Εδώ είναι τα 20 μουσικά άλμπουμ που ξεχώρισα από τη φετινή παραγωγή. Πέρα των τριών πρώτων, που στέκονται στην κορυφή, τα υπόλοιπα είναι τοποθετημένα με βάση αλφαβητική κατάταξη.
Iron Griffin – Storm Of Magic
Μακράν ο κορυφαίος φετινός δίσκος. Τραχύ, άγαρμπο ατσάλι διανθισμένο με φολκ κλιματσίδες και τα πηγαία φωνητικά της Maija Tiljander, που καταλήγει σ’ ένα θριαμβικό αποτέλεσμα με κορωνίδα το 15λεπτο ομώνυμο έπος. Μουσική όχι για τη μάχη, αλλά για τη φωτιά του ταξιδιώτη.
Bear McCreary - The Lord of the Rings: The Rings of Power OST
Ίσως ο δίσκος που άκουσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο φέτος. Όσες αντιρρήσεις κι αν έχει κανείς για την (όπως έχω μαλλιάσει να λέω) αναπάντεχα καλή πρώτη σεζόν του RoP, λίγα μπορεί να βρει κανείς να προσάψει στο soundtrack του McCreary που φτάνει τα ύψη της δουλειάς του Shore επί κινηματογραφικής τριλογίας.
Negative Plane - The Pact
Επιστροφή για τους Αμερικανούς, 11 χρόνια μετά το ανεπανάληπτο Stained Glass Revelations, με ένα concept δίσκο που απαιτεί αφοσίωση (και) στο booklet για να βιωθεί στην ολότητά του (ανταποδίδοντας μεγαλοπάροχα). Μπορεί να μη με εξέπληξε όπως ο προκάτοχός του (κάτι ομολογουμένως δύσκολο) αλλά η έμπνευση παραμένει επιβλητική και το black metal τους ξεκάθαρα προσωπικό.
Abhor - Sex Sex Sex (Ceremonia Daemonis Anticristi)
Φαντασμαγορικό τελετουργικό black metal με μια ανάλαφρη (μα διόλου πλαστική) ατμόσφαιρα που θυμίζει Mortuary Drape, με μπόλικα horror-movie πλήκτρα και καμπόση ιδιότροπη λύσσα. Σαν καλή Hammer ταινία.
Achelοus - The Icewind Chronicles
Ετούτοι οι δικοί μας epic power metallers είναι κάπως γραφικοί μα έχουν ψυχή σ’ αυτό που κάνουν και την ικανότητα να τη μετουσιώσουν σε πιασάρικο ατσάλι, χώρια που τραγουδούν για το Icewind Dale. Το αποτέλεσμα είναι αναπάντεχα καλό, ευκολοάκουστο μα ανθεκτικό στον χρόνο (το ακούω σταθερά από όταν βγήκε) και εκπέμπει πάθος.
Arizmenda - Spiders Lust In The Dungeon’s Dust
Η επιστροφή του στάβλου της Crepusculo Negro, αυτή τη φορά με ίσως το πιο στρυφνό μέλος της εταιρίας. Χαοτικό, λαβυρινθώδες black metal με έμφαση στις κιθάρες. Ατμοσφαιρικά κυριαρχεί η απελπισία αλλά και μια διόλου αμελητέα έκταση παρανοϊκής ευφορίας.
Ashenspire - Hostile Architecture
Πολύπλοκο ακραίο metal με θεατρικό προσωπείο (sprechgesang γαρ) και σαφή επαναστατική πολιτική διάθεση που τραβάει από το πηγάδι των Devil Doll και των A Forest of Stars. Απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή αλλά ανταποδίδει αναλόγως – ακόμη δεν το έχω ξεκλειδώσει πλήρως.
Bad Manor - The Haunting
Η έκπληξη της χρονιάς. Καταπληκτικός τίτλος συγκροτήματος, καταπληκτικό λόγκο, καταπληκτικοί τίτλοι τραγουδιών και στίχοι. Σαν οι Diabolical Masquerade να βρήκαν τη σκοτεινιά που τους αρμόζει στο πνεύμα των Old Nick και των A Forest of Stars. Φανταστικό ντεμπούτο από το πουθενά, απόλυτα στοιχειωμένο.
Blind Guardian - The God Machine
Παρά την αγάπη που τρέφω στους Guardian δεν περίμενα πως δίσκος τους θα κατέληγε ξανά σε λίστα χρονιάς μου. Κι όμως, το God Machine, παρά το άσχημο όνομα και εξώφυλλο είναι μάλλον ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει μετά το Night at the Opera. Λιγότερη φανφάρα και περισσότερη δουλειά στον ουσιαστικό τομέα της σύνθεσης με αποτέλεσμα μερικά πολύ καλά τραγούδια.
Diamanda Galas - Broken Gargoyles
Η επιστροφή της Διαμάντας με φόρμα και πνεύμα που παραπέμπουν έντονα στους δύο πρώτους δίσκους της. Βαθύτατος τρόμος, τα υπόλοιπα τα είπε πολύ καλύτερα ο Τόλης Γιοβανίτης.
Fer de Lance - The Hyperborean
Περίμενα διακαώς αυτόν τον δίσκο και, παρότι θαρρώ πως δεν πιάνει τις απίθανες κορυφές του Colossus EP, παραμένει αριστούργημα Bathory-ικού επικού ατσαλιού ένα διαμάντι που μεγαλώνει με κάθε ακρόαση, όλο ψύχος, πάθος και μεγαλείο.
Forbidden Temple - Step Into The Black Pentagram
Occult πρωτοκυματικό black metal με αυτά τα φαντεζί διακριτικά πλήκτρα που αναβλύζουν αισθητική παλπ τελετής. Στα βήματα των πρόσφατων συμπατριωτών τους Moenen of Xezbeth και Perverted Ceremony, ανάβουν λαμπάδες σε πρώιμους Samael.
Hällas - Isle of Wisdom
Λατρεύω το retro ‘70s hard/prog rock όταν γίνεται με τέτοια ικανότητα και έμπνευση. Τραγουδάρες, φωνάρα, riffs για σεμινάριο, μια μεγάλη μπάντα σε μια μεγάλη στιγμή.
Lord Vigo - We Shall Overcome
Σταθερά ποιοτικότατοι οι Γερμανοί που παραδίδουν ένα ακόμη σεμινάριο καλογραμμένου επικού doom/heavy metal με μαξιμαλιστικές διαθέσεις. Όσοι τους παρακολουθείτε δεν θα βρεθείτε προ εκπλήξεων, για τους υπόλοιπους ο δίσκος είναι ένα πολύ καλό σημείο γνωριμίας.
Mace Head – Jötun
Δεν ξέρω τι ακριβώς παίζει εδώ ο Τσέχος Jan Pospíšil· λίγο black, λίγο epic, με μια ιδέα crust (λέξη που φυσιολογικά με κάνει να απομακρύνομαι χωρίς πολλά πολλά). Εδώ όμως το μείγμα είναι μαγικό – ένα πηχτό πράγμα που φέρνει κάπως σε ύστερους Darkthone αλλά έχει προσωπικότητα και μια γοητευτική επικοπαλιατζούρα.
Manipura – Anomia
Ντόπιο διαμαντάκι με industrial black (Mysticum δηλαδή, αλλά σε πιο λαμαρινέ) κουφάρι, χνώτα πεθαμένων στα φωνητικά και κάτι ιντελιτζεντ κιθάρες πίσω από το ψηφιακότατο νταπαντούπα. Προσεγγίζετε με δική σας ευθύνη, σίγουρα άκουσμα που δεν είναι για όλους.
Omenfilth – Possessed by the Pentacle Spell
Αυτούς τους Φιλιππινέζους τους παρακολουθώ από το Hymns of Diabolical Treachery του 2018 και δεν με έχουν απογοητεύσει ακόμη. Γνώριμο σκανδιναβοπρεπές ‘90s black metal δίχως εκπλήξεις αλλά με έμπνευση και πολύ μεράκι, και κυρίως πολύ περισσότερα riffs από το 80% της σύγχρονης παραγωγής.
Sacred Son - The Foul Deth of Engelond
Κάπου είχα χάσει τον Dane Cross μετά το ντεμπούτο. Ο φετινός, τέταρτος δίσκος του μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφενός λόγω αισθητικής στροφής στο εξώφυλλο, αφετέρου, αφού το άκουσα πρώτη φορά, για τις επιρροές από Cradle of Filth που ενσωμάτωσε στο τραχύ black metal του. Δυνατή επιστροφή, αναμένω επόμενο βήμα.
Sonja - Loud Arriver
Ένα αριστούργημα πιασάρικου χέβι μέταλ από τη Melissa Moore και την παρέα της (αχέμ, έτη φωτός καλύτερο από το τελευταίο Absu). Στρέμματα έμπνευσης, ριφφολογική απόλαυση, διαβολεμένα feelgood διάθεση που δεν πέφτει σε αστειότητες και μια γκοθίλα που διαπερνά το υλικό.
Μνήμα - Disciples of Excremental Liturgies
Περίμενα πολύ καιρό το πρώτο full-length της καλύτερης ντόπιας μαυρομεταλλικής μπάντας των τελευταίων ετών και δεν απογοητεύτηκα. Ισορροπώντας θεσπέσια ανάμεσα στην νεκρική ατμόσφαιρα, το ωμό ταφικό black metal και το χαοτικό noise, εδώ έχουμε μια τριανταπεντάλεπτη νεκροφόρα.