Μεταξύ των δυο χιλιάδων ανθρώπων που πρόλαβαν να θαφτούν στο πρώτο νεκροταφείο του Σίδνεϋ περιλαμβάνονται και τα θύματα μιας παράξενης ασθένειας που άγγιξε την πόλη τον Απρίλιο του 1820. Η αρρώστια αυτή χτύπησε διακόσιους αποίκους στον ύπνο, ρίχνοντάς τους σε έναν υδαρό λήθαργο: τα κοιμισμένα σώματά τους έλιωσαν σε διάστημα μιας εβδομάδας, αφήνοντας μονάχα κουβέρτες, λεκιασμένες με ανεξίτηλους επιθανάτιους ρόγχους. Οι συγγενείς των νεκρών έθαψαν βιαστικά τα θορυβώδη αυτά απομεινάρια, και ακολούθως ο κυβερνήτης έκλεισε εσπευσμένα το νεκροταφείο, βγάζοντας μια αόριστη ανακοίνωση περί απειλής της δημόσιας υγείας.
Το 1991 ξεκίνησε η εκτεταμένη ανακαίνιση του δημαρχείου, που είχε ανεγερθεί πάνω στους τάφους του παλιού κοιμητηρίου πριν από περίπου έναν αιώνα. Στη διάρκεια των εργασιών, αποκαλύφτηκε μια σειρά από κενοτάφια κάτω από τις γυναικείες τουαλέτες του υπογείου, γεμάτα με διπλωμένες ξεθωριασμένες κουβέρτες. Τους επόμενους μήνες τα δυο βεστιάρια του κτιρίου μοίρασαν ασυναίσθητα στους επισκέπτες, κομμάτια από τα παμπάλαια υφάσματα. Τα σπίτια όσων τα πήρανε μαζί, γέμισαν με αργόσυρτες ανάσες δίχως προφανή πηγή. Κάποιοι χάθηκαν στον ύπνο τους αφήνοντας μόνο κηλίδες πίσω. Οι περισσότεροι αναγκάστηκαν να μετακομίσουν, δημιουργώντας μια μικρή αστάθεια στην αγορά ακινήτων της αυστραλιανής μητρόπολης.
Αυτές τις ημέρες, κάποιοι προσπαθούν να μαζέψουν τις κουβέρτες των νεκρών του 1820. Μπαίνουν σε κοιμισμένα διαμερίσματα, ψάχνουν σε κασέλες από πλοιάρια που ταλαντεύονται στους μικρούς κόλπους της πόλης, ανοίγουν τα συρτάρια παλιών επίπλων που ο κόσμος αφήνει στους δρόμους. Καταχωρήσεις με υπέρογκες τιμές εμφανίζονται σε ψηφιακές δημοπρασίες.
Όσοι εν τέλει βρίσκουν κάποιο κομμάτι των αιωνόβιων σκεπασμάτων, ράβουν με αυτό μια ασφυκτική μάσκα, την οποία φοράνε καθώς πηγαίνουν το βράδυ να λουφάξουν, έξω από τις κλειδωμένες εισόδους του δημαρχείου. Ξαπλώνουν και ονειρεύονται την δυτική έρημο και τον ωκεανό στην ανατολή. Το πρωί οι νεκροί απλώνονται σαν λεκέδες στα μάρμαρα στο κέντρο της πόλης.