Arkhtinn – 二度目の災害
Στροβιλώδες, ατμοσφαιρικό black metal με αρκετές δόσεις ambient, σκοτεινό σαν τις διαστρικές περιοχές, κοντά στο πνεύμα των Darkspace, με πλήκτρα που το κατατάσσουν στην σοβαρή μερίδα του majestic.
Castle Zagyx – Doors to the Battlefields of Ertbe
To καλύτερο dungeon synth της χρονιάς έρχεται, τελείως αναπάντεχα, από τον Ισπανικό βορρά. Μεγαλειώδες, βαθιά συναισθηματικό, βουτηγμένο σε ένα διόλου ευτράπελο fantasy πνεύμα, πατάει πάνω σε μνημειώδη κινηματογραφικά soundtrack του είδους, σμιλεύοντας ένα έπος.
Cradle Of Filth – Existence Is Futile
Οι Βρετανοί έχουν ανακάμψει για τα καλά εδώ και κάποια χρόνια, και το φετινό Existence Is Futile συνεχίζει την νοσταλγική αναδρομή στην χρυσή περίοδο της μπάντας, με αρκετά στοιχεία από Midian αυτήν τη φορά. Καμία έκπληξη, πολλά και καλά riffs, αυτό δηλαδή που αγαπούσα ανέκαθεν στους Filth.
Hulder – Godslastering: Hymns of a Forlorn Peasantry
Ο καλύτερος παραδοσιακός black metal δίσκος της χρονιάς έρχεται από μια αμερικανική one-woman μπάντα. Μουσική βαθιά ριζωμένη στα ‘90s, με βάση τους πρώιμους Satyricon, τους Kampfar, και γενικότερα το νορδικό πνεύμα εκείνης της εποχής.
Iron Maiden – Senjutsu (https://www.youtube.com/watch?v=B1EOkFeD3Ho)
Μάλλον η καλύτερη post-00s δουλειά τους μετά το Brave New World, με το Hell on Earth (παρά την ελαφρώς ξεχειλωμένη διάρκεια) να με χτυπάει right in the feelings, θυμίζοντας παρελθοντικά μεγαλεία.
Këkht Aräkh – Pale Swordsman
Δεν είναι μόνο η απρόσμενη (αλλά διόλου αταίριαστη για το είδος) αισθητική του εξωφύλλου. Ο Crying Orc παίζει ένα μελαγχολικό μίνιμαλ black metal με ευθείες αναφορές (πέραν ψευδωνύμου) στα δύο πρώτα του Βαργκ, συν διαισθητικά λοξοκοιτάγματα στην τραχύτητα του Under a Funeral Moon, καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα που συνδυάζει παράδοση και φρεσκάδα.
Morgul Blade – Fell Sorcery Abounds
Μπορεί το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση στον δίσκο των Αμερικανών Τολκινάδων να είναι η συνύπαρξη ακραίων και μελωδικών φωνητικών, αλλά το Fell Sorcery Abounds είναι ένας δίσκος εμπνευσμένου heavy metal (με επιρροές τόσο από Αγγλία όσο και ηπειρωτική power Ευρώπη), με επική στόφα, αξιομνημόνευτα riffs και εξαιρετικές συνθέσεις.
Mystras – Empires Vanquished and Dismantled
Βυζαντινό, ταξικό black metal ενάντια στην (κάθε) αυτοκρατορία. Βουτώντας ακόμη περισσότερο στην παραδοσιακή μουσική, ο Άυλος παραδίδει (σε αναπάντεχα μικρό διάστημα) τον διάδοχο του εξαιρετικού Castles Conquered and Reclaimed, με υλικό που είναι πιο επικό, πιο πολυσχιδές, πιο κοντά στους Spectral Lore, και συνολικά ένα σκαλί πάνω από το ντεμπούτο.
Pa Vesh En – Maniac Manifest
Κουρνιαχτός, αντάρα, αραχνιασμένο μαυσωλείο, σχισμένα μνήματα, ανήλιαγες σπηλιές, νυκτιπόλα στοιχειώματα. Ο Λευκορώσος έβγαλε το πιο πηχτό σκοτάδι της χρονιάς, ένα πράγμα γαλουχημένο με την θαμπή φασματικότητα των Black Cilice και των Aghast.
Reverorum ib Malacht – Svag i Döden
Αμφότερες οι φετινές κυκλοφορίες των Σουηδών Καθολικών ήταν πολύ καλές, με το Svag i Döden να είναι αυτό που άκουσα πρώτο και στο οποίο επιστρέφω συχνότερα. Συγγενές πνευματικά με το από πάνω, εδώ έχουμε βουτιές στο αδόμητο θρησκευτικό σκοτάδι, ένα υπερβατικό χάος, διόλου ξένο προς τους πιστούς του σχήματος.
Servants to the Tide – Servants to the Tide
Επικό doom metal με γενναία ψυχή, Bathory και Candlemass, γενναίες δόσεις μελαγχολίας, μεγαλείου και σπαραγμού, a cappela μεράκια. Το όλο αποτέλεσμα μου έφερε λίγο στο νου το Vengeance (2008) του συμπατριώτη τους Crom.
Stheno – Wardance
Black/death/grind μακελειό, οδοστρωτήρας, πόλεμος.
Stormkeep – Tales of Othertime
Τα late ‘90s ξαναζούν με αυτό το κελαρυστό δείγμα ριφφοκινούμενου μελωδικού black metal με την νοσταλγικά RPG εξωφυλλάρα. Σκέτη φαντασμαγορία.
The Crypt of Memories – Draconis Extinctor
Dungeon synth από τον This Is Past, ο οποίος αδράχνει με μεράκι την βλοσυρή επικούρα του Mortiis για να συνθέσει μυσταγωγική μουσική που κοιτάει περήφανα τον Πολυδούρη. Τσεκάρουμε και τις υπόλοιπες τρεις φετινές κυκλοφορίες του σχήματος.
Tower – Shock to the System
Δίσκος για να σκαρφαλώνεις σκαλωσιές ζωσμένος με ταβανόπροκες. Το Shock to the System είναι ένα καζάνι που χωνεύει το αμερικάνικο ‘80s heavy metal και hard rock για να παρουσιάσει εξαιρετικές συνθέσεις που αναδύουν ατόφιο ατσάλι από μακριά, συν την φωνάρα της Sarabeth Linden.
Weltering In Blood – Hellish Death Howls
Ρωμαλέο black/death από Γαλλία (είναι ο Fog από Rêx Mündi, Cenotaphe κι ένα κάρο άλλες μπάντες) με περιπετειώδες ξεδίπλωμα και κάτι από την μανία των Destroyer 666. Από αυτό που κάνει τις παλάμες να κυρτώνουν με ευχαρίστηση υπό το βάρος αόρατων πορτοκαλιών.
Wheel – Preserved in Time
Θριαμβευτική επιστροφή για τους Wheel, οχτώ χρόνια μετά το μέτριο Icarus. Το Preserved in Time έχει όλα τα στοιχεία για τα οποία λάτρεψα το ντεμπούτο τους – επικό, λυρικό doom της σχολής των Solitude Aeturnus, με τρομερά φωνητικά και συνθέσεις γολγοθάδες.
Ξόρκι – Στοιχειωμένες Ιστορίες Και Σκιές
Εγχώριο dungeon synth που αντλεί από την ημέτερη παράδοση αλλά και τις σκοταδιασμένες γωνιές των μεγαλουπόλεων, αντανακλώντας ψαλμωδίες υπονόμων και ιστορίες από γριές που μυρίζουν ναφθαλίνη. Σαν να περνάς μαγνήτη από την επιφάνεια παλιάς, λαμπάτης τηλεόρασης στην οποία παίζουν Μυστικές Διαδρομές.
Παροξυσμός – Παροξυσμός
Το καλύτερο death metal πράγμα που βγήκε φέτος είναι εγχώριο, έχει μικρές δόσεις βάρβαρης crustίλας, πολιτικοποιημένο στίχο, κάτι grind εκλάμψεις και οριακά ελεγχόμενη λύσσα. Απαραίτητες οι λάιβ εμφανίσεις.
Υ – Compitum
Δεύτερη είσοδος για τον TIP στη λίστα, αυτή τη φορά με την τρίτη κυκλοφορία του σχήματος Υ. Εδώ έχουμε ένα κράμα ερεβώδους ambient και υποτονικού black metal, με φωνητικά που προσεγγίζουν γόους – το αποτέλεσμα έχει σαφή περιηγητική αλλά και ενδοσκοπική διάθεση.