Rings of Power – Episodes 1 (A Shadow of the Past) & 2 (Adrift)

Έχοντας δει τέσσερις φορές ως τώρα τα δυο πρώτα επεισόδια του Rings of Power μπορώ να πω πως για εμένα η σειρά πέτυχε στο βασικότερο: πιάνει το πνεύμα της Μέσης Γης (ένα πνεύμα που τροφοδοτείται τόσο από τα γραπτά του Τόλκιν όσο και από την αύρα των ταινιών του Τζάκσον) και δίνει την αίσθηση ενός κόσμου γνώριμου αλλά και αρκετά διαφορετικού από ότι γνωρίζουμε (άλλωστε τα γραπτά του καθηγητή για τη Δεύτερη Εποχή είναι τα λιγότερα, πόσο δε μάλλον αν υπολογίσεις πως επισήμως η σειρά έχει δικαιώματα μονάχα επί του υλικού των Χόμπιτ και Άρχοντα), αρκετά πιο φωτεινού και πολύχρωμου, όπως ίσως αρμόζει σε μια εποχή μακρόχρονης ειρήνης και -σχετικής- ηρεμίας. Ως setting η Μέση Γη του RoP με έπεισε πλήρως· είναι ένας κόσμος στον οποίο ήδη ονειροπολώ όποτε βρίσκω ευκαιρία, ένας κόσμος που επισκέπτομαι νοητά πολλάκις εδώ και δυο ημέρες.

Όσον αφορά τις αλλαγές σε σχέσεις με το (όποιο) επίσημο υλικό υπάρχει στα γραπτά του Τόλκιν για τη Δεύτερη Εποχή, υπάρχουν σημεία που δεν μου έκατσαν καλά (αναφέρω πιο κάτω) αλλά σε γενικές γραμμές νομίζω πως χειρίστηκαν καλά το θέμα, λαμβάνοντας υπόψη το ότι δεν είχαν δικαιώματα για τα κατεξοχήν γραπτά στα οποία περιγράφεται η εν λόγω περίοδος.

Ακούω γνώμες πως η ροή των δύο πρώτων επεισοδίων είναι κάπως αργή και πως ανοίγουν πολλά μέτωπα. Προσωπικά δεν ένιωσα τίποτα τέτοιο (ίσα ίσα, θα ήθελα αρκετές σκηνές να είναι πολύ μεγαλύτερες για να ποτίσω ακόμη περισσότερο με την αύρα του κόσμου· αν βρήκα κάτι κάπως κουραστικό αυτό ήταν ίσως κάποια σημεία της Γκαλάντριελ μέσα στη θάλασσα αλλά κι εκεί υπήρχαν ανατριχίλες, στις οποίες σαφώς βοηθάει και η μουσική του Bear McCreary) αλλά μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να φαίνεται έτσι σε κάποιους που δεν αναζητούν μανιωδώς απεικονίσεις της Μέσης Γης γιατί πολύ απλά δεν χορταίνουν (όπως καλή ώρα ο υποφαινόμενος). Τα δυο μέχρι στιγμής επεισόδια μου άνοιξαν την όρεξη, τα περισσότερα από τα νήματα της πλοκής με κέρδισαν, και ανυπομονώ να έρθουν οι επόμενες έξι Παρασκευές.

Αναφέρω παρακάτω κάποια από τα σημεία που μου άρεσαν όπως και αυτά για τα οποία είμαι διστακτικός ή αρνητικός.

Πράγματα που μου άρεσαν:

• Οι διάλογοι, ιδιαίτερα των ξωτικών, με το εγγενές μέτρο και μελωδικότητά και τον αρχαΐζοντα στόμφο τους και σε μεγάλο βαθμό το ίδιο τους το περιεχόμενο. Θα μπορούσα να δω μια σειρά όπου απλά θα μίλαγαν για ώρες.

• Τα τοπία και η μουσική.

• Ο Έλροντ, που με κέρδισε σχεδόν αμέσως – φανταστικός ηθοποιός και χαρακτήρας, κάθε εμφάνισή του είναι για εμένα λόγος ενθουσιασμού.

• Τα Χάρφουτς. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη· ήμουν πολύ διστακτικός για την ενσωμάτωση χόμπιτ στην Δεύτερη Εποχή (που ναι μεν υπάρχουν αλλά δεν έχει γραφτεί κάτι γι’ αυτά). Γενικά είμαι κάπως αρνητικά προκατειλημμένος από τα χόμπιτ των ταινιών και την κάπως κακόμοιρη (Φρόντο, προφανώς αναφέρομαι σ’ εσένα) ή/και χαζοχαρούμενη αίσθηση που μου έχουν αφήσει σε σχέση με τα βιβλία, αλλά εδώ με κέρδισε το αγνό πνεύμα ζωής τους. Συν το ότι λατρεύω τους νομαδικούς λαούς.

• Ο Κελεμπρίμπορ ο οποίος παρά την απρόσμενη (και κάπως αταίριαστη, θα έλεγε κανείς) εμφάνιση, είναι εξαιρετικός ηθοποιός και βλέπεις στο βλέμμα του κάτι από τη σπίθα του Φέανορ (το σφυρί του οποίου από την άλλη δεν με ξετρέλανε πρέπει να ομολογήσω).

• Το Κάζαντ Ντουμ. Η είσοδος και πρώτη γνωριμία με την Μόρια των νεότερων καιρών στην ακμή της είναι ίσως το πιο έντονο σημείο των δύο αυτών ωρών.
  
  
  

• Η σχέση Ντούριν και Έλροντ, πολλά χαμόγελα και δάκρυα χαράς.

• Προσωπικά μου αρέσουν που τα ξωτικά απομακρύνονται κάπως από την σχεδόν αστεία υπερβατικότητα των ταινιών του Τζάκσον (βλέπε και πιο κάτω, στα πράγματα που δεν μου άρεσαν). Τα κοντά μαλλιά μου είναι αδιάφορα.

• Το ορκ και η σκηνή στο οποίο το βλέπουμε – υπόδειγμα έντασης, τρόμου και ρυθμού. Έκαναν τα ορκ υπολογίσιμα και τρομακτικά ξανά.

• Τα πολυάριθμα easter eggs από Πρώτη Εποχή – μεταξύ άλλων, το άγαλμα της Λούθιεν με τον Χούαν στο Λίντον, ο ενδεχόμενος μύθος των ξωτικών για την πρώτη επαφή του Μόργκοθ με τα Σίλμαριλ, η καθονομασία του Άουλε και των Σίλμαριλ, οι περικεφαλαίες των νανόπουλων που ήταν ευθεία αναφορά στις μάσκες των Ναούγκριμ (αλλά και τη δρακοπερικεφαλαία του Ντορ-Λόμιν που δεν εμφανίζεται μόνο εκεί).
  
  
  

• Οι διακριτικοί φόροι τιμής στην ταινία της Συντροφιάς, στο πρώτο επεισόδιο.

• Το world-building· από τα γνωμικά και τις παρομοιώσεις των νάνων και Χάρφουτς μέχρι τα αγάλματα στο Λίντον, τις λεπτομέρειες στο Κάζαντ Ντουμ, τα κοστούμια, τους ρυθμούς ομιλίας των διαφόρων φυλών.

• Το ότι είδαμε, έστω και σε εξαιρετικά συμβολική απόδοση, το Kinslaying (μια ερμηνεία για τα παιδάκια στην αρχή που βυθίζουν τη βάρκα).

• Την μικρή εμφάνιση του Σάουρον και τον χαρακτηρισμό του ως Sorcerer (είμαι της άποψης πως, απεικόνιση Σάουρον στις ταινίες Χόμπιτ>από απεικόνιση στις ταινίες του Άρχοντα· γενικά τον θέλω σαν μάγο και όχι σαν πολεμιστή).
  
  
  

Πράγματα που δεν με άρεσαν ή δεν με έχουν πείσει:

• Η πλοκή της Γκαλάντριελ. Η παρουσία του όρκου του Φίνγκον (που μετακυλάει στην Γκαλάντριελ) και το τόσο μονολιθικό κυνήγι του Σάουρον που αυτός υποκινεί, η μανιακή σχεδόν προσήλωσή της Γκαλάντριελ σε αυτόν, η υποταγή στην εντολή του Γκιλ Γκάλαντ, το κολύμπι (αν και μπορώ να δεχτώ τη μυθολογική στόφα που εμπεριέχει), η μάχη με το τρολ (αδιάφορη και μάλλον αχρείαστη).

• Ο Γκιλ-Γκάλαντ, που αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη απογοήτευση έως τώρα. Δεν μπορώ να καταπιώ εύκολα το πώς μπορεί ένα ξωτικό, έστω και υψηλός βασιλιάς, να κρατάει στα χέρια του την αποχώρηση του λαού του· πρόκειται για κάτι αρκετά ενάντια στο πνεύμα κι αίσθηση που έχω τόσο από τον ίδιο όσο και από τη φυλή. Ελπίζω και νομίζω πως ο χαρακτήρας θα στρώσει στα επόμενα επεισόδια, αλλά αυτή η πρώτη γνωριμία θα παραμείνει αγκάθι.

• Η σκηνή της προσέγγισης στο Βάλινορ. Κατανοώ τα τελετουργικά στοιχεία της (την αποβολή των αρμάτων), αλλά είναι υπερβολικά υπερβατική και έχει αυτήν την κάπως λιγωτική αιθέρια αίσθηση των ξωτικών του Τζάκσον που ούτε στην τριλογία με είχε πείσει πλήρως.

• Οι νάνοι, παρότι σαφώς καλύτεροι από την οποιαδήποτε απεικόνιση εκ μέρους του Τζάκσον, δεν έχουν αποβάλλει ακόμη την καρικατούρα από πάνω τους (παρόλο που νομίζω πως αυτό θα γίνει στα επόμενα επεισόδια). Δηλαδή αυτά τα κοντινά πλάνα στις φάτσες τους στον διαγωνισμό Ντούριν και Έλροντ είναι απλά κακόγουστα και δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη φυλή που θεωρώ αγαπημένη μου στη γενικότερη φαντασία. Επίσης, παρόλο που σχεδόν επιβεβαιώνεται πως υπάρχουν δυο ζωντανοί Ντούριν, κρατάω μια πισινή πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται (γιατί είναι κρίμα να χαλάσουν την όλη έννοια της μετενσάρκωσης του Ντούριν)
  
  

Link για το κεντρικό ποστ και index του αφιερώματος: