Εδώ είναι τα 20 μουσικά άλμπουμ που ξεχώρισα από τη φετινή παραγωγή. Τα δέκα πρώτα είναι τοποθετημένα ιεραρχικά ενώ τα υπόλοιπα βρίσκονται σε αλφαβητική κατάταξη.
1. Sacred Outcry – Towers of Gold
Λυρικό, επικό, μαξιμαλιστικό power metal με φανταστικές συνθέσεις, θεσπέσια παραγωγή, larger than life φωνητικά, στίχους και concept βουτηγμένα στη φαντασία, μακριά από οποιαδήποτε πεζή και μίζερη καθημερινότητα, δίσκος γεμάτος κομμάτια με τη στόφα του κλασικού. Μεγάλη τέχνη από μια μπάντα που είχα αγνοήσει σε εγκληματικό βαθμό, η ομορφιά μετουσιωμένη σε 55 λεπτά περιπετειώδους μεγαλείου.
2. Gatekeeper - From Western Shores
Μετά τα νέα για την αποχώρηση του Jean-Pierre Abboud κράταγα μικρό καλάθι (συν ότι το Grey Maiden EP του ‘19 δεν μου είχε πει πολλά) αλλά οι Καναδοί με διέψευσαν πανηγυρικά. Επικό ατσάλι με μεγάλο εύρος διαθέσεων, ενίοτε πιο κοντά στο power metal απ’ ό,τι το ντεμπούτο τους (σε αυτό φταίει και η χροιά του Tyler Anderson), αλλά πάντα με ψυχή. “Exiled King”, “Nomads”, “Twisted Towers”, “Death on Black Wings” (πεθαίνω για Dragonlance στις μουσικές μου), οι κορυφές σε ένα εξαιρετικό δεύτερο βήμα ενός εκ των σημαντικότερων ονομάτων του επικού ήχου του σήμερα.
3. Triumpher - Storming The Walls
Χρειαζόμαστε περισσότερους δίσκους που να βουτάνε με πάθος στην ελληνική μυθολογία, πόσο δε μάλλον όταν αυτό γίνεται με τέτοια αφοσίωση στα μυστικά του ατσαλιού. Καταπληκτικό εγχώριο έργο που πατάει γερά στην χρυσή περίοδο των Manowar (ακόμη και στα φωνητικά, πράγμα εκπληκτικό από μόνο του), καθηλώνει συνθετικά και οδηγεί από μόνη της τη γροθιά του ακροατή προς τα πάνω. Zeus cracked his thunder, He answered the call, appeared to the left of black sky.
4. Protean Shield - Protean Shield
Εγχώριο ντεμπούτο που όπως και οι Triumpher έσκασε από το πουθενά και στρογγυλοκάθισε στις κορυφές της χρονιάς μετά τις πρώτες ακροάσεις. Το πιο τραχύ από τα εγχώρια άλμπουμ της λίστας, επικός ήχος που χρωστάει πολλά σε Slough Feg, Manilla Road αλλά και τις πιο δαιδαλώδεις συνθετικές διδαχές του US power metal. Πηγαία φωνητικά όλο ψυχή, fantasy θεματολογία, εξαιρετικό πάθος, arcane ψυχή και ένα “Stormbringer” που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους μεγάλους ύμνους που έχουν γραφτεί για τον Έλρικ.
5. Baxaxaxa – De Vermis Mysteriis
Οι Γερμανοί διανύουν ύστερη νεότητα εδώ και τέσσερα χρόνια, ξεπερνώντας κατά πολύ το ελάχιστο στίγμα των early ‘90s βημάτων τους. Ωμό, ατίθασο, ξερακιανό και οπαδικό black metal με γενναίες ποσότητες από τα καζάνια των πρώιμων Samael, Necromantia, Hellhammer και πρώιμων Bathory, βυθισμένο στον παλπ αποκρυφισμό και συνοδευόμενο από ένα booklet με αριστουργηματικά σκίτσα.
6. Ordem Satânica – Perpetuum Satanas
Το απόλυτο σκοτάδι της χρονιάς, αντάξιο της Πορτογαλικής σκηνής των ‘10s, στην οποία άλλωστε ανήκουν οι Ordem. Απόκοσμο, δαιμονικό, ανοίκειο, βουτάει για τα καλά στα σκοτεινότερα νορβηγικά ύδατα αλλά και στο ντουμάνι των Μαύρων Λεγεώνων, και φτιάχνει μουσική για μπουντρούμια ανήλιαγων καθεδρικών ναών. Όταν δε ο τραγουδιστής γκαρίζει υμνικά (όπως στο “Cidade dos Mortos”), οι πέτρες στα ντουβάρια ραγίζουν.
7. Don’t Drop the Sword – Age of Heroes
Εδώ έχουμε κάποιους Γερμανούς που αντλούν (σε μηνυσιμο ίσως βαθμό) από τους Blind Guardian της (κατά κύριο λόγο) post-Nightfall εποχής, κάτι που κάνουν Πολύ καλά, με σωστές ενορχηστρώσεις, φωνητικά που Χανσίζουν σε απροκάλυπτο βαθμό, και -το σημαντικότερο- μελετημένο και μερακλίδικο songwriting. Πολύ καλοδιάθετος δίσκος που συντονίστηκε μέσα μου, πομπώδες power metal που έχει βάθος και γνώση.
8. Legendry – Time Immortal Wept
Νοσταλγικό χαρμάνι που ανακατεύει το λυρικό ‘70s hard rock με το progressive αδερφάκι του αλλά και με το μυσταγωγικό ατσάλι των Bathory, καθώς ονειρεύεται περιπέτειες σε fantasy χάρτες με εξάγωνο grid. Ρεφρέν με άκρως εθιστική φύση, στίχοι που καλούν για ακόνισμα της πιο κοντινής λεπίδας, άκρως ταιριαστό εξώφυλλο, ο δίσκος που με έκανε να ανακαλύψω και την υπόλοιπη δισκογραφία του συγκροτήματος.
9. Malokarpatan – Vertumnus Caesar
Όσο περνάνε τα χρόνια οι Σλοβάκοι μερακλήδες στρέφονται όλο και πιο ξεδιάντροπα στο κλασικό heavy. Το φετινό του πόνημα κοινωνεί NWOBHM καλπασμούς, περίτεχνα mid-tempo κιθαριστικά στολίδια αλλά και το αναπόφευκτο πνεύμα των Master’s Hammer (όχι μόνο λόγω φωνητικών). Το αποτέλεσμα, ποτισμένο στο whimsical φολκλόρ της επαρχίας τους, είναι ακραία απολαυστικό, ειδικά αν πάρεις από δίπλα τη μετάφραση των στίχων.
10. Thy Darkened Shade – Liber Lvcifer II Mahapralaya
Κάθε νέα κυκλοφορία των δικών μας Thy Darkened Shade αποτελεί σημαντικό γεγονός, πόσο δε μάλλον όταν πρόκειται για ολοκληρωμένο δίσκο. Όλα τα στοιχεία που τους εδραίωσαν στο μαυρομεταλλικό στερέωμα υπάρχουν και στο φετινό άλμπουμ: πολυποίκιλες μακρόσυρτες συνθέσεις γεμάτες κρυφές γωνιές όλο θαύματα, αεικίνητες κιθάρες που μεταβολίζουν δημιουργικά το DNA της σκηνής, τελετουργική ατμόσφαιρα. Δίσκος που απαιτεί την προσοχή και ανταμείβει.
Arkhtinn – 三度目の災害
Αστρικό black metal από τους βεταράνους Arkhtinn (της πάλαι ποτέ Fallen Empire Records). Τούτο σημαίνει φαντασμαγορικά αεικίνητα πλήκτρα που προσπαθούν να προσομοιάσουν τα πιο πολύχρωμα και φωτογενικά ουράνια καρέ, όπως γινόταν κάποτε από τους Tartaros, τους Mundanus Imperium, τους Arcturus του ντεμπούτου και άλλους εκείνου του ρομαντικού κινήματος που είχε βαφτιστεί συμφωνικό black metal.
Barley Harvest - Demo 2023
Folk psych καλπασμοί γεμάτοι λυρικό συναίσθημα, μελωδίες ζυμωμένες με τη λάσπη της υπαίθρου και των θρύλων, ένα άκρως βουκολικό άκουσμα από μια μπάντα με ιδιαίτερα χαμηλό προφίλ (δεν υπάρχουν στο Discogs αλλά ούτε και στο Soulseek) που φέρνει αμυδρά στον νου τούς Wytch Hazel. Demo διαμάντι, ελαφρώς ανώτερο του δεύτερου που έβγαλαν τον Σεπτέμβριο (Demo 2), περιμένω πολλά από αυτούς τους Σουηδούς.
Caixao – Knaga
Το ντεμπούτο αυτών των Πορτογάλων στιχουργικά καταπιάνεται με την Προρωμαϊκή ιβηρική ιστορία, έχει τίτλους όπως Herakleiai stelai και Hieron akroterion, εξαιρετικό εξώφυλλο (θεματολογικά αλλά και σαν στήσιμο). Μουσικά δεν θυμίζει πορτογαλικό Black metal (όπως το έχουμε συνηθίσει τα τελευταία 15 χρόνια) αλλά κινείται κάπου ανάμεσα στη μυσταγωγική ωμότητα των Beherit με λίγη από την κουλαμάρα των Furze (ειδικά στα φωνητικά) και καμπόση ευπρόσδεκτη μελωδία ελληνικής εσάνς.
Cromlech - Ascent of Kings
Επικό doom της σχολής των Veni Domine και Solstice, με σωστές ματιές προς τα άρματα των Atlantean Kodex, ταγμένο στη φαντασία και το ατσάλι. Μεγαλειώδες, μαξιμαλιστικό, θεατρικό, εκτεταμένο (σχεδόν 70 λεπτά), με άκρως δραματικά, σχεδόν πομπώδη φωνητικά, χωλαίνει ελαφρώς συνθετικά σε ορισμένα σημεία – με λίγο πιο σφιχτό ψαλίδισμα θα επρόκειτο για αριστούργημα.
Mons Veneris – Excesses Of Perpetual Gloom
Αυτό που με τράβηξε στη συγκεκριμένη κυκλοφορία των Πορτογάλων ήταν το αναπάντεχο εξώφυλλο με το παλικάρι να τραβάει βάσανα. Διαμάντι στη δαιδαλώδη δισκογραφία του συγκροτήματος, εδώ έχουμε μια απρόσμενα καλή παραγωγή που επιτρέπει να φανεί ο De Mysteriis χαρακτήρας του έργου, με φωνητικά που λάμπουν σε μοναστηριακές χροιές, παρανοϊκή ατμόσφαιρα και ριφολογία, καταλήγοντας σε ένα αναπάντεχα σκαλωτικό σύνολο.
Phaëthon – Eternal Hammerer
Βαρβαρικό επικό metal από αυτούς τους Βρετανούς που προσκυνάνε Bathory και Cirith Ungol ανάμεσα σε άλλα αρχέτυπα του ατσαλιού. Demo τριών κομματιών (ένα φορμάτ που έχει παράδοση στον συγκεκριμένο ήχο) που ακολουθεί στα βήματα του Sacrifice Doth Call EP του 2020, με έμφαση στον καλπασμό και τον ορυμαγδό. Ανυπομονώ για το ντεμπούτο τους.
Smoulder - Violent Creed of Vengeance
Ήθελα πολύ το επόμενο βήμα των Smoulder να είναι ισάξιο (αν όχι ανώτερο) του ντεμπούτου, αλλά το τελικό αποτέλεσμα κάπου σκάλωσε συνθετικά (καθώς και στις κάπως ατσούμπαλες φωνητικές γραμμές της Sarah Ann). Παρόλα αυτά, η κυκλοφορία έχει πολλά να πει και θυμίζει ότι αυτή η μπάντα έχει ντεμπουτάρει μ ένα από τα κορυφαία επικά άλμπουμ των πρόσφατων ετών, ενώ κερασάκι αποτελεί ο Μούρκοκ και η αφήγησή του στο “Victims of Fate”.
Tales of Medusa – The Titan Sun
Από τους Καναδούς ενσαρκωτές της έννοιας του obscure ήρθε φέτος η μάλλον καλύτερη ως τώρα κυκλοφορία τους, με κύρια συστατικά το mid-tempo arcane επικό ατσάλι, παραγωγή που είναι όσο τραχιά πρέπει, υπερβατικά φωνητικά και θεματολογία από αρχαιοελληνική μυθολογία. 4 κομμάτια αργόσυρτου δραματικού ατσαλιού με το καθένα να έχει ξεκάθαρη προσωπικότητα ενώ κερασάκι στην τούρτα το Dissection-ίζον πέρασμα στην αρχή του τρίτου κομματιού, “Born in Rage (& Fire)”.
Varathron – The Crimson Temple
Οι μόνοι από την αγία τριάδα του εγχώριου black metal που νιώθω πως έχουν ακόμη να πουν κάτι αξιόλογο. Ο φετινός τους δίσκος συνεχίζει στα μοτίβα του εξαιρετικού Patriarchs of Evil, με στρωτό παλαιοελληνικό μαύρο μέταλλο, αναπόφευκτα μπολιασμένο με αρκετό heavy αλλά και αρκετές μελωδίες folk υφής οι οποίες μου έφεραν στο μυαλό και τους Macabre Omen, κάτι που μόνο θετικά μπορώ να καταχωρήσω.
Ξόρκι - Στη γη των μεγάλων μανιταριών
Η αλλαγή πλεύσης είχε ήδη προοικονομηθεί στην περασμένη κυκλοφορία μα η έκπληξή μου παρέμεινε μεγάλη όταν έβαλα τον δίσκο για πρώτη φορά. Πολύ λιγότερο dungeon synth σε σχέση με το παρελθόν, εδώ το Ξόρκι έχει περάσει στις εκτάσεις του (ενίοτε) χορευτικού synthwave, με σταθερή παρουσία φωνητικών, διατηρώντας όμως την ανοίκεια και κατάμαυρη αστική θεματική, καθρεφτίζοντας μια πόλη όπου τα ειδώλια της Κατσαριδολατρείας (μεγάλο hit) αχνοφαίνονται από κάθε δεύτερη σχάρα υπονόμου.