicy and so sweet

They say his little daughter

He could not help but [eat]

• Ο Σάντοκ, από την άλλη, είναι ο θεματοφύλακας των πιο «εγκυκλοπαιδικών» παραδόσεων των Χάρφουτς. Πέρα από την αναφορά στον Εαρέντιλ στο επεισόδιο 3, τώρα μαθαίνουμε πως ξέρει για την ύπαρξη ηφαιστείων, όπως και για το ότι κάποια δέντρα μιλάνε (αν σκεφτούμε εν τω μεταξύ τη γλώσσα των Εντ, τι ειρωνεία που ο Σάντοκ πιστεύει πως τα δέντρα καταλαβαίνουν μονάχα μικρές λέξεις). Σημειώνω τέλος, χωρίς κάποιο σχόλιο (αλήθεια, απλά μου έκανε εντύπωση), το δαχτυλίδι που έχει κρεμασμένο σε αλυσίδα στον λαιμό του.
  
  
  

• Κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα είναι ο Έλροντ που λέει στον Ντούριν ΙΙΙ πως δεν είναι κάποιο κοινό ξωτικό αλλά ο Έλροντ ο Μισοξώτικος – υπάρχει μια ηρωική περηφάνια εκεί, ένα καμάρι που δεν είχε φανεί ως τώρα.

• Την παράδοση των νάνων σχετικά με τη δημιουργία τους που αναφέρει πως ο Άουλε τους έφτιαξε από πέτρα (ένα τμήμα άχρονο, αιώνιο) και φλόγα (το τμήμα τους που έχει επαφή με τον χρόνο και την πραγματικότητα).

• Τον αποχαιρετισμό του Ντούριν με τον Έλροντ (πριν την επαφή μίθριλ και φύλλου, η οποία παρεμπιπτόντως έχει τρομερό μουσικό και σκηνοθετικό χτίσιμο).

• Την τύφλωση της Μίριελ. Βλέποντας πρόσφατα ξανά το τέταρτο επεισόδιο, πρόσεξα πως ο Τάμαρ (ο σιδεράς που καταφέρεται δημοσίως κατά των ξωτικών και ξυλοφορτώθηκε με την παρέα του στο τρίτο επεισόδιο από τον Χάλμπραντ) λέει πως η Βασίλισσα είναι τυφλή – μια διακριτική προοικονομία. Η τύφλωση αυτή αποσυντονίζει τη Μίριελ μα βλέπουμε κιόλας πως λίγο αργότερα την πεισμώνει και φουντώνει μέσα της μια ανησυχητικής έντασης οργή κατά των ορκ (σχεδόν Γκαλαντριελική). Όταν, δε, αποκαλεί τον πατέρα της με το Αντουναϊκό του όνομα, Αρ-Ινζίλαντουν, φαίνεται πως η βασίλισσα έχει εισέλθει σε επικίνδυνα μονοπάτια.

• Την απεικόνιση κάποιων νεκρώσιμων εθίμων των Νουμενόριων (στην ύστερη εποχή του Νούμενορ οι κάτοικοί του είχαν πάθει ψύχωση με τον θάνατο και την αποφυγή/εξορκισμό του, κάτι που θαρρώ θα δούμε εκτενέστερα σε ακόλουθες σεζόν).
  
  
  

• Ο Ελέντιλ είναι εμφανώς καταβεβλημένος μετά την έκρηξη και συντρίβεται από την απουσία του Ισίλντουρ τον οποίον θεωρεί νεκρό. Δεν περίμενα να βγάλει τόση απέχθεια για την Γκαλάντριελ, είναι όμως κάτι δικαιολογημένο.

• Το ορκ που λέει πως πλέον μυρίζει μονάχα στάχτες. Σχεδόν το λυπήθηκα ξέροντας πως από εδώ και πέρα αυτή θα είναι η πατρίδα τους κι αυτό το άρωμά της.

• Ευτυχώς που ο Ντούριν δεν αποκάλυψε στον Έλροντ το μυστικό του όνομα, παρότι τον νιώθει σαν αδερφό· προς στιγμή τρόμαξα πως θα έσπαγε ένα από τα μεγάλα ταμπού των νάνων.

• And one night, I gazed down on your tiny naked face, and I saw upon it the great gray beard of an old Dwarven-king. Mighty and terrible as an army with banners. […] And I told to your mother: “Our son would live and he would move mountains!”

• Μου άρεσαν οι δυνάμεις των Mystics, η σχέση τους με τη φωτιά, ο τρόπος που εξαφανίζονται από τα μάτια των Χάρφουτς (τα οποία είναι από μόνα τους αμίμητα στην εξαφάνιση, κάτι που κάνει διπλά εντυπωσιακή τη μαγική αυτή ικανότητα των τριών αυτών πλασμάτων). Σημειώνω πως η Dweller παίρνει ένα βελανίδι από τα μαλλιά της Νόρι (κάτι που νομίζω πως θα έχει σημασία έχοντας δει το preview του επόμενο επεισοδίου). Τέλος, ο τρόπος με τον οποίο η Dweller απορροφά τη φωτιά από τον πυρσό του Λάργκο και τη σκορπάει στα κάρα – από μια άποψη είναι η φωτιά του Λάργκο αυτή που καίει τον καταυλισμό, το πνεύμα ελευθερίας του, η απύθμενη αισιοδοξία του.

• Δεν περίμενα την αναφορά στο Πελάργκιρ, ούτε το ότι στο σύμπαν της σειράς υπήρχαν παλιότερες αποικίες του Νούμενορ στη Μέση Γη. Εύγε.
  
  

Και τα τρία πράγματα που δεν μου άρεσαν καθόλου:

• Παρόλο που ο Χάλμπραντ είναι τόσο σοβαρά πληγωμένος (αλήθεια, πώς πληγώθηκε;) που χρειάζεται θεραπεία από ξωτικά θα ιππεύσει μισή Μέση Γη μακριά, από την Γκόντορ ως το Ερέγκιον. Είπα και στο επεισόδιο 6 πως η όλη πλοκή του Χάλμπραντ στα Southlands φαίνεται βιαστική και κάπως τσαπατσούλικη.

• Η εμφάνιση του μπάλρογκ, που μόνο ως αχρείαστο fan service θέλω να τη θεωρώ. Ελπίζω πως θα δούμε το Κάζαντ Ντουμ να μακροημερεύει για αιώνες ακόμη.

• Το τελείωμα με τη λέξη Μόρντορ να εμφανίζεται στην οθόνη μας σαν να πρόκειται για video game. Ναι, έχει δοθεί προηγούμενο με την εμφάνιση της ονομασίας κάθε περιοχής στην πρώτη επαφή μας μαζί της στα πρώτα επεισόδια, αλλά ο τρόπος με τον οποίο η λέξη Southlands αντικαταστήθηκε από τη Mordor ήταν αποτρόπαιος.
  
  

Link για το κεντρικό ποστ και index του αφιερώματος: