2025 – Top music albums
Τα 15 φετινά μουσικά άλμπουμ που άκουσα περισσότερο, τοποθετημένα ιεραρχικά:
15. Necromantic Worship – Necromantic Worship
Το The Tempering of Erevos με το οποίο μας είχαν teaseάρει τον νέο δίσκο είναι και το κορυφαίο κομμάτι. Ο υπόλοιπος δίσκος είναι πολύ καλός, βράζει με το πνεύμα των Necromantia, αλλά κάτι του λείπει από τη συνθετική δεινότητα των demo. Όπως και να ‘χει, απολαυστικό άκουσμα από τα μπουντρούμια.
14. Black Lesbian Fishermen – The 12 Kalikantzari of Christmas
Τα κομμάτια εμφανίστηκαν το περσινό δωδεκαήμερο, αλλά κυκλοφόρησαν το 2025. Εδώ έχουμε ένα ψυχεδελικό avant-garde μείγμα ηλεκτρονικής, ambient και φολκ μουσικής που θεματικά αντλεί από την καλικατζαροπαράδοση. Πολύ ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό άκουσμα.
13. Ringlorn – Tales of War and Magic
Σαφής βελτίωση σε όλους τους τομείς σε σχέση με το demo, οι δικοί μας Ringlorn παρουσιάζουν με το ντεμπούτο τους έναν πολύ καλό δίσκο επικολυρικής μουσικής που προσκυνάει τους Warlord, δίχως να γίνεται στείρος καθρέφτης των δημιουργημάτων του Tsamis. Η συνθετική προσέγγιση δεν είναι πολύπλοκη, μα καταφέρνει να είναι αξιομνημόνευτη, κάτι διόλου εύκολο. Από τους δίσκους που έπιασα να σιγοτραγουδάω περισσότερο φέτος.
12. The Lord Weird Slough Feg – Traveller Supplement 1: The Ephemeral Glades
Αγέραστοι συνθετικά οι Slough Feg, συνεχίζουν να γράφουν άκρως συναρπαστική μουσική που συνδυάζει την τραχύτητα με την κοχλαστή ευελιξία – σαν τον war spasm του Slaine δηλαδή. Η μικρότερη φόρμα του EP ίσως τους πάει, μιας και η πληθωρικότητα που επικρατεί είναι κάπως πιο διαχειρίσιμη από τον ακροατή. Επίσης, δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω με το ότι παίρνουμε το πρώτο supplement του Traveller, και ελπίζω σε πολλά περισσότερα.
11. Vollmondprozession – Lazarus
Για το βιντεοκλίπ του ομώνυμου κομματιού είχα γράψει: “Για να φτιάξεις ένα καλό black metal βιντεοκλίπ αρκούν καμπόσα φουντωτά έλατα, μισό μέτρο χιόνι που να αστράφτει στο φως του χειμωνιάτικου ήλιου, και η πλάτη ενός κακόμοιρου που κουβαλάει όλη μέρα ένα δεμάτι ξύλα για τους αφέντες του, τους μαύρους μάγους. Άλλωστε η επαναληπτικότητα είναι εγγενές συστατικό του είδους.” Κάπως έτσι και για ολόκληρο το Lazarus: ένας δίσκος υψίσυχνου, υπνωτικού black metal με κυκλική λογική. Εντός της χιονοθύελλας.
10. ξόρκι – Χειραψία με τον Σατανά
Το ξόρκι συνεχίζει στη synthpunk κατεύθυνση της Γης των μεγάλων μανιταριών, με άκρως εθιστικές συνθέσεις και διαβολεμένα καλή διάθεση. Ο δε Σατανικός Πανικός είναι αριστούργημα, δίχως τα υπόλοιπα κομμάτια να υπολείπονται ιδιαιτέρως. Από τα μεγάλα σατανικά έπη των ημερών μας.
9. Exterior Palnet – Haragma II
Κροάτες που παίζουν ένα τεταμένο και τεχνικό (οριακά intelligent;) black metal, οι οποίοι κάνουν ένα πολύ απλό μα όχι προφανές πράγμα: όταν βρίσκουν ένα λυσσασμένο riff που σε καλεί σε κουβάλημα αόρατων πορτοκαλιών, δεν φοβούνται να το τραβήξουν όσο πάει, να προβούν σε μια επιπλέον αναδίπλωση που δεν περιμέναμε μα τόσο λαχταράγαμε – κάτι τόσο ταιριαστό μα σπάνιο στο black metal.
8. Anglachel – Of the Sea-Longing and the Journey to the West
Νέος δίσκος για το ντόπιο dungeon synth project που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα σύνορα λόγω ποιότητας, έμπνευσης, αισθητικής ορθότητας και μέτρου στη συχνότητα κυκλοφοριών. Αυτό που κάνει τον Anglachel να ξεχωρίζει και εδώ δεν είναι μόνο η θεματολογία που αντλείται από τα γραπτά του Τόλκιν, αλλά το ότι εδώ έχουμε έναν ουσιώδη συντονισμό με το πνεύμα της Μέσης Γης, αντίστοιχο (τηρουμένων των αναλογιών) με αυτόν των Summoning, ψήγματα των οποίων ανιχνεύονται ως δημιουργικά μεταβολισμένες επιρροές, όπως για παράδειγμα στο δεύτερο κομμάτι, The Battle of Cirith Thoronath, όπου δεν μπορώ να μην ανατριχιάσω ευχάριστα με την αναθύμιση του μελαγχολικού αριστουργηματικού βασικού riff από το The Glory disappears.
7. Teitanblood – From the Visceral Abyss
Έρπον, αλλοπρόσαλλο και παρανοϊκό θανατικό χάος που απαιτεί τόλμη για να αναμετρηθεί κανείς μαζί του και να καταφέρει να διαπεράσει το κοχλάζον περίβλημά του ώστε να κοινωνήσει τα μυστικά που ρέουν στις αρτηρίες του. Εκ πρώτης όψεως άλυτος γρίφος, ανταμείβει την κάθε προσεκτική επαφή μαζί του.
6. Onirik – Curling Serpents Under Stone
Πορτογάλος με μπόλικη δισκογραφία, που όμως δεν με είχε ξετρελάνει. Εδώ όμως καταφέρνει να πιάσει αρκετά εθιστικά κάτι από το μελωδικό και φασματικό μαύρο πνεύμα των Gehenna των δυόμισι πρώτων δίσκων, με έμφαση στις αξιόλογες κιθάρες. Το ατμοσφαιρικό black metal του σήμερα στον νιοστό βαθμό συναρπαστικότητας.
5. Iron Griffin – Gate Tower
Παρά την (ευτυχώς προσωρινή) απουσία της Maija από τα φωνητικά, οι Iron Griffin συνεχίζουν να γράφουν φανταστική sword & sorcery μουσική. Μπορεί να μην πιάνει τις συνθετικές κορυφές του Storm of Magic, αλλά μιλάμε για διαφορετικές κλίμακες: ένα EP τριών κομματιών όπου τα πάντα, από τις μελωδίες και τα φωνητικά του Oskari μέχρι το εξώφυλλο ζέχνουν πηγαίο.
4. Angel of Damnation – Ethereal Blasphemy
Το doom metal που λατρεύω: με έντονους τους Candlemass και τους Solitude Aeturnus, το επικό δραματικό συναίσθημα δηλαδή, αλλά και μια αξιαγάπητη pulp σατανίλα να διατρέχει ολόκληρο τον δίσκο, προσδίδοντας μια νότα trickster ειρωνείας. Το Anal Worship of the Goat που κλείνει τον δίσκο θέτει πολύ σοβαρή υποψηφιότητα για κομμάτι της χρονιάς, δίσκος απόλαυση.
3. Precentor – Eternal Life
Στην αντίπερα όχθη από τους Angel of Damnation, εδώ έχουμε larger than life χριστιανικό doom, που αναβλύζει σοβαρότητα ακραιφνώς επικό τρόπο. Οράματα ενός ξεχασμένου μοναστηριού ανάμεσα σε βράχους και σύννεφα, όπου εκκλησιαστικοί ύμνοι επικαλούνται την υπερβατικότητα των ουρανών. Ανυπομονώ για ολοκληρωμένο δίσκο τους.
2. Exxûl – Live Rehearsal 05.27.25
Το ότι οι Noor είναι μεγάλη μπάντα είναι πλέον γνωστό. Αυτό που δεν ήξερα μέχρι το καλοκαίρι είναι ότι ο τραγουδιστής τους, μαζί με άλλους μερακλήδες Καναδούς έφτιαξε τους Exxûl (όλα σωστά, από το διπλό xx μέχρι την λατινική περισπωμένη στο u), ένα συγκρότημα που μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει μόνο ένα live rehearsal, το οποίο έχει ένα intro (Track 1), ένα δεκάλεπτο κομμάτι (Track 2), και μια διασκευή στο Secrets of Steel. Το Track 2, βουτηγμένο στη μυσταγωγία των πραγματικά επικών στιγμών των Manowar (δεν είναι τυχαία η επιλογή κομματιού για διασκευή) και άλλων βραδύκαυστων επικών μαστόρων (όπως για παράδειγμα οι Dark Quarterer και οι Cirith Ungol στα πιο αργόσυρτά τους), αρκεί για να στείλει την λακωνική αυτή κυκλοφορία στη δεύτερη θέση της φετινής χρονιάς.
1. Black Sword Thunder Attack – Black Sword Thunder Attack
Ανυπομονούσα χρόνια για αυτόν τον δίσκο, όπως όλοι όσοι ακούσαμε τα ντέμο τους, και οι Θεσσαλοί (από την Καλαμπάκα συγκεκριμένα) με το παράδοξο μα τόσο ΣΩΣΤΟ όνομα όχι μόνο δεν απογοήτευσαν αλλά ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Ο επικός δίσκος της χρονιάς, ίσως και των τελευταίων πέντε ετών, καταφέρνει να μεταβολίσει δημιουργικά (μιλάμε για αλχημιστική μετουσίωση) το πνεύμα των Lordian Guard, πετυχαίνοντας σε κάθε τομέα, από τα φωνητικά της Mareike μέχρι τους πρωτόλειους μα τόσο πηγαίους στίχους και τη συνθετική πανδαισία – εδώ δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο χαμένο, ούτε υπόνοια filler. Θρίαμβος του Ατσαλιού και της Αστραπής.