100 χρόνια από τον κατεψυγμένο θάνατο του δεύτερου και καταϊδρωμένου σφετεριστή της ανταρκτικής παντιέρας, Ρόμπερτ Σκοτ, 2 προσφιλείς υπήκοοι της πλέον φαντασμογόρικης αποικίας της πατρίδας του μακαρίτη κυκλοφορούν ως full-length την ηχητική αποτύπωση των τελευταίων ημερών της αποστολής. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το press release της promo κόπιας του δεύτερου άλμπουμ της μετεξέλιξης των Thralldom, του οχήματος αποκρυστάλλωσης των μαυρομεταλλικών ανησυχιών του Ryan Lipynsky, γνωστού και από τους Unearthly Trance.
Έχοντας αφήσει κατά μέρος τις πιο πειραματικές στριφνάδες των Thralldom, εδώ έχουμε το soundtrack μιας victim’s-eye-view περιήγησης στο παγωμένο ανάγλυφο της Ανταρκτικής, συγκρινόμενης ως αίσθηση με το At the mountains of Madness του Λάβκραφτ. Το Into the Cryosphere δεν είναι ψυχρό με τη νορβηγική έννοια του όρου. Είναι παγωμένο σαν την απόγνωση μπρος στις τιτάνιες παγοδομές, σαν τη συνειδητοποίηση του βαθμού αφιλοξενίας της έκτης ηπείρου, σαν το άκρο που θα αποχωριστεί ο διαβάτης των παγετώνων λόγω κρυοπαγήματος.
Ατμόσφαιρα, ψυχρή και απάνθρωπη (αδιαφορώντας, όχι μισώντας) λοιπόν, δωσμένη είτε με απλωτές immortal-meets-xasthur κιθαριστικές σουπες (Will Is the Only Fire Under an Avalanche και Impossible Eternity), είτε με σπειροειδή, τσιτωμένα ριφ (A dead galaxy mirrored in an icy mirage και Ice cracking in the abyss), ακόμη και με mid-tempo Panzerfaust-ίλες και sludgιες στα αργόσυρτα 2 πρώτα κομμάτια. Φωνητικά ελαφρώς κρυμμένα πίσω από μία κουβέρτα “χιονοθύελλας”, σχεδόν χάνονται σε σημεία, παρασύροντας τον ακροατή να προσεγγίσει ακόμη περισσότερο τις οραματικές ψευδαισθήσεις του καταδικασμένου εξερευνητή. Υπνωτικές μελωδίες πάνω απ’όλα, και κάποια εύστοχα σόλο να δίνουν το τελειωτικό βάρος στο συνειδητό. Black metal τέχνη που αντικαθιστά άξια το κενό των Thralldom. Δίσκος περιηγητικός.