Όταν είχα πρωτοδιαβάσει τα τότε διαθέσιμα έργα του Τόλκιν (Χόμπιτ, Άρχοντας, Σιλμαρίλιον) έψαχνα να βρω ποιο θα είναι η επόμενη σειρά βιβλίων που θα κορέσει τη λαχτάρα μου για λογοτεχνία του φανταστικού και, διόλου αναπάντεχα, το βλέμμα μου έπεσε στα βιβλία του Έλρικ από τις εκδόσεις Αίολος, κάτι για το οποίο έφταιγε σε μεγάλο βαθμό και ο τρόπος που φιλοτέχνησε τον αλμπίνο αυτοκράτορα ο Chris Achilleos: μια επιβλητική χλομή μορφή με μαύρη πανοπλία και δρακοπερικεφαλαία. Οι ιστορίες του Έλρικ είχαν σαφώς διαφορετική υφή από την ηρωική αύρα του Τόλκιν, πιο ωμή και βίαια (ακόμη με στοιχειώνουν οι ωδικοί δούλοι στο Μελνιμπονέ, οι φωνητικές χορδές των οποίων έχουν υποστεί χειρουργική επέμβαση ώστε να βγάζουν μονάχα μια νότα) και ηθικά γκρίζα, κάτι που με ξένισε σε κάποιο βαθμό μιας και δεν είχα επαφή με το sword & sorcery είδος (πέρα από το αριστούργημα του Milius του 1982). Από την άλλη, η κοσμολογία του Μούρκοκ ήταν πιο κοντά σε αυτή του D&D, με το οποίο είχα ήδη έρθει σε επαφή, πολλές από τις περιπέτειες του χλομού πολεμιστή-μάγου θα μπορούσαν να έχουν συμβεί σε κάποιο τραπέζι παιχνιδιών ρόλων (άλλωστε ο Moorcock είναι ανάμεσα στους συγγραφείς που παρατίθενται στο Appendix N και υποθέτω ότι οι κοσμολογικές ιδέες του είχαν μεγάλο αντίκτυπο στη διαμόρφωση του D&Dικού multiverse), ενώ εδώ είναι που γεννήθηκε και το όνομα της Τάνελορν. Η φιλοσοφικές αναζητήσεις του Έλρικ ήταν κάτι επίσης πρωτόγνωρο, όπως και η ύπαρξη του Αιώνιου Προμάχου, μιας αθάνατης οντότητας με διάφορες εκφάνσεις ανά τους κόσμους (του δικού μας συμπεριλαμβανομένου).
Διάβασα αρκετές φορές τα τέσσερα από τα πέντε βιβλία του Έλρικ (το Κάστρο του Μαργαριταριού όχι τόσες, μιας και με απωθούσε η ονειρική του υφή), τα οποία έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, αλλά πήγαιναν πάνω από 20 χρόνια από την τελευταία μου επαφή μαζί τους με αποτέλεσμα να έχω πολύ συγκεχυμένες μνήμες από αυτά (πέρα από πολύ κομβικά γεγονότα, όπως το τελείωμα της Καταιγίδας). Μιας και βρήκα μια ωραία σκληρόδετη αγγλική έκδοση, είπα να επιστρέψω στα Νεαρά βασίλεια, συν τοις άλλοις για να διαβάσω Μούρκοκ για πρώτη φορά στο πρωτότυπο.
Τα τέσσερα βιβλία που απαρτίζουν τη συλλογή αντιστοιχούν στους 3 πρώτους τόμους της ελληνικής έκδοσης (Έλρικ του Μελνιμπονέ, Το Κάστρο του Μαργαριταριού, Ταξιδιώτης στις Θάλασσες της Μοίρας). Από αυτά, αρτιότερο σαν σύνολο μού φάνηκε το πρώτο βιβλίο, Elric of Melniboné, το οποίο εισάγει τον κόσμο και τον χαρακτήρα, και έχει μια στιβαρή πλοκή που δεν πλατιάζει σε κανένα σημείο.
Μυθιστόρημα είναι και το Fortress of the Pearl, το οποίο γράφτηκε 17 χρόνια μετά το πρώτο βιβλίο, κάτι που φαίνεται στη σαφώς πιο ώριμη γραφή του συγγραφέα, η οποία, τουλάχιστον στο πρώτο μέρος με μάγεψε. Όμως το δεύτερο (και μεγαλύτερο) μέρος επιβεβαίωσε τις μνήμες μου: πρόκειται για ένα ψυχεδελικό χάος που μου θυμίζει τους λόγους που αντιπαθώ τα ονειρικά έργα του Λάβκραφτ και του Κλαρκ Άστον Σμιθ: εδώ υπάρχει μια ακατάσχετη παρέλαση παράδοξων όντων γεγονότων με ελάχιστο ειρμό και καμία ευκαιρία για γείωση. Το τρίτο και τελευταίο μέρος της ιστορίας είναι εξαιρετικό μα δεν καταφέρνει να σώσει το σύνολο.
Τα άλλα δύο βιβλία (Sailor in the Seas of Fate και The Weird of the White Wolf) που στην ελληνική έκδοση ενώθηκαν στον τρίτο τόμο (αν δεν κάνω μεγάλο λάθος), είναι συλλογές εκτενών sword & sorcery διηγημάτων, με κάποια σκαμπανεβάσματα ποιότητας, αλλά με αναντίρρητα θετικό συνολικό πρόσημο. Σε αυτά εξηγούνται διάφορα πράγματα σχετικά με τη φύση του κόσμου του Έλρικ, βλέπουμε για πρώτη φορά κάποιες από τις άλλες εκφάνσεις του Αιώνιου Προμάχου, αρχίζει να διαφαίνεται ο ζόφος που θα καλύψει σαν ιστός τον Έλρικ, ενώ έχουμε και τις πρώτες πραγματικές τραγωδίες του Κύκλου του Χλομού Αυτοκράτορα.
Η γραφή του Μούρκοκ των ‘70s (ολόκληρου δηλαδή του βιβλίου πλην του Κάστρου του Μαργαριταριού) είναι απλή, δίχως εξάρσεις λυρισμού και επιτήδευσης, με ίσως λίγη περισσότερη λεπτομέρεια στις μάχες από ό,τι θα ήθελα. Η αλήθεια είναι πως τη θυμόμουν πιο ψυχεδελική, κάτι που τελικά ισχύει μονάχα για τις ιδέες και την εικονοπλασία του Μούρκοκ, και όχι με την πρόζα του που είναι αρκετά πεζή. Παρά τη (δικαιολογημένη) κατήφεια του, ο Έλρικ είναι ένας λατρεμένος χαρακτήρας (ιδίως τις σπάνιες φορές που είναι χαρούμενος) που θα ήθελα να φιλοσοφεί κάπως λιγότερο αλλά αρκεί να τραβήξει την Καταιγίδα και να αρχίσει να φωνάζει «Άριοχ! Αίμα και ψυχές για τον άρχοντά μου, τον Άριοχ!» για να του συγχωρέσω τα πάντα.