Thorns λοιπόν. Trøndertun demo του 1992, πρώτη μη-κυκλοφορία (χέρι με χέρι μοιράστηκε η κασέτα, ούτε λόγος για εξώφυλλο) της μπάντας του Snorre με απαρτία οργάνων (ναι, έχει και φωνητικά – του ιδίου). Το Grymyrk του προηγούμενου έτους είχε φυτέψει το βασικό σπόρο αυτού που πλέον αποκαλούμε μαυρομεταλλικό riffing στα αυτιά των εκλεκτών, με μόνους οδηγούς την κιθάρα και το μπάσο. Δεν άργησε να ανθίσει ο μαύρος λωτός, η νορβηγική σκηνή βιαζόταν να αποτινάξει από πάνω της το κουκούλι της επιφανειακής συσχέτισης με τα άλλα είδη του ακραίου μέταλ, να μετουσιωθεί σε αυτό που έγινε το πιο “σοβαρό” (με την έννοια του joyless) παρακλάδι του ήχου για εκείνη τη δεκαετία. Όχι τυχαία, ο Fenriz αναφέρει πως ο Snorre μαζί με τον Euronymous και τον Varg ήταν οι υπεύθυνοι για το σμίλευμα του πρωτόλειου bathory-ικού κιθαριστικού παιξίματος στην αυστηρή φαντασμαγορία της Σκηνής. Δεν ξεχνάμε άλλωστε πως οι ιδέες του De Mysteriis ανήκουν και στον Snorre.
Trøndertun είναι το όνομα του μουσικού κολεγίου, στο οποίο ηχογραφήθηκε το εν λόγω demo, το οποίο περιέχει 2 κομμάτια, το γνωστό Ærie Descent και το Funeral Marches to the Grave. Κάτι παραπάνω από 10 λεπτά, που ήταν αρκετά για να δείξουν που θα μπορούσε να φτάσει αυτή η μπάντα αν έβγαζε full length εκείνη την εποχή. Ήχος πηχτός, με εμφανείς τις μπασογραμμές, σε αντιδιαστολή με τη νεογέννητη τότε άποψη που ήθελε το μαύρο μέταλλο σκελετωμένο και σνομπ προς την παρουσία του τετράχορδου όργανου.
Οι slow προς mid tempo βασικές ταχύτητες του Ærie Descent, γκαστρωμένες με την προαναφερθείσα λασπουριά στον ήχο, προσεγγίζουν εικαστικά τη βαριά ομίχλη που κινείται ανάμεσα στους τάφους κάτω από το φεγγαρόφως (The moon rose, was crimson in color). Τα φωνητικά του Snorre, ελάχιστα γρυλίσματα ενός ιερουργού που οδεύει προς την αποκάλυψη του Μυστηρίου (Oh lord I kneel in front of secret council απαγγέλλει με κατανυκτική φωνή στο μέσο περίπου του κομματιού), αναμοχλεύουν το βλάσφημο ηχητικό τοπίο. Οι κιθάρες έρπουν σε κάποιες από τις τελειότερες πορείες που έχουν χαραχθεί από καταβολής του Είδους, πρωτοστατώντας στη δημιουργία της ατμόσφαιρας, ενώ δε διστάζουν να ανεβάσουν ταχύτητες πριν το ανυπέρβλητο kingdom…Lost! προς το τέλος.
Το Funeral Marches to the Grave ξεκινά με σκέρτσα που θυμίζουν death-metal-era Darkthrone, πριν σοβαρευτεί ριφολογικά για την κατάβαση στο άδυτο του φέρετρου. Ανεβασμένες σε σχέση με το Ærie ταχύτητες, που εναλλάσσονται με αργόσυρτα (όσον αφορά το ρυθμικό και φωνητικό σκέλος, η κιθάρα οργιάζει εμπροσθίως) σημεία. Η φωνή, σαφώς πιο αβυσσαλέα εδώ, κοντράρεται με τα έγχορδα, σε σημείο να αναρωτιέται ο ακροατής: ποιο όργανο εν τέλει κατέχει τον κυρίως αφηγηματικό ρόλο; Λύτρωση δεν υπάρχει, μόνο ένα ερημικό ηχοτοπίο που επανέρχεται, και καταλήγει στην εφιαλτική άρνηση κορύφωσης.
Οι Thorns μετά από το Trøndertun έκαναν 10 χρόνια να κυκλοφορήσουν κάτι καινούριο, λόγω γνωστών ιστοριών και τραβηγμάτων του Snorre με τη δικαιοσύνη. Όταν εν τέλει κυκλοφόρησε ο ομώνυμος δίσκος του 2001 έκλεισε κάθε στόμα που τόλμησε να αμφιβάλλει, παρουσιάζοντας ένα μνημείο δεκαετίας, το οποίο ακόμη και τώρα, 12 χρόνια μετά, δεν έχει αξιοποιηθεί ουσιαστικά από τη σκηνή. Ο δίσκος αυτός ελάχιστες ομοιότητες έχει με τα early 90’s μονοπάτια που βάδιζαν την εποχή των demo τους. Και μένουμε με την απορία του πως θα ηχούσε ένα ολοκληρωμένο τους άλμπουμ κάπου εκεί το 1993-4.