Rings of Power – Episode 5 (Partings)

Το επεισόδιο κάνει το καλύτερο μπάσιμο μέχρι στιγμής, με την κουβέντα του Stranger (ο ηθοποιός που τον υποδύεται είναι απίστευτος) με τη Νόρι κάπου πλησίον των Brown Lands και του Emyn Muil, μια συζήτηση που αναδύει συντροφικότητα και θαλπωρή και όλα τα καλά που έχω συνδυάσει με τα Χάρφουτς – είναι μια βαθιά ανάσα από την περιπέτεια, λίγη ηρεμία και ανάπαυλα, με την υπόσχεση του ανοιχτού ορίζοντα στην απόσταση, των νέων θεαμάτων και κινδύνων που περιμένουν πέρα μακριά. Και μετά η όλη σεκάνς με το τραγούδι της Πόπι και την ιχνηλάτηση της πορείας στον χάρτη με τα τόσα ταιριαστά τοπωνύμια, με το πέρασμα από τους Γκρίζους Βάλτους που πιθανώς αργότερα θα γίνουν οι Βάλτοι των Νεκρών· έπειτα η πορεία παράλληλα με τα βόρεια σύνορα της μελλοντικής Μόρντορ και η πιθανή ρότα προς τη θάλασσα του Ρουν· και οι εμβόλιμες σκηνές απ’ το ταξίδι, από τη ζωή μέσα κι έξω από την άμαξα· μια έναρξη με φανταστική σύλληψη και υλοποίηση.

Κατόπιν η επίθεση των λύκων και η αποκάλυψη λίγων ακόμη δυνάμεων από τον Stranger – το thunderwave στο χώμα, η θεραπεία δια του πάγου (ή μέσω ακραίας απορρόφησης θερμότητας;), η επωδή που μουρμουράει απορροφημένος (κάτι για αναγέννηση από ότι πήρε το μάτι μου), το πόσο άγαρμπος μπορεί να είναι ακόμη αλλά και πόσο ταιριαστός εκεί κάτω από το φεγγάρι, στην καλύτερη σκηνή της μιας αυτής ώρας (πλέον δεν αποκλείω την περίπτωση ο Stranger να είναι ο Τίλιον ή ο Man on the Moon).

Όσο για τις τρεις Mystics, δεν περίμενα με τίποτα να εμφανιστούν εκεί πέρα στην Ανατολή, στην πλοκή των Χάρφουτς. Είναι φανερό πως αναζητούν τον Stranger και από αυτήν την άποψη βγάζουν μια αν μη τι άλλο έντονη χριστουγεννιάτικη αύρα (θέλω πολύ να δω τι δώρα κουβαλάνε). Πολύ νωρίς για να πεις οτιδήποτε ουσιαστικά γι’ αυτές, η μία κραδαίνει ασπίδα/καθρέφτη στην πίσω μεριά του οποίου υπάρχει χαραγμένος ο αστερισμός που αναζητεί και ο Stranger, ενώ το όλο στήσιμό τους είναι αρκούντως γοητευτικό.

Στις Southlands τα πράγματα είναι σχετικά καλά. Χάρηκα ιδιαιτέρως που ο Theo φαίνεται να βάζει μυαλό και φιλότιμο, ο Waldreg δεν κρατιέται να δηλώσει υποταγή σε οποιονδήποτε και ο Ρόουαν αν πεθάνει δεν θα μου λείψει καθόλου· επιβεβαιώνεται επίσης, και τυπικά πλέον, πως ο Άνταρ δεν είναι ο Σάουρον, ενώ η πετρογραφία με το σπαθί στο Οστίριθ προσθέτει ακόμη περισσότερο τόνο θρύλου στην σπασμένη αυτή λαβή. Το πιο ενδιαφέρον όμως ζήτημα έχει να κάνει με την παραβολή των αναμνήσεων που διηγείται ο Χάλμπραντ με τις σκηνές όπου το λιπόψυχο μισό πλήθος των Νοτίων φτάνει στον Άνταρ – εδώ υπάρχει για πρώτη φορά μια σοβαρή ένδειξη πως τα timelines δεν είναι σύγχρονα, πως ίσως τα όσα συμβαίνουν στις Southlands (και πιθανώς στα Χάρφουτς μιας και ο μετεωρίτης έπεσε κάποιες βδομάδες προηγουμένως, σύμφωνα με τον Waldreg στο προηγούμενο επεισόδιο) έχουν διαδραματιστεί πριν από τα όσα συμβαίνουν τώρα στο Νούμενορ (πέρασε απ’ το μυαλό μου ακόμη και η πιθανότητα ο Χάλμπραντ να είναι ο Ρόουαν ή ο Τέο).

