Καλημέρα Απειλή, καλώς (επαν)ήλθες στο black metal με νυχτερινή φτερούγα για να σβήσεις τα κεριά, για να σαβανώσεις τα μωρά, για να βουτήξεις μέσα στην Παράδοση κάνοντας τα τζάκια να βήχουν σαν φυματικά.
Σε ένα φθινόπωρο που έχει βαλθεί να ρεφάρει για την ποιοτική ανυδρία του προηγούμενου διαστήματος της χρονιάς, το μεγαλύτερο ίσως σοκ ήταν η από το πουθενά εμφάνιση της πρώτης κυκλοφορίας των Ψ.Χ. (συγκεκριμένα το πήρα χαμπάρι μέσα από αυτό το εξαιρετικό κείμενο). Μια κυκλοφορία που παραδόθηκε σε κόπια μια (1) στα γραφεία του Metal Hammer, με προτροπή/προσταγή προς τον αρμόδιο συντάκτη, να τη διανείμει με όποιον τρόπο μπορεί (βλ. link στην αρχή του κειμένου). Αρχές λοιπόν του Νοέμβρη, υπήρξε μια μίνι Αποκάλυψη για όσους είχαμε σκελετιάσει παλιότερα με τους σποραδικά εμφανισμένους στο διαδίκτυο μονάχα ύμνους της μπάντας, γιατί:
-αφενός για πρώτη φορά μαζεύτηκαν τα γνωστά κομμάτια σε ένα δίσκο, με (χρονολογικό απ’ ότι φαίνεται) tracklisting, ένα (έστω υποτυπώδες) εξώφυλλο και τυπωμένους στίχους αλλά και μανιφέστο των οντοτήτων, έτσι ώστε να περάσει το στάτους του συγκροτήματος από αυτό της σκιώδους παρουσίας στα αραχνιασμένα σοκάκια του διαδικτύου σε αυτό της σκιώδους παρουσίας με τη σφραγίδα του οριακά χειροπιαστού.
–αφετέρου, πέρα από τον εμπλουτισμό/αναδιάρθρωση των γνωστών κομματιών, υπάρχουν και τρία καινούρια τραγούδια, η ποιότητα των οποίων μας κάνει να προσευχόμαστε σε χθόνιους θεούς για την ύπαρξη επόμενου βήματος των Ψ.Χ.
Το Φως Το Αληθινό είναι η πιο black metal κυκλοφορία που έχει βγει από τη χώρα μας (πιθανώς και γενικότερα) εδώ και αρκετά χρόνια. Κλειστοφοβικό, τσιτωμένο, υπερβατικό, ένα καζάνι με αναβράζοντα riffs, που άλλοτε εξακοντίζονται κυκλικώς με ρυθμούς καρφώματος φέρετρου, άλλοτε με τη συχνότητα αναπνοής πτώματος, πάντοτε όμως με την αλλόκοσμη ψυχή του black metal κατά νου. Εδώ κατοικοεδρεύει πάνω από όλα η απειλή· ακούς το υλικό και σκιάζεσαι, φοβάσαι να κοιτάξεις πίσω σου, νιώθεις την ακατονόμαστη φιγούρα από το Selbstverstümmelung να σέρνεται στα όρια της όρασής σου. Αυτό είναι κάτι που λείπει από τη συντριπτική πλειοψηφία του Μαύρου Μετάλλου των τελευταίως δύο δεκαετιών, το να νιώθεις να αγχώνεσαι για κάτι που δεν είναι αυτού του κόσμου.
