Τρία χρόνια πριν, το ομώνυμο ντεμπούτο των Nettlecarrier ανέβηκε πολύ ψηλά στις προτιμήσεις των παραδοσιακόπληκτων μαυρομέταλλων, και δικαίως, μιας και το δευτεροκυματικό υλικό τους ήταν άκρως ποιοτικό, ιδιαίτερα στο συνθετικό τομέα. Άλλωστε το line-up τους είναι βαρύ, με αιχμή του δόρατος βεβαίως τον πολύ Dirge Rep (πάλαι ποτέ Gehenna, Enslaved, πέρασμα από Aura Noir, κτλ). Υπ’ όψιν, τα τρία μέλη, συν κάποιος από τους (αντιπαθείς σε εμένα) Kvelertak, έχουν φτιάξει και τους Djevel, οι οποίοι ντεμπουτάρουν οσονούπω, με τα πρώτα δείγματα να είναι άκρως θετικά. Πίσω στους Nettlecarrier, τα τρία χρόνια που είχαν να δουλέψουν το καινούριο υλικό αξιοποιήθηκαν απ’ ότι φαίνεται με πολύ καλό τρόπο, με αποτέλεσμα το (θεσπέσια ονοματισμένο) “Black Coffin Rites” να είναι τουλάχιστον αντάξιο του προκατόχου του.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι κατά τι πιο συγκεκριμένο από αυτό του “Nettlecarrier”, τόσο ως προς την υπόνοια του μουσικού ύφους των Νορβηγών (το προηγούμενο θα μπορούσε να ανήκει κάλλιστα σε κάποιο post άλμπουμ) όσο και θεματικά, ενώ το λιτό και σχετικά αναπάντεχο λογότυπό τους παραμένει ως έχει. Μουσικά κινούμαστε σε γνώριμα μονοπάτια: τραχύ, ριφοκίνητο μαύρο μέταλλο νορβηγικής σχολής, δίχως ανεπιθύμητες προσμίξεις. Ο ελιτισμός της γνώσης της εμπνευσμένης σύνθεσης δεν επιτρέπει τη νόθευση με άλλα είδη. Μόνο παγωμένα ουρλιαχτά (τυπικό αλλά απολαυστικό λαρύγγι ο Mannevond, με ωραία εκφορά λόγου και διακριτικό echo) προς τον μαύρο ουρανό και οι πορείες των κολασμένων πνευμάτων πάνω στον ασταμάτητο σιδηρόδρομο της κιθάρας. Darkthrone-ικές μονοτονίες, Gorgoroth-ική στρυφνίλα, και ατμόσφαιρες που είναι γνώριμες κι αγαπημένες. Ευτυχώς το groove και η διαβρωτική επίδρασή του είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα στο δίσκο. Οι μελωδίες υπάρχουν, καλά στοιβαγμένες μέσα στον πυρήνα των αρχοντικών στην ανάπτυξή τους riff. Ταχύτητες αγχωτικές ως επί τω πλείστο, με λίγα βασανιστικά στην έρπουσα νωθρότητά τους σημεία. Τα κομμάτια έχουν ποικιλία στο εσωτερικό τους, είναι αριστοτεχνικά δομημένα, με καίριες παύσεις και αλλαγές υφοπλοής – εδώ υπάρχουν κάποια κοψίματα που σωρεύουν δυναμική ενέργεια σαν άπληστες μπαταρίες, πριν την εκτοξεύσουν σε κύματα παροξυσμού.
Το “Black Coffin Rites” έρχεται να σταθεί δίπλα σε δίσκους όπως το “Desert Northern Hell” των Tsjuder, και το “Bjoergvin” των Taake. Πρόκειται για ένα άλμπουμ από άτομα που ξέρουν πως να λατρέψουν το νορβηγικό ήχο και είναι έμπειροι συνθέτες. Είναι το πιο πρόσφατο άρτιο δείγμα μιας σκηνής που αρνείται πεισματικά να παραδώσει τα όπλα, παρά τη μετακίνηση της καινοτομίας σε άλλες γεωγραφικές συντεταγμένες. Το “Black Coffin Rites” είναι απολαυστικό μέχρι τελευταίας πρόκας, δίχως να παλιμπαιδίζει – οι Νορβηγοί έκαναν το 2 στα 2.
Highlights: Uten Gud, The Bones and Flesh of Hanged Men, Noctem Aeternum