Μια σπονδυλωτή ταινία, 4 ιστορίες που κινούνται από το φαιδρά αστείο (ο φασματικός γκόλφερ) έως το ανησυχητικά απειλητικό (καθρέφτης, και κούκλα εγγαστρίμυθου), με μια ζοφερή ατμόσφαιρα η οποία χτίζεται σταδιακά, πατώντας σε κλισέ που τότε δεν ήταν κλισέ. Ακόμη και η υποτιθέμενη θαλπωρή και ασφάλεια του σαλονιού, δηλαδή του φουαγιέ γείωσης των χαρακτήρων ανάμεσα στις διηγήσεις, καταρρέει σιγά σιγά. Οι ακροατές νιώθουν τη διαχωριστική αυλαία μεταξύ θεατή και παράστασης να εξανεμίζεται.
Η υφέρπουσα ονειρική εσάνς ατσαλώνεται από την πρώτη ακόμη διήγηση: Η παθιασμένη εξάρτηση όλων μας με τη μέτρηση και τον έλεγχο του χρόνου, και πόσο μπορεί να σε αρρωστήσει το να χάσεις την αίσθηση της ώρας. Το να στρέφεις αλλού το βλέμμα για μια στιγμή, κι εκεί που νομίζεις πως έχουν περάσει στιγμές να συναντάς καλπάζοντες ωροδείκτες. Για το σύγχρονο άνθρωπο το να ξέρει που βρίσκεται χρονικά είναι ένα βαρύ ψυχολογικό αποκούμπι. Δε μπορείς να κοντρολάρεις την τέταρτη διάσταση, αλλά τουλάχιστον μπορείς να τσεκάρεις πού βρίσκεσαι ανά πάσα στιγμή πάνω στον άξονά της. Πέτα στα σκουπίδια αυτή τη σιγουριά, σκηνοθέτη-δημιουργέ (βασικά ήταν 4, ένας για κάθε ιστορία), και δες αμέσως πώς καλπάζει επί του θεατή η θεία-Μόρα. Συν μια νεκροφόρα να σου γαργαλάει αναίσθητα τα θανατολάγνα κύτταρα, να εμφανίζεται από το πουθενά και να σου γνέφει με μαύρο μαντήλι και βέλο στο πρόσωπο, σαν το απολειφάδι του εφιάλτη που είδες πρόσφατα.
Δε θα προβώ σε περαιτέρω spoilers, απλά να πω για το φινάλε της ταινίας (με αυτά τα υπερφωτισμένα εκ της μίας όψεως πρόσωπα που αφορίζουν και επιθυμούν ταυτόχρονα τον πρωταγωνιστή), πως πιθανότατα στοίχειωσε τα όνειρα του νεαρού τότε Herk Harvey (Carnival of Souls). Πρωτοποριακό.