Rings of Power – Episode 3 (Adar)

Το Νούμενορ δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου περιοχή της Άρντα. Εν αντιθέσει με τη Μέση Γη, το νησί των Εντάιν χαρακτηρίζεται από μια αίσθηση απομόνωσης και ακραίας πολιτισμικής ομοιογένειας: είναι ένα νησί κυριολεκτικά δημιουργημένο για ανθρώπους, μια έκταση που κατοικείται μονάχα από ανθρώπους (έστω κι αν για μεγάλο διάστημα της ύπαρξής του το επισκέπτονταν ξωτικά από τη Δύση), μια μακρινή ουτοπία (σε κάποια τουλάχιστον στάδια της εποχής του) που σαν ουτοπία μπορεί να είναι ωραία για τους κατοίκους της αλλά θαρρώ όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για τον περιπλανητή και αναζητητή της περιπέτειας. Αυτή η κάπως μονοδιάστατη εντύπωση (που έχει σίγουρα να κάνει με τον μικρό αριθμό των γραπτών που υπάρχουν για το Νούμενορ) είναι κάπως άδικη, αν αναλογιστεί κανείς τα όσα γίνονται στην ύστερη περίοδο του νησιού, όπου αν μη τι άλλο συμβαίνουν πολλά (και αρκετά φρικτά). Ομολογώ όμως πως δεν καιγόμουν τρομερά να φτάσει η σειρά στο βασίλειο της Δύσης, χώρια που φοβόμουν για το πώς θα είναι δυνατόν να εμπεδωθεί η ποικιλόμορφη ιστορία του νησιού με την χρονική σύμπτυξη που ακολουθεί το Rings of Power.

Ο ανωτέρω φόβος υπάρχει ακόμη, αλλά η όποια αδιαφορία μου άρχισε να κλυδωνίζεται με το που ο Ελέντιλ ανακοίνωσε στους Χάλμπραντ και Γκαλάντριελ πως επιστρέφουν σπίτι, και κονιορτοποιήθηκε θριαμβευτικά με αυτήν τη μεγαλειώδη είσοδο στο λιμάνι της Ρόμεννα (πιθανολογώ, μιας και το όνομά της υπάρχει στον χάρτη της σειράς), με τα πέτρινα προσωπεία στα τοιχώματα του καναλιού, τις συνθηματικές φλόγες, το άγαλμα-καταρράχτη του Ούλμο, τον πελώριο Εαρέντιλ με το Σίλμαριλ στο μέτωπο και την Έλγουινκ στην πτηνή μορφή της πλάι του, την ανάπτυξη της πόλης στο ανάγλυφο, τις αρχιτεκτονικές αναφορές στην κινηματογραφική Μίνας Τίριθ (πλατφόρμες εκτόξευσης αγανακτισμένων επιτρόπων), τον μεσογειακό, ελληνορωμαϊκό αλλά και ιρανικό (για παράδειγμα στις καμπυλωτές πολύχρωμες εισόδους κάποιων από τα κτίρια) αρχιτεκτονικό αέρα.

Πέρα από την όψη του, το Νούμενορ φαίνεται πως είναι στα πολύ ύστερα στάδια του (και όχι αυτά της σύμφωνα-με-τα-γραπτά χρονολογίας κατασκευής των δαχτυλιδιών). Εν αντιθέσει με τα αναφερόμενα στο Ακαλάμπεθ και στις Ατέλειωτες Ιστορίες, το Νούμενορ της σειράς (φαίνεται να) βρίσκεται σε πλήρη απομόνωση όχι μόνο από τις Χώρες των Αθανάτων αλλά και από τη Μέση Γη. Γνωρίζοντας πως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του βασιλείου αυτού από κάποιο σημείο και έπειτα ήταν η αποικιοκρατική του σχέση με τη Μέση Γη, αναρωτιέμαι πώς και αν θα αποτυπωθεί αυτό στην εξέλιξη της σειράς. Οι πολιτικές πάντως ισορροπίες στο νησί είναι τεταμένες και φαίνεται πως το έδαφος είναι πρόσφορο για ξεδίπλωμα αν μη τι άλλο ενδιαφερόντων συγκρούσεων (βλέπε και παρακάτω για Μίριελ).

Όσον αφορά το τμήμα των Southlands στο επεισόδιο, αυτό ήταν αρκούντως βάρβαρο και σκοτεινό, αρκετά περισσότερο απ’ ότι περίμενα από τη σειρά τουλάχιστον στα αρχικά της βήματα. Plot-wise, δεν μάθαμε πολλά, αλλά πήραμε μια καλή εκ των έσω ιδέα για την εχθρική πλευρά της επερχόμενης σύγκρουσης. Η δε απεικόνιση και στήσιμο των ορκ είναι εξαιρετικά, καθώς λαμβάνουν υπόψη την εγγενή αδυναμία των πλασμάτων αυτών απέναντι στον ήλιο· την οποία αδυναμία αντιμετωπίζουν τόσο με τα τούνελ, όσο και με γκροτέσκες μάσκες από κρανία πλασμάτων, καθώς και λευκά υφάσματα, καταλήγοντας έτσι σε μια εμφάνιση αποτρόπαια.

Τέλος τα Χάρφουτς, που αποκαλύπτουν μια κάπως σκοτεινότερη πτυχή της νομαδικής κοινωνίας τους η οποία πτυχή μου έβγαλε μια αμυδρή αίσθηση folk horror όπως αυτό έχει παρουσιαστεί στη Λοταρία της Σίρλεϊ Τζάκσον (horror όχι με την έννοια του μεταφυσικού τρόμου, αλλά με αυτήν της ύπαρξης μιας αναπάντεχης σκληρότητας στους θύλακες μιας κατά τ’ άλλα καλόβολης κοινωνίας). Συγκίνηση με την ορφάνια της Πόπι και ιδιαίτερα με την ανόθευτη αίσθηση φιλίας που έβγαλε στα τελειώματα ο Stranger. Πολύ ενδιαφέρον είχε η τελετουργική εμφάνιση των Χάρφουτς κατά την (σχεδόν παιδιάστικη, με την καλή έννοια) πομπή μέσα στο δάσος σε αντιπαραβολή με τις μάσκες των ορκ που έχουμε δει προηγουμένως – στο πρώτο πλάνο, στιγμιαία, δεν ήμουν σίγουρος αν έβλεπα Χάρφουτς ή ορκ.

Κάποια άλλα πράγματα που μου άρεσαν:

• Η Μίριελ. Παρότι στην πρώτη εμφάνιση παρουσιάζεται ως ένας σχετικά υπεροπτικός ηγεμονικός χαρακτήρας, γίνεται σταδιακά ευδιάκριτο πως πρόκειται για μια γυναίκα που προσπαθεί να κρατήσει πολύ λεπτές ισορροπίες και έχει διάφορα προσωπεία, θαρρώ περισσότερα από δύο. Περιμένω πολλά από αυτήν. Επίσης, λατρεύω το ότι ο πατέρας της, ο Ταρ-Παλαντίρ ζει. Ο συγκεκριμένος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς του Νούμενορ που προσπάθησε (ανεπιτυχώς) να αποκαταστήσει τις σχέσεις Νούμενορ και Δύσης, μετά από μια σειρά βασιλιάδων (από τον καιρό του προπάππου του παππού της Μίριελ, όπως αναφέρει και η ίδια) που είχαν επιλέξει τον δρόμο της υπεροψίας και του φθόνου της αθανασίας, αφήνοντας κατά μέρος μέχρι και το ξωτικό πρόθεμα Ταρ, για χάρη του νουμενόριου Αρ, στην ονομασία τους. Ο Ταρ-Παλάντιρ μου έβγαζε πάντα vibes Ιουλιανού: ένας ηγέτης παθιασμένος με τα σωστά πράγματα, που όμως ήρθε πολύ αργά, σε μια εποχή που δεν μπορούσε να αντιστρέψει την μοιραία ρότα της κοινωνίας.

• Ο Χάλμπραντ. Είναι ένα πρόσωπο απολαυστικό, χάρη στο άθροισμα ετερόκλητων χαρακτηριστικών: έχει τάσεις (έστω ερασιτεχνικής) διπλωματίας, είναι παρορμητικός αλλά και προσέχει πολύ το τομάρι του, έχει στυλ και ένα κάπως hit or miss χιούμορ, εκλάμψεις διορατικότητας κι ένα ασαφές ακόμη για εμάς παρελθόν απ’ το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει, και μπορεί να μπαίνει σε berserk mode για να σπάσει στο ξύλο τέσσερις χτιστούς Νουμενόριους. Άτομο με το οποίο θα έκανα παρέα, γερές πιθανότητες για Νάζγκουλ ή για βασιλιά των Νεκρών.

• Η οικογένεια του Ελέντιλ. Ο Ισίλντουρ έδωσε μια πανέμορφη σκηνή θαλασσινής πλεύσης, από αυτές που με κάνουν να θέλω να πελεκήσω δέντρα για να φτιάξω ιστιοφόρο. Όπως είχα γράψει και τις προάλλες, η σκηνή στην οποία πρωτοεμφανίζεται με κάνει να τραγουδάω “Cold are the waves that carry our ships/Through uncharted seas to our homeland”. Επίσης, προσοχή στη διστακτικότητα με την οποία συμμετέχει στο “The Sea is always right” μάντρα που φωνάζουν οι ναυτικοί στην παραλία. Η Εάριεν, ως νεοεισαχθείσα στην αρχιτεκτονική συντεχνία, με κάνει να αναρωτιέμαι τι θα κατασκευάσει αργότερα, ενώ ο Ελέντιλ είναι ένας Εντάιν με τα όλα του, ένας χαρακτήρας που, σαν την Μίριελ, ακροβατεί ανάμεσα στην αφοσίωσή του στο κράτος και στην αγάπη για τις πιο ορθές ημέρες του βασιλείου. Ανυπομονώ να δω πώς ακριβώς θα αναπτυχθεί, ειδικά όσον αφορά το θέμα των Πιστών. Τέλος μεγάλο ναι που κρατήσαν και τον Ανάριον, έστω κι αν δεν τον βλέπουμε ακόμη - φοβόμουν πως ο έτερος γιος του Ελέντιλ θα ψαλδιζόταν χάρην ευκολίας.
  
  
  

• Το υφαντό με τον Έλροντ και τον Έλρος. Τα παιδιά του Εαρέντιλ (μεγαλωμένα για ένα διάστημα από τους δεσμωτές τους, γιους του Φέανορ) που μετά το τέλος της Πρώτης Εποχής χωρίστηκαν όχι μόνο χωρικά, αλλά και βαθύτατα υπαρξιακά επιλέγοντας ο καθένας μια διαφορετική φυλή. Συγκίνηση που τους είδα μαζί (κάπου υπάρχει εικόνα ολόκληρου του υφαντού που δείχνει και τον πατέρα Εαρέντιλ από πάνω), συγκίνηση που η Γκαλάντριελ έχει γνωρίσει τον Έλρος (έναν χαρακτήρα που ούτε κατά διάνοια γνωρίζουμε με την ίδια λεπτομέρεια με αυτήν που ξέρουμε τον Έλροντ), και το μαράζι για αυτούς τους αδερφούς που για σχεδόν 500 χρόνια που ο Έλρος ήταν ζωντανός δεν συναντήθηκαν ξανά (και ούτε θα ξανασυναντηθούν μέχρι το τέλος της Άρντα).

• Η ύπαρξη ενός Ιμραχίλ, έστω κι αν ήταν λίγο πιο άγουρος από τον επιβλητικό συνονόματό του που ψαλιδίστηκε από τις ταινίες.

• Η ύπαρξη κάποιου Βαλάντιλ (Το όνομα είχε ο 4ος βασιλιάς του Νούμενορ, ο αδερφός του Ελέντιλ στις πρώιμες φάσεις των γραπτών, και ο μικρότερος γιος του Ισίλντουρ, τρίτος βασιλιάς της Άρνορ. Προφανώς αυτός δεν είναι κάποιος εξ αυτών)

• Ο τρόπος με τον οποίο συστήθηκε η Γκαλάντριελ, με τους πλήρεις τίτλους της, που μου έδωσε την χαρά να ακούσω το όνομα Φινάρφιν (πανηγύρισα λίγο).

• Η αγνή άδολη χαρά της Γκαλάντριελ όταν ιππεύει. Γνωρίζω ότι είναι αμφιλεγόμενη σκηνή, κι εγώ κόμπλαρα πολύ στην πρώτη θέαση (ούτως ή άλλως μισώ το slow motion), κάτι που θαρρώ πως οφείλεται στο ότι έχουμε μάθει να κομπλάρουμε με κάθε άδολη επίδειξη ενθουσιασμού και χαράς. Είναι όμως η πρώτη φορά που τη βλέπουμε για λίγο ξένοιαστη, χαρούμενη, απαλλαγμένη από τους τίτλους και τον όρκο κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο – απλά Γκαλάντριελ, όπως λέει και η ίδια μια εποχή αργότερα - απολαμβάνοντας την ιππασία.

• Η σκηνή που ο Αρόντιρ αναγκάζεται να κόψει το δέντρο, διαολεμένη συγκίνηση, η ουσία του ξωτικού πνεύματος. Και οι σκηνές μάχες εκεί στο λιοπύρι της επερχόμενης Μόρντορ.
  
  

Κάποια πράγματα που δεν μου άρεσαν:

• Παρά το μεγαλείο της πόλης της Ρόμεννα, είμαι λίγο επιφυλακτικός όσον αφορά την απεικόνιση των ανθρώπων του Νούμενορ. Κοινώς, οι ανώνυμες (και οι σχεδόν ανώνυμες) μάζες δεν με ξετρέλαναν – περίμενα λίγη περισσότερη επιβλητικότητα από τους Εντάιν, αν και η αλήθεια είναι πως είμαστε στις μέρες της πνευματικής παρακμής του βασιλείου. Γενικά τα πλήθη και οι συμπεριφορές (πχ στην καντίνα όπου ο Χάλμπραντ κλέβει το σύμβολο της συντεχνίας) μου θυμίζουν λίγο απεικόνιση generic μεσαιωνική/fantasy πόλης.

• Το υποκοριστικό Ισίλ. Υπάρχουν προηγούμενα υποκοριστικών στον Τόλκιν (πχ Μέρι και Πίπιν), αλλά θα ήθελα οι Νουμενόριοι τουλάχιστον να δίνουν λίγο παραπάνω σεβασμό στα ονόματά τους. Φταίει ίσως και το ότι και στον πραγματικό κόσμο δεν τα πάω καλά με τα υποκοριστικά.

• Το σημάδι του Σάουρον ως χάρτης της Μόρντορ. Ναι, ήταν σχετικά προφανές, και γι’ αυτό η φήμη αυτή κυκλοφόρησε από την πρώτη στιγμή που το είδαμε στα τρέιλερ. Παρόλα αυτά, ήλπιζα πως δεν θα ίσχυε και ομολογώ πως απογοητεύτηκα λίγο, γιατί θα ήθελα μια βαθύτερη, πιο συμβολική, ίσως και μυσταγωγική σημασία του εμβλήματος αυτού, όχι απλά την κοσμικότητα (με την έννοια της mundanity) ενός (ομολογουμένως ασαφούς) χάρτη. Επίσης, δεν μου άρεσε το ότι ο Σάουρον είχε ένα Σχέδιο Β σε περίπτωση της ήττας του Μόργκοθ, μιας και υποβαθμίζει τόσο τον ίδιο τον Μόργκοθ όσο και την περίοδο μετάνοιας που φέρεται πως σκέφτηκε ο Σάουρον μετά τον Πόλεμο της Οργής.
  
  

Link για το κεντρικό ποστ και index του αφιερώματος: