Rings of Power – Episode 4 (The Great Wave)

Μια έννοια με εξαιρετικά κεντρική θέση στον κόσμο του Τόλκιν είναι ο όρκος – η δύναμη και το βάρος που φέρει αυτός είναι το δεξί χέρι της ειμαρμένης, ένα χέρι με αρθρώσεις ατσάλινες, με γράπωμα ανελέητο, ενίοτε δυνατότερο κι από τις Δυνάμεις. Πρόκειται για κάτι το μυθολογικό, κάτι ιερό, κάτι που φέρει αχλή από εποχές που ο λόγος ήταν κυριολεκτικά μαγικός (πόσο δε μάλλον το τραγούδι, όπως θα δούμε πιο κάτω).

Ο όρκος του Φέανορ οδήγησε τους γιους του στην καταστροφή, στον θάνατο, σε απερίγραπτες πράξεις (όπως η Τρίτη Αδελφοκτονία στις εκβολές του Σίριον ή η επίθεση στο στρατόπεδο των Βάλαρ μετά τον Πόλεμο της Οργής)· ο όρκος των ανθρώπων του Ντάνχάροου (ή μάλλον η αθέτηση αυτού) τους κράτησε απέθαντους για τρεις χιλιάδες χρόνια· ο Φίνροντ Φέλαγκουντ ορκίστηκε έναν καλοπροαίρετο όρκο στον σωτήρα του, Μπάραχιρ, που εν τέλει τον οδήγησε σε ανδραγαθήματα στα υπόγεια του Σάουρον, μα και στον θάνατό του.

Το τέταρτο επεισόδιο του Rings of Power (The Great Wave) έχει πολλές ωραίες σκηνές. Ο όρκος είναι ο λόγος που θα επιλέξω μια απ’ αυτές ως αγαπημένη – συγκεκριμένα το σημείο που ο Έλροντ ανακαλύπτει την κρυφή στοά όπου οι νάνοι σκάβουν για μίθριλ και ο Ντούριν ο IV, αφού κάπως καθησυχάζεται, απαιτεί από τον φίλο του να δώσει όρκο μυστικότητας αν είναι να του αποκαλύψει αυτό που έχει ανακαλύψει ο λαός του. Ζητάει μάλιστα έναν όρκο με το χέρι ακουμπισμένο στα σπλάχνα του βουνού (από τις ιερότερες οντότητες των νάνων), υπενθυμίζει πως ο θυμός των νάνων ζει περισσότερο κι από την μνήμη των ξωτικών, και απειλεί πως αν τυχόν αυτός ο όρκος προδοθεί, τότε θλίψη αβάσταχτη θα πέσει στην οικογένεια του μισοξώτικου. Ο Έλροντ διστάζει (ο ίδιος, που έχει ζήσει το μένος και την τραγικότητα των γιων του Φέανορ ξέρει καλά τι εστί όρκος) μα τελικά δίνει τον όρκο (θαρρώ ειλικρινά και καλοπροαίρετα) στο όνομα μάλιστα αυτού που έχει πιο ιερό: του πατέρα του, του Εαρέντιλ. Κι έτσι μαθαίνουμε για το μίθριλ (σημείωση πως σύμφωνα με το τραγούδι του Μπίλμπο στο Ρίβεντελ, το Vingilótë, το πλοίο του Εαρέντιλ, πριν πλεύσει στον ουρανό ξαναφτιάχτηκε με γυαλί και μίθριλ), ένα κομμάτι εκ του οποίου μάλιστα δίνει ο Ντούριν στον Έλροντ ως σύμβολο της φιλίας τους. Επίσης, το άλλο μέρος όπου υπάρχει μίθριλ τη Δεύτερη Εποχή στην Άρντα είναι το Νούμενορ (και το Βάλινορ, αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει).

Η συγκεκριμένη είναι μια σκηνή σοβαρή, επική, μυσταγωγική, και, αλίμονο, βαμμένη σκιές τραγικότητας – τρέμω στο πώς μπορεί να καταβαραθρωθεί αυτή η τόσο πολύτιμη φιλία στην περίπτωση που ο Έλροντ μιλήσει στον Κελεμπρίμπορ για το μίθριλ (ή, ακόμη χειρότερα, του δώσει το σύμβολο της φιλίας αυτής). Ελπίζω να μην γίνει, ελπίζω με κάποιον τρόπο να δούμε αυτούς τους δυο μονιασμένους μέχρι το τέλος της σειράς, αλλά δεν ξεχνώ τη μοίρα της Κελεμπρίαν (κόρης της Γκαλάντριελ και γυναίκας του Έλροντ) ή και της ίδιας της Άργουεν (απ’ την οπτική τουλάχιστον του πατέρα της) και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν κάποια κατάρα του βουνού συνέβαλε σ’ αυτές.

Παραμένοντας λίγο ακόμη στις παρυφές της σκηνής αυτής, λάτρεψα τον τρόπο που ανοίγει η κρυφή πόρτα της συγκεκριμένης στοάς: με έναν συγκεκριμένο τρόπο χτυπημάτων και με ένα στιχάκι – ένας τρόπος τόσο μα τόσο νανικός που φέρνει στον νου την τσίχλα που αποκάλυψε το σημείο της κλειδαρότρυπας στις πλαγιές του Έρεμπορ στο Χόμπιτ, ενώ η ίδια η μαγική χρήση του τραγουδιού είναι βαθιά ριζωμένη στη Μέση Γη (κάτι που προέρχεται από την βαθιά ριζωμένη του ύπαρξη στην παράδοση και τα παραμύθια).

Άλλα πράγματα που μου άρεσαν:

• Η αναφορά του πλήρους τίτλου του Έλρος (Ταρ-Μινυατουρ) από τον Φαραζόν, όπως και το όνομα της πόλης (Αρμένελος τελικά, και όχι η Ρόμεννα όπως είχα υποθέσει στο προηγούμενο). Ειδικά το Αρμένελος είναι θαρρώ το πρώτο όνομα που ακούμε στη σειρά το οποίο είναι εκτός του υλικού για το οποίο έχουν δικαιώματα, κάτι που δείχνει πως όντως μπορούν να χρησιμοποιήσουν και κάποια ονόματα με case by case έγκριση. Άλλωστε στον χάρτη του Νούμενορ υπήρχαν όλες οι πόλεις.

• Λάτρεψα την αναφορά στο Rhûn όταν η Μίριελ αστειεύεται πως ο Ελέντιλ είναι ένας Rhûnic emperor. Δεν ξεχνώ πως Rhûn λέγεται το intro από το Stronghold των Summoning, τον πρώτο δίσκο που άκουσα με μουσική επηρεασμένη από Μέση Γη· ένα intro μυστηριώδες, δασικό, γεμάτο με πρωτόγονο αέρα που διαμόρφωσε δια παντός την εικόνα της αχανούς αυτής έκτασης για την οποία ο Τόλκιν έχει γράψει ελάχιστα (από εκεί προήλθε το κέρας του Μπόρομιρ και, πιο σχετικό θέλω να ελπίζω για τη σειρά, ίσως εκεί κατευθύνθηκαν οι μπλε μάγοι).

• Το πόσο όμορφο είναι το Αρμένελος το βράδυ, με τα φώτα.
  
  
  

• Η δυναμική του Άνταρ και των ορκ. Δεν περίμενα με τίποτα αυτήν την τρυφερότητα και αφοσίωση, τη χρήση της Black Speech για αποχαιρετισμό σε νεκρό. Ο ίδιος ο Άνταρ είναι ένα αίνιγμα, ένας villain που λαχταράω να δω περισσότερο, χώρια που εξαιτίας του ακούμε τον Άροντιρ να καθονομάζει το Μπελέριαντ (ποιο να ήταν το ποτάμι που περιπλανιόταν άραγε ο Άνταρ; Ο Σίριον; Αν ναι, τότε το μυαλό μου πάει στην Τρίτη Αδελφοκτονία και αυτούς που την διέπραξαν).

• Τα έντονα Hornburg vibes του Ostirith στα Southlands και το ότι ακούμε το όνομα Οροντρούιν.

• Το μονοπλάνο που ο Τέο προσπαθεί να μην γίνει αντιληπτός από τα ορκ. Γενικά στα Southlands έχουμε δει εξαιρετικές σκηνές μάχης/αγωνίας.

• Ο πανδοχέας Waldreg και ο ρόλος του ως κρυφός πιστός του Σάουρον. Τη σκηνή με τον Τέο την ξέραμε από το τρέιλερ, αν και όχι ολόκληρη, μα εδώ ανέβηκε επίπεδο. Ανυπομονώ να μάθω περισσότερα.

• Την σκηνή της καταδίωξης των Άροντιρ, Τέο και Μπρόνγουιν στο δάσος (ανάθεμα το slow motion βέβαια), η οποία έχει πολλά vibes από Άμον Χεν, και ιδιαίτερα η έξοδος στο ξέφωτο με την αλλαγή του φωτισμού, τον ήλιο να ξεπροβάλλει, την φωνή της Ντίσα που αρχίζει να ακούγεται. Τρομερή μετάβαση μεταξύ των Southlands και του Κάζαντ Ντουμ, ειδικά με τα πλάνα των ομιχλιασμένων κορυφογραμμών που τόσο μα τόσο θύμισαν την έναρξη των Δύο Πύργων (καλύτερο μπάσιμο στην ιστορία).
  
  
  

• Ο πύργος που χτίζει ο Κελεμπρίμπορ στο Οστ-ιν-Έντιλ, το πόσο θυμίζει Πύργο της Βαβέλ (και την ύβρη αυτού) όπως τον σχεδίασε ο Μπρούγκελ.

• Το πόσο υπέροχοι είναι οι νάνοι, ειδικά στα σοβαρά τους (αλλά και στα πιο αστεία τους που εδώ θαρρώ δεν έδιναν ιδιαίτερα αίσθηση καρικατούρας). Δεν χορταίνω τον Ντούριν τον IV, την Ντίσα, τον Ντούριν τον III (που, παρόλο που ουσιαστικά βεβαιωθήκαμε πως είναι ζωντανός και όχι απλά στο μυαλό του γιου του, ακόμη πιστεύω πως υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που αποφάσισαν να δώσουν στον πατέρα αυτό το όνομα και όχι κάποιο άλλο). Επίσης το πώς ανοίγουν οι μάσκες των νάνων.

• Δεν θα επεκταθώ για το πόσο υπέροχη ήταν η αναφορά του Έλροντ στον Εαρέντιλ, ούτε ο διάλογος πατέρα και υιού Ντούριν.

• Το πόσο θησαυροφυλάκιο με την πιο κυριολεκτική έννοια είναι η κορυφή του πύργου όπου βρίσκεται ο Ταρ-Παλαντίρ. Βλέπουμε στο background όχι μόνο το Νάρσιλ, αλλά και τον πέλεκυ και την ασπίδα του Τούορ και τη Δρακοπερικεφαλαία του Ντορ-Λόμιν, συν μια ταπισερί με τη Λούθιεν, τον Μπέρεν και το Σίλμαριλ. Τα δύο τρίτα της ιστορίας των Ανθρώπων της Πρώτης Εποχής είναι εκεί. Χώρια το παλαντίρ, για το οποίο να σημειώσω πως ξίνισα λίγο όταν η Μίριελ ανάφερε πως ήταν επτά· επτά ήταν όσα εν τέλει διασώθηκαν από τον Καταποντισμό, στο Νούμενορ τα ξωτικά είχαν φέρει περισσότερα.

• Τέλος, ο λόγος της Μίριελ στο τέλος, επικός, εμψυχωτικός, ηρωικός, με στόφα βασιλιά μετέπειτα εποχής. Εκστρατεύουμε γαμώτο (με έπιασε πολύ).
  
  

Αυτά που δεν μου άρεσαν:

• Ο τρόπος με τον οποίο η Γκαλάντριελ μπαγλάρωσε στο κελί της τέσσερις φρουρούς μαζί. Δεν έχω αντίρρηση να μπορεί να το κάνει, είναι πολεμίστρια χιλιετηρίδων. Αλλά η σκηνή ήταν άσχημα χορογραφημένη/σκηνοθετημένη, μπορούσε να γίνει αρκετά πιο πειστικά.

• Το ότι ο Χάλμπραντ διδάσκει εγκράτεια και διπλωματία στην Γκαλάντριελ (με εντονότατα vibes από Σάουρον). Κατανοώ πως η Commander μας δεν έχει πατήσει σε σαλόνια και παλάτια εδώ και αιώνες τουλάχιστον αλλά και πάλι, μου φάνηκε πως η νουθεσία και η διδασκαλία μπορούσαν να γίνουν πολύ πιο διακριτικά.

• Μου φαίνεται πως λείπει μια σκηνή στην άρθρωση της τελικής σκηνής στο Νούμενορ. Δηλαδή πώς καταλήγει η Γκαλάντριελ από τη βάρκα να βγαίνει ξάφνου πίσω από την Μίριελ, στο παλάτι – όπως είναι το επεισόδιο δεν υπάρχει ένδειξη ότι είχαν σχεδιάσει κάτι μεταξύ τους (και αν τα πέταλα ήταν αυτά που την έπεισαν, τότε πράγματι δεν υπήρχε χρόνος να γίνει αυτό), όμως η Μίριελ δεν φάνηκε να εκπλήσσεται, το αντίθετο μάλιστα.

• Τέλος, ένα γενικότερο θέμα που συνειδητοποίησα πλέον με τη σειρά είναι το πολύ ασαφές time-keeping, τουλάχιστον όσον αφορά τον θεατή. Ουσιαστικά, δεν ξέρουμε πόσος χρόνος περνάει ανάμεσα σε σκηνές (ή όταν ξέρουμε είναι ασαφές), ενώ δεν είναι καν σίγουρο το αν οι σκηνές σε διαφορετικά μέρη εξελίσσονται την ίδια σχετικά περίοδο ή όχι. Αυτό πάει λίγο κόντρα με το πνεύμα του ίδιου του Τόλκιν, τουλάχιστον όσον αφορά τα μυθιστορήματά του, για τα οποία κράταγε πολύ λεπτομερή και ακριβή αρχεία χρόνου, έτσι ώστε να μην κάνει λάθος ακόμη και σε θέματα όπως οι φάσεις του φεγγαριού. Ελπίζω τουλάχιστον οι δημιουργοί (ως άλλοι ικανοί dungeon masters) να έχουν σημειώσεις.
  
  

Link για το κεντρικό ποστ και index του αφιερώματος: