Rings of Power, Season 2, Episode 7

Have you fallen? είναι η πρώτη φράση που λέει ο Άναταρ στον Κελεμπρίμπορ σε αυτό το επεισόδιο, και πράγματι, πόσο χαμηλά έχει πέσει ο μεγάλος αυτός μεταλλουργός λόγω της εμμονής να αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στους αιώνες. Έχει μπλεχτεί, όπως διαπιστώσαμε από το προηγούμενο επεισόδιο, σε μια νοητική φυλακή που έχει σμιλέψει για αυτόν ο Σάουρον, ένα μέρος όπου ακόμη και ο χρόνος έχει φαινομενικά σταματήσει. Όταν ο κόσμος είναι ακίνητος τότε οι ιδέες ρέουν ελεύθερα, λέει ο Κελεμπρίμπορ, και έργο μου είναι απλά να τις αφήσω να μοιραστούν τα μυστικά του τραγουδιού τους. Εδώ έχουμε σαφή παραπομπή στην Αϊνουλιντάνη, το πρωταρχικό κοσμογονικό γεγονός του κόσμου του Τόλκιν, όπου οι Άινουρ σε κάποιο βαθμό λειτουργούν ως φερέφωνα για τις ιδέες που φέρουν οι μελωδίες του Ιλούβαταρ.

Όταν ο Κελεμπρίμπορ διαπιστώνει (καθώς προσέχει κάποιες ρωγμές/glitches στο Matrix) τι συμβαίνει, και έρχεται σε αντιπαράθεση με τον Άναταρ, αυτός του λέει πως δημιούργησε για χάρη του αυτή τη φυλακή. Πράγματι, τι πιο λαχταριστό για έναν καλλιτέχνη από ένα άχρονο καταφύγιο μακριά από τον κόσμο και τους περισπασμούς του, ένα μέρος όπου μπορεί να βρίσκεται μόνος με τις ιδέες του τις οποίες μπορεί να διαμορφώσει και να αποτυπώσει κατά το δοκούν.

Υπάρχει εδώ μια σύνδεση με την ουτοπία του Σάουρον: στον τέλειο, για αυτόν, κόσμο θα έχει απόλυτο έλεγχο επί των πάντων, ακόμη και επί του χρόνου, έτσι ώστε όλα να διαμορφώνονται σύμφωνα με τις επιθυμίες του, με το όραμά του. Μάλιστα ο ίδιος πιστεύει πραγματικά πως δεν φταίει για τίποτα από όσα κάνει στον δρόμο για την ουτοπία που οραματίζεται: ό,τι έχουν υποστεί τα θύματά του τους συνέβησαν επειδή ήταν άξια της μοίρας τους, επειδή δεν κατανοούν τον σκοπό του. You truly are the great Deceiver, you can deceive even yourself, του λέει ο Κελεμπρίμπορ σε μια από τις αρκετές στιγμές διαύγειας και λάμψης που είχε σε αυτό το επεισόδιο· εκ των οποίων προσωπική αγαπημένη ήταν τα όσα λέει στην Γκαλάντριελ για τη δύναμη και το φως (It is not strength that overcomes darkness, but light), το φως που τόσο κομβική θέση έχει για τον Τόλκιν αλλά και για τη σειρά, από τα πρώτα δευτερόλεπτά της. It will be a sad occasion [when we part ways], λέει ο Άνατα, I have so enjoyed our time together. Πέρα απ’ το ότι ταυτίζομαι πολύ μαζί του, μιας και η σχέση των δύο ήταν μακράν το πιο απολαυστικό στοιχείο της σεζόν και θα μου λείψει πάρα πολύ, θεωρώ πως ο Άναταρ πράγματι πιστεύει αυτό που λέει: σίγουρα επειδή έμαθε πολλά από τον Κελεμπρίμπορ (που θα τον οδηγήσουν στη δημιουργία του Ενός), αλλά κυρίως επειδή μετά από χιλιετίες είχε την ευκαιρία να δουλέψει πλάι σε έναν πραγματικά μεγάλο μάστορα – ίσως από την εποχή που ήταν βοηθός του Άουλε.

Και ενώ τα όσα αφορούσαν Κελεμπρίμπορ και Άναταρ ήταν για μια ακόμη φορά αριστουργηματικά, η περιβόητη πολιορκία του Ερέγκιον μού προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα: ήταν συμπαθητική (και μάλιστα μου φάνηκε καλύτερη στη δεύτερη θέαση) χωρίς όμως να φτάνει απάτητες κορυφές (τύπου Χλεμς Ντιπ και Πέλενορ). Το μεγαλύτερο σφάλμα εμφανίζεται πολύ νωρίς: τα ξωτικά επιδίδονται σε μια αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη και μουσικά επενδυμένη ιππική επέλαση, μια εν δυνάμει ονειρωκτική έναρξη για την όλη κατάσταση, η οποία όμως κόβεται τόσο μα τόσο αντικλιμακτικά, με την εμφάνιση του κλουβιού της Γκαλάντριελ. Θεωρώ εγκληματικό το ότι δεν την άφησαν να εξελιχθεί έστω και για λίγο, το ότι δεν είδαμε το ξωτικό κύμα να σκάει μανιασμένο πάνω στους βράχους των ορκ. Πέρα από αυτό, υπήρχαν κάποια γελοία α λα Τζάκσον σκηνικά (όπως το εναέριο λάκτισμα του μακαρίτικου του αλόγου του Έλροντ και η ανούσια παρουσία του γίγαντα Ντάμροντ) ενώ οι περισσότεροι ηθοποιοί χειρίζονταν τα όπλα τους σαν ξένα σώματα – καμία σχέση δυστυχώς με κάποιους από τους πρωταγωνιστές της τριλογίας που ήταν φανερό πως κοιμούνταν με το σπαθί στο χέρι. Η παρουσία του αρματωμένου Γκιλ Γκάλαντ ήταν επιβλητική μα πολύ λίγη χρονικά – τον είδαμε λίγο πριν την επέλαση και μετά μονάχα προς το τέλος, ευτυχώς με τον Αέγκλος ανά χείρας. Καταλαβαίνω ότι μας χωρίζουν τρεις σεζόν από τις μάχες όπου πραγματικά θα λάμψει, μα λαχταράω να τον δω λίγο παραπάνω σε δράση.

Μέχρι στιγμής όσοι προ μάχης λόγοι είχαν ακουστεί στη σειρά (αποκλειστικά στην πρώτη σεζόν, νομίζω) ήταν ξύλινοι, άβολοι, τετριμμένοι και πολύ πολύ λίγοι ερμηνευτικά σε σύγκριση με τους κλασικούς και άφθαρτους λόγους που έχουμε δει και ακούσει να μας εμψυχώνουν στην τριλογία του Τζάκσον. Σε αυτό το επεισόδιο ακούμε για πρώτη φορά, φυσικά από έναν νάνο (έχω ξαναπεί πως λατρεύω το πόσο σέβεται τους νάνους η σειρά), τον υιό Ντούριν, έναν πηγαίο λόγο προς τον λαό του, έναν λόγο που με έκανε να νιώσω ανατριχίλες. Η δε αναφορά στη νανική πίστη και αφοσίωση, μου έφερε στον νου το Σιλμαρίλιον και τη Νίρναεθ Αρνοέντιαντ, τη Μάχη των Ατέλειωτων Δακρύων (την πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας των ανθρώπων), όπου οι νάνοι του Μπέλεγκοστ έσωσαν την ανατολική στρατιά, κρατώντας το μέτωπο ενάντια στον δράκο Γκλάουρουνγκ (βοήθησαν και οι σιδερένιες μάσκες που φορούσαν, τον απόηχο των οποίων βλέπουμε στο Κάζαντ Ντουμ του Rings of Power, τόσο σε φρουρούς όσο και στα παιδιά του Ντούριν), με κόστος τη ζωή του βασιλιά τους, Άζαγκχαλ.

Doomed to die, ο τίτλος, επιστροφή στους στίχους του Δαχτυλιδιού (πιθανολογώ ότι τον στίχο του Ενός θα τον έχουμε στην επόμενη σεζόν), και παρά τα αρνητικά της πολιορκίας, ήταν ένα πολύ καλό επεισόδιο που στάζει θλίψη – για τον Κελεμπρίμπορ και την τραγική του μοίρα και το ότι δεν θα ξαναφτιάξει κάτι, για τα νεκρά ξωτικά (πάντα πονάω όταν πεθαίνει ένα πλάσμα με ατέλειωτο προσδόκιμο ζωής, είτε αυτό λέγεται Turritopsis dohrnii, είτε Χάλντιρ (παρότι δεν του συγχωρώ την παρουσία του στο Χελμς Ντιπ)), για τα κουρασμένα ορκ που όπως όλα δείχνουν θα επαναστατήσουν ενάντια στον Άνταρ μόνο και μόνο για να σκλαβωθούν από τον Σάουρον, για τον Ντούριν που δεν κατάφερε να βοηθήσει τον φίλο του.

Δύο, όμως, ήταν τα σημεία στα οποία πιάστηκε περισσότερο η καρδιά μου, αμφότερα σχετικά με τον Κελεμπρίμπορ, τον μεγάλο τραγικό ήρωα αυτής της σεζόν. Ένα όταν αντίκρισε την πραγματική κατάσταση του κατεστραμμένου μεταλλουργείου του, του ζωτικού του χώρου, των εργαλείων και των έργων των χεριών του. Το δεύτερο ήταν όταν αποφάσισε να κόψει τον αντίχειρά του για να ξεγλιστρήσει από τις χειροπέδες, όταν συνειδητοποίησα ότι ακόμη κι αν επιβίωνε της όλης κατάστασης (κάτι που ξέρουμε ότι δεν γίνεται), δεν θα μπορούσε να ξαναδουλέψει με τόση μαστοριά την τέχνη του.

Άλλα πράγματα που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα:

• Ένα από τα στοιχεία που οδηγούν τον Κελεμπρίμπορ να καταλάβει την ύπαρξη της νοητικής φυλακής, είναι ένα μικρό ποντίκι που ακολουθεί ακριβώς την ίδια πορεία ανά κάποιο χρονικό διάστημα. Η σύνδεση με τον Κελεμπρίμπορ που εργάζεται νυχθημερόν είναι προφανής, ενώ έρχεται στον νου και η αρχική γατίσια μορφή του Σάουρον στο legendarium, τότε που ακόμη λεγόταν Τεβίλντο.
• Όσον αφορά τη νοητική φυλακή, την παραμόρφωση της πραγματικότητας, δεν πρόκειται (όπως σωστά διαπίστωσε κάποιος στο reddit) για κάτι καινοφανές στο legendarium: πρώτος διδάξας υπήρξε ο Μόργκοθ που τροφοδοτούσε τον αιχμάλωτο Χούριν με διαστρεβλωμένες εικόνες των όσων συνέβαιναν στον κόσμο.

• Εδώ και λίγες βδομάδες, από το επεισόδιο 5 αν θυμάμαι καλά, κυκλοφορούσε στο ίντερνετ η φήμη πως η Μιρντάνια είναι η Κελεμπρίαν, η κόρη της Γκαλάντριελ και μέλλουσα γυναίκα του Έλροντ. Όσο κι αν θεωρούσα τη φήμη αυτή παράλογη, με έτρωγε, και για αυτό, λυπάμαι, αλλά χάρηκα πάρα πολύ όταν αυτή σκοτώθηκε σε αυτό το επεισόδιο, διαλύοντας έτσι κάθε σχετική υποψία.
  
  
  

• Με αφορμή την πολύ όμορφη συνάντηση της Γκαλάντριελ με τον Αρόντιρ, διαπίστωσα πως εκεί που πραγματικά απολαμβάνω την Γκαλάντριελ είναι όταν βρίσκεται με κάποιον πιο αδύναμο ή ιεραρχικά κατώτερό της: εκεί διακρίνεται κάτι από τη σοφία της μελλοντικής κυράς του Λόριεν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συζήτησή της με τον Τέο στην πρώτη σεζόν. Και είναι αλήθεια πως στον Άρχοντα η Γκαλάντριελ αλληλεπιδρά μόνο με χαρακτήρες που είναι σαφώς πιο αδύναμοι από την ίδια (πέρα από ελάχιστα στο τέλος της τριλογίας), οπότε δεν έχουμε πρακτικά καμιά ιδέα για το πώς είναι όταν βρίσκεται απέναντι σε κάποιον με εκτόπισμα παρόμοιο με το δικό της.
• ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ο Έλροντ συναντιέται με τον υιό Ντούριν σε αυτή τη σεζόν, έστω και για τόσο λίγο.
• Λύθηκε μια απορία μου από το περασμένο επεισόδιο: το μίθριλ που χρησιμοποίησε ο Κελεμπρίμπορ για την κατασκευή των 9 ήταν στην πραγματικότητα το μαύρο αίμα του Σάουρον. Τα δαχτυλίδια των ανθρώπων έχουν, λοιπόν, τη μεγαλύτερη σύνδεση με τον Σάουρον, μιας και τα εμπότισε με κάποια από την ουσία του, η οποία μάλιστα αντικατέστησε πλήρως (εν αντιθέσει με τα εφτά) το μίθριλ. Εδώ υπάρχει επίσης μια κάποια αναλογία με τον Μόργκοθ, ο οποίος έχει εμποτίσει ολόκληρο τον κόσμο της Άρντα με την επιρροή και το κακό του από την αυγή των ημερών, έτσι που ακόμη και μετά τη φυλάκισή του εκτός του κόσμου, η επιρροή του παραμένει και θα υφίσταται μέχρι το τέλος των ημερών.
• Στον διάλογό του με τον Έλροντ, ο Άνταρ αναφέρει το όνομα της Μέλιαν, της παραπρογιαγιάς του και υπεύθυνης για το Άινουρ αίμα που έχει τόσο ο ίδιος όσο και οι βασιλιάδες του Νούμενορ και αργότερα της Γκόντορ και Άρνορ. Με τη Μέλιαν πέρασε χρόνια και χρόνια η Γκαλάντριελ κατά την Πρώτη Εποχή.
• Στον λόγο του ο Ντούριν αποκαλεί τον Σάουρον «πετρόκαρδο» και κλέφτη των εφτά μεταλλουργικών μυστικών από τους προγόνους των νάνων. Δεν πρόκειται για κάποιο υπαρκτό γεγονός στο legendarium, αλλά θα ήθελα πολύ να δω ή να διαβάσω ένα έργο που να ασχολείται με αυτή την κλοπή.
• Βλέπουμε ταφικά έθιμα των ορκ, τα οποία καίνε τους νεκρούς τους (σαν τους παλιούς βάρβαρους βασιλιάδες, που λέει και ο Ντένεθορ), ενώ σύμφωνα με τον Άνταρ οι ψυχές τους επιστρέφουν στο σκοτάδι. Αυτό δείχνει ότι έχουν διαφορετική μεταθανάτια τύχη, τόσο από τα ξωτικά όσο και από τους ανθρώπους, επιβεβαιώνοντας την οντολογική απόσταση που πλέον έχουν από τα ξωτικά, από τα οποία κάποτε προήλθαν.
• Τα εννιά δαχτυλίδια, πολύ σωστά, δεν παθαίνουν κάτι από τη φωτιά. Ο Κελεμπρίμπορ προσπαθεί να τα καταστρέψει ρίχνοντάς τα στο καμίνι, μα αυτά, όπως και το Ένα, δεν παθαίνουν τίποτα, δεν πυρώνουν καν.
• Πόνεσε πάρα πολύ το ότι ο Ντούριν δεν μπόρεσε να στείλει (τουλάχιστον άμεσα) στρατό στο Ερέγκιον. Είναι σαφώς κατανοητό, βέβαια, ότι με έναν τρελό (και μαγικά ενδυναμωμένο) βασιλιά και ένα μυστηριώδες πανίσχυρο πλάσμα, δεν μπορεί να αφήσει ανυπεράσπιστη την πόλη του. Μένω όμως στο τρόπο μετάβασης της σκηνής από τον Ντούριν (που λαμβάνει τα νέα για την απασφάλιση του πατέρα του) στο Ερέγκιον: στη μετάβαση αυτή, καθώς ο Άναταρ κάνει fade in, ανοίγει τα μάτια σαν το μυαλό του να βρισκόταν κάπου μακριά, όπως όταν έκανε την ψευδαίσθηση στο προηγούμενο επεισόδιο. Αυτό μου δίνει την εντύπωση ότι με κάποιο τρόπο είναι μπλεγμένος άμεσα με όσα συμβαίνουν στο Κάζαντ Ντουμ – είτε έχοντας αναστατώσει περαιτέρω τον βασιλιά μέσω του δαχτυλιδιού, είτε χρησιμοποιώντας κάποια ψευδαίσθηση.
  
  
  

Άλλα πράγματα που δεν μου άρεσαν:

• Το φιλί του Έλροντ στη Γκαλάντριελ, που ήταν αναπάντεχο και αχρείαστο. Προφανώς δεν είχε κάτι το ερωτικό plot-wise (παρά τον τρόπο σκηνοθεσίας του), μιας και ο Έλροντ φαίνεται να δίνει στην Γκαλάντριελ την καρφίτσα με την οποία αυτή θα δραπετεύσει, ενώ αυτή τον κοιτάει με ένα εξαιρετικά έκπληκτο ύφος. Πιθανώς οι δημιουργοί ήθελαν να δημιουργήσουν στους θεατές κάτι από τα συναισθήματα που φαντάζομαι πως δημιούργησε στα ορκ, στον Άνταρ και στην ίδια την Γκαλάντριελ το φιλί; Δεν ξέρω, μα δεν μπορώ όμως να φανταστώ ότι δεν υπήρχε άλλος, λιγότερο edgy τρόπος για να περάσει στα κρυφά ένα μικρό αντικείμενο. Προφανώς μια άσχημη επιλογή που όμως στην τελική δεν είναι τόσο σημαντική και ξεπερνιέται εύκολα. Στο κάτω κάτω την μέλλουσα πεθερά του φίλησε, όχι τη μητέρα του.
• Το ότι στο τέλος τα ορκ πολεμάνε υπό το φως της μέρας χωρίς να επηρεάζονται φαινομενικά, από τον ήλιο.
• Τα ξωτικά-πολίτες που τρέχουν για ώρες πανικόβλητα πέρα δώθε μέσα στο Ερέγκιον, αντί να μπουν σε κάποιο υπόγειο ή άλλο καταφύγιο.