Riffs τα οποία απλώνονται σαν βαριές πένθιμες κουρτίνες πάνω από παράθυρα που αφήνουν σκιές ενός παγανιστικού παρελθόντος να φανούν. Οστέινη ψύχρα, αναρριχώμενες και καταρριχώμενες Παγωμένες, βίαιες κιθάρες, χωρίς εύκολα καταφύγια σε μελωδικές λύσεις, μονάχα αεικίνητο σκότος,. Εδώ ξαναθυμόμαστε γιατί κάποτε αναφερόμασταν στις κιθάρες του είδους ως Ξύστρες και σε κάποια riffs ως Κόκαλα. Σιδηροδρομικές γραμμές κατασκευασμένες από υψίσυχνη παράθεση κοφτών ξυραφωτών χτυπημάτων (σα να παίρνεις συστάδες riffs με το δικράνι και να τα πετάς στη φωτιά), ή απλά πλήρη κατανόηση του συνθετικού και εκτελεστικού πνεύματος της ελίτ της νορβηγικής σκηνής των ‘90s. Θα έβαζα άνετα το “Παιδομάζωμα” σε κάποιο άτομο που θα με ρώταγε τι θεωρώ ως ιδανικό black metal riffing, ή το μπάσιμο του κυρίως ειπείν τμήματος των “Κουκουβαγιών” ως δείγμα ιδανικής αβυσσαλέας έναρξης. Παρά τον ετεροχρονισμό της συγγραφής των κομματιών, το άλμπουμ λειτουργεί ως εγχειρίδιο έγχορδης (ακόμη και το μπάσο, όπου ακούγεται, είναι ουσιαστικό) Μαυρίλας.
Τα φωνητικά των Ψ.Χ. ήταν ανέκαθεν σημείο τριβής, λόγω της ακρότητάς τους, η οποία από πολλούς εκλαμβάνεται ως ιλαρότητα. Πρόκειται για φωνητικά που δεν έχουν καμία επαφή με τη λογική και την πραγματικότητα, ιαχές, κραυγές, σκουξίματα από τον τάφο, από τα σωθικά θυσιαστηρίου θύματος, από τα φτερουγίσματα των νεκρικών κουκουβαγιών, φωνές γριών που περιφέρουν το δόντι και το μάτι τους. Οι Ψ.Χ. δεν είναι για όσους ξεκαρδίζονται με τη φωνή αυτή, για όσους (όντας τόσο διαβρωμένοι από τον κυνισμό και από τη δήθεν αποστασιοποίησή τους από το παράλογο) την αντιλαμβάνονται ως αστεία. Η μουσική των Ψ.Χ. σχεδόν απαιτεί να μπορείς να νιώσεις θρησκευτικό φόβο, να είσαι από αυτά τα άτομα που αφήνουν καλού κακού ένα φως στο δωμάτιο το βράδυ και κλειδώνουν τις ντουλάπες για να μη συρθεί κάτι από μέσα τους. Πέρα από αυτά όμως, εδώ έχουμε και για πρώτη φορά τόσο καθαρά φωνητικά (όπως στο δωδεκάλεπτο αναπάντεχο έπος “Νεκρικά Φεγγάρια”), όσο και απόπειρες ψαλμωδίας στο καινούριο και καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το “Η Νύχτα Της Κρυστάλλινης Σιωπής” (που ενδύεται το De Mysteriis-ικό μοτίβο του υποβλητικού παρανοϊκού/χυδαίου κηρύγματος πάνω από λυσσαλέο ερπετικό black metal).
Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμη για το Φως Το Αληθινό: για τους beherit κουκουβαγισμούς, την παράξενη γείωση στην καθημερινότητα που δημιουργούν οι περισσότεροι εκ των στίχων, για τη χρήση του “Also Sprach Zarathustra” (εμβληματικό κομμάτι του 2001, A Space Odyssey) στην εισαγωγή του δίσκου, για την πιθανή σύνδεση των μελωδικών ’70s με το Σκοτάδι το Αληθινό δια της νοσταλγικής εκ της οικογένειας αντιμετώπισης τους. Δε νομίζω όμως ότι έχει ιδιαίτερο νόημα κάτι τέτοιο. Αυτό που κρατάω πάνω από όλα είναι πως το πρώτο πρωί που έβαλα να ακούσω τον δίσκο, περπατώντας με ακουστικά, κατά τη μισή τουλάχιστον διαδρομή έκανα αόρατα πορτοκάλια δεξιά κι αριστερά, και ήθελα να συρθώ στους τοίχους: αυτό είναι, για μένα τουλάχιστον, απόδειξη του πόσο καιρό είχε να εμφανιστεί δίσκος με πραγματικά Μαύρη Ψυχή, ικανός να μου δημιουργήσει τέτοιες ορμές. Αριστούργημα.