Εδώ είναι οι 20 δίσκοι που ξεχώρισα από τη φετινή παραγωγή. Οι πρώτα πέντε είναι τοποθετημένοι ιεραρχικά ενώ οι υπόλοιπα βρίσκονται σε αλφαβητική κατάταξη. Στο τέλος υπάρχουν και 6 demos και EPs που ξεχώρισα, με ιεραρχική κατάταξη.
Full-lengths:
1. Paysage d’Hiver – Die Berge
Ο φετινός δίσκος των Paysage d’Hiver, Die Berge (τα βουνά), διάδοχος του σχετικά μέτριου Geister (από τα λίγα αδύναμα πράγματα που έχει κάνει ο Wintherr), αρχικά με έπνιξε λόγω της άνω των 100 λεπτών διάρκειάς του. Μια διάρκεια που όμως, παρότι δεν βοηθούσε στην εστίαση σε κατά μέρους τμήματα, περνούσε αναπάντεχα γρήγορα. Μετά από κάθε ακρόαση διαπίστωνα ότι υπήρχαν πράγματα που με καλούσαν να επιστρέψω, και μετά από καμιά δεκαριά ακροάσεις είχα εθιστεί.
Πρόκειται για ένα δύσκολο έργο, τελείως μη τουριστικό και άκρως μεγαλεπίβολο, με αφετηρία τον κυκλικό υπνωτικό συνθετικό χαρακτήρα του black metal και τη μονολιθική εικόνα της αρχετυπικής οροσειράς, ενός χιονισμένου συμπλέγματος βουνών. Συνθετικά διατηρεί ιμπρεσιονιστικό, μη γραμμικό χαρακτήρα, προσπαθώντας να αποτυπώσει την εμπειρία της ύπαρξης ενός (χειμερινού;) βουνού. Ο ήχος κινείται στο χαρακτηριστικό κοκκώδες black metal του Wintherr με την καίρια παρουσία ορισμένων σχεδόν ambient σημείων. Κορυφή για μένα η δεύτερη πλευρά “Ausstieg/Gipfel” όπου οι εκλάμψεις μεγαλείου γιγαντώνονται. Η αγαπημένη μου φετινή κυκλοφορία.
2. Abigor – Taphonomia Aeternitatis - Gesänge Im Leichenlicht Der Welt
Οι Abigor της δεύτερης περιόδου είχαν ανέκαθεν ενδιαφέρον, έστω κι αν κάποιες φορές έχαναν την μπάλα με τη συνθετική τους πυκνότητα. Το φετινό Taphonomia Aeternitatis ισορροπεί ιδανικά τις πειραματικές τους διαθέσεις με το avant-garde, τη λειτουργικότητα και τη συνθετική ωριμότητα, καθώς αποκρυσταλλώνεται σε 8 φανταστικά κομμάτια με τρομερά ποικίλο χαρακτήρα (από Thorns πειραματισμούς σε Devil Doll θεατρικότητα και Bathory επικούρα). Δίσκος-σταθμός που αποκαλύπτει θησαυρούς σε κάθε νέα ακρόαση.
3. Arysithian Blade – Iriath
Ετούτο το εγχώριο διαμάντι επικολυρικού ατσαλιού αποτελεί λαμπρό δείγμα υψηλής δραματουργίας και απόκρυφης φλόγας. Διόλου τυχαίο βέβαια αν αναλογιστεί κανείς τα προηγούμενα βήματα των συντελεστών (Protean Shield, Afterimage). Εδώ έχουμε απόκρυφο, άκρως ριφοκίνητο metal, με θεματολογία πραγματικό βάλσαμο απέναντι στην πραγματικότητα, αεικίνητες κιθάρες που πλέκουν αραβουργήματα και φωνητικά που φέρνουν στον νου την Ιταλία (η πολύ ιδιαίτερη χροιά και εκφορά του Παπαδάκη μπορεί να ξενίσει στην αρχή, αλλά νομίζω πως με κάθε ακρόαση την εκτιμώ λίγο περισσότερο). Ο χαρακτήρας είναι αμιγώς επικός, κατά τα Warlord πρότυπα (που αποτελούν σαφώς τη μεγαλύτερη επιρροή), δίχως να αποποιείται, όμως, και τις καλές στιγμές του ευρωπαϊκού power. Έργο εξαιρετικής μαεστρίας, που καταφέρνει να είναι ιδιαίτερα ευκολοάκουστο αλλά και να χαρακτηρίζεται, ταυτόχρονα, από τρομερό βάθος. Το δε ομώνυμο κομμάτι αποτελεί από τις πολύ μεγάλες στιγμές της δεκαετίας για τον σκληρό ήχο.
4. Noor – Mother’s Guilty Pleasure Part One
Δίσκος που έσκασε κυριολεκτικά από το πουθενά και μας έκανε να παραμιλάμε στην αρχή της χρονιάς. Φανταστικό US power metal, με κιθάρες που δεν σταματάνε και φωνητικά που τις κοντράρουν στα ίσα όσον αφορά τη ρευστότητα. Τσιτωμένο ατσάλι, από αυτό που σε καλεί να σκαρφαλώσεις σε σκαλωσιά και να υψώσεις τη γροθιά, δίχως να κάνει καθόλου εκπτώσεις σε συνθετική δεινότητα (έστω κι αν κάποιες διάρκειες μπορούσαν να κουρευτούν). Περιμένω μεγάλα πράγματα από αυτούς τους Καναδούς στο μέλλον και ανυπομονώ για την εμφάνισή τους στο Up The Hammers.
5. Departure Chandelier – Satan Soldier of Fortune
Η μπάντα με το καλύτερο όνομα της σκηνής (Πολυέλαιος Αναχώρησης, αν έχουν τον θεό τους) και το εξαιρετικό ντεμπούτο “Antrichrist Rise to Power” (απόκοσμο, φευγάτο raw black metal) επέστρεψε φέτος με δεύτερο full-length, (φυσικά) επιμένοντας Ναπολεόντεια στο εξώφυλο. Μουσικά κινείται σε παραδοσιακά πλην σαλεμένα μονοπάτια, ακροβατώντας ανάμεσα στη γείωση του μίσους και την αφιονισμένη λόξα των φασματικών μεγαλείων, ενώ με το ομώνυμο κομμάτι γράφουν το δικό τους, αριστουργηματικό, Quintessence. Θρίαμβος.
6. Black Curse – Burning In Celestial Poison
Η black/death κτηνωδία της χρονιάς από παλιές καραβάνες της σκηνής, με ένα κοκκινόμαυρο εξώφυλλο με υπέροχο στήσιμο. Τσιτωμένος ήχος, αφηνιασμένες κιθάρες, αποκρυφιστική θεματολογία, απολαυστικό μέταλλο του θανάτου.
7. Boarhammer - II - Chemognosis – A Shortcut to Mushrooms
Στο καζάνι αυτών εδώ των Γερμανών στροβιλίζονται δυνάμεις με ονόματα όπως Cultes des Ghoules, Master’s Hammer, Malokarpatan, όπερ σημαίνει κρατσανιστό αποκρυφιστικό black, από αυτό που τόσο καλά ξέρει να παίζει η πρώην σοσιαλιστική ανατολική Ευρώπη (θα στοιχημάτιζα ότι η μπάντα είναι από τις περιοχές της πάλαι ποτέ Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας). Yμνικές φωνητικές γκαρίδες, αρκετά μυσταγωγικά σημεία ηρεμίας και ψυχεδέλειας, και ικανές heavy καταβολές. Λιγότερο σοβαροί από τους Cultes, πιο γειωμένοι από τους Master’s Hammer, πιο black metal και αποκρυφιστές από τους Malokarpatan, ντεμπούτο που έχει πολλά να πει.
8. Demon Bitch - Master of the Games
Λιτανεία κοχλάζοντος US power metal με κάποιες από τις καλύτερες κιθάρες που έχουμε ακούσει τελευταία στο είδος. Φωνητικά που δεν βάζουν κώλο κάτω και συνθετική αρτιότητα που θυμίζει τις καλές στιγμές των Helstar, Heir Apparent, και άλλων τιτάνων της σκηνής.
9. Doedsmaghird - Omniverse Consciousness
Μπορεί το περσινό Dødheimsgard να μου άφησε μέτριες εντυπώσεις, αλλά εδώ έχουμε τον Βικοτνίκαρο σε μεγάλα κέφια, σε έναν δίσκο που ξαναθυμάται την πιο feral πλευρά της βασικής μπάντας, δίχως να απορρίπτει την πειραματική ωριμότητα που αναπτύχθηκε στο Black Medium Current.
10. Drifting sun – veil
Λυρικό progressive με εκφάνσεις θεατρικότητας που μου έφεραν στον νου το υπέροχο Galileo των Ιταλών Time Machine. Πανέμορφο και ιδιαίτερα συναισθηματικό άκουσμα.
11. Gordan – Gorda
Ένα πολύ παράξενο έργο που συνδυάζει παραδοσιακές βαλκανικές φωνητικές γραμμές με τελετουργικής υφής rhythm section, ζοφερό ambient καθώς και ίχνη ομιχλιασμένου krautrock. Εξαιρετική μίξη παράδοσης και νεωτερισμού, υπερβατική ατμόσφαιρα, ένα μαγευτικό άκουσμα που σκαρφαλώνει σαν τη Μόρα στο στήθος του ακροατή.
12. Grendel’s Sÿster – Katabasis Into The Abaton-Abstieg In Die Traumkammer
Δίσκος που περίμενα με τρομερή ανυπομονησία μετά τα δύο τρομερά EP του 2018 και ‘19. Μπορεί το Katabasis να μη φτάνει το επίπεδο αυτών των κυκλοφοριών, αλλά παραμένει ένα πολύ ωραίο έργο που συνδυάζει το κλασικό heavy και το πηγαίο επικό συναίσθημα με φολκ μελωδίες, ευκολομνημόνευτες συνθέσεις και κάποιες πραγματικά υπέροχες φωνητικές γραμμές.
ΥΓ: Χαίρομαι που επιμένουν στο δίγλωσσο μοντέλο, ηχογραφώντας όλα τα κομμάτια τόσο στα αγγλικά όσο και στα γερμανικά.
13. Kitchen Cynics & Margery Daw – As Those Gone Before
Συγκρότημα με πελώρια δισκογραφία, ανακάλυψα τους Kitchen Cynics πέρυσι, και φέτος σκάλωσα με αμφότερους τους συνεργατικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν (Weeping Stones και αυτό). Τελικά η πλάστιγγα έγειρε προς το As Those Gone Before, ως πιο άρτιο συνολικά: πρόκειται για ένα υπέροχο έργο παραμυθένιας πειραματικής folk με σκοτεινή ατμόσφαιρα που γιγαντώνεται ιδιαίτερα στους στίχους, που εμπνέονται από την ιστορία και την παράδοση. Κατάλληλο για χειμωνιάτικα νανουρίσματα μπροστά στο μισοσβησμένο τζάκι.
14. Lord Goblin – Lord Goblin
Φανταστικό επικό heavy metal που δεν φοβάται να αφήσει τις ταχύτητες να ξεφύγουν προς μαυρομεταλλικά μονοπάτια, διατηρώντας όμως την ηρωική ατμόσφαιρα. Υμνικά φωνητικά που φέρουν λίγο από το πνεύμα των Domine, ουσιαστικές συνθετικά κιθάρες, και αδιανόητη κορύφωση με τη διλογία Light of the Black Sun που κλείνει τον δίσκο.
15. Mons Veneris – Ascent Into Draconian Abyss
Μετά το υπέροχο περσινό EP περίμενα εναγωνίως το επόμενο βήμα των Πορτογάλων, και το φετινό full-length δεν με απογοήτευσε. Μπουντρουμιασμένο (αλλά με καλή –τηρουμένων των αναλογιών– παραγωγή) black metal με τελετουργικό αέρα, μοναστηριακά φωνητικά, κάτι από το ντεμπούτο των Ondskapt (και αναπόφευκτα από το De Mysteriis).
16. Nemedian Chronicles – The Savage Sword
Πάρα πολύ καλό heavy/power pulp fantasy θεματολογίας (όπως είναι φανερό από όνομα, τίτλο και εξώφυλλο) που μουσικά φέρνει σε Guardian της ‘90s περιόδου (κάτι στο οποίο φταίει τόσο η χροιά του τραγουδιστή αλλά και οι χειμαρρώδεις θριαμβικές μελωδίες). Καλοδουλεμένο συνθετικά (αν και κάπως ξεχειλωμένο σε διάρκεια), με πολύ πιασάρικες μελωδικές γραμμές, παθιασμένο, υπερτίμιο ευρωπαϊκό power metal.
17. Reverorum Ib Malacht – Svartsjuka och magi (ή αλλιώς ሧርትጩካ ፡ ኦክ ፡ ማጊ ።)
Οι ρωμαιοκαθολικοί Σουηδοί μπορεί να βγάζουν περισσότερη μουσική από ό,τι μπορούν να φιλτράρουν ποιοτικά, αλλά στο φετινό μεταίχμιο Οκτώβρη-Νοέμβρη έκαναν το 2 στα 3, κυκλοφορώντας δύο εξαιρετικούς δίσκους του υπερβατικού μαύρου μετάλλου τους. Προτίμησα το Svartsjuka och magi σε σχέση με το επίσης εξαιρετικό Martyrium Matrimonii: Sacrificium Christi, λόγω της λιγότερο δομημένης και εκ τούτου πιο σκοτεινής υφής του. Κατάβαση στα πύρινα άβατα.
18. Spectral Voice – Sparagmos
Λίγες φορές έχει πραγματικό νόημα η λέξη Θηριωδία στην περιγραφή ενός δίσκου· αυτή είναι μία από αυτές. Ερεβώδες, γεμάτο αναθυμιάσεις και νεκρική ακαμψία, με αχαρτογράφητη δομή, μια καταβύθιση σε ανήλιαγα δάση γεμάτα με κρεμασμένα σώματα.
19. Μνήμα – Καταραμένα Λείψανα
Δεύτερο δίσκος για το εγχώριο σχήμα, μουσική για να ακούς όντας νεκρός, χωμένος στο γαμημένο σου το μνήμα (όπως λένε και οι ίδιοι στο Cursed Relics, Cursed Soil). Ιδανικά χαοτικό, με πριμαριστό κοκκώδη ήχο που τσιτσιρίζει τα ηχεία, φωνητικές κραυγές που ίπτανται σαν αόρατα κρανία ολόγυρα και κορυφώνουν σε εκλάμψεις καθαρών αναθεματισμών, και μια ριφολογία που αποκαλύπτεται ως ιδιαίτερα μελετημένη κάτω από τα στρώματα του θορύβου.
20. Παγανή Κυριακή – Παγανή Κυριακή
Κατσασύνθ ντίσκο μπλακ με υπερφυσική λαογραφική θεματική, εξαιρετική χρήση ντοκιμαντερικών samples και αξιοζήλευτο εξώφυλλο – γενικά η αισθητική τους είναι ακατέβατο δεκάρι. Σωστή αξιοποίηση της παράδοσης και της υφέρπουσας μεταφυσικής ανησυχίας που κυριαρχεί στη βαλκανική χερσόνησο. Άξια προσθήκη στην πρόσφατη και ιδιαίτερα ποιοτική εγχώρια synth-punk σκηνή.
Demos & EPs:
1. Writhen Hilt – Ancient Sword Cult
Arcane, μυσταγωγικό ατσάλι που σκοράρει σε κάθε τομέα, από συνθέσεις και πνεύμα μέχρι εξώφυλλο, τίτλους και θεματολογία. Εδώ μέσα βράζουν οι Warlord, οι Bathory και πάνω απ’ όλα οι συμπατριώτες τους, Atlantean Kodex – παρόλα αυτά οι Writhen Hilt καταφέρνουν να έχουν προσωπικό χαρακτήρα. Αν ήταν full-length τότε θα ήταν πιθανότατα στην κορυφή της λίστας μου· τώρα είναι απλά μέσα στα τρία καλύτερα πράγματα που άκουσα φέτος. Ανυπομονώ να τους δω στο Up the Hammers.
2. Necromantic Worship – Promo 2025
Η επανασύνδεση που δεν ήξερα πως χρειαζόμουν ήρθε από το πουθενά, με ένα 25λεπτο δείγμα προπομπό του επερχόμενου full-length. Οι καλύτεροι επίγονοι του πνεύματος των Necromantia, άξιοι νεκρομαντικής λατρείας.
3. Ringlorn – Chapter 1
Στο bandcamp του ντόπιου αυτού σχήματος γράφει “epic lyrical, arcane metal”, κάτι που περιγράφει μέσες άκρες την ουσία της μουσικής των Ringlorn: το πνεύμα του Tsamis είναι ισχυρό εδώ μέσα, με περίτεχνες μελωδίες και κατάνυξη. Πηγαία φωνητικά που κατανοούν τα (ομολογουμένως εμφανή) όριά τους, κάποια εκκλησιαστικά πλήκτρα, ε, ακόμη και κομμάτι Warlord έχουν, θαρρώ πως είναι κατανοητό τι παίζουν (και το κάνουν αρκετά καλά). Προσδοκώ την εντός μήνα κυκλοφορία του ντεμπούτου τους.
4. Meduusa – Demo 2023
Νέο πρότζεκτ του Oskari των λατρεμένων μου Iron Griffin, με σαφώς πιο doom διάθεση, αλλά εξίσου επικό χαρακτήρα με τη μαμά-μπάντα. Αργόσυρτοι ρυθμοί, arcane μυσταγωγικές φωνητικές γραμμές, νιώθω ώρες ώρες πως ο συγκεκριμένος γράφει μουσική για μένα – τόσο πολύ εφάπτεται με το γούστο μου.
5. Horns & Hooves – Spectral Voyeurism
Ένα καταιγιστικό έργο επιθρασωμένου μαύρου μέταλλου, κατά τις διδαχές των Spite (έτερο σχήμα του mainman Salpsan), που συνδυάζει τη δολιότητα των πρωίμων Absu με κάτι από το πνεύμα των Mortuary Drape. Συνθετική οξύνοια, ιδανική διάρκεια για το είδος, εθιστική κυκλοφορία.
6. Lander – Heroic Lands
Από τον όμιλο της Wergild, εδώ έχουμε επικό black metal με Graveland ηχητικές (και όχι, ευτυχώς, πολιτικές) καταβολές, πολεμοχαρή όγκο, εμβόλιμα synths και Warhammer αισθητική. Απολαυστικό, ιδίως όταν ανοίγεται συνθετικά προς την ανάταση.