Τα μεγάλα ζόρια αρχίζουν στο Νούμενορ: νιώθω πως χάσαμε λίγη ορμή σ’ αυτό το επεισόδιο μιας και δεν περίμενα πως θ’ αφιέρωναν τόσο χρόνο στις προετοιμασίες για την εκστρατεία. Προφανώς κάποια πράγματα έπρεπε ν’ αποτυπωθούν: οι σκέψεις του Φάραζον σχετικά με την επέμβαση στη Μέση Γη (εξαιρετικός ηθοποιός και βλέπουμε το αποικιοκρατικό πρόσωπο του ύστερου Νούμενορ), η (κάπως τσαπατσούλικα και βιαστικά αποδοσμένη) μεταστροφή κι απόφαση του Χάλμπραντ να συμμετάσχει στην εκστρατεία, το πώς τελικά καταφέρνει να κερδίσει μια θέση στο στράτευμα ο Ισίλντουρ (βέβαια, το να ανατιναχτούν δυο πλοία για να γίνει αυτό ήταν κάπως βεβιασμένο και χοντροκομμένο). Εκτίμησα αρκετά την εκπαιδευτική μονομαχία της Γκαλάντριελ η οποία, εν αντιθέσει με τη σκηνή με τους φρουρούς από το προηγούμενο επεισόδιο ήταν εντυπωσιακά χορογραφημένη. Όμως η γενική εντύπωση ρυθμού στο Νησί του Άστρου μου φάνηκε λαβωμένη, πως κάπως σταθήκαμε σε λεπτομέρειες που φάνηκαν να έχουν σχεδόν επιλυθεί στο προηγούμενο επεισόδιο. Πέρα απ’ αυτά, αρχίζει να γίνεται φανερό (με τον διάλογο της Μίριελ με τον πατέρα της) πως αυτή η εκστρατεία δεν θα βγει σε καλό (βλ. τη σκηνή από το τρέιλερ με την Γκαλάντριελ καλυμμένη με -πιθανώς ηφαιστειακή- σκόνη).

Και, τέλος, επιστροφή στο Λίντον για το μεγάλο αγκάθι του επεισοδίου: τον απόκρυφο θρύλο «Τραγούδι για τις Ρίζες των Χιθαέγκλιρ» για την προέλευση του μίθριλ. Σύμφωνα με το Τραγούδι, λοιπόν, το μίθριλ ήταν παράγωγο της μάχης (για χάρη ενός δέντρου) μεταξύ ενός ξωτικού και ενός μπάλρογκ στις κορυφές των Βουνών της Καταχνιάς – το οποίο δέντρο χτυπήθηκε εν τέλει από έναν κεραυνό με αποτέλεσμα οι ρίζες του να μπολιάσουν το βουνό με ένα ορυκτό που άντλησε ιδιότητες και από τους δυο μαχόμενους.

Ο θρύλος αυτός δεν έχει κάποιο ανάλογο στα γραπτά του Τόλκιν, στα οποία δεν υπάρχει κάποια εξήγηση για την προέλευση του μίθριλ. Έχει σίγουρα ενδιαφέρον από μυθολογικής άποψης μιας και συνδυάζει τον κεραυνό ως γονιμοποιό δύναμη του ουράνιου πατέρα (Μάνγουε στην προκειμένη) με την αναγωγή των ιδιοτήτων του μετάλλου σε δυο αρχετυπικές φιγούρες· παράλληλα, όπως όλες οι παραδόσεις, φαίνεται πως συγκρατεί στον πυρήνα του απόηχους από διάφορα πραγματικά γεγονότα – την ύπαρξη του μίθριλ, τις μονομαχίες ξωτικών με μπάλρογκ στην Πρώτη Εποχή (Εκθέλιον, Γκλορφίντελ, ακόμη κι ο ίδιος ο Φέανορ), το μπάλρογκ που έχει όντως κρυφτεί στα έγκατα της Μόρια· επίσης, δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως πρόκειται και για έναν αντικατοπτρισμό από το μέλλον, από τη μάχη του Γκάνταλφ με το μπάλρογκ εκεί ψηλά στις κορυφές των Βουνών της Καταχνιάς, των Χιθαέγκλιρ. Όμως σαν ατόφια αλήθεια ο θρύλος επ ουδενί με πείθει.

Δεν είμαι σίγουρος για την αρχική προέλευση της απόκρυφης αυτής διήγησης – φαίνεται να είναι γνωστή σε διαβασμένα άτομα όπως ο Έλροντ, οπότε πιθανολογώ πως υπήρχε ως θρύλος εδώ και αιώνες, ως ένα παραμύθι σαν αυτό που είχε αναφέρει ο Κελεμπρίμπορ για τα δάκρυα του Μόργκοθ όταν είδε τα σίλμαριλς (βέβαια το ότι σχηματίζονται παραδόσεις και θρύλοι αμφιβόλου αλήθειας από άτομα που έζησαν πολλά από αυτά τα γεγονότα, από άτομα αθάνατα, είναι κάτι περίεργο, ανθρωπολογικά τουλάχιστον. Δηλαδή συνήθως είναι η διαγενεολογική απόσταση αυτή που μπορεί να γεννήσει θρύλους - στα ξωτικά όμως αυτή δεν έχει τόση υπόσταση). Όμως η ανάδυσή του στη συγκεκριμένη συγκυρία μυρίζει Άναταρ από χιλιόμετρα, όπως και αυτή η περίεργη θεωρία (ή, καλύτερα, αυτά τα σκέτα φούμαρα) πως με κάποιο τρόπο οι τεράστιες ποσότητες μίθριλ θα σώσουν τα ξωτικά απ’ το μαράζωμα, και μάλιστα επειδή το μίθριλ έχει μέσα του το φως ενός σιλμαριλ. Φαίνεται λοιπόν πως ο Σάουρον (που πιθανολογώ βρίσκεται ήδη στο Ερέγκιον με τη μορφή του Άναταρ, έχει έρθει σε επαφή τουλάχιστον με τον Κελεμπρίμπορ, και είναι υπεύθυνος τόσο για την ακατανόητη προθεσμία της κατασκευής του πύργου, όσο και για την ανάγκη για μίθριλ, ενώ πιθανώς κρύβεται και πίσω από την μόλυνση του δέντρου στο Λίντον) εκμεταλλεύεται την παράδοση αυτή και τον φόβο των ξωτικών για το ξεθώριασμά τους στη Μέση Γη (άλλωστε τα τρία δαχτυλίδια δημιουργούνται ουσιαστικά για να βάλουν φρένο σε αυτό το μαράζωμα, για να σταματήσουν την επίδραση του χρόνου στα ξωτικά και τις χώρες τους).

Φαίνεται πως αμφότεροι οι ξωτικοάρχοντες Γκιλ-Γκάλαντ και Κελεμπρίμπορ βρίσκονται, αν όχι υπό την απευθείας επήρεια του Σάουρον (που για τον Κελεμπρίμπορ είμαι σχεδόν σίγουρος), τότε εντός του ιστού που έχει απλώσει αυτός, δίχως πιθανότατα να γνωρίζουν την πραγματική ταυτότητα αυτού του Άρχοντα των Δώρων.

Έτσι, η κατάσταση σε Λίντον και Ερέγκιον εικάζω πως έχει ως εξής: ο Σάουρον με το προσωπείο του Άναταρ έχει παρεισφρήσει στα ανώτερα στρώματα των βασιλείων αυτών (στο συμβούλιο των Ξωτικοαρχόντων απ’ το οποίο απέκλεισαν τον Έλροντ στο πρώτο επεισόδιο). Εκμεταλλευόμενος τον φόβο των ξωτικών για τη φθορά και το ξεθώριασμα όσων από αυτά έχουν παραμείνει στη Μέση Γη, ο Άναταρ έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του Κελεμπρίμπορ (ίσως και του Γκιλ-Γκάλαντ) χρησιμοποιώντας και κάποιους θρύλους που μέχρι πρότινος ήταν απλά παραμύθια, οι οποίοι όμως, μέσω και των μελιστάλακτων λόγων του, προσφέρουν κάποια ελπίδα (ο Γκιλ-Γκάλαντ αναφέρθηκε εκτενώς στην ελπίδα στο επεισόδιο αυτό) για μια αναστροφή της όλης κατάστασης. Ο Σάουρον θέλει να βάλει στο χέρι το μίθριλ (για άγνωστο ακόμη σκοπό – ίσως για την κατασκευή των δαχτυλιδιών), έχει κάποια σφιχτή διορία (επίσης για άγνωστο ακόμη λόγο – ίσως έχει να κάνει με τα όσα συμβαίνουν στις Southlands) και χρησιμοποιεί (μέσω του Γκιλ-Γκάλαντ και του Κελεμπρίμπορ) τη σχέση Έλροντ-Ντούριν 4ου για να πάρει ό,τι χρειάζεται· η δε μανία του Κελεμπρίμπορ να κάνει συνεχώς επίκληση στη λαχτάρα του Έλροντ για τον Εαρέντιλ έχει καταντήσει κουραστική – ήταν το πρώτο επεισόδιο που κάπου με ζόρισε και ο ίδιος ο Έλροντ. Ένα θέμα επίσης που είναι αρκετά ασαφές (ίσως και λόγω σκηνοθετικής ατέλειας) είναι το κατά πόσο εν τέλει ο Έλροντ έσπασε ή όχι τον όρκο του στον Ντούριν – θαρρώ πως δεν ανέφερε κάτι στον Γκιλ-Γκάλαντ (έστω κι αν αυτός τον πολιόρκησε αρκετά) αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το κομμάτι του μίθριλ που του δίνει ο Κελεμπρίμπορ: είναι το κομμάτι που είχε δώσει στον Έλροντ ο Ντούριν, το σύμβολο της φιλίας τους; Ή απλά ένα κομμάτι μίθριλ που είχε ήδη στην κατοχή του ο Κελεμπρίμπορ και στο οποίο έχει κάνει ήδη τεστ όπως αναφέρει; Κλίνω προς το δεύτερο, τόσο από αγάπη για την φιλία Έλροντ-Ντούριν όσο και γιατί μάλλον βγάζει περισσότερο νόημα.

