13. Shadows over Riva(1997, Attic Entertainment)
Με αυτό το παιχνίδι έχω ψύχωση από το 1998(αν θυμάμαι καλά) που είχα διαβάσει το review του Τσουρινάκη και είχα σκάσει να το βρω. Δεν τα κατάφερα τότε(επαρχία γαρ) και στη θέση του είχα πάρει ένα παιχνίδι που είναι αρκετά πιο πάνω στη λίστα. Ουδέν κακό αμιγές καλού λοιπόν. Αλλά πραγματικά το Shadows over Riva με είχε στοιχειώσει μέχρι πριν λίγα χρόνια, που μετά από πολύ ιντερνετικό ψάξιμο κατάφερα να βρω ένα τόρεντ με το παιχνίδι. Μετά έμαθα και το dosbox για να το παίξω, αλλά τζίφος. Εν τέλει τσίμπησα τη gog έκδοση και όλα καλά, manuals και δε συμμαζεύεται. Και τι manual! 70σέλιδο και τιγκαρισμένο με πληροφορίες, απαραίτητο αν θες να παίξεις σοβαρά το παιχνίδι.
Tο τρίτο Realms of Arcania αποδείχτηκε σχεδόν αντάξιο των προσδοκιών μου. Λαοθάλασσα από φυλές, στατιστικά, κλάσεις, και γενικά customisation (ακόμη και φοβίες έχει). Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο artwork στα πορτρέτα των NPC’s. Πραγματικά, δε λέγεται το πόσο ωραία είναι. Πήγαινα σε κάθε μα κάθε σπίτι μόνο και μόνο για να χαζεύω τα μούτρα τους. Ότι καλύτερο έχω δει σε pc game σε αυτόν τον τομέα. Διάολε, έτσι πρέπει να γίνεται η truefantasy τέχνη. Κατά τ’ άλλα το παιχνίδι έχει τεράστιο βάθος, είναι πολύπλοκο μέχρι (για κάποιους) αηδίας (βάζεις σκοπιές, ψάχνεις βότανα, νερό, φαγητά ετσέτερα), οι μάχες είναι κλασσικό turn based όπως αρμόζει σε true old school rpg. Πολύ ωραίο story, ένα διαμαντάκι, όπως υποψιάζομαι ότι είναι και τα 2 προηγούμενα. Όποιος έχει χρόνο και υπομονή ας το δοκιμάσει ανεπιφύλακτα.
14. Knights of the Old Republic 1,2(2003, Bioware/2005, Obsidian)
Τα κατά κόσμο KOTOR είναι τα καλύτερα παιχνίδια Star Wars που έχουν βγει. Μακράν. Κι ας τα έχω παίξει μόνο μία φορά έκαστο. Κι ας μη θυμάμαι πολλά πράγματα. Κι ας έχω δει και το mmo The Old Republic. Δε θα πω πολλά εδώ, Bioware κλασσικά εγγύηση, 4000 χρόνια πριν την Αυτοκρατορία των ταινιών, Sith Empire και Old Republic, φτιάχνεις ότι θέλεις(είναι βασισμένο στους κανόνες του d20 Star Wars της Wizards of the Coast), light/dark side επιλογές και ανάπτυξη χαρακτήρα, πάμπολλες τοποθεσίες, είναι γαμάτο παιχνίδι. Το ότι έχω τόσο λίγα να πω για ένα τόσο γαμάτο παιχνίδι πάει να πει ότι το βάζω πρώτο στη λίστα των παιχνιδιών που θα ξαναπαίξω άμεσα.
15. Gothic 1(2001, Piranha Bytes)
Θα πω την αμαρτία μου. Το Gothic ήταν το πρώτο αντιγραμμένο παιχνίδι που πήρα. Μέχρι τότε ήμουν ιδεαλιστής όσον αφορά το συγκεκριμένο τομέα και ούτε για αστείο δεν έπαιρνα μη γνήσιο. Έλα όμως που δεν μπορούσα να το βρω εκείνη την εποχή(2002 νομίζω) πουθενά. Σε μια περιήγηση λοιπόν στη Στουρνάρη και πέριξ πέφτω πάνω σε ένα μαγαζί που είχε στη βιτρίνα πολλά πολλά κουτιά pc games – και το Gothic μεταξύ αυτών. Η σκόνη έπρεπε να με υποψιάσει αλλά η αθωότητα ξεχείλιζε. Μπαίνω και ζητάω το Gothic, μου λέει η τύπισσα 15 ευρώ, έκπληκτος λέω ναι, μου λέει να περιμένω λίγο, κι αν θέλω να χαζέψω κάτι ντοσιέ με παιχνίδια μέσα. Μετά από κάποια ώρα ανεβαίνει κάποιος από το υπόγειο και μου δίνει 2 cd σε χάρτινη άσπρη θήκη, με αυτοκόλλητα Gothic CD1 & CD2. Κάτι έσπασε μέσα μου, γκρρρρ.
Τέλος πάντων. Το Gothic ήταν πάρα πολύ καλό για την εποχή του και όχι μόνο. Βέβαια αυτό που μου έχει μείνει πάνω απ’ όλα είναι οι τερατώδεις loading times. Όποιος το έχει παίξει εκείνη την εποχή λέει το ίδιο πράγμα: έβαζες να φορτώνει το save σου και μετά πήγαινες να δεις τηλεόραση, να φτιάξεις καφέ, τουαλέτα για άραγμα, κτλ. Φοβόσουν να πεθάνεις λόγω αυτού. Πέθαινες όμως, και μάλιστα συχνά, ιδίως στην αρχή, μέχρι να πάρεις το κολάι στο σύστημα μάχης του. Το οποίο ήταν πρωτότυπο, action oriented αρκετά, αλλά σου άφηνε την εντύπωση ότι πετύχαινες πράγματα, όχι πίου-πίου δίχως νόημα. Πολύ καλή καινοτομία.
Το Gothic είχε ένα μεγάλο κόσμο(ο οποίος μεγάλωσε κι άλλο στα επόμενα της σειράς), που δε συγχωρούσε τις ανέμελες εξερευνήσεις(μόλις έφτασα στον πρώτο μεγάλο οικισμό είδα δάσος από πίσω και είπα να πάω να χαζέψω – οι ράπτορες με έκαναν με τα κρεμμυδάκια κι εγώ κέρδισα 5 λεπτά αναμονής στη loading screen – δε με χάλασε). Το story δεν ήταν κάτι το τρομερό, είχε κάποια πρωτόλεια πολιτική ίντριγκα αλλά όχι κάτι τρομερό. Όμως σε αυτό το παιχνίδι το θέμα δεν ήταν το story αλλά το gameplay, όπου το Gothic έλαμπε. Χαιρόσουν να πολεμάς πραγματικά, χαιρόσουν να πηδάς και να ρολάρεις(όταν έπαιρνες το ability), χαιρόσουν να εξερευνάς από κάποιο σημείο και μετά όπου η survivability σου ανέβαινε. Πάντα έχω να λέω το πώς μπήκα σε μια αυλή ενός κάστρου όπου κανονικά ήθελε spell για να το κάνεις. Έλα όμως που εγώ με μαγεία δεν είχα ασχοληθεί. Και πήρα τα βουνά από πολύ μακριά, βγήκα εκτός χάρτη προχωρώντας πάνω στη βουνοκορφή, και μετά από πολύ περπάτημα έπεσα μέσα όπου και μου έβγαλε βιντεάκι που με έδειχνε να κάνω το επίμαχο ξόρκι. Bug, ξε-bug, μου άρεσε αυτό το αθώο exploit.
Τα επόμενα δύο Gothic τα έπαιξα πολύ λιγότερο, παρόλο που ήταν αντικειμενικά καλύτερα. Είχαν πλακώσει πολλά άλλα και δεν πήραν το χρόνο που τους άξιζε. Το πρώτο όμως της σειράς παραμένει μέχρι σήμερα ένα πολύ αγαπημένο παιχνίδι. Λατρεία.
16. Neverwinter Nights 1&2(2002, Bioware/2006, Obsidian)
Εδώ έχουμε θέμα. Πρώτη είσοδος της Bioware στη λίστα(Bioware όσον αφορά το NWN1) και θα ακολουθήσουν κάποιες ακόμη. Πρώτη είσοδος επίσης για d&d based παιχνίδια.
Πάμε από την αρχή. Μέχρι τότε είχα παίξει τα 2 Baldur’s Gate και το (μέτριο για μένα, λόγω action μπουκώματος) Icewind Dale. Δισδιάστατα πράγματα δηλαδή, επί της ουσίας. Κάπου είχε πάρει το μάτι μου το NWN 1 λοιπόν. Τρισδιάστατη πλέον μηχανή, η κάμερα κουνιέται, άλλη φάση τα γραφικά, κτλ.. Ήμουν σκεπτικός. Την πρώτη φορά που δοκίμασα να παίξω το πρώτο της σειράς απογοητεύτηκα από το χειρισμό. Μου φάνηκε δύσχρηστος, δεν καταλάβαινα τι γινόταν, και το παράτησα εκεί. Έλα που ευτυχώς του έδωσα άλλη μια ευκαιρία, λίγο γιατί είχε χτίσει τρελό hype, λίγο γιατί ήταν στο Neverwinter και γενικότερα στο βορρά του Faerun και ήθελα να δω αν ταίριαζε με το pen and paper όραμά μου. Είχε και κανόνες 3ης έκδοσης. Οι συνθήκες είχαν ωριμάσει εν τέλει και το παιχνίδι κλίκαρε. Ποδοπάτημα όλου του main story, σβάρνα τα 2 expansions(το πρώτο είχε και Netheril, yay!, το 2ο αγνό dungeon crawl στο Undermountain, όχι τόσο yay), και εκεί που βροντοφωνάζω «κι άλλο, κι άλλο!», μαθαίνω ότι ο editor που ερχόταν μαζί με το παιχνίδι είχε χρησιμοποιηθεί από πολλούς, με πολλά εξαίρετα αποτελέσματα, τα οποία προφανώς και ξεπερνούσαν το κυρίως παιχνίδι. Nevewinter vault λοιπόν, και κατέβασμα των top-rated mods, 2-3 μήνες άκλαυτοι. Καμία μετάνοια. Ειδικά το A dance with Rogues είναι απίστευτα καλό, όπως και τα 2 ravenloft.
2009 και νέος υπολογιστής. Μου είχαν κάνει δώρο το NWN2. Μια από τα ίδια, αρχικά ο χειρισμός με ξένισε, παράτημα για μήνες. Δεύτερη ευκαιρία αφού είχα παίξει το Witcher που χρησιμοποιούσε πάνω κάτω την ίδια μηχανή, κλικάρισμα ξανά. Καλύτερο main story, παίρνεις και κάστρο σε κάποια φάση, expansion νούμερο 1 στο Rashemen και Thay, στο δεύτερο παίρνεις σβάρνα τη Sword Coast ως έμπορας/πειρατής, τρίτο στη Westgate. Κι εδώ αρκετά mods που αξίζουν, Harp & Chrysanthemum, Asylum, Moonshadows, ακόμη και το Pools of Radiance έφτιαξε κάποιος μερακλής.
Anyway, τα Neverwinter Nights αξίζουν. Πολύ. Είναι μάλλον οι αρτιότερες τεχνικά μεταφορές του D&D σε υπολογιστή. Χάρη στα mods έχουν απίστευτα μεγάλο χρονικό playability, και δώσανε σε πολλούς τη δυνατότητα να πούνε κάποιες υπέροχες ιστορίες μέσω αυτών. Παιχνίδια με τα οποία ασχολείσαι μήνες.
17. Fallout 3(2008, Bethesda Game Studios)
Άλλη μια σειρά της οποίας δεν έχω παίξει τα προηγούμενα κεφάλαια. Όσον αφορά το Fallout 1, με απέτρεψε το ότι είχα διαβάσει πως υπάρχει χρονικός περιορισμός στο παιχνίδι(έστω και διακοσμητικός από ότι έμαθα αργότερα), ο οποίος σαν ιδέα και μόνο με αγχώνει και δύσκολα θα με άφηνε να το ευχαριστηθώ. Το Fallout 2 απλά δεν έτυχε, λίγο το ότι τότε δεν είχα τρελή όρεξη να παίξω post-apocalyptic κόσμο, λίγο το ότι δεν ήταν άμεσα προσβάσιμο. Πάντως είναι στη must-play λίστα για το μέλλον.
Fallout 3 λοιπόν. Σωτήριο έτος 2008 και όταν έμαθα ότι το είχε αναλάβει η Bethesda δεν υπήρχε περίπτωση να μην το δοκιμάσω (λατρεύω τα elder scrolls όπως θα φανεί αρκετά πιο πάνω στη λίστα). Όπερ και εγένετο, και δεν απογοητεύτηκα στο ελάχιστο. Ίσα ίσα, ήταν ένα Oblivion σε sci-fi σκηνικό, τελείως open ended κατά τα Bethesd-ικά πρότυπα. Τεράστιος κόσμος, καφετί αποχρώσεις μετά την πυρηνική καταστροφή, κάτι-σαν-alignment(επί του good-evil άξονα). Τοποθεσίες με χαρακτήρα (ακόμη μου σκάνε αναλαμπές από το τεράστιο προσαραγμένο πλοίο, από τον πύργο εκεί κάπου κεντρικά-νότια, και πάνω από όλα από τον ονειρόκοσμο του Tranquility Lane-απλά καταπληκτικό quest), όπλα για κάθε γούστο(εκείνο το ηλεκτροσπαθί που παίρνεις από κάτι “βαμπίρ” ήταν λατρεία), μπόλικα perks.
Στα αρνητικά το χρονοβόρο tabbing για να πας σε inventory/mission log/χάρτη(κατά τα πρότυπα του Oblivion δυστυχώς). Επίσης το combat system είναι αρκετά action oriented, η action δυσκολία σίγουρα μεγαλύτερη από τα elder scrolls, ειδικά στην αρχή, και μπορεί να ξενίσει τον παραδοσιακό rpg-α που ανάβει κερί στο turn-based σύστημα. Βάλε μέσα και καμπόσα bugs που προκαλούσαν crashes με το τσουβάλι(όχι όμως game breaking όπως είχε το stand-alone expansion New Vegas).
Το παιχνίδι πάντως είναι αριστούργημα. Έκαψα πολλές εργατοώρες μαζί του(μήνας και βάλε), το καταευχαριστήθηκα κι ας με κούρασε πολύ σε σημεία. Είχε ρετρό μουσικάρα Είναι σίγουρα το καλύτερο post-apocalyptic rpg που έχω παίξει(όχι ότι έχει και μεγάλο ανταγωνισμό στα played μου). Έφερε τη σειρά ξανά στο προσκήνιο, και έχωσε μπόλικο κόσμο στην κατεστραμμένη Αμερική του 23ου αιώνα. Α, και μου έμαθε ότι τα καπάκια κοκακόλας είναι currency – duh.
18. Wizardry 8(2001, Sir-tech)
Το όγδοο και τελευταίο κεφάλαιο των μυθικών Wizardry είναι το μόνο που έχω παίξει – να είναι καλά ένα PC-Master που το έδινε δώρο. Επί τη ευκαιρία να πω ότι όσον αφορά αυτή και άλλες σειρές παιχνιδιών (ιδιαίτερα μια άλλη γνωστή και αγαπημένη), μπήκαν στη λίστα τα κύκνεια άσματά τους, όχι επειδή τα θεωρώ καλύτερα, αλλά γιατί είναι τα μόνα με τα οποία έχω ασχοληθεί σοβαρά. Οπότε ας αποφευχθεί το κράξιμο (κυρίως όσον αφορά αυτήν την Άλλη σειρά).
Εδώ έχουμε ένα τίγκα παραδοσιακό παιχνίδι ρόλων, με όλα τα φετίχ που ηδονίζουν τον hardcore rpg-er. 8μελής(!) ομάδα, 11 φυλές και 15 κλάσεις για επιλογή, skills και abilities με τη σέσουλα, turn-based combat, μεγάλος και ανοιχτός κόσμος (που όμως δε συγχωρεί εύκολα κάποια παραστρατήματα), αυξημένο επίπεδο δυσκολίας από την αρχή. Ειδικά αυτή η δυσκολία, σε συνδυασμό με το σχετικό χρόνο που θέλει κάποιος άσχετος με τη σειρά για να κάνει fine-tune την ομάδα με έκανε να το παρατήσω στην αρχή 1-2 φορές μέχρι να το πάρω απόφαση να ασχοληθώ σοβαρά. Το story δεν ξεφεύγει από τυπικές fantasy φόρμες, αν και στο τέλος τσιμπάς, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, μια θέωση. Από εκεί και πέρα έχουμε προοπτική πρώτου προσώπου, ικανοποιητικά για την εποχή γραφικά, και εξαιρετικό/εθιστικό gameplay. Α, και πολλά έντομα θυμάμαι, μπορεί και να κάνω λάθος αλλά δε νομίζω. Ακόμη και retro dungeons υπάρχουν, κατευθείαν αναφορά στα προηγούμενα της σειράς. Δε θα πω παραπάνω λόγια για αυτό καθότι πάνε χρόνια που το έπαιξα και δε θυμάμαι και πολλά συγκεκριμένα. Το γενικό feeling που μου έχει αφήσει είναι πάντως πολύ καλό και συνίσταται ανεπιφύλακτα για τους hardcore-άδες του είδους.