Πρώτη δημοσίευση στο SKRA-Punk.
Γιατί εννιά και όχι δέκα; Εύλογη απορία. Το έκανα για να αποφύγω κάποιες δύσκολες επιλογές εκεί στη δέκατη θέση. Αντί αυτού λοιπόν, βάζω ως μπόνους τα 2 καλύτερα κατ’ εμέ άλμπουμ της ελληνικής post punk σκηνής. Παρερχόμενος τη μικρή αντισυμβατικότητα του αριθμού, εδώ έχουμε τα 9+2 άλμπουμ που θεωρώ ότι βρίσκονται στην κορυφή του συγκεκριμένου ιδιώματος(post punk, gothic rock, deathrock). Αριστουργήματα όλα με τον ένα ή άλλο τρόπο, και από συνειδητή επιλογή έμεινα σε δίσκους που κυκλοφόρησαν μέχρι και τα 80’s. Υπ’ όψιν, η λίστα αφορά μόνο δίσκους, δεν κατατάσσει τα συγκροτήματα όσον αφορά τη συνολική τους πορεία(στην οποία περίπτωση για παράδειγμα οι Bauhaus θα ήταν ξερά στην πρώτη θέση). Δίχως χρονοτριβή, ιδού η λίστα:
9. The Sound – From the Lion’s Mouth
Οι Sound ήταν από τις μπάντες των οποίων τα κομμάτια τα ήξερα πολύ πριν μάθω ποιοι τα παίζουν. Θεοχιτάκια για να στενάζουν τα dancefloors, εξαίρετη διαχείριση της μελωδίας ως δραματικό μέσο, κι ένα New Dark Age να ισοπεδώνει με την αντιπαράθεση συρσίματος και ντίσκο ξεσπασμάτων. Μαζί με το New Stone Age των OMD και το Creeping των South of no North κλείνει ένα υποκειμενικό τρίγωνο της απαλεψιάς. Πλασάκι το ότι ο πίνακας του εξωφύλλου υπάρχει στο booklet του “Covenant” των Morbid Angel(Christians to the Lions).
8. Joy Division – Unknown Pleasures
Είναι χαμηλά, ναι. Επίσης πολύ σκέψη όσον αφορά το δίλημμα: αυτό ή το Closer; Εν τέλει αυτό επειδή ήταν το πρώτο που άκουσα. Επειδή όταν το άκουσα πρώτη φορά είπα “τι μαλακίες είναι αυτές;” και το ξέγραψα. Επειδή μετά το πέτυχα σε μια λίστα της White Wolf που περιείχε προτεινόμενη μουσική για Vampire the Masquerade sessions, και λέω δε γαμιέται, 5.90 έκανε μόνο από τα Metropolis. Επειδή έχει το Disorder και το She’s lost control. Επειδή όμως έχει και αντιχιτάκια σαν το Day of the Lords. Το οποίο αποπνέει την σκατόψυχη μοναξιά που ρέει μέσα στο δίσκο, αλλά συνάμα είναι τόσο διαολεμένα επιβλητικό. Ο μινιμαλισμός σε όλο του το μεγαλείο.
7. Sisters of Mercy – First and last and always
Sisters λοιπόν. Ποτέ δεν τους θεώρησα αμιγώς γκόθικ, προς τέρψη του Andrew. Πάντα ήταν λίγο πιο φαντεζί και φανφαρώδεις και wannabe(όχι οι ίδιοι, αλλά η εικόνα που έχουν σχηματίσει για αυτούς οι fans και μη) από αυτό που νοούσα ως πραγματική σκοτεινή μουσική. Αλλά: το πρώτο άλμπουμ τους, είτε το θέλουμε είτε όχι έβαλε τεράστιο βράχο στο darkwave οικοδόμημα. Μπορεί το Floodland να είναι αρτιότερος και πιο ενδιαφέρων δίσκος, έξω από στεγανά. Όμως εδώ είναι που σχηματίστηκε ο κατεξοχήν ήχος του κλαμπ. Δηλαδή, για όνομα του ακατονόμαστου, έχει Black planet μέσα, και Nine while nine και No time to cry. Έχει επίσης και το Τ-Ε-Ρ-Α-Σ-Τ-Ι-Ο Some kind of stranger το οποίο θα φιγουράρει αιώνια στις λίστες με τα αγαπημένα κομμάτια, σε δυσθεώρητη θέση. Είναι το mainstream album που θα ήθελε να αποποιηθεί ταμπέλες αλλά είναι αιώνια δέσμιο στις προτιμήσεις μας.
6. The Jesus and Mary Chain – Psychocandy
Γιατί συνέχισαν με τον πιο απαράδεκτο τρόπο αυτά που είπε η Banana των Velvet Underground, γιατί γύρισαν την πλάτη(αρχικά και κυριολεκτικά) στη λαοθάλασσα, για την αναγωγή του θορύβου σε μνημείο προσκυνήματος, για την λυρικότητα του ορυχείου που μπολιάζουν στη μουσική τους. Ένα τοστ που δε ντράπηκε να πασαλειφθεί με τα βουτηρένια περιττώματα ενός νεοαποκαλυπτικού καμβά. Τόση ψυχή δε χωράει σε λέξεις. Γλύψε τη Cindy και πάτα repeat.
5. Alien Sex Fiend – Who’s been sleeping in my brain
Προσωπική αδυναμία, το soundtrack του Blade Runner, του Νευρομάντη, της cyberpunk σχολής γενικότερα. Batcave εμφύτευμα, ενώ το Transmetropolitan ετοιμάζει καινούρια καρέ. Ακόμη δεν τους έχουμε πολυκαταλάβει, δε γαμιέται, η καμπάνα του μπαρ μας οδηγεί. Εδώ έχουμε ιδιοφυές προοδευτικό post punk(αν και δεν κλείνεται σε ταμπέλες ο δίσκος), με σκουπιδιασμένη sci-fi ανάσα. Μη τυπικές δομές τραγουδιών, η καταπληκτικά ειρωνική χροιά του Nik, μια εποικοδομητική υιοθέτηση αυτών που είπαν οι Birthday Party. Το Wish I Woz a Dog είναι υπερκομματάρα που ξεσηκώνει κάθε DJ list παρά το μέγεθός του, τσακίζει με την πανέξυπνη ορμητικότητά του.
4. Bauhaus – Mask
Οριακή κορυφή όσον αφορά τη δισκογραφία τους, από τα πιο βαριά βιντεοκλιπάκια στο ομώνυμο (είναι black metal στην ουσία του), ο ορισμός του σκοταδιού, χορέψτε ανέμελα ενώ σας ρουφάει το μεδούλι μέσα από το μουσαμά. Οι Bauhaus είναι εξαιρετικά δύσκολο συγκρότημα όσον αφορά την επιλογή δίσκου, έχουν 4 αριστουργήματα. Όμως αυτός ο κωλόδισκος ξέρει πώς να σε αποπροσανατολίζει και να σε κάνει να χαίρεσαι(Passion of lovers και Kick in the eye) ενώ σου τρώει τα σωθικά. Το Of lillies and remains πάντα μου θύμιζε το μπάσταρδο τέκνο της Enid Blyton με το Stephen King, ενώ το Hollow hills χτυπάει Neil Gaiman χορδές. Plastic, c’est chic, για μια κομψότητα ζούμε, Mask και ξανά Mask, το οποίο αναβοσβήνει σα βηματοδότης σε αρχή και τέλος.
3. Fields of the Nephilim – The Nephilim
Φτάσαμε τριάδα. Οι Nephilim είναι τεράστιο συγκρότημα. Έχουν ένα Dawnrazor το οποίο είναι ανάγνωσμα για τις σιντοθήκες των dj’s, έχουν ένα Elizium παρακαταθήκη σε οτιδήποτε πάει να ακουστεί ως occult-κάτι(των Current 93 και των Coil εξαιρουμένων). Έχει(ο McCoy) το τεράστιο Zoon, έστω κι αν δεν κυκλοφόρησε με το όνομα των Fields. Πάνω απ’ όλα όμως έχουν το ομώνυμο lp τους, έναν goth(όσο κι αν με χαλάει ο όρος) ογκόλιθο, που πάντα θα στιγματίζεται από την καπελαδούρα του McCoy, από τη δημιουργική σπίθα του πατέρα Ένωχ, από το βιντεοκλίπ του Moonchild (που δυστυχώς έρχεται δεύτερο στα ομώνυμα έπη), από το Last exit for the lost, που είναι ο παιάνας του Crowley στην τελική.
2. Christian Death – Only theatre of pain
“Όταν οι Celtic Frost το γυρίσανε.” “Η σατανίλα που δεν τόλμησε να εκφράσει κανένας Cronos, μήτε ο King Diamond.” “Το αναποδοσταύρι που πλασάρεται με πλισέ γιακά.” Εδώ μιλάμε για τους πραγματικούς Christian Death(Valor φάε τα σκατά μας), για τον τεράστιο Rozz Williams στα καλύτερά του. Τέτοιο πράγμα δεν έχει ξανακουστεί. Εναρκτήρια καμπάνα(που σύμφωνα με τον Fenriz -αν θυμάμαι καλά- είναι γκαντεμιά όταν τη βάζεις στον πρώτο ή δεύτερο δίσκο) και φύγαμε σε ένα λαβύρινθο υψίσυχνων ριφ, ντέκαντεντ μελαγχολικών φωνητικών, και πορφυρής σαν κουρτίνα στοιχειωμένου σπιτιού ατμόσφαιρας. Χορευτική horror μουσική perchance; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως μόνο αυτός ο δίσκος αξίζει τον χαρακτηρισμό deathrock. Κανείς άλλος. Συνοδευτικά μπαίνει το live του 93 στο L.A., το οποίο είχα αγοράσει κάποτε σε βιντεοκασέτα, και στο οποίο φαίνεται πόσο μορφάρα ήταν ο αείμνηστος Rozz. Αν θυμάμαι καλά παίζουν όλο το “Theatre”, οπότε είμαστε εντός θέματος. (P.S. Ο θεούλης κάνει ένα ημιτελές στριπτίζ κατά τη διάρκεια των κομματιών, και φιλάει και κάτι κοπελίτσες του κοινού κάπου προς το τέλος, ροκσταριλίκια λέμε).
1. Cure – Pornography
Όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ της λίστας είναι εξαιρετικά στο είδος τους. Μέχρι εκεί όμως, δεν ξεπερνάν το genre. Το Pornography από την άλλη είναι μουσικό μνημείο που θα πρέπει να διδάσκεται υποχρεωτικά ως σπουδή στον σκοτεινό ψυχισμό. Κονιορτοποιεί τα στεγανά του gothic(ποιο gothic δηλαδή, τέλος πάντων) και βαδίζει μόνο του στις θάλασσες της σχιζοφρένειας. Μακράν το πιο μαύρο άλμπουμ της εννεάδας(sic), από τα πιο μαύρα στην ιστορία της μουσικής γενικότερα. Οι Cure αν είχαν βγάλει μόνο αυτό θα κατείχαν δικαιωματικά το θρόνο του Σκότους. Έχουν αξιοπρεπείς δισκογραφικές στιγμές, πριν και μετά από αυτό. Όμως σε 100 χρόνια από τώρα η Πορνογραφία θα είναι που θα μνημονεύεται.
+2 Bonus από Ελληνική Σκηνή:
ANTI… – Split με Κοινωνικά Απόβλητα
Δε θα σταθώ καθόλου εδώ στην πλευρά των Κοινωνικών Αποβλήτων, είναι μια οκέι πανκ μπάντα αλλά ως εκεί. Η πλευρά όμως των ΑΝΤΙ… (η οποία παρεμπιπτόντως είναι η μόνη τους φυσιολογική κυκλοφορία εκτός των demo) είναι μια ανεξίτηλη στάμπα στην ελληνική και όχι μόνο μουσική σκηνή. Λυσσασμένο electropunk με φουλ synth κιθάρες, αδιανόητα καλές μελωδικές γραμμές στα πλήκτρα, αρχοντικό μπάσο, και μια φωνή που φτύνει στίχους-διαμάντια. Πραγματικά οι στίχοι τους είναι υπόδειγμα κοινωνικοπολιτικής κριτικής. Μια προσεκτική αυτιά στον Εκπαιδευτικό Παροξυσμό επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Τεράστια μπάντα που δυστυχώς δε δισκογράφησε περισσότερο.
South of no North – Fell Frozen
Οι South of no North είχαν την ατυχία να γεννηθούν στην Ελλάδα. Αν αυτό το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει τα άλμπουμ του στο εξωτερικό τώρα θα μνημονεύονταν παγκοσμίως πλάι σε Bauhaus, The Sound, Sad Lovers and Giants. Τόσο καλοί ήταν. Αρτιοπαιγμένο post punk με σκοτεινές προεκτάσεις, επιβλητικά αισθαντικά φωνητικά(η προφορά είναι λίγο “ελληνική” αλλά δεν ενοχλεί καθόλου), και τραγούδια που είναι θαμώνες στις προτιμήσεις των DJ. Συνθετικά τα παλικάρια το είχαν στον υπέρμετρο βαθμό. Ακούστε για παράδειγμα το ομώνυμο έπος από το Fell Frozen, το οποίο μαζί με το Creeping και το Annabel Lee είναι οι ναυαρχίδες του δίσκου.