Δίχως εισαγωγικό μπλα μπλα, τα 20 αγαπημένα μου metal album, συν 2 λόγια για το καθένα.
20. Queensryche – Rage for Order
ΤΟ προοδευτικό άλμπουμ. Έτη φωτός μπροστά από την εποχή του, ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος των Queensryche παραμένει ακόμη και σήμερα μια φουτουριστική παρακαταθήκη που δεν έχει αφομοιωθεί πλήρως. Ετερόκλητο, με απίστευτη διασκευή στο “Gonna get Close to You” της Dalbello, με το in your face “Surgical Strike” να εναλλάσσεται με ασκήσεις πειραματισμού όπως το “Neue Regel” και το “Screaming in Digital”. Synths, δυστοπικοί ρυθμοί, Tate στα πολύ καλά του, κιθάρες από το μέλλον. Α, και ένα τεράστιο “London”. Ακόμη και οι ίδιοι δεν τόλμησαν να βγάλουν ξανά κάτι που να το προσομοιάζει.
19. WASP – The Crimson Idol
Από τα καλύτερα concept album ever, το “Crimson Idol” είναι με μικρή διαφορά (στο μυαλό μου) σε σχέση με τον πρώτο τους, ο καλύτερος δίσκος των WASP. Λυρικότητα, ριφ διαμάντια, ρεφρενάρες, “Chainsaw Charlie”, “Arena of Pleasure”, “Idol”, η σούμα θεμάτων που ακούει στο όνομα “Great Misconceptions of Me”, όλα τα κομμάτια του “Crimson Idol” είναι ένα κι ένα. Συγκινητικό heavy metal, ματιά στον ψυχισμό του Blackie, αριστούργημα.
18. Burzum – Det Som Engang Var
Τα είχα ξαναπεί για το δεύτερο άλμπουμ του Varg εδώ . Αιρετική άποψη να το θεωρώ καλύτερο της δισκογραφίας του, αλλά εμμένω. Πολυποίκιλο, και εκείνο το υπέρτατο μελωδικό riff/solo του δεύτερου μισού του “Key to the Gate” να θερίζει σύμπαντα. Αναπάντεχη έκπληξη πριν την καταιγίδα του “Hvis Lysset”
17. Morbid Angel – Blessed are the Sick
Death Metal came on the wind. Possessed και Death και Deicide, ακόμη και οι ίδιοι οι Angel – με το “Altars of Madness” – είχαν δώσει καταπληκτικά δείγματα γραφής. Το Blessed είναι όμως ο καλύτερος νεκρομεταλλικός δίσκος του κόσμου. Παρανοϊκά ριφ-σιδηρόδρομοι, εμβόλιμες σπουδές στην ηρεμία (εμένα τα πιανάκια μου θυμίζουν Gabriel Knight 2), διαολεμένα πορωτικά φωνητικά, μια εισαγωγή του “Fall from Grace” να προκαλεί ποστ-μόρτεμ δυσκοιλιότητα. Αυτά.
16. Exodus – Bonded by Blood
Το καλύτερο (καθαρά) thrash metal album όλων των εποχών. Ριφοστολίδια, ωμή καύλα, And then there were none. Το πρώτο κομμάτι του δίσκου που άκουσα ήταν το “Piranha”, από μια συλλογή του Hammer, και κλίκαρε το μόσπιτ πάνω μου, χρόνια μετά. Ποιοι Slayer, ποιοι Metallica; Baloff φωνητικάρες παθιασμένες, έγχορδα ξυράφια, και το αμερικάνικο θρας μέταλ όνειρο πραγματώθηκε. Του ρίχνω 1 χρόνο και 18 μέρες, μου ρίχνει αγκωνιές διαμετρήματος Πάτριοτ.
15. Enslaved – Vikinglir Veldi
Εδώ να δεις σφαγή και ευγενή άμιλλα. Το “Frost” είναι τεράστιο, και έχει μέσα τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια των Νορβηγών. Αλλά το “Vikinglir” συνδυάζει έκτακτα τους Pink Floyd, το progressive black, και το viking αχό, χρόνια πριν διανοηθεί άλλος να χτίσει την οποιαδήποτε γέφυρα μεταξύ των τριών.Ο ωραιότερος μουσικός παράδρομος για το Bifrost. Η ταξιδιάρικη διάθεση αυτών των Enslaved δε μας απασχόλησε άμεσα, αλλά στέκει ως η επιλογή που δεν έκαναν για αρκετά χρόνια εντεύθεν.
14. King Diamond – Them
Όταν υπάρχουν άλλα 3 αριστουργηματικά άλμπουμ (Abigail, Conspiracy, The Eye), είναι δύσκολο να διαλέξεις. Εν τέλει ήταν αυτή η ισχνή/ξερή παραγωγή, σε συνδυασμό με το σχετικά πρωτότυπο κόνσεπτ, που με κέρδισαν. Το κιθαριστικό δίδυμο που όλοι αγαπήσαμε παρουσιάζεται εδώ στα καλύτερά του, η εισαγωγή του “Welcome Home” είναι για μελέτη, το “the Invisible Guests” τραβάει τα μεγαλύτερα ζόρια. Ο πεμπτουσιακός δίσκος του King Diamond, ο οποίος συνοδεύεται απαραίτητα με το Conspiracy. Και μη χτυπήσει το τηλέφωνο στο τέλος της ακρόασης.
13. Celtic Frost – Into the Pandemonium
Ξεφτιλισμένη Noise. Κατάφερε να κυκλοφορήσει κουτσουρεμένο το magnum opus της κορυφαίας ελβετικής μπάντας όλων των εποχών. Ξεφτιλισμένοι τρου μεταλλάδες της εποχής να προσθέσω. Που σας χάλασε η διασκευή στο “Mexican Radio” των Wall of Voodoo στην έναρξη. Που τα α λα Rozz Williams φωνητικά του Mesmerizedσας έπεσαν ελαφρά. Που αρνηθήκατε το “Les Tristesses de la Lune”, ενώ λίγα χρόνια μετά θα σκίζετε την τουνίκα σας για Theatre of Tragedy και Therion. Καλοί οι 2 πρώτοι μονόλιθοι, αλλά εδώ δημιουργήθηκαν ουσιαστικά 90′s σκηνές. Αξεπέραστο. Rex Irae.
12. Skyclad – A burnt offering for the crimson idol
Τα 2 άλμπουμ των Sabbat έθεσαν τους όρους για το παγανιστικό thrash (τους οποίους ακολούθησαν χρόνια μετά οι Bifrost). Ο πρώτος δίσκος των Skyclad ήταν πάρα πολύ καλός, αλλά δεν μπόρεσε να προϊδεάσει για το ανυπέρβλητο “Burnt Offering”. Κομμάτια ένα κι ένα, ουσιώδες βιολί, ριφ για τα οποία θα σκότωνε η μισή-και-βάλε (τότε) ευρωπαϊκή power metal σκηνή, οι στίχοι του Martin να σπαρταράνε μέσα στο σκεπτοδοχείο μας. Ο δίσκος που καταφέρνει να σκιάσει το (τότε) περσινό Stormrider των Iced Earth. Αρ’βάνιθ ρε.
11. Manilla Road – Crystal Logic
Εδώ έχουμε την προβολή του 70’s ήχου των Wishbone Ash και των Legend(US) στον καμβά του NWOBHM. Ποιο κομμάτι να ξεχωρίσεις; Necropolis; Flaming Metal Systems; Crystal Logic; Veils of Negative Existence; Dreams of Eschaton; ΑΠΟΛΥΤΗ έμπνευση με το σπαθί στο χέρι. Χαιρετίσματα από τη μύτη του Shelton με αγάπη. Τα ριφ ξεμπροστιάζουν τους λιγούρηδες της ταχύτητας, στήνοντας το γαϊτανάκι του Brocas Helm-ικού ήχου. Πάμε ξανά την απίστευτη εισαγωγή του Dreams of Eschaton.
10. Voivod – Dimension Hatross
Η ριφολογία του Piggy που επέδρασε πάνω στο intelligent και orthodox black metal, καλοί οι Ved Buens, δε λέω, αλλά τα ουσιώδη ακούστηκαν εδώ για πρώτη φορά μετά τους MX-80 Sound. Χωρίς ντροπή, οι Voivod διασκευάζουν το Batman theme στο τέλος, συν-κοινωνούν πρώιμη post/punk και Gibson-ική sci-fi αισθητική, κλαδεύουν τις χαοτικές επιλογές του παρελθόντος, και δίνουν μασημένη τροφή σε μια ολάκερη σκηνή της περασμένης δεκαετίας. Δυσαρμονία κι ας μη γαμήσω. Να δείτε το κλιπ του “Tribal Convictions”. Να αγοράσετε το ροζ–μωβ εξώφυλλο, να ακούσετε το περιεχόμενο.
9. Mercyful Fate – Don’t Break the Oath
Το Melissa έχει το “Evil” και το “Satan’s Fall”, δεν αντιλέγω, ειδικά για το δεύτερο. Αλλά ο Άθραυστος Όρκος έχει τα πάντα μέσα. Πιο ριτσουάλε/τελετουργική ατμόσφαιρα, “Come to the Sabbath” να σε μεταφέρει κάτω από τις γέφυρες μαζί με το μαύρο άντρα, με προσαρμογή καμπάνας στο rhythm section και στη δεύτερη κιθάρα, τεχνικοί τσέλιγκες κιθαρίστες σε όλα τα κομμάτια, ένας King στο απόγειο. Ποιοι Venom, ποιο Black Metal, το Don’t Break the Oath είναι ο πρώιμος αντιχριστιανικός δίσκος της καρδιάς μας (μαζί με το “Sacrifice” των Black Widow).
8. Emperor – In the Nightside Eclipse
Αυτό το αγόρασα από τα καταστήματα Virgin της Θεσσαλονίκης κάπου το 2000, και με ενοχλούσε η δυσανάγνωστη ασημένια γραμματοσειρά του booklet. 14 χρόνια μετά, η εισαγωγή του “Into the Infinity of Thoughts” καλά κρατεί το νυχτερινά δασικό της σκήπτρο. 8 κομμάτια, σημειοτοδοτούμενα από το καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο στην ιστορία του μαύρου μετάλλου. Η αναθεματισμένη ατμόσφαιρα αυτού του άλμπουμ δε συγκρίνεται με τίποτα. Στίχοι που δεν προδίδουν την ηλικία των μελών, ένα “Beyond the Great Vast Forest” (μετάλλαξη του “My Empire’s Doom” του demo), το ακραία παγανιστικό “Towards the Pantheon”, και πάμε για το υπέρτατο ριφ του “I am the Black Wizards” για βιτρίνα. Δεν ξεχνώ την έκσταση του τελευταίου μέρους του “Inno a Satana”.
7. Darkthrone – Transilvanian Hunger
Τα έχω ξαναπεί. Ο μετεωρίτης, ο απάνθρωπος, που σέρνει παγωμένη φλόγα πίσω του. Αφήνοντας στην άκρη το ομώνυμο, που είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν γραφεί εντός του black metal ιδιώματος, έχουμε 7 ωδές στη μονοτονία, στο χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο με αυτιστική διάθεση. Αν δε σε πνίγει η επαναληψιμότητα του “I en hall med flesk og mjod”, τότε θα σε έχει ήδη παρασύρει το προς-το-τέλος ξέσπασμα του “Skald av Satans Sol”. When Hell call there is no turning back. Και αν θέλεις να συνευρεθείς με τον Κερασφόρο, τι καλύτερο από το “As Flittermice as Satan’s Spys”; Μια ρουφήχτρα, ασύμβατης με την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση φύσης.
6. Manowar – Into Glory Ride
Σκατά στο “Warlord”, το εναρκτήριο κομμάτι. Τεράστια αηδία. Από εκεί και πέρα όμως, το άλμπουμ ζέχνει αγνής επικούρας. “Secrets of Steel” ρε, ωδή στον Πολυδούρη. “Gloves of Metal” και φοράω γούνινο βρακί. “Gates of Valhalla” επικολυρισμός στο έπακρο, κορύφωση αδιανόητη. “Hatred”, στο οποίο ξεκαθαρίζουν οι μαλθακοί από τους άξιους. “Revelations”, «Ο» καλπασμός, το άρμα που σέρνει νεκρούς γύρω από τα τείχη της Τροίας. Ρέφαραν με το παραπάνω για τα 4 πρώτα κομμάτια του πρώτου LP. “March for revenge” μια ακόμη φορά, και για πάντα.
5. Mayhem – De Mysteriis dom Sathanas
Το καλύτερο black metal album όλων των εποχών έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του Euro της καρδιάς μας. 8 κομμάτια, 8 ιστορίες που παρακαλάνε να γίνουν διηγήματα. Το riffing του Snorre να ξεχωρίζει στα σκοτεινά αυλάκια του βινυλίου, τα φωνητικά του γίγαντα Αττίλα να δείχνει το δρόμο για κάθε επίδοξο μοναστηριακό frontman. Αψεγάδιαστο rhythm section από Varg και Hellhammer. Πετάω εκτός το χιλιοακουσμένο “Freezing Moon”, και παραμένουν 7 αριστουργήματα, κεντημένα μέσα στο σκοτάδι, η κορυφή του black metal ήχου. Αν δε σου σηκώνεται η τρίχα με το μπάσιμο (WELCOME!) του ομώνυμου κομματιού δεν έχεις θέση σε αυτή τη μουσική.
4. Cradle of Filth – Dusk…and her Embrace
Εκεί που οι Mercyful Fate συνάντησαν τις ταχύτητες του thrash, τα Donald-ικά φωνητικά του Danny απλά συμπτύχθηκαν με την λυρικότατη και ευφυέστατη γραφή του κοντού. Τι; Δεν είναι black metal; Γελάει ο κόσμος ακούγοντας το υπέρτατο “Funeral in Carpathia” με τα συνεχόμενης ροής ριφ του, και εκείνο το αξεπέραστο “Never leave me” στίχο–σημείο. “Gothic Romance” κανείς; “Portrait of the Dead Countess” και τεράστια Sarah Jezebel να αλέθει νυχτερίδες. Αρθουριανός φόρος τιμής στην Αλβιόνα στο “Haunted Shores”. Δεν υπάρχει καλύτερο ατμοσφαιρικό black metal album. Ευτυχώς η έμπνευση κράτησε για ακόμη 2 δίσκους, μετά το χάος.
3. Blind Guardian – Nightfall in Middle Earth
Τολκιν και τευτονικό power metal στα καλύτερά του. Από το διάλογο του “War of Wrath”, μέχρι το ελαφρώς ελπιδοφόρο μήνυμα του “Final Chapter”, το Nightfall είναι ότι καλύτερο βγήκε ποτέ από τη Γερμανία. Το ομώνυμο κομμάτι είναι μια γεννήτρια δακρύων ακόμη και τώρα, η παθιασμένη ψύχωση του “The Curse of Feanor” τρίβεται στα μούτρα επικάδων, το “Time stands still” είναι προσευχή, η σχεδόν thrash κατάνυξη του “When Sorrow Sang” παραμένει ο καλύτερος φόρος τιμής στους Beren και Luthien. Μα δε μπορούσαν να το τελειώσουν οι άτιμοι το Σιλμαρίλλιον; Κάποτε ήλπιζα στο part 2 για τον Εαρέντιλ και την Νούμενορ εποχή.
2. Iron Maiden – Seventh Son of a Seventh Son
Η κασέτα που με έβαλε στο metal, το Seventh Son είναι όχι μόνο ο καλύτερος δίσκος των Maiden, αλλά και η επιτομή του σκεπτόμενου μεταλλικού ήχου. Από την α λα «δελτίο των 8μιση» εισαγωγή του “Moonchild”, στην ονείρωξη του “Infinite Dreams”, το λιγότερο καλό κομμάτι του δίσκου “Can I play with Madness” γελάει απλά με τις προσπάθειες άλλων στο «δημοφιλές», το “Evil that Men do” είναι ψυχαγωγία με την κυριολεκτική έννοια, το ομώνυμο καταφέρνει να πλασαριστεί στην κορυφή των επικών Maiden κομματιών, το “Prophecy” είναι το χαμένο διαμάντι, για το “Clairvoyant” δε μπορώ να πω κάτι, το “Only the Good die Young” καταντά ουροβόρο με τον καλύτερο τρόπο. Seven Deadly Sins.
1. Bathory – Hammerheart
Το καλύτερο άλμπουμ του κόσμου, από την καλύτερη μπάντα του κόσμου, και λίγα λέω. Η κορωνίδα του πραγματικά επικού ήχου, η εισαγωγή του “Shores in Flames” ήταν αρκετή για να με κάνει να το θέσω up high από τις πρώτες ακροάσεις. Στιχουργικές μορφολογικές ματιές στη Σκανδιναβική ποίηση, όσον αφορά τα 2 πρώτα κομμάτια, κότες να κακαρίζουν στην εισαγωγή του “Father to Son”, και ένα “Baptised in Fire & Ice” να περιέχει δονήσεις με τις οποίες συντονίζεσαι, θέλοντας και μη.Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να πιάσει ούτε μια σταγόνα από το υδρόμελι του Quorthon. Ας μη μιλήσω για το videoclip του “Ένας ίππευσε για τον κόλπο Άσα”. Μαζί με το Twilight of the Gods και τα 2 αμιγώς επικά κομμάτια του Blood Fire Death, θα δείχνει το δρόμο αέναα σε κάθε επική ψυχή.