The Cat Lady (Harvester Games, 2012) [Ελληνικά]
Λίγα πράγματα μου είναι πιο απεχθή από τον τρόμο που περιορίζεται μόνο στον ανθρώπινο παράγοντα, αυτόν που καταλήγει στο συμπέρασμα πως «το μεγαλύτερο τέρας είναι ο άνθρωπος», αυτόν που καταλύει το υπερφυσικό μέσω της αναγωγής του σε ψυχολογικούς παράγοντες. Δεν υπάρχει βεβήλωση μεγαλύτερη από την εγκαθίδρυση αρχικά ενός περιγραφικού παραφυσικού σκηνικού (με το οποίο ο κοινωνός του έργου θα ενσωματωθεί, στην εξωτικότητα του οποίου θα βυθιστεί), και στη συνέχεια την αποδόμηση του υπερφυσικού στελέχους αυτού, μέσω της οδού της τρέλας, ή ακόμη χειρότερα, δια τις οδού των συναισθημάτων. Εξαίρεση αποτελούν τα διφορούμενα έργα, των οποίων οι αφηγήσεις επιδέχονται πολλαπλών εξηγήσεων, οπότε και το ερμηνευτικό μοντέλο που θα επιλέξει ο θεατής/ακροατής/παίκτης/αναγνώστης έγκειται στην προτίμησή του. Σε αυτήν την τελευταία κατηγορία βρίσκεται και το “The Cat Lady”, adventure του 2012, ένα από τα πολυσυζητημένα πλέον δείγματα σύγχρονου τρόμου στον gaming τομέα.
Το Cat Lady ακροβατεί μεταξύ interactive novel και παραδοσιακού adventure game, με την πλάστιγγα να κλίνει κατ’ εμέ προς τη novel εκδοχή. Αν απογυμνώσεις τα mechanics του παιχνιδιού, βρίσκεις ένα στην ουσία του 1D (μονοδιάστατο) παιχνίδι (κινείσαι μόνο επί ενός άξονα, ας πούμε του XX’, πάνω στον οποίο βρίσκονται (επί της ουσίας) όλες οι interactable οντότητες(items και characters)). Λόγω αυτού του βασικού χαρακτηριστικού του, το Cat Lady είναι εύκολο. Όταν έχεις μόνο έναν άξονα να κινηθείς, το πιο απλό πράγμα είναι να τον χτενίσεις, εν αντιθέσει με ένα δισδιάστατο για παράδειγμα, στο οποίο δεν έχεις μόνο δύο άξονες, αλλά και τα σημεία των τεταρτημορίων τους. Δυο αρχικά συμπεράσματα από τα προηγούμενα: δεν υφίσταται pixel hunting, και λόγω της φύσης των μηχανισμών, ο πήχης δυσκολίας δε μπορεί να σηκωθεί ψηλά, ούτε και αυτός της πολυπλοκότητας των γρίφων. Το παιχνίδι βέβαια κάνει κάποιες προσπάθειες να ξεπεράσει τον εγγενή του αυτόν περιορισμό θέτοντας κάποιες φορές το (μη interactable) background στην υπηρεσία του πομπού πληροφορίας. Το γεγονός παραμένει όμως, πως αν «περπατήσεις» κάθε σκηνή από τη μια άκρη στην άλλη, θα βρεις ότι μπορεί να χρειαστείς, και γενικά το Cat Lady είναι επιρρεπές σε brute force τεχνικές.
Σεναριακά, υπάρχει πολύ υλικό για τον παίκτη, πράγμα λογικό άλλωστε, αναλογιζόμενοι το περιορισμένο gameplay τμήμα. Ως πρόχειρη εκτίμηση, θα έλεγα πως πάνω από το μισό παιχνίδι είναι διάλογοι ή cutscenes. Αυτό είναι και η ψυχή του παιχνιδιού, καθώς ανήκει ξεκάθαρα στο narrative στρατόπεδο όσον αφορά τη διαμάχη narratology vs ludology.
Επί της ουσίας: Είσαι μια γυναίκα, η Susan Ashworth, που με το καλημέρα κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Οι πρώτες playable στιγμές είναι σε κάποιο παράλληλο/ονειρικό/μεταθανάτιο κόσμο, όπου μέσω ενός διπόλου γκροτέσκας/κατανυκτικής ατμόσφαιρας ψάχνεις να βρεις τι συμβαίνει, που βρίσκεσαι. Σύντομα τα βήματα της Susan καταλήγουν στην καλύβα της Queen of Maggots, η οποία δίνει δεύτερη ευκαιρία στην ηρωίδα μας, επαναφέροντάς τη στη ζωή, με κάποια ανταλλάγματα βεβαίως. Αργότερα θα συναντήσουμε τη βασική συμπρωταγωνίστρια, η οποία είναι από κάποιες απόψεις το αρνητικό της Susan.
Η ιστορία περιφέρεται γύρω από παρανοϊκούς ανθρώπους/δολοφόνους, με τη Susan όμως να αποτελεί τη γέφυρα σύνδεσής μας με το υπερφυσικό, το οποίο σαλεύει και μέσα από την παραζάλη των σουρεαλιστικών εδαφών της Queen of Maggots. Το κερί της μαγείας και της μυθολογικής χροιάς δε σβήνει, εκτός κι αν έτσι θελήσει το μυαλό του παίκτη.
Ο ουσία του φόβου στο παιχνίδι είναι κυρίως εσωτερική, καθώς καταπιάνεται με πράγματα που μπορεί να συμβούν στον καθένα. Το γήρας ως η έσχατη απειλή, η απώλεια της όρασης (κάτι που το παιχνίδι δε διστάζει να κάνει στον παίκτη, έστω και για λίγο), η Αρρώστια, η τραγικότητα με την αρχαία μορφή. Η σχηματοποίηση και παρουσίαση του τρόμου, γραφικά γίνεται με υπερφωτισμένα backgrounds όταν το υπερφυσικό ρέει επί της πραγματικότητας. Με άριστη χρήση της παχιάς σκιάς που υπονοεί κρυμμένα πράγματα. Με κάθετα, ογκώδη, ακατέργαστα σχήματα στο περιβάλλον να προσωποποιούν την παρακμή. Με την άχαρη, σπασμωδική κίνηση των μοντέλων των χαρακτήρων, όμοια με αυτή μαριονέτας. Με τα λειτουργικά ηχητικά εφέ (παρόλο που η ενσωμάτωση κανονικών τραγουδιών στη μουσική επένδυση με ξένισε).
Το Cat Lady είναι ένα αρρωστημένο δημιούργημα, το οποίο θέλει γερό στομάχι, τόσο λόγω του ακραίου υλικού κάποιων σκηνών, αλλά και λόγω της μιζέριας με την οποία ξεχειλίζει. Είναι η ενήλικη (και πολύ πιο άρτια) εκδοχή του Harvester(για όποιον το θυμάται). Ένα interactive novel που δεν απευθύνεται σε όσους θέλουν ένα adventure με adventure-ίστικη ουσία στους γρίφους, αλλά κυρίως σε όσους θέλουν να βιώσουν μια κατάμαυρη, τρομακτική ιστορία, με ύπουλη κριτική επί του διαδικτυακού κόσμου, της τρομολαγνίας, αλλά και των κοινωνικών συνθηκών του σήμερα.
