Ένα σημαντικό βιβλίο 1: Το Δωμάτιο Νούμερο 13 (Robert Swindells)

Το Δωμάτιο Νούμερο 13 (Ψυχογιός, 1993) του Robert Swindells είναι ιδιαίτερα σημαντικό βιβλίο για μένα καθώς σηματοδοτεί την πρώτη μου επαφή με τη λογοτεχνία αληθινού τρόμου, δηλαδή με λογοτεχνία στην οποία το σκοτεινό υπερφυσικό υπάρχει και βασιλεύει. Μέχρι τη στιγμή που το διάβασα πρώτη φορά, δηλαδή κάπου στα 10-12, η παιδική λογοτεχνία μυστηρίου που κατανάλωνα (Μυστικοί Εφτά και λογής λογής άλλα της Ένιντ Μπλάιτον, Τρεις Ντετέκτιβ, κτλ) μπορεί ενίοτε να προσέγγιζε το υπερφυσικό μα κάθε φορά τα έπαιρνε όλα πίσω στο τέλος του βιβλίου, αποκαλύπτοντας μια καθόλα ανθρώπινη πλεκτάνη. Άχτι το είχα να πετύχω βιβλίο όπου τα νυχτερινά φώτα στο κάστρο και οι τριγμοί του πατώματος ήταν όντως φασματικές εκφάνσεις και όχι αποτέλεσμα της ύπαρξης κάποιας σπείρας κακοποιών που ήθελαν να κρατήσουν τον κόσμο μακριά.

Ελθέτω Δωμάτιο Νούμερο 13, δανεισμένο πρώτη φορά από παιδική δημοτική βιβλιοθήκη. Εξωτερικά είχε το κλασικό φορμάτ του Ψυχογιού όσον αφορά την παιδική λογοτεχνία (σκληρό εξώφυλλο και μέγεθος περίπου Α5), ένα φορμάτ αρκετά επίσημο για παιδικό βιβλίο. Το όνομα του συγγραφέα δεν το είχα καταχωρίσει μιας και εκείνη την εποχή δεν έδινα σημασία στα ονόματα των δημιουργών: όπως η μυθολογία και τα παραμύθια, έτσι και η λογοτεχνία δεν είχε για μένα νόημα να έχει δημιουργό – ήταν απλά ιστορίες που ανέβλυσαν σε μορφή βιβλίου για να τις απολαύσω.

Η υπόθεση του βιβλίου απλή: η πρωταγωνίστρια πηγαίνει σχολική εκδρομή σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη. Στο ξενοδοχείο όπου μένουν υπάρχει μια πόρτα δωματίου δίχως αριθμό (ανάμεσα στο 12 και το 14) και πίσω της μια αποθήκη. Τα μεσάνυχτα, όμως, η πόρτα αυτή αποκτά το νούμερο 13 και μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Καθώς περνάνε οι μέρες κάποια από τα παιδιά αδυνατίζουν, χλωμιάζουν, εμφανίζουν σημάδια στον λαιμό, ενώ η ηρωίδα βασανίζεται από εφιάλτες.

Το Δωμάτιο Νούμερο 13 ήταν το πρώτο βιβλίο που ο βρυκόλακας ήταν όντως Βρυκόλακας και όχι κάποιος άνθρωπος-δολοφόνος, το πρώτο όπου ο αριθμός 13 εμφανίζονταν μαγικά και μυστηριακά στην πόρτα μιας αποθήκης ξενοδοχείου το βράδυ, και δεν πήγαινε κάποιος άνθρωπος να τον καρφώσει εκεί κάθε μεσάνυχτα. Το πρώτο όπου τα προφητικά όνειρα της πρωταγωνίστριας ήταν όντως προφητικά και δεν κατέληξαν να εξηγηθούν με κάποιο φυσικό τρόπο, το πρώτο όπου το κεφάλαιο 13 ήταν κενό (δυο λευκές σελίδες), γιατί φυσικά και έπρεπε να είναι κενό εκτός κι αν το διάβαζες μετά τα μεσάνυχτα. Το Δωμάτιο Νούμερο 13 ήταν ο λόγος (μετά από 6-7-8 αναγνώσεις του) που είδα στον ύπνο μου σε δυο διαδοχικές νύχτες μια εποποιία με βαμπίρ σε Καρδίτσα και Μεσενικόλα, η οποία στο όνειρο κατέληξε σε αναμέτρησή μου με εκατοντάδες βαμπίρ εντός του κολυμβητηρίου Καρδίτσας (ευλόγησα το νερό κι έγινε αγιασμός και κάηκαν όλα), και στο ξύπνιο κατέληξε στην πρώτη απόπειρα λογοτεχνικού γραψίματος για μένα (τα χειρόγραφα ακόμη υπάρχουν ~60-70 σελίδες το μέρος αυτό).

Παρόλο λοιπόν που λίγο αργότερα βρήκα τις Ανατριχίλες και τον R.L. Stine και ήταν σαν να βρίσκω τον Παράδεισο, και ακόμη πιο μετά ήρθε ο Λάβκραφτ και ο Πόε, το Δωμάτιο Νούμερο 13 είναι τρομερού ειδικού βάρους, και λαμβάνει άξια μια θέση στα 10-15 πιο σημαντικά για μένα βιβλία.