Rings of Power, Season 2, Episodes 1,2,3

Always after a defeat the shadow takes another shape and grows again. Αυτή είναι η πρώτη φράση που ακούγεται στην έναρξη της νέας σεζόν του Rings of Power (τα δύο χρόνια από την προηγούμενη πέρασαν ιδιαίτερα γρήγορα, έξι ακόμη μένουν για να ολοκληρωθεί) από τα χείλη του Σάουρον στην αρχή της Δεύτερης Εποχής, και προϊδεάζει για τις αλλαγές και τους μετασχηματισμούς που θα υποστεί η σκιά καθώς απλώνεται και επεκτείνεται στις θνητές εκτάσεις της Άρντα. Αφηγηματικά η σκιά στέκεται ως μία από τις δύο κεντρικές έννοιες – η δεύτερη είναι αυτή του δώρου και των αλυσίδων που αυτό μπορεί να φέρει, μια έννοια που δεν στέκεται μονάχα στην προφανή παρουσία του Άναταρ και των δώρων του, αλλά πλέκεται στις ιστορίες διάφορων χαρακτήρων (όπως ο Ισίλντουρ).

Υπάρχουν τρεις στιγμές υπερβατικής, σχεδόν θρησκευτικής φόρτισης και ποιότητας, σκηνές που θεωρώ ως ξεκάθαρες κορυφές: Η πρώτη είναι το κλείσιμο του πρώτου επεισοδίου, με τα ξωτικά να φοράνε τα Τρία δαχτυλίδια (με τη Νένυα να επιλέγει την Γκαλάντριελ) και να θεραπεύουν το ξεθώριασμα της φυλής τους. Η δεύτερη είναι το όραμα της Γκαλάντριελ κάπου στις αρχές του δευτέρου, όπου ακούμε την απαγγελία σχεδόν ολόκληρου (δεν ακούγεται ο στίχος για το Ένα) του ποιήματος του δαχτυλιδιού στη γλώσσα της Μόρντορ από τον Κελεμπρίμπορ, ο οποίος παγιδεύεται από τα κλαδιά που τον τρυπάνε σαν βέλη, αντικατοπτρίζοντας την κατάσταση στην οποία θα βρεθεί το σώμα του μετά θάνατον. Η τρίτη είναι τα Εισόδια του Άναταρ προς το τέλος του δεύτερου επεισοδίου: αποκαλυπτική σκηνή θεοφάνιας με, συν τοις άλλοις, αναφορά στη φλεγόμενη βάτο και στους παίδες εν καμίνω της Παλαιάς Διαθήκης.

Η έναρξη με το flashback στον Σάουρον της αρχής της Δεύτερης Εποχής ήταν απαραίτητη και πολύ καλοδεχούμενη μιας και ρίχνει φως σε κάποια σημεία της πλοκής που είχαν μείνει στο σκοτάδι από την περασμένη σεζόν. Η αναδρομή αυτή δεν είναι όμως άμεμπτη: η ευκολία με την οποία ο Σάουρον (ολόκληρος Μάια που η πανουργία είναι δεύτερη φύση του) πέφτει θύμα του Άνταρ και ενός κοπαδιού ορκ, θαρρώ πως ξενίζει. Έχω όμως την αίσθηση ότι το Rings of Power σε διάφορες σκηνές προσπαθεί να αποτυπώσει καταστάσεις όχι ρεαλιστικά, αλλά με θεατρικό και συμβολικό τρόπο, συμπυκνώνοντας γεγονότα με μεγάλη έκταση, απλοποιώντας και απογυμνώνοντας, σαν παραμύθι ή λαϊκή τέχνη, μέχρι να φτάσει στην ουσία – μια ουσία που επίσης δεν είναι απαραίτητα αντικειμενική, αλλά έχει να κάνει με την οπτική του χαρακτήρα που έχει βιώσει το γεγονός και το στοχάζεται.

Από εκεί και πέρα, η εμφάνισή του Σάουρον ως γητευτή με τις κόκκινες ρόμπες και τις σχεδόν αγιογραφικές χειρονομίες των δαχτύλων του δεξιού χεριού ήταν αρκούντως πειστική, η δε σφαγή του από τον Άνταρ και τα ορκ, θυμίζει ασφαλώς το τέλος του Καίσαρα αλλά και τη φρενιασμένη θυσία κάποιου ιερού βασιλιά ως τελετή ζωογόνησης του κόσμου – αν κι εδώ μιλάμε περισσότερο για μια σκιοδότηση της Μέσης Γης, το θεμελιακό στέριωμα πολλών δεινών που έρχονται. Το αίμα του που πέφτει στα έγκατα της γης, η φυγή και το κρύψιμο της ενδότερης ουσίας του, είναι αρκούντως Τολκινικά μοτίβα μιας και το κακό στο legendarium έχει την τάση να αναζητεί καταφύγιο στα σκοτεινά μέρη της γης – βλ. μπάλρογκ, Ουγκόλιαντ, κτλ. Δεν είμαι τόσο σίγουρος για τη σκωληκοειδή/Venom μορφή με την οποία επανέρχεται στη ζωή μετά από αιώνες (όπως μας πληροφορεί διακριτικά η δημιουργία ενός σταλαγμίτη), θα προτιμούσα κάτι πιο σκιερό και άυλο. Όπως θα ήθελα επίσης να δω λίγο παραπάνω σημεία μεταμέλειας, πριν κυλίσει ξανά στη μανία για έλεγχο και κυριαρχία. Η μόνη στιγμή που μου φάνηκε ότι έδειξε τέτοια ψήγματα ήταν στο πλοίο με τους πρόσφυγες, πριν την επίθεση του θαλάσσιου τέρατος. Ο Σάουρον γνωρίζει ότι σαλπάρουν προς το Βάλινορ και ίσως τότε για μια στιγμή σκέφτεται σοβαρά την παράδοσή του στους Βάλαρ. Όμως η επίθεση του πλάσματος ενεργοποιεί τα ένστικτα επιβίωσης αλλά και πεισμωμένης εκδίκησης – πιθανώς θεωρεί ότι με την επίθεση αυτή οι Βάλαρ τού αρνούνται την είσοδο στη χώρα τους και κατ’ επέκταση την όποια συγχώρεση (όπως άλλωστε λέει προηγουμένως και στα ορκ, δεν υπάρχει πιθανότητα χάριτος για αυτά), με αποτέλεσμα την επιστροφή του στις default ρυθμίσεις μοχθηρίας.

Η επιστροφή στη Μόρντορ όπου τον αφήσαμε στο τελείωμα της προηγούμενης σεζόν ήταν λίγο πιο υποτονική και διαδικαστική από ό,τι θα ήθελα, ειδικά με την ακόλουθη αστραπιαία επιστροφή στο Ερέγκιον. Μένοντας για λίγο στη Μόρντορ, να πω ότι η αλλαγή ηθοποιού του Άνταρ δεν με βρίσκει ιδιαίτερα ικανοποιημένο. Ο καινούργιος Sam Hazeldine δεν είναι άσχημος αλλά φέρει ελάχιστη από τη στωική τραγικότητα του Joseph Mawle, όντας εμφανισιακά και φωνητικά πιο μοχθηρός και τυπικά κακός. Να σημειώσω, επίσης, τη σκηνή που ο Σάουρον υποτάσσει με ξόρκι το βαργκ (όπως και την κατοπινή όπου ο Γουόλντρεγκ γίνεται βαργκοτροφή), όπου επιτέλους τον ακούμε να προφέρει τη Μαύρη Μιλιά.

Στην πρώτη σεζόν δεν είδα τον Κελεμπρίμπορ όσο θα ήθελα και χαίρομαι που τώρα λαμβάνει τον χρόνο που του αξίζει – φαίνεται ότι η σχέση του με τον Άναταρ βρίσκεται στον πυρήνα της σεζόν. Κρατάω την ευτυχία που τον πλημμυρίζει όταν μαθαίνει ότι τα δημιουργήματά του, τα Τρία Δαχτυλίδια, δούλεψαν, αλλά και την ευκολία με την οποία χειραγωγείται και δηλητηριάζεται από το πνευματικό φαρμάκι του Σάουρον. Απολαυστική και απόλυτα δικαιολογημένη η έκπληξή του όταν εκείνος του λέει ότι είναι απεσταλμένος των Βάλαρ – αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη φορά που έρχεται κάποιος από το Βάλινορ στη Μέση Γη, ως απεσταλμένος, τουλάχιστον μετά τον Πόλεμο της Οργής.

Εδώ να πω ότι από τους καινούργιους χαρακτήρες ξεχωρίζει ο Κίρνταν ο οποίος απεικονίζεται πολύ καλά (πέρα από το αχρείαστο και άξιο απορίας ξύρισμα με το κοχύλι)· έχει μια ήρεμη αύρα που ταιριάζει στο πλέον ηλικιωμένο και σοφό ξωτικό της Μέσης Γης, ενώ παίρνει και θέση για ένα καυτό και διαχρονικό ζήτημα, διαχωρίζοντας το καλλιτεχνικό έργο από τον δημιουργό του. Περιμένω αρκετά και από τον νάνο Νάρβι, η εμφάνιση του οποίου είναι πολλά υποσχόμενη αλλά μέχρι στιγμής τον βλέπουμε ελάχιστα.

Στο Νούμενορ έχουν κινηθεί ταχύτατες διαδικασίες για την ανάδειξη του Φαραζόν, με τον Ελέντιλ να παρακολουθεί εμβρόντητος την κόρη του να καλπάζει ολοταχώς για αρχιτεκτόνισσα του ναού των ανθρωποθυσιών του Σάουρον σε επόμενη σεζόν. Ο Ισίλντουρ από την άλλη βελτιώνεται σε σχέση με την κακομοιριά της προηγούμενης σεζόν (με τον Μπέρεκ να είναι φυσικά ο πραγματικός ήρωας) ενώ βάζει το λιθαράκι του στην έννοια του δώρου που προανέφερα, με τη διήγηση σχετικά με το πώς πέθανε η μητέρα του για να τον σώσει, κάτι που ακούει και ο προσφάτως χαροκαμένος Θέο (που καλπάζει ολοταχώς για ναζγκουλοποίηση). Σε αυτό το μέρος της διήγησης συνειδητοποίησα ότι συμπαθώ πολύ και τον Αρόντιρ, ενώ η Μπρόνγουεν από την άλλη δεν θα μου λείψει καθόλου. Με το κλείσιμο του τρίτου επεισοδίου λαμβάνουμε και υπόσχεση για παρουσία Εντ (λογικά και γυναικών Εντ) σε αυτή την πρωτοΓκόντορ.

Κάποιες γενικές παρατηρήσεις: Μετά τη διπλή παρακολούθηση των τριών πρώτων επεισοδίων φαίνεται πως υπάρχει βελτίωση όσον αφορά το βασικό αγκάθι: ο ρυθμός έχει ραφιναριστεί αισθητά (δίνεται πλέον μεγαλύτερο βάθος στην πλοκή, μιας και το world-building έχει ολοκληρωθεί σε μεγάλο βαθμό). Τα δύο πρώτα επεισόδια μού άρεσαν πολύ ως φυσική συνέχεια του τελευταίου επεισοδίου της πρώτης σεζόν, το τρίτο κάπως λιγότερο λόγω Νούμενορ (δεν ήμουν μέγας φίλος του νησιού στην πρώτη σεζόν, ούτε το λατρεύω ιδιαίτερα στα γραπτά του Τόλκιν). Η καρδιά της πλοκής βρίσκεται για άλλη μια φορά στον ευρύτερο χώρο του Ερίαντορ (από Λίντον μέχρι Κάζαντ Ντουμ) και αυτό φαίνεται όταν η δράση φεύγει προς τα υπόλοιπα μέρη όπου τείνω να περιμένω με ανυπομονησία την επιστροφή της στα μέρη των ξωτικών και των νάνων.

Την παράσταση κλέβει ο Charlie Vickers στον ρόλο του Σάουρον/Χάλμπραντ/Άναταρ, και από κοντά ακολουθεί ο Charles Edwards ως Κελεμπρίμπορ – οι σκηνές που μοιράζονται αυτοί οι δύο είναι απολαυστικές. Η Γκαλάντριελ φαίνεται να ωριμάζει έστω και με αργούς ρυθμούς, ο δε Γκιλ Γκάλαντ κάνει επίσης μικρά βήματα προς αποτίναξη του ασήκωτου μονολιθικού ύφους του – και το τραγούδι του κάτω από το δέντρο στο Λίντον είναι μαγικό. Μιας και λάτρευα τον Έλροντ της πρώτης σεζόν, εξεπλάγην με το δικαιολογημένο μεν, ελαφρώς αφόρητο δε ύφος καχυποψίας και δισταγμού όσον αφορά τα δαχτυλίδια και την Γκαλάντριελ. Αρνητική έκπληξη ένιωσα επίσης και με τον έτερο λατρεμένο, τον Stranger, που νομίζω λυγίζει μέχρι στιγμής κάτω από την επαναληψιμότητα της πλοκής του και τα άγαρμπα διαλογικά του μέρη. Να πω εδώ ότι ο εν λόγω χαρακτήρας στρώνεται όλο και περισσότερο για Γκάνταλφ, ειδικά με την αναφορά στο ραβδί που αναζητεί ως Γκαντ – το πρώτο συνθετικό του κοινού ονόματος του Μιθραντίρ.

Άλλα πράγματα που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα

• Το άλμα του Έλροντ στον καταρράκτη μού θύμισε αφενός τον Μάγκλορ, τον γιο του Φέανορ, που πήδηξε στη θάλασσα με το ένα Σίλμαριλ να του καψαλίζει το χέρι, αφετέρου τη Νίενορ, την αδερφή του Τούριν, που πήδηξε στο φαράγγι Cabed-en-Aras, αλλά και τη μητέρα του Έλροντ, την Έλγουινκ, που πήδηξε με το Σίλμαριλ στη θάλασσα για να ξεφύγει από τους γιους του Φέανορ.

• Το βάραθρο στις ακτές του Λίντον που αναφέρει ο Κίρνταν είναι ένας τρόπο τινά συνδυασμός του τρόπου που πέθαναν οι Μαέδρος και Μάγκλορ (ο πρώτος έπεσε σε ένα χάσμα μέσα στη γη κι ο δεύτερος στη θάλασσα, όπως προανέφερα).

• Ο Ρούμιλ (Rúmil) που αναφέρει ο Κίρνταν ως μέθυσο, είναι ο εφευρέτης του πρώτου ξωτικού αλφάβητου, του Sarati, προγόνου της γνωστής Tengwar. Ο Ντάερον (Daeron) που επίσης αναφέρει, ήταν ο μουσικός του Θίνγκολ, και αντίζηλος του Μπέρεν για τη Λούθιεν, ένα καθίκι ολκής για όσους θυμούνται από το Σιλμαρίλιον.

• Επίσης, το κύμα που εμποδίζει τον Κίρνταν να πετάξει τα δαχτυλίδια στη θάλασσα δείχνει δάκτυλο Βάλαρ (αν όχι Ιλούβαταρ), πιθανώς του Ούλμο ή της Ούινεν, μια παρέμβαση της μοίρας.

• Ενδιαφέρον έχει ο μύθος που διηγείται ο Άνταρ, σύμφωνα με τον οποίο 13 ξωτικά επιλέχθηκαν από τον Μόργκοθ και αλυσοδέθηκαν σε κάποια κορυφή, για να λυθούν από τον Σάουρον όταν ολοκληρώθηκε η μετατροπή τους σε (πρώτο-)ορκ.

• Ο τρόπος που η Πόπι πλησιάζει τους Νόρι και Stranger, με τη σκιά της να υπαινίσσεται για μια στιγμή ένα μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο ον, φέρνει στον νου τον Σαμ στον πύργο της Κίριθ Ούνγκολ, στην τρίτη ταινία, εκεί όπου τα ορκ πίστεψαν ότι πρόκειται για κάποιον ξωτικοάρχοντα.

• Η μόλυνση από την έκρηξη του Βουνού του χαμού απλώνεται μέχρι τα Βουνά της Καταχνιάς και ρίχνει σκοτάδι στο Κάζαντ Ντουμ, αλλά και σε άλλα μέρη της Μέσης Γης.

• Στην έναρξη του δεύτερου επεισοδίου βλέπουμε μια μεγαλοπρεπή είσοδο της Μόρια με δύο πελώρια αγάλματα εκατέρωθεν. Πιθανότατα πρόκειται για την ανατολική πύλη, μιας και η δυτική ήταν σαφώς πιο διακριτική (η Συντροφιά την έψαχνε για ώρα).

• Μπορεί η πλοκή στο Ρουν να είναι μέχρι στιγμής κάπως βαρετή, αλλά έχει ωραία easter eggs: τα ονόματα που προτείνει στον Stranger η Νόρι έχουν αντιστοιχίες σε χόμπιτ: ο Doderic ήταν ένα από τα χόμπιτ στο πάρτι του Μπίλμπο, ο Andwise ήταν θείος του Σαμ, με ικανότητα στην τέχνη των σχοινιών και των κόμπων, και ο Fredegar ο Χοντρούλης, ήταν μέλος της συνωμοσίας των Μέρι, Πίπιν και Σαμ.

• Επίσης, είναι πάντα απολαυστικό να βλέπεις πόσο μπόνους έχουν στο Stealth τα Χάρφουτς.

• Η πρώτη εμφάνιση του ιθίλντιν, παρότι σύντομη, είναι αρκούντως ξεχωριστή και μυσταγωγική.

• Το κρασί από την Πρώτη Εποχή ήταν μια συμπαθητική προσθήκη (αν και δεν ξέρω αν ήταν απαραίτητο το ατσούμπαλο σπάσιμό του).

• Αναπάντεχη αλλά εναρμονισμένη με το lore η εμφάνιση της νεαρής Σέλομπ.

• Το μωρό ορκ (για το οποίο είδα πολλές τσιρίδες) δικαιολογείται με βάση τα βιβλία· τόσο στο Σιλμαρίλιον όσο και στο Morgoth’s Ring από την Ιστορία της Μέσης Γης, αναφέρεται ξεκάθαρα ότι τα ορκ πολλαπλασιάζονταν με τον τρόπο των παιδιών του Ιλούβαταρ.

• Το hill troll Damrod έχει το όνομα ενός από τους rangers του Ιθίλιεν. Επίσης, προέρχεται από τα Έρεντ Μίθριν, τα Γκρίζα Βουνά, μια περιοχή πολύ βόρεια και απομακρυσμένη από τη Μόρντορ.

• Ο Νουμενόριος άρχοντας Belzagar είναι συνονόματος του Ar-Belzagar/Tar-Calmacil, του πρώτου βασιλιά του Νούμενορ που αποκλήθηκε (και) με το Αντουινικό του όνομα.
  
  

Δεν μου άρεσαν:

• Όπως και στην πρώτη σεζόν, η αίσθηση κονιορτοποίησης των αποστάσεων, ειδικά μεταξύ Ερέγκιον και Μόρντορ (βλ. τα πέρα δώθε του Χάλμπραντ).

• Η ξεροκέφαλη διαμάχη πατέρα και υιού Ντούριν θα μπορούσε να δοθεί κάπως λιγότερο άγαρμπα.

• Οι διάλογοι παραμένουν καλοί στο σύνολό τους, αλλά με αρκετά άγαρμπα σημεία.

• Δεν ξέρω τι ήθελαν να κάνουν με τον αετό στο τέλος του τρίτου επεισοδίου, αλλά μέχρι στιγμής η σκηνή βγαίνει τελείως λάθος.

• Δεν αντέχω τον βαθμό ευκολίας με τον οποίο χειραγωγείται ο λαός του Νούμενορ, οι πρόγονοι των Ντούνεντάιν.

• Η συμβολή του Άναταρ στην κατασκευή των Εφτά θα μπορούσε να είναι λίγο πιο οργανικά δοσμένη, όχι απλά το δίχως νόημα κράτημα του μίθριλ για λίγα δευτερόλεπτα.

• Εντός της σειράς η μουσική του McCreary είναι εξαιρετική, αλλά ακούγοντας μεμονωμένα το soundtrack δεν μπορώ να μην παρατηρήσω την έλλειψη καινούργιων θεμάτων – η συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών βασίζονται σε μοτίβα των προκατόχων τους. Κορυφαίες στιγμές το τραγούδι του Γκιλ Γκάλαντ και η δεύτερη εκτέλεση του Μπομπαντίλ (η πρώτη και πιο διαδεδομένη μου φαίνεται πολύ εκτός του πνεύματος του Μπομπαντίλ).