Σχετικά με το Λίντον και το Ερέγκιον, λοιπόν, ελπίζω πως θα επιβεβαιωθώ στις από πάνω εικασίες, πως υπάρχουν πολλά που συμβαίνουν ακόμη στο παρασκήνια και στα οποία δεν έχουμε πρόσβαση. Η εναλλακτική, του να δοθεί όντως αλήθεια στις θεωρίες περί θεραπείας μέσω μίθριλ, με τρομάζει.

Τέλος ο Ντούριν ήταν για μια ακόμη φορά απολαυστικός. Ο τρόπος με τον οποίο εκμαιεύει το τραπέζι του Γκιλ-Γκάλαντ ήταν αντάξιος ενός παμπόνηρου πριγκηπικού νάνου, ενώ ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στο κοφτερό χιούμορ και τη σοβαρότητα (και φυσικά ξεπετάει την απόλυτη ατάκα για το ωμό κρέας).

Κάποιες άλλες σημειώσεις:

• Ο Ελέντιλ είναι φανταστικός, κάθε πρόταση που βγαίνει από το στόμα του, κάθε έκφραση του προσώπου του, όλα είναι σκέτη απόλαυση. Μπορεί να μην είναι δυόμιση μέτρα ψηλός αλλά έχει φωνή αντίστοιχου βεληνεκούς.

• Η Εάριεν (της οποίας η εναντίωση στην εκστρατεία δεν έχει εξηγηθεί καθόλου) πάει ολοταχώς για χτίσιμο ανθρωποθυσιαστικής στέγης.

• Ο Κέμεν με τον Ισίλντουρ κονταροχτυπιούνται μέχρι στιγμής για τον τίτλο του απόλυτου κακομοίρη και νομίζω πως και οι δυο θα βελτιωθούν αρκετά μέχρι το τέλος τους.

• Μαθαίνουμε από την Γκαλάντριελ πως ο Φίνροντ πέθανε σ’ ένα μέρος σκοταδιού και απόγνωσης (στα μπουντρούμια του Σάουρον στο Τολ-ιν-Γκάουρχοθ της Πρώτης Εποχής) από υπηρέτες του Σάουρον (λυκανθρώπους). Χαίρομαι ιδιαιτέρως γιατί αυτό είναι απολύτως σύμφωνο με τα γραπτά του Τόλκιν – όπου ο Φίνροντ έσωσε (με τίμημα τη ζωή του) τον Μπέρεν, γιο του Μπαραχίρ, ξεπληρώνοντας έτσι τον όρκο που είχε δώσει στον Μπαραχίρ. Κρυφοελπίζω να μάθουμε (ίσως και να δούμε;) περισσότερα εν καιρώ.

• Κάπου στο μπροστινό τμήμα του καταστρώματος του πλοίου του Ελέντιλ, πίσω ακριβώς από το σημείο που στέκονται ο Χάλμπραντ και η Γκαλάντριελ, υπάρχει μια καμπάνα κρεμασμένη σε μια αψίδα γύρω από το ξύλο της οποία είναι τυλιγμένο ένα πράσινο κλαδί. Αυτό είναι κλαδί από oiolairë. Σύμφωνα με την παράδοση (βλέπε ιστορία Αλντάριον και Ερέντις από τις Ατέλειωτες Ιστορίες) ένα τέτοιο κλαδί έβαζαν οι γυναίκες στα πλοία του Νούμενορ που ξεκίναγαν για τη Μέση Γη, ως σύμβολο καλής τύχης κι επιστροφής.
  
  

Link για το κεντρικό ποστ και index του αφιερώματος: